Ο Ορέστης στεκόταν για ακόμη μια φορά μπροστά μου. Ξανά στο δρόμο μου.
"Που- που πας;" Ρώτησε σχεδον απελπισμένος
Έκλεισα τα μάτια μου κι άφησα τα υγρά δάκρυα να κάψουν τα μάγουλά μου και να φτάσουν στα όρια της μπλούζας μου.
"Σε παρακαλώ Ορέστη. Μη το κάνεις πιο δύσκολο από ότι είναι" είπα
"Απάντα μου" είπε αγριεύοντας
Ξεροκατάπια.
"Μετακομίζω" κατάφερα να πω
"Τι;" Ηταν η αυθόρμητη ερώτηση του "που πας; Γιατί φεύγεις;" άρχισε να ρωτά
"Μεγάλη ιστορία δε μπορω να σου εξηγήσω. Ο Μάνος δε σου είπε τίποτα;" Ρώτησα ελπίζοντας πως θα του είχε πει κάτι κι απλά ο Ορεστης ήρθε να το διαπιστώσει μόνος του
"Μη μου μιλάς για αυτόν τον παπάρα. Γιατι βάζεις αυτόν να μου λέει τις αποφάσεις σου. Εσύ δε μπορούσες να μου το πεις; Τόσο δυσκολο σου ήταν;" Ρώτησε φωνάζοντας
"Ο- Ορέστη, εγώ απλά" είπα μα με διέκοψε
"Δεν έχει εσύ απλα. Δεν ήθελες να μου μιλήσεις Θωμαΐς. Αυτό είναι, όσο κι αν με πονάει" είπε κι η φωνή του έσπασε ξανά
"Γιατί σε πονάει Ορέστη;" Ρωτησα όσο πιο ήρεμα γινόταν
Γέλασε με πικρία.
"Ώστε αυτό σε νοιάζει μονο έτσι; Θες να μάθεις γιατί; Θες να το ακούσεις;" Έκανε μια παύση
Συνέχισα να τον κοιτάω στα μάτια που είχαν οργιστεί.
"Γιατι με νοιάζεις Θωμαΐς. Όσο κι αν δε θέλω με νοιάζεις. Θέλω να εισαι χαρούμενη, θέλω να σε κάνω χαρούμενη. Θέλω να είσαι δική μου-με ό,τι συνεπάγεται αυτό, μα κάθε φορά που σε πλησιάζω, τόσο απομακρύνεσαι εσύ." Ολοκλήρωσε κι εγώ χαμήλωσα το κεφαλι ντροπιασμένη
"Δεν το ήξερα" ήταν το μονο που απάντησα
"Το είχες καταλάβει ομως. Και τώρα θα πας σε άλλο σχολείο και με τρελαίνει αυτό" είπε
"Μα-" με διέκοψε ξανά
"Σε χάνω Θωμαής κι εσύ ευθύνεσαι για αυτό κυρίως κι οι σκατοπαρεες μου. Θα τα ξαναπούμε. Ίσως" είπε και γύρισε την πλάτη του φεύγοντας κι αφήνοντας με μόνη με τα δάκρυα να κυλάνε, τα χείλια μου να κολλάνε μη μπορώντας να αρθρώσω λέξη
****
Το νέο σπίτι μας ήταν διαμέρισμα, δηλαδή το μισό από τη μεζονέτα που είχαμε πριν. Χωρίς τα έπιπλα μας φαίνεται τεράστιο, μα φαντάζομαι πως ο χώρος θα πήξει με τα τόσο πράγματα που κουβαλάμε.
"Αυτο θα είναι το δωμάτιο σου Θωμαής" είπε η μαμά μου δείχνοντας μου το δωμάτιο μου
Ήταν αρκετα μεγάλο, ευρύχωρο και μακρόστενο. Φυσικα δεν είναι μεγαλύτερο από το προηγούμενο, αλλά ειναι ακριβως τα τετραγωνικά που χρειάζομαι. Δεν πρόκειται να υπάρξει περιττός χώρος.
Οι γονείς μου είχαν αρχίσει να βάφουν όλο το σπίτι κι η μυρωδιά της μπογιάς είχε κατακλύσει κυριολεκτικά όλο το μέρος.
