Ανοίγω τα μάτια μου αργά και θυμούμενη πως κοιμήθηκα στο δωμάτιο του Γιάννη χθες, προσπαθώ να μην κουνηθώ πολύ. Ο τρόπος που κοιμηθήκαμε είναι αθεράπευτα παράξενος αφού κοιμάται μέσα στην αγκαλιά μου και εγώ μέσα στη δική του. Ουσιαστικά έχει τα χέρια του και γύρω μου και εγώ τα δικά μου γύρω του.
Αλήθεια πρέπει να σταματήσω να μιλάω τόσο πολύ, ακόμα και μέσα στο μυαλό μου.
«Επιτέλους ξύπνησες!» ακούω μία γνωστή φωνή που δεν είναι σίγουρα του Γιάννη και παρατηρώ την παρουσία της Ζωής και του Γιώργου στο δωμάτιο.
«Τι κάνετε εσείς εδώ;» ψιθυρίζω για να μην ξυπνήσω τον Γιάννη και τρύβω τα μάτια μου.
«Γυρίσαμε από την ντίσκο κατά τις 2 με τους γονείς και αφού εσύ ήσουν εδώ και είχατε κοιμηθεί ήδη, πήγαμε στο δικό μας δωμάτιο» μου εξηγεί ο Γιώργος. «Κάναμε και πρόβες για την παράστασή μας!» τα μάτια του γυαλίζουν. Είχα ξεχάσει την παράστασή τους.
«Πότε θα μας την παρουσιάσετε;» ρωτάω προσπαθώντας να σκεφτώ τρόπους να ξεφύγω από την αγκαλιά του Γιάννη χωρίς να τον ξυπνήσω.
«Σήμερα το βράδυ, όταν γυρίσουμε. Θα κατέβεις στη Μύκονο, έτσι;» παίρνει σειρά η Ζωή.
«Βέβαια. Έχω μερικές φίλες που θέλω να δω» ανακοινώνω και ξεγλυστρώ από τα χέρια του. Βάζω ένα μαξιλάρι κάτω από το κεφάλι του όταν το κινητό μου δονείται στο τραπεζάκι.
Από FBI😂: Είστε έτοιμοι με τον Γιώργο; Αν ναι, ελάτε στην τραπεζαρία. Μην ξυπνίσετε τους Αλεξίου, δεν υπάρχει λόγος xx.
Το μήνυμα είναι από τη μαμά μου έτσι εξηγώ στον Γιώργο ότι πρέπει να φύγουμε. Γέρνω προς το αυτί του Γιάννη, «Φεύγω. Ελπίζω να είσαι καλά, πάρε με τηλέφωνο όταν ξυπνήσεις, εντάξει;» τον ρωτάω και αυτός χαμογελάει στον ύπνο του.
Εγώ και ο Γιώργος παίρνουμε το ασανσέρ. «Για να έχουμε καλό ερώτημα, τι έκανες εσύ στο δωμάτιο του Γιάννη;» με ρωτά όταν μπαίνουμε στο θάλαμο και τρύβω τα μάτια μου.
«Ένιωθα απαίσια χθες -παθολογικά- και με κάλεσε για να μου κάνει παρέα. Στη συζήτηση μας πήρε ο ύπνος». Φαίνεται να πείθεται εφόσον ξέρει πως λέω αλήθεια, αν και δεν την λέω όλη. «Επίσης, μην πεις τίποτα στη μαμά και στο μπαμπά. Σίγουρα θα δημιουργήσουν τρελά σενάρια».
«Εντάξει. Εσένα σου αρέσει;» με ρωτάει και του κάνω νόημα να περιμένει καθώς φτάνουμε τους γονείς μας στο εστιατόριο.
«Καλημέρα. Πάμε να βάλουμε πρωινό εμείς» τους εξηγώ και μας χαμογελάνε πριν εγώ και ο Γιώργος πάμε στο μπουφέ. «Θα σου μιλήσω ειλικρινά. Δεν ξέρω».
