Παρατήρησα πως η τελευταία μου πρόταση τον προβλημάτισε, επειδή η κίνηση του να βάλει το κεφάλι του στα χέρια του δείχνει προβληματισμό.
Ήθελα να σηκωθώ και να φύγω, εξάλλου μετα απο μια πρόταση εξοδου σαν αυτην, προϋποθέτει δυναμικο κλείσιμο της συζήτησης.
Όμως δεν εφυγα. Και εκείνος έβγαλε το κεφάλι απο τα χέρια του και με κοίταξε, το σώμα του είχε κλίση προς τα μπροστά μιας και στήριζε τους αγκώνες του στα γόνατα του.
Στα χέρια του διακρινόταν εύκολα οι φλέβες, ανάμεσα στο μαύρο μελάνι που αποτελούσαν τα τατουάζ του.
Τον κοιτούσα ασταμάτητα κάνοντας προσπαθειες να νιώσω στο 100% την παρουσία του, να απομνημονευσω κάθε σημείο πάνω του ώστε να μπορώ να τον φέρνω στο μυαλό μου για οσο το δυνατόν μεγαλύτερο διάστημα, πριν ξεχάσω την όψη του.
Το βλέμμα του που εδώ και δύο λεπτά δεν ειχε φύγει απο πάνω μου, έδειχνε πως ίσως και εκείνος προσπαθούσε το ιδιο. Να με θυμαται.
Ένιωθα να καίγομαι καθώς οι ματιές μας είχαν κολλήσει η μια στην άλλη, εγώ κοιτούσα χαμηλά, εκείνος είχε στρίψει προς το μέρος μου για να με κοιτάζει εύκολα.
Και εκείνη τη στιγμή δε χρειαζόταν λέξεις. Τα βλέμματα μας τα έλεγαν όλα.
Σήκωσε τον κορμό του και ακούμπησε την πλάτη του στο παγκάκι. Έσπασε την οπτική μας επαφή και κοίταξε τον ουρανό, φαινοταν να σκέφτεται.
Ήθελα πολύ να μαθω τι σχεδιαζε να πει και όταν τα χείλη του άνοιξαν ελαφρά, ήλπιζα πως θα μιλήσει.
Και το έκανε.
"Μου γαμας το μυαλό, μα τον Θεό που δεν υπάρχει"
"Σταματα, δεν μπορείς να ξες αν υπάρχει",απαντάω θιγμενη.
"Δεν θα το συζητήσουμε αυτό τωρα. Τώρα το μονο που θελω είναι να σε φιλήσω τόσο άσχημα που θα ματώσουν τα χείλη σου.", έφερε το πρόσωπο του κοντά στο δικο μου και προσπάθησα να θυμηθώ πως αναπνέουν.
Ο Σταύρος. Ο ενας χρόνος πόνου.
Σηκώθηκα ορθια. "Φεύγω",είπα προσπαθώντας να μείνω ανεκφραστη.
Σηκώθηκε κι αυτός, κοιτώντας χαμηλά σε μένα. Γύρισα την πλάτη μου αλλά με τράβηξε απο τη μεση. Δεν γύρισα. "Άσε με να σε φιλήσω",ψιθύρισε στο αυτί μου κάνοντας με να ανατριχιάσω ολόκληρη.
"Όχι",το να μην τον κοιταζω κάνει λιγο πιο εύκολη την άρνηση μου αλλά μετά με μια του κίνηση με γυρίζει, αναγκάζοντας με να δω το πρόσωπο του. Το σκουλαρίκι στο φρύδι του γυάλιζε κάτω απ το χαμηλό φως του πάρκου, όπως και τα πράσινα μάτια του.
"Σ'αγαπάω", είπε και ορκίζομαι πως άκουσα το κρακ της ψυχής μου. Το είχε ξαναπεί, αλλα να το ακούω τώρα, μετα από τόσο καιρό, έτσι, σπάει το μεσα μου. Αναστέναξα. "Αλεξ"
"Τι ώρα φεύγεις αύριο;",με ρωτάει.
"3 το μεσημέρι",λέω.
"Μείνε μαζί μου ως το πρωι". Θεέ μου. Αυτή είναι τόσο καταπληκτική ιδέα. Θέλω τοσο πολυ να μείνω μαζί του μέχρι το πρωι. Αλλά.
"Καλύτερα να...πηγαινω",το να το παίζω δύσκολη στον Άλεξ είναι το πιο δύσκολο πράγμα που εχω επιχειρήσει.
"Θα ήταν πολύ παιδικό αν σε κρατούσα εδώ με το ζόρι;",γελάω ελαφρά.
"Βρήκα κάτι καλύτερο. Θα ερθω στο δωμάτιο σου",προτείνει.
"Και αν σε δουν οι γονείς μου θα μας σκοτώσουν και τους δυο",λέω.
"Μόνο η αδερφή σου δεν είναι σπίτι;"
"Ναι"
"Ωραία παμε"
Περπατάει και με τραβάει από το χέρι.