Έμεινα για λίγο ακόμα στο δωμάτιο μου, μέχρι που παρατήρησα την μικρή βεράντα που βρισκόταν εξω. Χάρηκα , αφού και το προηγούμενο δωμάτιο μου είχε μια λίγο πιο μεγάλη και 'ιδιωτικη'. Αυτή ενωνόταν με το δωμάτιο των γονιών μου , αλλά και πάλι δε με χαλούσε.
Εξω ο καιρός είχε συννεφιάσει, ενώ η μυρωδιά της βροχής ηταν αισθητή. Ανέπνευσα όσο περισσότερη μπορούσα. Η βροχή με έκανε χαρούμενη.
Λίγες ψιχάλες χτύπησαν τα χέρια μου κι εγώ χαμογελούσα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί. Άπλωσα το χέρι μου με σκοπό να νιωσω και τις υπόλοιπες σταγόνες στα χέρια μου. Η βροχή δεν άργησε να μεγαλώσει και να γίνει πιο δυνατή. Μπουμπουνητά απλώθηκαν στον χώρο και μερικές αστραπές φώτισαν τον ουρανό.
"Θωμαής, ο ήλιος γιατι κρύφτηκε;" Με ξάφνιασε η φωνή του μικρού Αλεξάνδρου
"Δε ξέρω. Ισως είναι λιγο στεναχωρημένος σήμερα" ειπα κι άφησα μια πνοή , ενώ εκείνος εφυγε
Η βροχή συνέχιζε το ίδιο δυνατά και με άφησε να ταξιδέψω.
Ένιωσα ελεύθερη.
Ίσως κάτι πήγαινε καλά τελικά.
****
Προχωρούσα στο δρόμο φορώντας τα άσπρα ακουστικά μου αφήνοντας τη μουσική να με παρασύρει στο δικό της ρυθμό, ελπίζοντας πως θα με ηρεμήσει.
Στο πεζοδρόμιο βρίσκονται δεκάδες παιδιά, τα οποία ακολουθούν το καθένα τη δικιά του πορεία.
Ζευγαράκια περπατούν αγκαλιασμένα περιμένοντας ανυπόμονα τη σχολική χρονιά να ξεκινήσει, για να δείξουν πως είναι μαζι.
Μια μορφή μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και νιωθω πως είναι γνωστή.
Η συνειδητοποίηση έρχεται αργά, σχεδον βασανιστικά, αλλά με χτυπάει το ίδιο πολύ ηλεκτρίζοντας με κι αφήνοντας με παράλυτη. Ο Ορέστης περπατάει χαμογελώντας με μια κοπέλα της ηλικίας μου, δίπλα του. Δεν τη γνωρίζω, ούτε τη σχέση που έχουν, μα φαίνεται πραγματικά ευτυχισμένος.
Η κοπέλα στο ίδιο ύψος με έμενα, το βάψιμο της ειναι αρκετά διακριτικό, καλύπτει τα απαραίτητα, φαντάζομαι.
Εκείνη ειναι πιο όμορφη από εσενα, στέκει πολύ καλύτερα δίπλα του. Τα όμορφα κορίτσια αγαπιούνται, μη ξεχνιέσαι.
Το βλέμμα του πέφτει πάνω μου, τα μάτια μου συναντούν τα δικά του και νιώθω το ώριμο πλέον συναίσθημα που νιωθω κάθε φορά που είμαι κοντά του και με κοιτάζει να με χτυπά ξανά. Γελάω πικρά κι εκείνος φέρεται αμήχανα. Ανοίγει το στόμα του για να μιλήσει , μα εγώ φεύγω με γοργά βήματα. Ο,τι κι αν εχει να πει, δε με ενδιαφέρει.
Πλέον.
Σε αντικατέστησε τόσο γρήγορα.
Νιώθεις να αντικαθιστάσαι κι αυτό είναι απαίσιο. Το αίσθημα αυτό είναι αποκρουστικό. Νιώθεις λίγος κι αυτό από μόνο του είναι ήδη πολύ.
Και το κακό είναι πως αισθανομαι τόσο λίγη για ολους κι ειδικά για ανθρώπους που αγαπώ και ξερω πως με αγαπούν.
Οι άνθρωποι χωριζουν είτε επειδή αγαπιούνται πολύ κι απλά δε ξέρουν πως να χειριστούν την αγάπη που νιώθουν ο ένας για τον άλλον, είτε επειδή τρέφουν αισθήματα μίσους μεταξύ τους.
