Εδώ και ώρα απλά κάθομαι και κοιτώ τις τελευταίες σταγόνες βροχής να σκεπάζουν το παράθυρο του δωματίου μου. Ένα κομμάτι του εαυτού μου, όμως, εύχεται να έβλεπε φως στο απέναντι σπίτι.
Νομίζω πως είναι το πρώτο Σάββατο σε όλη μου τη ζωή που νοιώθω τόσο απαίσια, κενή.
Το πρωί, βγήκα με την Μυρτώ για καφέ ώστε να μου πει για το χθεσινό ραντεβού της με τον Γιάννη. Στην αρχή, όπως είπε, ήταν κάπως άβολα όμως κατέληξαν να περάσουν καταπληκτικά. Συμπερασματικά, εγώ ποτέ δεν θα μάθω το θέμα της ταινίας καθώς όταν θυμάται το ραντεβού, μου μιλάει μόνο για τον Γιάννη. Κουβέντα για την ταινία.
Το μεσημέρι την έβγαλε για μεσημεριανό, όπως μου είπε, αλλά πραγματικά ένιωθα ήδη πολύ άσχημα ώστε να πάρω τηλέφωνο αργότερα και να ρωτήσω πώς πήγε. Ίσως απλά είμαι πολύ εγωίστρια και δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλω.
Τι θέλω τελικά;
Φαγητό.
Και θέλω να είναι οι φίλοι μου ευτυχισμένοι —αυτό είναι πιο σημαντικό. Ξέρω τον εαυτό μου και σίγουρα ξέρω πως ποτέ δεν θα ήθελα να μπω ανάμεσά τους, οτιδήποτε και αν συνέβαινε. Ακόμα και αν εγώ παλεύω να το αποδεχτώ, πρέπει. Γιατί έτσι είναι και δεν αλλάζει.
Η βροχή έχει σταματήσει ολοκληρωτικά εδώ και πολύ ώρα όμως εγώ το αντιλαμβάνομαι μόνο όταν τα φώτα στο δρόμο ανάβουν, αφού έχει πλέον βραδιάσει.
Κοιτώ το κινητό στο τραπεζάκι. Αλήθεια πρέπει να την πάρω τηλέφωνο —είναι η καλύτερή μου φίλη και αυτό είναι σημαντικό για αυτήν.
Απλά όχι τώρα.
Σηκώνομαι και παίρνω μία κουβέρτα από τη ντουλάπα, εκεί όπου την είχα αφήσει την προηγούμενη φορά. Αγκαλιά με την κουβέρτα αρχίζω να κατεβαίνω τα σκαλιά και ακόμα αν ακούω τις φωνές των γονιών μου από το σαλόνι, τους προσπερνώ και βγαίνω έξω.
Δεν είναι η πρώτη φορά που μαλώνουν έντονα μετά από την κρουαζιέρα και με έχουν κουράσει πολύ. Την τελευταία βδομάδα όμως, οι καυγάδες γίνονται όλο και πιο έντονοι μα προσπαθώ να μην τους δίνω σημασία λες και το επόμενο πρωί όλοι θα χαμογελούν.
Κλείνω απαλά την εξώπορτα πίσω μου και αγκαλιά με την κουβέρτα πλησιάζω το πεύκο, χωρίς το μυαλό μου να έχει φύγει από όλα τα προβλήματα που με χτυπούν στο πρόσωπο την τελευταία εβδομάδα.
Τα φύλα κάτω από τα χοντρά τακούνια μου κάνουν θόρυβο όμως δεν με ενδιαφέρει. Ένας παράξενος ήχος με βγάζει από τις σκέψεις μου και κοιτώ γύρω μου σταματώντας το περπάτημα.
Γιάννης POV (πρέπει να με ευχαριστείτε για αυτό).
«Τι ήταν αυτό;» με ρωτά ο Ζήσης και ένα κουκουνάρι από το πεύκο κάτω από το οποίο καθόμαστε εδώ και ώρα πέφτει δίπλα του για άλλη μία φορά.
«Λέγεται κουκουνάρι» τον ειρωνεύομαι πίνοντας λίγο ακόμα από τη βότκα που έφερε.
«Ακούστηκε σαν...φύλο κάτω από παπούτσι» ξύνει το κεφάλι του και πίνω λίγο ακόμα αγνοώντας τον. «Ήρεμα με αυτό, θα μεθύσεις».
«Δεν πειράζει» λέω χαμηλά αφήνοντας δίπλα μου το μπουκάλι.
«Συνέχισε» με παροτρύνει.
«Έκανα τεράστια βλακεία» λέω σκεπάζοντας το πρόσωπό μου με τα χέρια μου. «Καταλαβαίνεις πόσο απαίσιο είναι αυτό που έκανα; Βγήκα ραντεβού με την Μυρτώ ενώ στην πραγματικότητα θέλω την Χρύσα. Δύο φορές!» μουγκρίζω.
