All I wanted
Κενό, για ακόμη μια φορά.
Μονο οι αναπνοές μας ακούγονταν.
Μα, κι αυτό ήταν αρκετό για να δώσει απαντήσεις κι εξηγήσεις.
Περίεργο πράγμα η ησυχία.
"Θωμαής;" ακούστηκε ένα περιπαιχτικό γέλιο
Ξεροκατάπια, μα ένιωθα έναν άσχημο κόμπο στο λαιμό μου που μεγάλωνε και με έπνιγε.
"Ορέστη" παύση "Καλύτερα να τα πούμε κάποια αλλη στιγμή, δεν είσαι καλά κι είναι αργά" είπα μένοντας ικανοποιημένη από την απάντηση μου
"Έλα τώρα" είπε τραβώντας κάθε σύμφωνο
Δε μου έμενε άλλη επιλογή πλέον, έπρεπε να το κάνω.
Με μια βαθιά ανάσα κι ύστερα με γρήγορες κινήσεις, έβγαλα το κινητό από το αυτί μου, πέταξα ένα 'τα λέμε' και τερμάτισα την κλήση.
Ξάπλωσα ξανά, μα τώρα τα πράγματα ήταν χειρότερα. Βρισκόμουν σε υπερένταση εξαιτίας του και δε μπορούσα να κάνω τίποτα για να με ηρεμήσει.
Άφησα τον εαυτό μου να κοιτάζει το δωμάτιο μου, για πόσο ακόμη αυτός ο χώρος θα αποκαλείται κρυψώνα μου; Πόσες μέρες είχαν μείνει μέχρι την αποχώρησή μου από εδω;
Αποφάσισα να κάνω μια βόλτα μέσα στο σπίτι, συνήθιζα να κάνω με το μπαμπά μου όταν ήμουν πολυ μικρή.
Το πάτωμα, πάντοτε κρύο και ξύλινο με λίγα φθαρσίματα, έτριξε στιγμιαία κάνοντας με να γελάσω με πικρία.
Κατευθύνθηκα στο σαλόνι, ενώ στο πέρασμα μου ακουμπούσα κάθε τοίχο, σα να μπορούσα να πάρω λίγο από το κομμάτι τους και να το αφομοιώσω σε εμένα, να το κάνω κτίσμα μου.
Ξέρεις, είναι όλο αυτά που σου φαίνονται φυσιολογικά να τα εχεις αποκτήσει κι όταν στα παίρνουν χωρίς τη θέληση σου, μόνο τότε τα εκτιμάς και συνειδητοποιείς ποσο αχάριστος είσαι μερικές φορές.
Ξεφυσηξα για όγδοη φορά μέσα σε μια νύχτα και τοτε ανακάλυψα πόσο μπερδεμένη είμαι. Πόσο πολύ δε ξέρω τι θέλω. Πόσο μπερδεμένα αισθήματα έχω.
Δε ξέρω πως πρέπει να νιώσω. Δε ξέρω τι είναι σωστό, φοβάμαι μήπως νιώσω λάθος, μα ποιο είναι το σωστό;
Είμαι μια επανάληψη.
Είσαι ένα μη.
Είμαι ένα πρέπει.
Καλησπέρα κοινωνία.
Ξάπλωσα ξανά δίπλα στον Αλέξανδρο, χαϊδεύοντας απαλά τα καστανόξανθα μαλλιά του.
Νιώθω πως δεν είμαι αρκετή για όλους. Δε δίνω αρκετα σε αυτούς που το αξίζουν κι ύστερα το μετανιώνω. Δίνομαι σε αυτούς που με κάνουν σκουπίδι και με πετούν όποτε εκείνοι θελήσουν κι είναι λαθος.
Απαιτούν, σχεδον με προστάζουν να ζήσω, μα δε μου έμαθαν πως.
Κι είμαι μικρή για να το ανακαλύψω.
Κι είμαι μικρή για να αγαπήσω.
Κι είμαι μικρή για να πληγωθώ.
Κι είμαι μικρή για αυτόν τον κόσμο...
Αλλά πρέπει να επιβιώσω.
Κι η επιβίωση μου, πρέπει να καλύπτει τα απαραίτητα.