Κι εγώ νιωθω λίγη αδερφή, θα ήθελα να δίνω περισσότερη προσοχή στο μικρό Αλέξανδρο, μα δε ξερω ,γιατί δε το κανω. Το μόνο που καταφέρνω είναι να τον διώχνω απο δίπλα μου και πληγώνοντας τον χωρίς τη θέληση μου.
Νιωθω λίγη κόρη, λάθος για την ακρίβεια. Αγαπω τους γονείς μου , όπως κι εκείνοι, πιστεύω, μα τους κρύβω δεκάδες μικροπράγματα και δε ξέρω καν το λογο για τον οποίο τους λεω ψέματα.
Νιωθω λίγη ως φίλη, επειδή μονίμως τις απασχολώ με τα δικά μου ηλίθια προβλήματα, ενώ εκείνες αντιμετωπίζουν πολύ πιο σημαντικά.
Και δε ξέρω , γιατί το κάνω αυτό.
Δε ξέρω τι φοβαμαι.
Δε ξέρω που σφάλλω.
Δε ξέρω γιατι νιωθω τόσο ελάχιστη.
Δε ξέρω γιατί δε με αντιμετωπίζω.
Βασανίζομαι ψάχνοντας απαντήσεις στο θέμα μου, ενώ η απάντηση είναι μπροστά μου.
Η απάντηση είναι μια στο προβλημα, είναι για να γίνω καλυτερη. Να έχω περιθώρια καλυτέρευσης, να παλεύω για την τελειότητα -που λένε πως δεν υπάρχει, να προσπαθώ να την αγγίξω.
Μη ξεχνάς πως η απληστία σε κάνει ανίδεο κι ανήθικο. Μη τη διαπράττεις.
Μα αν κανεις δεν είναι τέλειος, τότε η Barbie;
H Barbie ειναι απο μόνη της ένα ψέμα, οι δυνάμεις της, το σπιτι της, οι κινήσεις της, το χαμόγελο της, το αγόρι της, τα κατοικίδια της, το αεροπλάνο της, το τροχόσπιτο της, η ζωή της.
Είναι ενα καλοφτιαγμένο και καλοστημένο ψέμα που πασάρουν ως τελειότητα.
Προσπαθείς να μοιάσεις σε κάτι ψεύτικο γλυκιά μου. Γιατι το προσπαθείς;
Σκέψου εσένα και τη Barbie κρύβεστε πίσω απο το ίδιο σας το δάχτυλο, ελπίζοντας πως κανείς δε θα σας ανακαλύψει και μέσα σε δευτερόλεπτα έχετε καταστραφεί , με μια μονο κίνηση.
Σκέψου τη Barbie σαν εσενα. Εσένα που κρύβεις τα αισθήματά σου, τη λύπη, το θυμό σου πίσω απο την μάσκα σου. Ετσι ίσως να είναι κι εκεινη.
Ίσως να είσαι εσύ, απλα σε μια διάσημη μορφή.
Η Barbie είναι η μαριονέτα και το αντικείμενο που χειρίζονται όλοι.
Συνέχισα το δρόμο μου προς το σχολείο, ελπιζω απλά να πάνε όλα καλα. Ήταν ο αγιασμός κι ήθελα να κάνω καλή εντύπωση πηγαίνοντας πιο νωρίς. Η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα, στην πλάτη μου βρισκόταν τοποθετημένη η φετινή σχολική τσάντα μου χρώματος απαλό μπλε. Πήρα μια βαθιά ανάσα κι αντίκρισα το φετινό μου σχολείο.
Δεν είναι τοσο άσχημο.
Θετική σκέψη Θωμαής κι ολα θα πάνε καλά.
Έρχομαι αντιμέτωπη με δεκάδες παιδια που τριγυρνούν στο προαύλιο χαμογελώντας και τσιριζοντας. Μερικές κοπέλες αγκαλιάζονται, άλλα αγόρια γελούν, άλλα καπνίζουν -δεν απαγορεύεται; Ψάχνω να βρω μια συμπαθητική κοπέλα, αλλά τζίφος.
Όλες ειναι με παρέα κι οι περισσότερες φαίνονται κάπως αντιπαθητικές.