«Ήσυχα» μου λέει και υπακούω προσπαθώντας να μην κάνω φασαρία. «Δεν έκανες και κάτι το τραγικό. Δεν κάνατε και τίποτα με την Μυρτώ».
«Ναι αλλά εχει ελπίδες, Ζήση. Αν το μάθει η Χρύσα δεν θα με συγχωρείσει ποτέ».
«Συνεχίζω να πιστεύω πως δεν έκανες κάτι» λέει και αρπάζω ξανά το μπουκάλι.
«Τα κορίτσια δεν το βλέπουν έτσι. Από την στιγμή που θα πληγώσω την κολλητή της, έχω τελειώσει οριστικά για αυτήν».
«Και αν δεν σε συγχωρέσει;» ρωτάει και κάθομαι κανονικά ώστε να τον κοιτάω. «Σ'αρέσει, εντάξει. Αλλά δεν χάθηκε ο κόσμος».
«Δεν το βλέπω έτσι» αναστενάζω.
«Και πώς το βλέπεις;» με ρωτά αφού βλέπει πως δεν συνεχίζω την εξήγησή μου και το σκέφτομαι για λίγο.
Τελικά ξαπλώνω ξανά στην αρχική μου θέση. «Νομίζω πως είμαι ερωτευμένος με την Χρύσα Παπασταύρου» ξεστομίζω και παίρνω μία ανάσα.
«Ψάξε καλύτερα τις λέξεις που χρησιμοποιείς».
«Αν ψάχνεις την λέξη είναι έρωτας, Ζήση. Δεν γίνεται να νοιάζεσαι τόσο για την ψυχή κάποιου, προσπαθώντας να την κρατήσεις ζωντανή, να θες να είναι ευτυχισμένη και να είναι ένα απλό συναίσθημα».
«Τότε σταμάτα το!»
«Το πρόβλημα δεν είναι να σταματήσω να νοιώθω πράγματα για αυτή. Το πρόβλημα είναι να σταματήσω να την ερωτεύομαι» ανακάθομαι πάνω στους αγκώνες μου. «Λεπτό προς λεπτό, ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα» συμπληρώνω.
«Δεν σταματάει, έτσι;» ρωτά χαμηλόφωνα.
«Όχι, δεν σταματάει».
Χρύσας POV
«Αν ψάχνεις την λέξη είναι έρωτας, Ζήση. Δεν γίνεται να νοιάζεσαι τόσο για την ψυχή κάποιου, προσπαθώντας να την κρατήσεις ζωντανή, να θες να είναι ευτυχισμένη και να είναι ένα απλό συναίσθημα» ακούω μία γνωστή φωνή να λέει κοντά στο πεύκο μετά από μερικά λεπτά ησυχίας και τον ήχο.
Έτσι νιώθει για την Μυρτώ; Σίγουρα μιλά για αυτή.
Ένα άσχημο συναίσθημα κατακλίζει όλο μου το σώμα και το μυαλό μου πλέον καταλαβαίνει πως όλες μου οι ελπίδες για μια ανερχόμενη σχέση μεταξύ εμένα και του Γιάννη πρέπει να καταστρέφουν ολοσκερός. Είναι ερωτευμένος με την Μυρτώ και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό.
Εύκολα αναγνωρίζω την φωνή του Γιάννη και το κομμάτι του εαυτού μου που λέει να ακούσω τα υπόλοιπα υπερισχεί. Ο Ζήσης παίρνει τον λόγο. «Τότε σταμάτα το!» του λέει επιθετικά.
«Το πρόβλημα δεν είναι να σταματήσω να νοιώθω πράγματα για αυτή. Το πρόβλημα είναι να σταματήσω να την ερωτεύομαι» αντιλέγει ο Γιάννης και εγώ προσπαθώ να κάνω απόλυτη ησυχία ώστε να μην καταλάβουν την παρουσία μου —αν και το βρίσκω απίθανο στο σκοτάδι. «Λεπτό προς λεπτό, ώρα προς ώρα, μέρα προς μέρα» συμπληρώνει.
«Δεν σταματάει, έτσι;» τον ρωτά σκεπτικός ο Ζήσης.
«Όχι, δεν σταματάει» λέει ο Γιάννης και αποφασίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή να τους πω ένα γεια.
«Τι δεν σταματάει;» ρωτάω πλησιάζοντάς του και τινάζονται έντρομοι. «Συγγνώμη» λέω γελώντας κρυφά.
«Με κατατρόμαξες» λέει ο Ζήσης πιάνοντας το στήθος του στη μεριά της καρδιάς του και ανασένοντας αργά.
«Πόση ώρα είσαι εδώ;» με ρωτάει ο Γιάννης αγνοώντας τον Ζήση.