«Τι σημαίνει αυτό;» ρωτάει και πιάνω ένα πιάτο στα χέρια μου.
«Σημαίνει ότι δεν ξέρω. Εννοώ, πριν από το χθεσινό βράδυ τον έβλεπα αποκλειστικά και μόνο ως τον τύπο από δίπλα που ήρθε μαζί μας στην κρουαζιέρα αλλά τώρα δεν ξέρω... είναι διαφορετικά».
«Άρα... σου αρέσει!» κάνει λίγη ώρα να μιλήσει όμως καταφέρνει να αρθρώσει τις λέξεις.
Έχοντας έτοιμο το πρωινό μου γυρνάω στον Γιώργο. «Δεν έχει σημασία» του λέω και πηγαίνω στο τραπέζι των γονιών μου χαμογελαστή.
Μετά από τουλάχιστον δύο ώρες βρισκόμαστε επιτέλους πάνω στο νησί και είμαι έτοιμη να δω επιτέλους τις παλιές μου φίλες.
«Είμαστε όλοι εδώ; Ένα, δύο, τρία, τέσσερα» μετράει τα κεφάλια μας η μαμά μου. «Χρύσα, ο μπαμπάς, ο Γιώργος και εγώ θα πάμε να επισκεφτούμε τη γιαγιά σου» με ενημερώνει για τριακοστή πέμπτη φορά από το πρωί.
«Ναι μαμά, το ξέρω. Εγώ θα είμαι στην Νάσια και στην Ελένη. Τα λέμε» κάνω στροφή για να φύγω.
«Να είσαι πίσω στις 6 νεαρή μου» φωνάζει πίσω από τον ώμο μου ο μπαμπάς μου και σηκώνω τον αντίχειρά μου προκαλώντας το χαμόγελό του.
Περπατάω για λίγο μόνη στον παραλιακό δρόμο της Μυκόνου προς το σπίτι των δύο αδερφών πριν μία γνωστή φωνή με σταματήσει. «Επ!» κάνει η Σύλβια καθώς προσγιώνεται μπροστά στα μάτια μου.
«Γεια» της χαμογελάω. «Θα έρθεις μαζί μου; Πάω σε κάτι φίλες».
«Μισό να ελέγξω το καρνέ μου» αστειεύεται και γελάω. «Μέσα».
[...]
«Βρίσκεστε εδώ σήμερα, για να παρακολουθήσετε την καταπληκτική δεκάλεπτη θεατρική παράσταση Fanfiction, από τον επίσης καταπληκτικό συγγραφέα Γιώργο Παπασταύπηρ. Στον ρόλο της Χουανίτας Εσμεράλντας Σοφίας Ιζαμπέλας Εσπεράντζας Μαρίας Εσκομπάν η Ζωή Αλεξίου και στον πρωταγωνιστικό ρόλο του-»
«Άσε με να μαντέψω» διακόπτω τον αρχικό λόγο του Γιώργου στο σαλόνι του όγδοου ορόφου. «Χουάν Φιλίπο Χούλιο Μανόλο;» τον ρωτάω ειρωνικά.
Μου απαντά με το ίδιο αριστοκρατικό και θεατρικό τρόπο που χρησιμοποιεί από το μεσημέρι μέχρι τώρα. «Όχι, Πέτρο» κάνει λες και είναι το πιο απλό πράγμα του κόσμου. «Στον πρωταγωνιστικό ρόλο του Πέτρου ο αυτού συγγραφέας, Γιώργος Παπαστραύπηρ. Επίσης αφηγητής ο Γιώργος Παπαστραύπηρ».
«Ωραία, ας αρχίσει αυτό!» φωνάζω καθώς είμαι σίγουρη πως η παράσταση δεν θα αρχίσει ποτέ ώστε να τελειώσει.