Για να επιβιώσεις πρέπει να προσαρμοστείς.
Και για να προσαρμοστείς, πρέπει να αλλάξεις.
Και για να αλλάξεις, πρέπει να ξεχάσεις τον εαυτό σου.
Ολοι προσαρμόζονται αργά ή γρήγορα, λίγοι είναι εκείνοι που κρατούν την ταυτότητα τους.
Ήθη, έθιμα, παραδόσεις, συνήθειες, νοοτροπίες όλα αλλάζουν. Τροποποιούνται. Ξεχνιούνται. Χάνονται.
Η ισχύς σου είναι η αδυναμία σου. Είναι εκεινη που θα σε καταστρέψει. Αυτή που ψάχνεις εσύ σήμερα απεγνωσμένα, σα να είναι ναρκωτικό σου, αύριο θα είναι η καταστροφή σου.
Και θα τη χρησιμοποιήσω.
Οι δεύτερες ευκαιρίες δε μετράνε, οι άνθρωποι ποτέ δεν αλλάζουν, σε μεταχειρίζονται.
Κι αν δεν αλλαζουν ποτέ, τότε γιατί μάθαμε στο Χριστιανισμό ότι πρέπει να δίνουμε αμέτρητες ευκαιρίες σε όλους; Δεν είναι άδικο;
"Για να είσαι εσύ ξύπνια στις τέσσερις η ώρα τα ξημερώματα, ή νιώθεις μοναξιά ή είσαι ερωτευμένη" η φωνή του πατέρα μου με ξάφνιασε
Γύρισα έντρομη να τον κοιτάξω, μα εκείνος απλά μου χαμογέλασε.
"Τι από τα δύο;" Ρώτησε μη μπορώντας να κρατήσει ένα γελάκι
Και τα δύο
"Τίποτα, απλά να, σκέφτομαι ότι θα φύγουμε σε λίγες μέρες από εδω και νιωθω περίεργα" είπα στενάχωρα
"Καταλαβαίνω, πως νιώθεις παράξενα και πως στεναχωριέσαι, αλλά θα δεις πως όλα θα πάνε καλύτερα. Ξέρω πως φοβάσαι που θα αλλάξεις σχολείο και θα χάσεις τις ήδη ανεπτυγμένες παρεες σου, αλλά πιστεύω πως η αλλαγή αυτή μπορεί να σου κάνει καλό"είπε μα δεν είχε τελειώσει
"Μπορεί, μπορεί να μη μου μιλάς, μπορεί να είμαι αυστηρός μέχρι αηδίας αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε σε αγαπώ. Ξέρω πως περνάς δύσκολα και νιωθω υπεύθυνος για αυτό. Είμαι ο μπαμπάς σου και θέλω να είμαι ο φίλος σου, μα το κάνεις δύσκολο. Απομακρύνεσαι κι από την άλλη δε ξέρω κι εγώ πως να σε προσεγγίσω. Θυμάσαι τότε, που ήσουν ακόμη μικρή και μου έλεγες για εκείνον που σου άρεσε στο νηπιαγωγείο και στο δημοτικό;" Ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια
Διάφορες στιγμές κι αναμνήσεις πέρασαν από το μυαλό μου.
"Ναι θυμάμαι" είπα αναπολώντας
"Θέλω να είμαστε όπως παλιά. Θέλω να νιώθεις άνετα μαζί μου, να μη χρειάζεται να σβήνεις συνομιλίες. Ξερεις δε θα αρνηθώ ποτέ να συζητήσουμε το οτιδήποτε. Δεν πρέπει να διστάζεις να με ρωτήσεις κάτι, ακόμη κι αν σου αρνηθώ αυτό που ζητάς"είπε ελπίζοντας
Κοίταξα το πάτωμα.
"Θα δούμε μπαμπά. Θα προσπαθήσω, αλλά για τώρα άσε με να κοιμηθώ" είπα πασάροντας ένα ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό μου, ευχόμενη πως στα επόμενα λεπτα θα είχε φύγει από το δωμάτιο μου
"Εντάξει. Καληνύχτα" είπε και μου έδωσε ενα πεταχτό φιλί στο κούτελο
Έκλεισα τα μάτια μου και πράγματι, ο ύπνος δεν άργησε να έρθει.