"Δεν είναι καλή ιδεα",λέω. Η ιδεα είναι πολύ ριψοκίνδυνη όμως θέλω τοσο πολύ περισσότερο χρόνο μαζί του.
"Άνοιξε την γαμημένη πόρτα και σταματα να μιλάς",λέει δείχνοντάς μου ποσό αποφασισμενος είναι να έρθει. "Δεν έχεις έρθει ποτέ στο δωμάτιο μου",διαπιστώνω.
"Τώρα είναι μια καλή ευκαιρία. Άνοιξε την πόρτα.",επιμένει.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και γυρναω το κλειδί. Σπρώχνω την πόρτα. Τα φώτα είναι σβηστά, ο Άλεξ παραμένει από πίσω μου καθώς ανεβαίνουμε τις σκάλες αθορυβα. Η πόρτα του δωματίου της Χρύσας είναι κλειστή.
Μπαίνουμε στο δωμάτιο μου και κλειδωνω δύο φορές την πόρτα.
"Το να μπεις στο δωμάτιο μου έχει κάποιους κανόνες.",λέω κοιτάζοντας τον αυστηρά. Εκείνος με κοιτάζει με ένα κοροϊδευτικο ύφος.
"Πρώτον. Δεν με αγγίζεις. Δεύτερον, δεν ανοιγεις κανένα συρτάρι. Τρίτον, δεν μιλάς δυνατά γιατί δίπλα κοιμάται η Χρυσα",διατηρώ την σοβαρότητα μου ως το τέλος των προτάσεων.
"Τελείωσες;",ρωτάει ο Άλεξ προσπαθώντας να μη γελάσει, διασκεδάζοντας από την σοβαρότητα μου. Γνεφω καταφατικά.
Βγάζει τα παπούτσια του και ξαπλώνει άνετα στο κρεβάτι μου, κάνοντας χωρο και για μένα. Παραμένω όρθια επειδή το να ξαπλώσω διπλα στον Άλεξ δεν είναι πολύ καλή ιδέα. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να κρατήσω το μέτρο. "Άντε ελα τι κοιτάς;",λέει.
Πλησιάζω. Ξαπλώνω όσο πιο πολυ στην άκρη γίνεται, ώστε να μην τον αγγίζω καθόλου. "Θα πέσεις",λέει γελώντας. "Πάνε πιο μέσα",διαμαρτύρομαι κι αυτός υπακούει.
Στηρίζει το κεφάλι του στο χέρι του, ενώ είναι γυρισμένος προς εμένα, ενώ εγω είμαι ξαπλωμένη στο μαξιλάρι, ανάσκελα. Με κοιτάζει, και με το χέρι του χαϊδεύει το μάγουλο μου.
"Παραβιάζεις τον πρώτο κανόνα",ξεροκαταπινω.
"Σου φαινομαι για τύπος που ακολουθεί κανόνες;",με κοροϊδεύει. Ακούω το απαλό του γέλιο και ηρεμώ, νιώθω όμορφα.
"Παρόλα αυτά ακολουθείς κανόνες της συμμορίας"
"Αυτή είναι αλλη ιστορία",είπε.
"Νόμιζα πως είσαι κατά των κανόνων",συνεχίζω. Χαμογελάει αχνά αφήνοντας εκτεθειμένη την λευκή οδοντοστοιχία του.
Νυστάζω πολύ αλλά δεν θέλω να ξοδέψω τον χρόνο που έχω μαζί του.
"Πως πέρασε αυτός ο χρόνος;",ρώτησε θυμίζοντας μου την κόλαση.
"Ήταν ενας χρόνος για τον οποίο δεν θέλω να συζητάω.",είπα μόνο.
"Ούτε εγω θέλω να συζητάω για τον δικό μου χρόνο",φαντάστηκα αμέσως πως θα έχει πάει με τοσες πολλες.
"Υποσχέθηκα στον Dragon πως θα γυρίσω για να κάνουμε μαύρο αλλά δε γαμιεται",λέει και γουρλωνω τα μάτια.
"Μαύρο;",ρωτάω αναστατωμενη. Γνέφει αδιάφορα. "Γιατί το κάνεις αυτό ρε Άλεξ; Ξέρεις πόσο επικυνδινο είναι; Θες να είσαι εθισμένος σε ουσίες;", σοβαρευω αλλά εκείνος με κοιτάει με ένα μισό χαμόγελο.
"Μην χαμογελάς",τον μαλώνω και γελάει απαλά, δίνοντας μου την ευχαρίστηση να ακούσω το γέλιο του.
Ακολουθεί ενα λεπτό ησυχίας. "Δεν αξίζει να θυσιάσεις την πρώτη σου φορα με εναν φλωρο γιατρό, μωρό μου. Ο τύπος δεν θα ξέρει πώς να σου φερθει, αναρωτιέμαι αν θα ξέρει καν ποια είναι η σωστή τρύπα για να βάλει το μικρό πουλί του.", λέει και σοκαρομαι από τις λέξεις που χρησιμοποιεί, προσπαθώντας να μη γελάσω.
"Είναι καλός, ευγενικός, γενναιοδωρος",υπερασπίζομαι τον Σταυρό.