«Τώρα ήρθα» λέω ψέμματα. Πραγματικά δεν πιστεύω να του αρέσει το γεγονός πως κρυφάκουσα τα συναισθήματά του. Απλά γνέφει και κοιτά το σκοτάδι αριστερά. «Θα φύγω, προφανώς μιλάτε για κάτι σημαντικό» λέω ξερά.
«Όχι, όχι» απαντά κατηγοριματικά ο Ζήσης. «Μπορείς να μείνεις, έχουμε καιρό να τα πούμε» χαμογελάει.
Ρίχνω ένα έντονο βλέμμα στον Γιάννη όπου κοιτά ακόμα δίπλα του. «Δεν πειράζει. Μία άλλη φορά» χαμογελάω όσο πιο αληθινά μπορώ. «Μη μεθύσετε, εντάξει; Καληνύχτα» γυρνάω πλάτη προς αυτούς.
«Καληνύχτα!» με χαιρετά ο Ζήσης και ο Γιάννης δεν λέει τίποτα. Κατανοώ το γεγονός πως είναι πιστός στην Μυρτώ αλλά μπορεί να μου μιλάει τουλάχιστον.
«Χρύσα!» με φωνάζει ο Γιάννης και γυρνάω προς το μέρος τους ξανά. Τρέχει προς εμένα. «Στο υπόσχομαι ότι θα μεθύσω» λέει κοιτώντας με στα μάτια και γελάω λίγο πριν γυρίσω πλάτη προς αυτόν.
Βγάζω το κλειδί από τη τσέπη μου και ξεκλειδώνω την εξώπορτα του σπιτιού αγκαλιά με την κουβέρτα που τζάμπα κατέβασα κάτω. Πριν καταλάβω τι συμβαίνει, τα αντανακλαστικά μου με σώζουν από ένα γυάλινο ποτήρι που προοριζόταν να πέσει στον τοίχο δίπλα μου.
Κρατάω την αναπνοή μου και κοιτώ τους γονείς μου. Ο μπαμπάς μου όπου πέταξε το ποτήρι γεμάτος θυμό κάνει ένα βήμα πίσω ενώ η μαμά μου έχει τοποθετήσει το χέρι της μπροστά από το στόμα της.
Από τα μάτια μου γρήγορα τρέχουν καυτά δάκρυα και τρέχω γρήγορα προς το δωμάτιό μου αγνοώντας όλες τις φωνές.
Κλειδώνω την πόρτα και στηρίζομαι πάνω της κλαίγοντας με λιγμούς. Όλες οι ανασφάλιες, τα προβλήματα, ο ψυχικός πόνος όλου του μήνα μετατρέπονται σε δάκρυα και νιώθω ήδη τα μάγουλά μου να καίνε.
Κάθομαι στη καρέκλα μπροστά στον καθρέπτη μου και βγάζω τους φακούς επαφής μου καθώς βάζω τα γυαλιά μου και παίρνω ανάσες. Πλησιάζω το παράθυρο και το ανοίγω για να μπει μερικός καθαρός αέρας όμως το μόνο που μπαίνει είναι ένα κουκουνάρι.
Δεν είναι σαν τα άλλα καθώς αυτό έχει ένα μήνυμα πάνω του —συγκεκριμένα ένα χαρτάκι.
Μην ανησυχείς, έχει συμβεί σε όλους. Το σπάσιμο του ποτηριού ακούστηκε μέχρι εδώ. Κοιμήσου λίγο, εντάξει; Να προσέχεις.
Γιάννης xx.
Παίρνω μία ανάσα και ξαπλώνω με τα δάκρυά μου να μουσκεύουν το μαξιλάρι και το χαρτάκι.
****
Helloooooo people😂 τι μου κάνετε; Όλα καλά;
Δεν περίμενα να πετύχετε τον στόχο που είχα βάλει τόσο γρήγορα έτσι άργησα να βάλω (με πιάσατε απροετοιμαστη😂)
Ευχαριστώ btw😂💓
Έχουμε και λέμε. Το ραντεβού της Μυρτους και του Γιάννη πήγε μια χαρά ΑΛΛΑ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΑ ΦΟΥΚ ΓΙΕΑ😎
Η ηλιθια νομίζει ότι ο Γιάννης μιλούσε για την Μυρτώ😂
Βασικά, θα σας άφηνα να νομίζετε ότι μιλούσε για την Μυρτώ γιατί αυτό άκουσε/κατάλαβε η Χρύσα αλλά επειδή σας αγαπώ είπα να σας το πω😂💁
Παραπάνω είναι το βίντεο που σας έλεγα για την αποκάλυψη του Γιάννη, ελπίζω να σας αρέσει🌈
Ily πιτσουλιτσες μουυυ😂💘