"Ik begrijp het niet..."
"Maar Hailey... Ik kan er niks aan doen..."
Ik keek mijn vader niet aan maar ik kon de pijn in zijn stem horen en dat deed mij pijn. Ik hield zo veel van hem.
Mijn vader was een man die zijn emoties niet wilde tonen. Zijn privéleven was niet iets waar hij graag over praatte en ondanks dat ik deel van zijn privéleven was betekende niet dat hij gemakkelijk met mij over zijn gevoelens praatte.
Ik schudde woedend met mijn hoofd en schoot omhoog. Ik balde mijn vuisten en probeerde te tranen te stoppen met rollen over mijn wangen.
"Zeg me..." Ik haalde diep adem voor ik hem recht aan keek. "Hoe lang ging ze al vreemd?"
Hij haalde zijn schouders op. Ik zag de verslagenheid over zijn gezicht lopen. Mijn vader wist altijd een masker op te zetten. Hij liet zijn verlies niet zijn. Dat was zijn werk. "Je geeft pas op als je alles in je macht heb gedaan om het goed te maken, om te winnen. Als al je ideeën op zijn en je hebt geen enkel idee meer hoe je verder moet, je op bent omdat het te veel kracht heeft gekost, dan geef je pas op. En dat gebeurd niet Hailey, wij geven niet op"
Die woorden sprak hij ooit toen ik zeven was, ik weet niet meer waarom. Toch bleven ze hangen. "Wij geven niet op" maar als mijn vader op gaf, dan... ik weet niet wat er dan zou gebeuren want dat was nog nooit gebeurd...
"Ik weet dat het twee maanden bezig is geweest, waarschijnlijk langer dan dat... ik weet het niet Hailey"
"Dat kan bijna niet, wanneer zag ze hem dan?" "Overuren, tijdens lunches en weet ik veel. Je moeder werkt op een andere locatie, ik controleerde haar niet, ik dacht dat ik geen reden had om haar te moeten controleren."
Ik staarde naar buiten.
"Gaan jullie scheiden?" De vraag die na een lange stilte kwam en een lange stilte met zich mee nam.
Mijn vaders gezicht vertelde het antwoord al. Hij wist het zelf ook allemaal niet meer.
"Pap, waarom heb je dit niet eerder verteld?" Ik voelde me gekwetst dat ik buiten was gelaten.
"Je had je examens, ik wilde je graag alles vertellen, en geen geheimen houden, maar ik wist niet hoe, zonder ook voor jou alles moeilijker te maken" Ik knikte langzaam.
"Ik ga me douchen en klaarmaken. Ik kom vanavond niet thuis" Hij reageerde niet tot ik halverwege de tap was.
"Hailey... Ik wil dat jij je hier geen zorgen over gaat maken"
Onder de douche zette ik luid mijn muziek op en draaide mijn gedachtes naar nul.
Snel maakte ik me klaar en ging zonder nog naar mijn vader te gaan vertrok ik naar Laurens.
~*~
Voor het studentenhuis parkeerde ik mijn auto maar ik stapte nog niet uit. Ondanks dat mijn vader zei dat ik me hier geen zorgen over moest maken deed ik dat toch. Ging mijn familie nou uit elkaar vallen?
Natuurlijk had ik het bij vrienden op school vaak zat zien gebeuren. De rijke levens, de drukke banen en de kleine tijd die ouders hadden voor kinderen, affaires die jaren voorbij gingen en de vuile geheimen die ieder rijk gezin had.
Ik had altijd willen geloven dat mijn familie anders was. Dat mijn echt van elkaar hielden. Dat mijn gezin niet kapot ging aan de vuile geheimen die het rijke leven met zich mee brachten.
Blijkbaar had Laurens me al gespot want hij stapte in mijn auto, waardoor ik uit mijn gedachtes opschrok.
"Wat is er aan de hand?" Ik staarde naar het stuurwiel. "Mijn moeder heeft een affaire"
Hij knikte en bleef stil.
"Ik wil geen gebroken gezin... Maar ik wil niet dat mijn vader bij haar blijft voor mij, ook al zou hij het doen. Ik wil niet dat hij in een huwelijk blijft dat hem niet langer gelukkig maakt, want misschien houdt mijn moeder niet meer van mijn vader, mijn vader is nog steeds over zijn hoofd voor mijn moeder, en dat zal hij niet opgeven.
Ik ben bang dat hij samen wil blijven om een oud beeld van haar. Maar ze is veranderd, ze is niet de vrouw waar hij verliefd op is geworden want mijn moeder heeft me geleerd dat er geen ergere eindes zijn aan een relatie dan een einde doordat iemand is vreemdgegaan.
Dat is wat mijn moeder mij heeft geleerd, en nu doet ze het zelf. Het is één ding om vreemd te gaan want je kwets je partner, maar wat ze vergeten is dat ze niet alleen vreemd is gegaan op mijn vader, maar ook op mij. Ze vergeet dat allemaal omdat ze met iemand anders was. Ik kan me dan alleen afvragen, wat was er zo verschrikkelijk aan haar leven dat ze haar familie achterliet?"
"Weet je met wie?" Ik knikte.
"De vader van David"
Laurens ging door zijn haren, het was duidelijk dat hij zich machteloos voelde, hij wilde iets zeggen dat me beter zou laten voelen, maar ik wist niet eens of dat iets beter zou maken.
"Wil je je hoofd leeg maken? Even niet denken aan dit alles?" Ik knikte. "Feesten" Hij knikte. "Wil je zorgen dat ik niet aan hen denk?" "Dat is een deal"