"Έλα τωρα Καμ, ούτε τον εαυτό σου δε πείθεις.",χαμογελάει με σιγουριά. Έχει τόσο δίκιο, αν και δε θα το παραδεχτώ.
"Θυμώνω με αυτό που κάνεις. Με παρακινείς να μη κάνω σεξ με τον Σταυρό. Γιατί; Λες και έχω άλλες επιλογές. Εκείνος είναι το αγόρι μου, μένουμε στην ίδια πολη, πηγαίνουμε στην ιδια Σχολή, είναι εύκολο, είναι όπως πρέπει να είναι",λέω με ένταση.
"Άρα θέλεις να σου πάρει αυτός την παρθενιά επειδή είναι εύκολο και επειδή έτσι πρέπει να είναι; Ακούς τι μαλακιες λες;",η φωνή του έχει τοση δύναμη και σιγουριά που ξέρω ότι έχει δίκιο.
"Τουλάχιστον αυτός δεν θα με αφήσει για ένα χρόνο να υποφέρω",οι λέξεις βγήκαν απ το στόμα μου πριν τις σκεφτώ. Ο Άλεξ φόρεσε μια ανεκφραστη μάσκα στο πρόσωπο του.
Τα χαρακτηριστικά του ήταν άκαμπτα, το σαγόνι του είχε σφυχτει.
Καταπιε.
"Ξέρεις γιατί το εκανα",η φωνή του ήταν σιγανή, σαν ψίθυρος.
"Δεν εχει νόημα αυτη η συζήτηση έτσι κι αλλιώς",είπα για να μη το συνεχίσουμε.
"Πώς είναι η ζωή εκεί;",αλλάζει θέμα.
"Ήσυχη",απαντάω.
"Εσύ; Πως περνας τον καιρό σου;",ρώτησα με ρισκο η απάντηση να με πληγώσει. "Με θορυβο",είπε λέγοντας το αντίθετο απο μενα.
"Δηλαδή;"
"Πορείες, γκραφιτι, καταστροφές, μαύρο",λέει. "Σεξ",προσθέτω εγώ.
"Όχι σεξ",λέει και μου ξεφεύγει ενα πνιχτό γελάκι. "Καλό αστείο",λέω.
"Πράγματι είναι αστείο. Είμαι ο Άλεξ. Και δεν έχω πηδήξει εδώ και ένα χρόνο. Είναι αστείο",είπε και τον κοιτούσα παραξενεμενη. "Τι βλακείες λες;",απόρησα.
"Σου ορκίζομαι , στην αναρχικη μου τιμή, ότι δεν έχω γαμηθει με καμία από όταν σε άφησα. Βασικα, είχα προσπαθήσει. Αλλά δεν. Και έχω φάει τόσο άσχημο δούλεμα από όλους. Αλλά τους γράφω στα παπαρια μου. Σ'αγαπάω",δεν πίστευα στα αυτιά μου, αυτό έμοιαζε σαν όνειρο. Ο Άλεξ βρισκόταν στο κρεβάτι μου, να λέει πως δεν έκανε τίποτα με καμία για έναν ολόκληρο χρόνο και να μου λέει πως με αγαπάει για δεύτερη φορά.
Μετά απο αυτή τη δήλωση, ήταν αδύνατον να συνεχίσω να το παίζω σκληρή. "Κι εγώ σ'αγαπάω. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα πράγματα",είπα.
"Να σε αγκαλιάσω;",ρώτησε και βρήκα τόσο γλυκό το οτι ζήτησε την άδεια μου που εγνεψα καταφατικά.
Τύλιξε τα χέρια του γύρω από τη μέση μου, κι εγω τα έβαλα στη πλάτη του, κρατώντας τον κοντά μου. Μυριζα το μοναδικό άρωμα που έχει εκείνος, που δεν είναι κολωνια, αλλά είναι Άλεξ.
Έτσι μείναμε αγκαλιασμένοι, με μόνο φως το μικρό λαμπατερ του γραφείου μου.
Ήμουν σίγουρη πως αυτο δεν είναι όνειρο, μιας και όλες μου οι αισθήσεις ήταν τεταμένες.
Πώς θα αντέξω το αύριο γαμωτο; Πώς θα μπορέσω να φύγω, αφού όλη μου η ψυχή θέλει να μείνω;
"Θα έρθω να σε βρω. Στο υποσχομαι",είπε στο αυτί μου απαλά,συνεχίζοντας να κρατάει την λεπτή μέση μου με τα δυνατά χέρια του. Χαμογέλασα που σχεδόν κατάλαβε τι σκεφτόμουν.
Και φοβόμουν τον ίδιο μου τον εαυτό που τον αγαπούσα τόσο πολυ.
Λες και θα έκανα τα πάντα για εκείνον...
Δεν άργησα πολυυυ😊😊
Τι κάνετεε;❤
Δεν θέλω να δεχτώ ότι τελειωνει το καλοκαίρι, παιδιά όχι γιατί; 😭😭
Περιμένω σχόλιααα
Σας αγαπώ πιο πολυ απο τηγανίτες πατάτες.😮💘