(POV Brooke)
"Heb je er zin in?" Vraagt Jeon als hij de kamer binnen komt. Ik knik enthousiast.
Vandaag zie ik Dave en Blake eindelijk weer. Ik wil Dave zijn gezicht zien als hij Jeon weer ziet. Zal hij verbaasd zijn? Bang dat ik boos op hem word? Misschien, maar ik ben niet boos. Integendeel. Ik heb zojuist net mijn ware broer gevonden waarvan ik het bestaan niet eens wist. Waarom heeft niemand mij dit ooit verteld? Wisten hier meer mensen van of was Dave de enigste? Vast niet. Er moesten meer mensen hier vanaf weten. Dat kan niet anders.
Ik sta op en loop met Jeon mee naar zijn auto. Onderweg zie ik dat Jonas in de kamer zit waar ik doorheen loop. Ik werp hem een uitdagende blik toe. Hij kijkt mij daar intens woest aan. Waarom hij woest is geen idee. Het boeit mij eigenlijk ook niet. Als het goed is hoef ik hem nooit meer in mijn leven te zien en anders zorg ik er wel voor.
"Gaan we?" Vraag ik Jeon. Hij lijkt uit zijn trans te lijken ontwaken en knikt snel. We lopen naar de auto en Jeon begint naar mijn huis te rijden. Als we voor mijn huis staan vormt zich een blij gevoel in mijn lichaam. Ze weten niet dat ik kom dus kan ik er beter gebruik van maken.
"Ik ga een geintje met ze uithalen. Ik hoop dat hun er zijn." Zeg ik tegen Jeon. Een glimlach siert zijn lippen. Hij weet namelijk gelijk min plan al denk ik.
Ik stap de auto uit en kijk via het keuken raam of ze daar zijn, maar ik zie daar geen spoor van leven. Dan zijn ze in de woonkamer of boven. Ik hoop niet dat ik ze te veel laat schrikken. Ik doe voorzichtig en zo zacht mogelijk de deur open met de sleutel. Ik hoop dat ze het niet gehoord hebben. Dan is mijn hele plan naar de klote. Dit is eigenlijk ook gelijk een oefening.
Ik zet de deur op een kier zodat Jeon straks naar binnen kan komen. Ik sluip zacht door de gang en kom uit bij de woonkamer. Ik zie dat Dave en Blake met de rug naar mij toe zitten. Ik kijk mee op het beeldscherm voor hun. Het is een stappen plan. Dat lijkt op het gebouw waar ik net zat. Ze zitten al de hele tijd een plan te maken en die ziet er niet heel simpel uit.
"Wat doen jullie?" Vraag ik nonchalant en loop naar binnen. Dave en Blake zitten geschrokken op hun stoel en draaien snel om. Doordat Blake zo snel gedraaid heeft is hij van zijn stoel gepleurd. Ik barst in liggen uit terwijl hun gezichten nog steeds verbaasd staan. Kijken of het niet hun verbeelding was die ze hoorden. Als ze door hebben dar ik er echt ben, staan ze snel op en trekken mij in een knuffel.
"Euhm jongens. Jullie hoeven mij niet te killen. Ik krijg amper lucht." Krijg ik er nog net uit. De jongens laten mij los en kijken mij aan met een grote glimlach.
"We waren zo bezorgd." Zegt Dave vol opluchting in zijn stem, omdat ik voor hem sta.
"We dachten dat je neergeschoten was. We hoorde je schreeuwen. We zijn elk gebouw langs gegaan opzoek naar jou. Bij een gebouw hoorde we jou schreeuwen. We wouden onszelf niet verraden, want als wij daar ook vast zaten kwamen we er nooit meer uit. We zijn terug gegaan en sinds dien zijn we bezig met een plan. Maar zo te zien hoeft het niet meer. Hoe ben je ontsnapt?" Vraagt Blake.
"Ik ben niet ontsnapt." Zeg ik kalm. De jongens kijken mij niet begrijpend aan.
"Wat doe je hier dan? Je moet wel ontsnapt zijn. Anders kan je hier niet staan." Vraagt Dave.
"Ik mocht naar jullie toe gaan."
"Van wie? Die gast waar je tegen schreeuwde? Waar is die gast? Ik laat het niet gebeuren dat je straks weer bij ons weg word gerukt. Ik sla hem helemaal kapot." Zegt Dave woest.
"Kom maar." roep ik nu iets harden. Ik wist dat Jeon achter het muurtje stond. Dat hadden we zelfs afgesproken, dus het was best logisch.
"Jeon liet mij vrij. Hij had mij ook 'ontvoerd' om het zo maar te zeggen. Ik zou nooit vrijwillig met hem mee gaan, dat wist hij. Hij moest hoe dan ook bij mij in de buurt komen dus heeft hij dit bedacht. Hij heeft alles uitgelegd en blijkt mijn broer te zijn waar ik niks van wist." Zeg ik met nadruk op 'Ik' en kijk Dave aan.
"Brooke ik wou het je echt vertellen, maar dat zou hem in gevaar brengen. Ik moest jou beschermen en dat deed ik. Ik kon het je echt niet ver-" Ik stop Dave zijn geratel.
"Het is al goed. Jeon heeft alles al uitgelegd. Je hoeft jezelf niet meer te verontschuldigen. Het is alleen jammer dat zoveel mensen het wisten, maar ik het nooit heb mogen weten." Zeg ik. Dave slaakt een opgeluchte zucht. Blij dat ik niet boos op hem ben.