Τα πάντα θα άλλαζαν.
**
Λίγες μέρες αργότερα
Έδωσα την τελευταία χάρτινη βαριά κούτα στο μπαμπά με μισή καρδιά. Μπορεί να συνεχίσω να έχω τα ίδια πράγματα και στο επομενο σπίτι, μα ποτέ δε θα είναι πραγματικά το ίδιο.
Κοίταξα το πλέον άδειο σπίτι. Τόσο παγερό.
Κάποτε εξέπεμπε ζεστασιά, οποιαδήποτε εποχή.
Αναμνήσεις κατέβαλαν το μυαλό μου, κάνοντας με ανίκανη να τις απωθησω.
Εδώ μεγάλωσα κι έζησα δεκαεξι χρόνια. Το σαλόνι ευρύχωρο όπως πάντα, φάνταζε ακόμη πιο μεγάλο χωρίς τα έπιπλα να το διακοσμούν. Μπορούσα να θυμηθώ δεκάδες γιορτές, γενέθλια, τσακωμούς.
Η κουζίνα μακρόστενη, ο ξύλινος πάγκος βρισκόταν ακόμη εκεί, εδω θα έμενε άλλωστε, μερικές οικογενειακές στιγμές με και χωρίς το μικρό μου αδερφό, τοποθετούνταν ακριβώς σε αυτό το χώρο.
Ανέβηκα για ακόμη μια φορά τις εξίσου ξύλινες
σκάλες , με μορφή έλικας και βρέθηκα στα υπνοδωμάτια και σε ένα μπάνιο.
Το δωμάτιο του αδερφού μου και των γονιών μου, πάντα ήταν ανεξερεύνητο για εμένα, δε σύχναζα σε αυτούς του χώρους και δίχως τα έπιπλα , μού ηταν σχεδόν ανεπιθύμητα. Στο μπάνιο με τα μπλε με ανάμειξη λευκού πλακάκια, μπορούσα να θυμηθώ μια χαρακτηριστική σκηνή. Τη στιγμη που ανακάλυψε η μαμά πως μεγάλωσα και πως πλέον μπορώ να κανω παιδί. Θυμάμαι τοσο ανατριχιαστικά την χαρά να φωτίζει το πρόσωπο της, ενώ δάκρυζε κι έπαιρνε να ενημερώσει τον πατέρα μου, σα να ήταν κάποιο σπουδαίο γεγονός.
Κατευνθηκα στο χώρο που άφησα τελευταίο, το δωμάτιο μου. Θυμάμαι ποσο σιχαίνομουν να βρίσκομαι εκεί όταν ήμουν μικρότερη και πως τωρα κανείς δε μπορούσε να με βγάλει από εδω, εκτός απο το φαγητό.
Χαμογέλασα καθώς στεκόμουν στην κάσα της πόρτας, ενώ το είδωλο μου εμφανιζόταν μπροστά μου, δείχνοντας και θυμίζοντας μου την καθημερινότητα μου. Εμένα να διαβαζω, εμενα να κλαίω, εμένα να κοιμάμαι, εμένα να νιωθω πραγματικά ευτυχισμένη. Εμένα.
Ακούμπησα τις ντουλάπες και τους ακόμα βαμμένους τοίχους.
Αναμνήσεις.
Αναμνήσεις.
Αναμνήσεις.
Μακρινές, αδρές, χαμένες, χαρούμενες, λυπητερές, τωρινές.
Κάθε λεπτό φτιάχνεις μια ανάμνηση, δεν είναι τρομερό αυτό;
Μια ανάμνηση που εάν θες κρατάς κι αν θες τη θάβεις.
Και θα έχεις να λες, οταν μεγαλώσεις.
Κουτί αναμνήσεων. Είμαι ενα κουτί με αναμνήσεις κι αισθήματα.
"Ήρθε η ώρα να φύγουμε" με χτύπησε απαλά στον ώμο ο μπαμπάς
Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου, αποφεύγοντας τον.
Μην κλαις.
Όχι τώρα Θωμαής.
