Διαγώνισμα.Ο τρόμος και φόβος των παιδιών.Απο αυτο κρίνεται ο βαθμός σου..και σε λιγο καιρο το μέλλον σου.Ολοι η τάξη εχει γίνει ενας κύκλος.
Μολις η κυρία γυρνάει το κεφάλι της προς αλλη κατεύθυνση,ολοι φωνάζουν στα 'φυτα' για βοήθεια.Μονο τοτε χρησιμεύουμε σε κάτι.
'Φαίη..'αρχίζει να ψιθυρίζει ο Χρήστος απο διπλα μου.
'Φαίη..'ξανα και ξανα.Δεν προκειτε να τον αφήσω να παρει βαθμό!Το ξερω οτι αν δεν τον βοηθήσω θα μείνει στο μάθημα της.
Αλλα καλύτερα,δεν θα τον εχω του χρόνου.Μπορεί να γίνομαι κακιά τώρα αλλά δεν φταίω εγω για αυτο.
Συνέχισα να γράφω το διαγώνισμα μου αδιαφορώντας για το ψιθύρισμα του.
Τα θέματα ηταν γελοία,αλλά ήθελαν πολυ μεγάλες απαντήσεις.
Το κουδούνι χτύπησε και με γρήγορες κινήσεις παρέδωσα το διαγώνισμα.
Ευτυχώς χτύπησε,γιατι η κοίλια μου καθόλη την διάρκεια της ώρας έκανε παράξενους ήχους,κανοντάς με,να γίνομαι κατακόκκινη απο ντροπή.
Πήρα την τσάντα μου στον ώμο και άρχισα με μεγάλα βήματα να περπατάω.Ο Χρήστος θα εχει νευριάσει υπερβολικά που δεν του έδειξα τα θέματα.
Κατευθύνθηκα προς την τραπεζαρία και έκατσα σε ενα τραπέζι κοντά στο παράθυρο.Έβρεχε σήμερα,και πάντα μου αρεσεί να κοιτάω την βροχή,με χαλαρώνει.
Καθώς έτρωγα το σάντουιτς,η πόρτα της τραπεζαρίας ακούστηκε να ανοίγει με δύναμη.Ολοι προσηλώθηκαν πάνω της,το ίδιο και εγώ.
Ένας νευριασμένος Χρήστος κατευθυνόταν προς το μέρος μου.Την έβαψα!!
'Φαίη,έλα να σου πω δυο λογάκια'τον άκουσα να λέει ειρωνικα,καθώς έρχοταν προς το μέρος μου,μαζι με τα βαποράκια του.
Χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα πάνω,πήρα το κινητό μου και άρχισα να τρέχω σαν τρελή στους διαδρόμους.
Άρχισα να τρέχω γρηγορα,ουτε ανάσα δεν προλάβαινα να πάρω,προσπερνωντας και σπρώχνοντας πολλά παιδιά.
Κοίταξα άγχωμενα πίσω μου και τον είδα να προσπαθεί να προσπεράσει τα παιδιά.
Με την κατεύθυνση που ειχα πάρει,μόνο σε ενα μέρος μπορούσα να πάω.Η ντουλάπα του επιστάτη.Δεν θα μπορούσε να με βρει εκει.
Μπηκα γρήγορα εκει μέσα και κλείδωσα την πορτα.Μια ανάσα ανακούφισης έφυγε απο τα χείλη μου.Το δωματιάκι ήταν αρκετά μικρό.Αλλα δεν έδωσα πολύ σημασιά.
'Εδω ειναι πολύ στενά.'μουρμουρησα.
Μετά απο λίγα λεπτά ή κατι τέτοιο,άκουσα το κουδούνι να χτυπάει για μέσα.Αυτό ηταν το σήμα μου για να φύγω.Την γλίτωσα για σήμερα.
Εκεί που πήγα να ξεκλειδώσω την πορτα,κάτι με διέκοψε.
Βασικά η φωνή κάποιου.
'Γιατί είσαι εδώ μέσα;'άκουσα αμυδρά μια φωνή απο πίσω μου.
Γύρισα απότομα και ήρθα πρόσωπο με πρόσωπο με τον Μιχάλη.Κάτι που με έκανε να ξεροκαταπιώ.