Ο Γιώργος αγνοεί το σχόλιό μου και βγάζει την μαύρη μπέρτα του εμφανίζοντας το μεσαιωνικό κουστούμι του. Πηγαίνει κοντά στο κασετόφωνο στην άκρη της σκηνής και το ανοίγει. Αυτό στριγγλίζει μερικές φορές πριν πάρει μπροστά και αρχίσει να παίζει ένα θρόισμα πουλιών.
Αναστενάζω σιγανά όσο ο Γιάννης δίπλα μου προσπαθεί να μην γελάσει.
Η Ζωή ανεβαίνει πάνω σε μία από τις βελουτέ πολυθρόνες και στέκεται στις μύτες των ποδιών της καθώς αγναντεύει. Παρατηρώ πως κρατά στα χέρια της μία κορνίζα που μοιάζει με παράθυρο.
«Ω, ποια οπτασία στέκεται σε αυτό το παραθύρι;» ο Γιώργος στέκεται στο ένα το γόνατο.
«Το όνομά μου είναι Μαρία Εσκομπάν, άξιε άνθρωπε» τιτιβίζει αυτή.
«Χαίρομαι που σας γνωρίζω, Μαρία του Παραθυρίου. Είμαι ο Πέτρος Μανόλο. Θέλετε να με παντρευτείτε;»
«Αχ ναι» τσιρίζει η Ζωή και περνά την κορνίζα πάνω από το κεφάλι της και μετά από όλο της το σώμα. Με ένα βλέμμα γεμάτο συνεννόηση πηδάει από τον καναπέ και πέφτει στα χέρια του Γιώργου.
Αυτός, με μία κίνηση βγάζει την μεσαιωνική στολή του και μένει με ένα σκισμένο τζιν και μία σκισμένη σε πολλά μέρη μπλούζα. Η Ζωή ρίχνει κάτω το κεφάλι της και ύστερα το ξανασηκώνει. Κάνοντας πως κλαίει με λιγμούς μιλάει. «Με έχεις απατήσει 5 φορές, δεν μπορώ να σε παντρευτώ» κλαψουρίζει.
«Συγχώρεσέ με σ'αγαπώ» λέει χωρίς κανένα συναίσθημα ο Γιώργος και το πρόσωπό της φοτίζεται απότομα.
«Αχ και εγώ, αύριο να γίνει ο γάμος μας!».
Βγάζει την κίτρινη μπλούζα της εμφανίζοντας μία παρόμοια άσπρη. Ο Γιώργος ακολουθεί την κίνησή της εμφανίζοντας μία μπλούζα με ζωγραφιστό σακάκι και παπιγιόν πάνω της. Βάζει μία μαύρη μάσκα συο πρόσωπό του και παίρνει σοβαρό ύφος. «Η Μαρία και ο Πέτρος παντρεύτηκαν την επόμενη μέρα και την μεθεπόμενη έμαθε ότι ήταν έγκυος οκτώ μηνών» λέει με χοντρή φωνή και ο Γιάννης γελάει χαμηλά.
«Αχ σ'αγαπω!»
«Και εγώ σ'αγαπω».
Λένε και κάνουν πως φιλιούνται παθιασμένα. Ο κόσμος δεν φιλιέται λες και είναι ζόμπι και θέλει να φάει το μυαλό του άλλου.
Το χέρι του Γιάννη ακουμπά το δικό μου καταλαθός -ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον. Παλεύει να το βάλει κάτω από το δικό μου και τον κοιτάω για λίγο, διστακτικά. Τα βλέμματά μας κλειδόνονται για μερικά δευτερόλεπτα που μου φαίνονται αιώνες. Παρ' ολ' αυτά, σηκώνω το χέρι μου και αυτός ανοίγει διάπλατα το δικό του. Βάζω ξανά το δικό μου και το σφίγγει λίγο έτσι ώστε να χαμογελάσω και να συνεχίσω την παρακολούθηση της παράστασης.