Πνίξε το κλαμα σου, για ακόμη μια φορά.
Πρέπει να φανείς δυνατή.
Αυτή η σύντομη κι απότομη αλλαγή, μόνο καλό δε μου έχει κάνει. Το χειρότερο είναι πως όλο αυτό σχεδιάζεται μερικούς μήνες τώρα, αλλά εγω το εμαθα ούτε μισό μήνα πριν.
Και το καλοκαίρι πλησιάζει στο τέλος του, που συνεπάγεται με την αρχή του σχολείου. Ενός λυκείου που δεν έχω ξανακούσει, με καινούριες παρεές και νέους καθηγητές.
Μπορεί να αλλάζω απλά περιοχή κατοικίας και να απέχω ελάχιστα χιλιόμετρα από την τωρινή ή καλύτερα προηγούμενη κατοικία μου, μα μου φαίνεται πως είναι ταξίδι ημερών.
Πόσο χειρότερα;
Έχω μιλήσει στις φίλες μου, δε φάνηκαν να στεναχωριούνται πολύ, βέβαια δε μου κακοφάνηκε. Είχε έρθει η στιγμή να της βγάλω από τη ζωή μου άλλωστε. Προφανώς και δεν έχω ειδοποιήσει, εγώ καθαυτό τον Ορέστη, ο Μάνος τον ανέλαβε.
Νιώθω τόσες ενοχές, μα δε μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Μόνη.
"Που σκατά είναι τα ακουστικά μου;" Ρώτησα ψάχνοντας με μανία το σακίδιο μου
Ξάφνου θυμήθηκα πως τα είχα αφήσει στον πάγκο της κουζίνας.
"Περιμένετε" φώναξα στους γονείς μου και στον αδερφό μου που είχαν αρχίσει να προχωρούν για να πάρουν το αυτοκίνητο
Γύρισαν να με κοιτάξουν με περιέργεια.
"Ξέχασα τα ακουστικά μου. Θα επιστρέψω συντομα" είπα ενοχικά
Ανέβαινα με γοργά βήματα τα σκαλιά που θα με οδηγούσαν στη δεύτερη μεζονέτα που κάποτε με είχε φιλοξενήσει.
Η πόρτα έστεκε ακόμα ανοιχτή, όπως ακριβώς την είχα αφήσει, ή μήπως όχι;
Η μορφή του ξεπρόβαλε μπροστά μου επιβλητικά κάνοντας με να τον κοιτάξω με θαυμασμό και τρόμο.
"Τι γινεται;" Ρώτησε με την απαλή φωνή του και μια ερώτηση να περιπλανιέται στον αέρα
Τα μάτια του κάρφωναν τα δικά μου, ενώ εγώ απέφευγα εσκεμμένα το βλέμμα του. Καταλάθος ή επίτηδες, δε μπορώ να γνωρίζω, γύρισα και τον κοίταξα. Οι ματιές μας κλειδώθηκαν.
"Φεύγω" κατάφερα να ψελλίσω
Η απορία διαγράφηκε στο βλεμμα του, επιτέλους μπορούσα να καταλάβω τι νιώθει. Τα μάτια του τον πρόδωσαν και δεν είχε ασπίδα για να καλυφθεί.
Έσπασε.
Ένα ήταν σίγουρο, ο Μάνος δεν του είχε πει λέξη.
••••••••••••••••••••
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ, ΘΕΕ ΜΟΥ, ΕΧΩ ΚΟΛΛΗΣΕΙ.
Paramore- All I wanted
Κι ύστερα από 394939 μέρες, ανεβαζω κεφαλαιο! 😌
Το προηγούμενο κεφαλαιο, που είχα ανεβάσει αλλα έσβησα, τα είχε παίξει λιγο, η απλα το wattpad είχε παλι περίοδο. 😐
Γυρισα απο διακοπές κι ενα εχω να πω, δε μου ξεφευγετε.😎😈
Και να πέρασα πολυ ωραία, αλλα όλα τα ωραία καποτε τελειώνουν. 😭😭
Εύχομαι να σας αρεσε! 😢
Σας αγαπω πολυ γουρουνακια μου🐷🐖
Φιλιά, 💎
Μαριτινα 💞