Με τρομάζει,πολύ,πρέπει να ομολογήσω.
Τα κρύα γκρι μάτια του,τρυπούσαν έντονα τα δικά μου,κανοντάς με,να κάνω ένα βήμα πίσω.
Αυτός κίνησε το σώμα του και πάλι προς τα μπρός,κάτι που έκανε την καρδιά μου να φτάσει έως τον λαιμό,απο τον φόβο.
'Κρύβεσαι;'με ρωτάει.Σε σύγκριση με εμένα,αυτός είναι τεράστιος.Εχει ενα φουσκωτό στήθος,μεγάλα μπράτσα,ενα ερμηνευτικό πηγούνι και υπέροχα ζυγωματικά.
Τα μαύρα του μαλλιά,ειναι εμπλουτίστηκα πανω σε ολο το κεφάλι,και φαίνονται τοσο φυσικα.Στραβόκαταπίνω.Ξανά.
'Ο-οχι.'τραύλισα.Ενα μείδιασμα σχηματίζεται ελαφρώς στο πρόσωπο του.Έρχεται ακομη πιο κόντα μου.Και πλέον μπορώ να ακούσω την καρδιά μου.
'Απο ποιόν κρύβεσαι;'μια διασκέδαση υπαρχει στην φωνή και στα μάτια του.
'Α-από κ-κανέναν.'αυτό το τραύλισμα δεν βοηθά καθόλου.Πηγαίνω παλι πιο πίσω,και τώρα ακουμπάω την πόρτα.
Αυτός,το χρησιμοποιεί αυτό ως πλεονέκτημα,και ερχεταί παλί κοντά μου,σχεδόν,στήθος με στήθος.
Η αναπνοή μου επιτυγχάνεται στο λαιμό μου,καθώς αυτός μελετούσε με προσήλωση το πρόσωπο μου.Κοίταξα κατω,αισθάνοντας άβολα.
'Κρύβεσαι απο τον βουτυρομπεμπέ,τον Χαρίλαο;'ρωταει.
'Το ονομά του ειναι Χρήστος.'τον διόρθωσα.
'Βλέπω μπορείς να πείς και ολόκληρες προτάσεις.'λεει με κέφι στην φωνή του.Σηκώνω πάνω το κεφάλι μου,κραυγαλέα μπορώ να πω.Τον βλέπω να ξαφνιάζεται λιγο στην αρχή,αλλά σύντομα το καλύπτει με το παγερό του βλέμμα.
Το στόμα μου,χωρις να το ελέγχω αρχιζει και πατάει βλακίες.
'Φυσικά και μπορώ να πώ ολόκληρες προτάσεις,για πολλά θέματα.Οπως για τα ζελέδακια.Σου αρεσουν τα ζελέδακια;Εγώ τρελένομαι.Ειναι τοσό γλυκά και πολύχρωμα.Μια φορά ειχα φάει τόσα πολλά που-.'
Το δάχτυλο του προησγηώθηκε στα χείλη μου,κανοντάς με,να σταματήσω της ασυναρτυσίες.
'Πρώτα από ολα δεν μιλούσες καθόλου και τώρα μιλάς υπερβολικά πολύ.'μου ειπε με ενα γελάκι στο τελος.
'Γιατι δεν τον σταματάς;'με ρωτάει σοβαρός πλέον.
'Τ-τι;'απάντησα κανοντας την ανήξερη.Τοτε με κόλλησε άγρια πανω στην πόρτα,και έβαλε τα χερια του δεξιά και αριστερά απο κεφάλι μου,εγκλωβίζοντας με.Το πρόσωπο του πλησίασε το δικο μου.
'Γιατι.δεν.τον.σταματάς;'επανέλαβε συλλαβιστά την ερώτηση του.
'Γιατι δεν μπορώ'απανταω γεμάτη ειλικρίνεια.Με κοίταξε έντονα αλλη μια φορά και απομακρύνθηκε απο κοντά μου.
'Θα σου μάθω εγω τιγράκι,να σηκώνεις το κωλοδάχτυλο σε όλους,και να τους γράφεις.'
Αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που είπε πρίν βγεί εξω.
Τι μυστήριος τύπος.