"Θωμαής;" Ακούω το ονομα μου και γυρνάω απότομα στη γνώριμη φωνή
"Ναυσικά;" Ρωτάω χαρούμενη
Δε γνώριζα ότι πήγαινε σε αυτό το λύκειο! Προς στιγμήν, ευχαριστώ απο μέσα μου εκείνον που με έφερε στο δρόμο της Ναυσικάς κι ύστερα την αγκαλιάζω.
"Ήρθες σε αυτό το σχολείο;" Ρώτησε περίεργη
"Ναι, μετακόμισα πρόσφατα κι αναγκάστηκα να αλλάξω σχολείο" είπα ενώ το χαμόγελο δεν είχε φυγει απο τα χείλη μου
"Ελπιζω να είμαστε στο ίδιο τμήμα" είπε ενώνοντας τις παλάμες της σε μορφή προσευχής
"Κι εγω το ίδιο ελπιζω. Δεν γνωρίζω κανέναν εδώ πέρα κι εχω αγχωθεί" είπα τρώγοντας το νύχι μου
Τι άσχημη συνήθεια κι αυτή.
"Μη στεναχωριέσαι, άλλωστε είμαι εγώ εδώ κι η παρέα μου φυσικά" είπε αλλά το κουδούνι χτύπησε διακόπτοντας τη συζήτηση μας
Ο αγιασμός προχωρούσε με αργούς ρυθμούς, ώσπου ήρθε η ώρα για τα τμήματα. Οι περισσότεροι μαθητές κατευθύνθηκαν στις τάξεις που ανακοίνωνε ο διευθυντής από το μικρόφωνο κι ακουγόταν στα μεγάφωνα.
Η Ναυσικά με κοιτούσε με την άκρη του ματιού της και προσπαθούσε να ειναι ήρεμη, αλλά μπορούσα να καταλάβω ποσο αγχωμένη ηταν κι εκείνη.
"Οι καινούριοι μαθητές να προσέλθουν στο γραφείο καθηγητών στο Β' κτίριο"
"Πήγαινε, θα σε περιμένω εδώ" μου είπε εκεινη συμπονετικά
Με γοργά βήματα, ξανά, πέρασα μαθητές κι έφτασα στο χώρο που μου είχαν πει. Χτύπησα δειλά την πόρτα κι άκουσα ενα περάστε που με ανάγκασε να εισέλθω στο γραφείο.
"Γεια σας" είπα νωχελικά
"Καλημέρα. Είσαι καινουρια;" Με ρώτησε ο άντρας μεγάλης ηλικίας που στεκόταν επιβλητικά μπροστά μου
"Ναι, θα ήθελα να μάθω σε ποιο τμήμα είμαι" είπα έχοντας σταθερότητα στη φωνή
"Πες μου το όνομα σου και τι τάξη θα πας" είπε εκείνος, αρπάζοντας ενα πλαστικοποιημένο χαρτί από την πληθώρα που βρισκόταν πανω στο γραφείο του χύμα
"Θωμαΐς. Θωμαΐς Οικονομίδου. Δευτέρα λυκείου." Είπα
Εκείνος έψαχνε, ενώ φόρεσε τα γυαλιά για την πρεσβυωπία προφανώς.
"Σε βρήκα! Είσαι στο Γ4. Βρίσκεται στο τρίτο κτίριο, στο δεύτερο όροφο , τέταρτη πόρτα" είπε κι εγω χάθηκα στους αριθμούς
"Θα το- θα το βρω. Ευχαριστω πολύ. Γεια σας" ειπα και βγήκα μπερδεμένη από το γραφείο κατευθυνόμενη στη Ναυσικά που στεκόταν στο προαύλιο με ελάχιστους μαθητές πλέον
"Λοιπόν; Σε ποιο εισαι;" Ρώτησε ενώ τα ματια της είχαν μεγαλώσει αρκετά
"Στο Γ4. Εσύ;" Ρώτησα με απελπισία
"Όχι ρε γαμώτο. Είμαι στο Γ2." Είπε χτυπώντας το χέρι στο ακάλυπτο μπούτι της "Σκατά, είσαι με όλους τους ηλίθιους. Οι κοπελες είναι καλές σχετικά" είπε κι εγω ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα
"Όλα θα πάνε καλά. Αλλωστε θα είμαστε μαζι στα διαλείμματα!" Είπε προσπαθώντας να με ενθαρρύνει
Έβγαλα έναν ήχο απογοήτευσης.