«Είναι ένα υγιέστατο κοριτσάκι!» φωνάζει ο Γιώργος τραβώντας μου την προσοχή. Έχει βάλει ένα καπέλο ιατρικής και η Ζωή κρατάει ένα πλαστικό μωρό από αυτά που λένε μόνο "μαμά άλλαξέ με!".
Η Ζωή πετά πίσω το μωρό το οποίο φωνάζει "μαμά άλλαξέ με" και όλοι γελάνε εκτός από εμένα που ακόμα ανατριχιάζω ακατάπαυστα.
Τα λόγια του Γιώργου έρχονται στο μυαλό μου. Άρα... Σου αρέσει! Τι σημαίνει αυτό; Δεν ξέρω. Κάναμε και πρόβες για την παράστασή μας! Επιτέλους ξύπνησες! Κουνάω το κεφάλι μου πέρα δώθε για να δίωξω την φωνή του.
«Τι κάνεις εκεί; Μη το ξανακάνεις!» ο Γιώργος μιλάει δίχνοντας το χέρι της Ζωής το οποίο είναι γεμάτο με κέτσαπ -που σημειωτέον υποτίθεται πως είναι αίμα.
«Ντάξει» λέει αυτή με χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και πέφτει στην αγκαλιά του.
Η Ζωή τινάζει την κέτσαπ από τα χέρια της και πάει στο κασετόφωνο το οποίο πατάει το play. Ένας πυροβολισμός ακούγεται και ο Γιώργος πέφτει δραματικά στο πάτωμα. Η Ζωή πέφτει δίπλα του και ρίχνει κέτσαπ πάνω στα ρούχα τους.
«Ζωή ποδήλατο ζήσαμε» λέει με βαριά φωνή ο Γιώργος.
«Ζωή Fanfiction πες καλύτερα» του απαντά η Ζωή και οι δύο τους σηκώνονται ταυτόχρονα μετά από μερικά λεπτά.
«Δεν θέλω να πάρω το χέρι μου για να χειροκροτήσω» ο Γιάννης σκίβει στο αυτί μου και γελάω χαμηλόφωνα.
«Ούτε εγώ» του απαντάω κοιτώντας τον Γιώργο και την Ζωή να υποκλίνονται στα χειροκροτήματα των γονιών μας.
Όταν επιτέλους αφήνουμε τα χέρια μας, πάω στον Γιώργο και στην Ζωή. «Έχω να ομολογήσω πως αυτό ήταν ακριβώς όπως ένα Fanfiction» γελάω.
«Έι, ποιοι είστε εσείς και γιατί υπάρχει κέτσαπ στο πάτωμα του σαλονιού; Και τι κάνει αυτό το πλαστικό μωρό εκεί πέρα;» φωνάζει ένας υπάλληλος από το προσωπικό που τώρα μπαίνει στον χώρο.
Όλοι κοιτιόμαστε μεταξύ μας. «Τρέξτε!» φωνάζει ο Γιώργος με τη σειρά του και όλοι ακολουθούμε την εντολή γελώντας.
****
Γειά σας πιτσουλινακια μουυυ😂 Θεέ μου ακούγομαι τόσο χαζή. ΟΧΙ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ :) πώς είστε, όλα καλά;
Εγώ σας μιλάω από την φυλακή😂✌ δεν είμαι αστεία :'(
Το τραγούδι απλά το έβαλα γιατί μ'αρεσει και έχει πλάκα, εντάξει:'(🙈
Λοιπόν... Ψυχραιμία... ΣΤΗΝ ΧΡΥΣΑ ΑΡΕΣΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΛΑΔΗ FINALLY. Αλλά μην νομίζετε, δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα👽
Ξέρω με σιχαινεστε😂💪
Και η παράσταση του Γιώργου και της Ζωής πολύ καλλιτεχνική ε ε😂
Αυτά από εμένα καλεε💁
Τα λέμε στο επόμενο πιτσουλιτσες μουυυυ😘😎