"Αμεσως στις τάξεις" φώναξε μια καθηγήτρια με γυαλιά
Εξερεύνησα το χώρο και τελικά ύστερα απο ένα πεντάλεπτο κατάφερα να βρω την τάξη. Στάθηκα μπροστά στη μπλε μεταλλική πόρτα και τη χτύπησα διστακτικά.
Άνοιξε την πόρτα διάπλατα μια ακόμη καθηγήτρια που βρισκόταν μέσα και στιγμιαία παραξενεύτηκε, αλλά ύστερα μου χαμογέλασε.
Όλα τα βλέμματα καρφώθηκαν πάνω μου, κάνοντας με να νιώσω άβολα και να χαμογελάσω χαζά.
"Είσαι η καινουρια σωστά;" Με ρώτησε η καθηγήτρια
"Μάλιστα" απάντησα εύθυμα
"Είσαι η;" Με ρώτησε ένα αγόρι που καθόταν στο πρώτο θρανίο, αλλα διακόπηκε από την καθηγήτρια
"Παιδιά, από εδώ η καινουρια σας συμμαθήτρια. Μετακόμισε πρόσφατα εδώ. Σας παρακαλώ, να την κάνετε να νιώσει άνετα, όπως ήταν και στο προηγούμενο σχολείο της" είπε
Ήμουν εγω άνετη στο προηγούμενο σχολείο;
"Τωρα μπορεις να μας συστηθείς" συμπλήρωσε εκείνη
Έμπλεξα τα δάχτυλα μου και μερικά έκαναν το χαρακτηριστικό ήχο 'κρακ'.
"Εμ, με λένε Θωμαΐς. Θωμαής Οικονομίδου."
"Ετσι λένε τη γειτόνισσα μου" φώναξε ένας από τους πολλούς παρόμοιους
"Ενταξει"απάντησα ρολλάροντας τα μάτια μου "Το Μάρτιο θα κλείσω τα δεκαεπτά. Ζω με την οικογένεια μου σε ένα διαμέρισμα εδώ στο Παγκράτι. Εχω έναν μικρότερο αδερφό. Στον ελεύθερο χρονο μου μ'αρεσει να γράφω, να ακούω μουσική -και το εννοώ , μουσική της προκοπής-, να διαβαζω εξωσχολικά βιβλία και να κάθομαι στο μπαλκόνι μου. Αυτά" είπα σκεπτόμενη μήπως έχω κάτι να προσθέσω
"Σε ευχαριστούμε πολύ Θωμαής. Τώρα μπορεις να κάτσεις όπου θες" είπε η καθηγήτρια
Κοίταξα για κάποια κενή θέση, μα δεν υπήρχε πουθενά, εκτός από μια δίπλα από ενα αγόρι που φαινόταν εντελώς αδιάφορος όσο μιλούσα.
Οταν το βλεμμα της καθηγήτριας έπεσε ξανά πανω μου, αναρωτήθηκε.
"Να σε βοηθήσω. Πήγαινε κάτσε δίπλα στο Χατζή, εκεί στα δεξιά." Είπε δείχνοντας μου τον αδιάφορο
Μόνο τότε σήκωσε το πρόσωπό του για να με δει και δε μου άρεσε καθόλου αυτό.
Μειδίασε και στο τέλος γέλασε ειρωνικά, ενώ ακούστηκαν φωνήεντα δημιουργώντας ενα βουητό από 'οοοο'.
Που σκατά έμπλεξα;
********************
-το τραγουδι εινα απο τα αγαπημένα μου.
PARAMORE- Monster😍
Έχω κατι αιώνες να ανεβασω κεφάλαιο και πραγματικά λυπάμαι για αυτό, μα η έμπνευση μου τις τελευταίες εβδομάδες εχει λιγοστέψει. 😭😭
Σας υπόσχομαι πως θα ανέβασω συντομα και στα υπολοιπα βιβλία μου , αρκεί να με πιέσετε. 😂😂
Ελπιζω να σας αρεσε! 😌
Έχουμε εξελίξεις. 😎
Ειμαι κακιά. 😢
Σας ευχαριστω για όλη τη στήριξη μικρά μου. 😢💙
Σας αγαπω ελάχιστα γουρουνακια μου. 🐷🐖💞
Φιλιά, 💘
Μαριτινα, η Φρικαντέλα😂😈