"Nu hoeven jullie niet meer aan je plan te werken. Het stelt mij wel teleur dat jullie denken dat ik er niet zelf uit kon komen." Zeg ik en doe alsof ik diep beledigt ben. Voor het dramatische effect leg ik ook nog even hand op mijn hart. Dave kijkt beschaamd naar beneden.
"Het is maar een grapje. Waar is je humor gebleven. Ik kan zelfs niet eens meer grapjes met je maken." Zeg ik grinnikend en geef hem een plagende stomp tegen zijn schouder. Er vorm zich een klein geforceerd glimlachje op zijn gezicht.
"Wat is hier aan de hand?" Vraag ik als Blake ook de hele tijd stil is.
Ze houden iets achter. Wat is er gebeurd in de week dat ik weg was? Wat hebben hun uitgespookt?
Dave kijkt Blake aan met opgetrokken wenkbrauwen. Waarschijnlijk om zo te vragen of het verteld mag worden.
"Er is niks. We zijn gewoon zo verrast dat jij hier plots in de kamer staat. Ongedeerd." Zegt Blake voor Dave. Ik kijk Dave doordringend aan. Hij begint nerveus te worden. Jep ze houden iets achter. Ik doe alsof ik het niet merk en haal mijn schouders op.
"Oke." Zeg ik enkel en ga op de bank zitten. Dave kijkt mij verbaasd aan.
Jep er is echt iets. Hij is verbaasd dat ik het niet 'door heb', maar dat heb ik wel.Hij wet dat ik altijd merk als er iets is of als iets voor mij word verborgen.
"Brooke gaat het wel goed met je?" Vraagt Dave bezorgd.
"Ja waarom zou het niet gaan? Is er iets wat ik moet weten?" Vraag ik hun. Blake schud zijn hoofd.
"Nee er is niks. Je ziet alleen een beetje bleek. Dat is alles." Zegt Blake snel.
Iets te snel. Ik doe wel alsof ik hier de domme ben. Hun moeten het uit zichzelf vertellen zonder dat ik ze onder druk zet. Als ze echt van mij houden zeggen ze het gewoon en houden ze niks achter. Ik zie dat Dave veel moeite moet doen om het niet uit te schreeuwen, maar Blake houd hem tegen om het te zeggen.
Oké het is dus een geheim van Blake waar Dave achter is gekomen zonder dat het de bedoeling was. Hij mag het niet vertellen. Het geeft mij wel een opluchting dat hij het niet is, maar Blake is mijn vriendje en hoort het dus ook niet achter te houden. Ik ben klaar met vriendjes die dingen voor mij achter houden en denken dat ze slimmer zijn.
Jeon merkt ook dat er iets niet kopt, maar hij speelt het spelletje met mij mee. Hij komt naast mij op de bank zitten. Blake en Dave kijken mij nog steeds verbaasd aan.
"Wat is er? Hebben jullie een spook gezien of zo. Ik kan je gegarandeerd dat ik het niet ben hoor. Ik leef nog. Is er soms iets anders? Jullie zien er gespannen uit." Vraag ik hun. Blake schud nogmaals zijn hoofd.
KOM OP! Ik heb ze zo vaak de kans gegeven om het te zeggen. Zin ze echt zo dom dat ze denken dat ik het niet door heb? Denken ze dat ik na die week dom ben geworden? Niks meer weet van alle dit spionnen spul? Ik weet nog meer over dit dan dat hun ooit zullen weten. Hun zijn hier de domme.
Blake komt naast mij op de bank zitten en zet mij op zijn schoot. Als hij het zo wilt spelen speel ik zijn spelletje mee. Mijn act als dom blonde gaat in vanaf nu.
(A/N Niet gemeen bedoeld naar de blonde mensen. het is gewoon een uitdrukking Voel je niet beledigt)
Blake wenkt naar de jongens dat ze weg moeten wat ze ook gelijk doen. Jeon werpt Blake nog een waarschuwende blik.
"Wat is er? Waarom moeten hun weg" Vraag ik hem alsof ik verward ben.
Ik kan best goed toneel spelen. Als klein kind wou ik dat altijd naast dat ik spion werd natuurlijk. Ik vond het geweldig om iemand te zijn die je totaal niet bent voor heel even. Vandaar dat ik ook undercover opdrachten vaak doe. Dan ben ik ook een ander persoon.
"Er is niks. Ik heb je gewoon heel erg gemist." Zegt hij en komt dichterbij met zijn hoofd. Hij plant in lippen voorzichtig op de mijne. Zijn armen doet hij rond om mijn heupen en drukt mij dichter tegen zich aan. Ik zoen hem twijfelend terug en leg mijn armen in zin nek. Blake begint mij steeds ruwen te zoenen, alsof hij de macht wilt, iets wilt bewijzen. Het is anders dan dat hij vooraf deed.
Er is iets met hem wat hem heel erg dwarszit.
Blake draait ons om en legt mij neer op de bank. Hij komt boven mij hangen en plant nu zijn lippen in mijn nek.
"Blake." Zeg ik als hij met zijn hand onder mijn shirt wilt. Hij kijkt verbaasd op. Je ziet dat hij niet weet waarom hij moet stoppen.
"Er zit je iets dwars. Ik heb je de kans gegeven om het te vertellen zonder dat ik je moet dwingen. Je doet raar ik zie het aan jouw en aan Dave. En doe nu niet alsof er niks is. Denk je nou echt dat ik het niet doorhad? Ik ben een spion. Ik moet mensen kunnen lezen op hun lichaam's taal. Je probeert mij af te lijden door mij te zoenen, maar daardoor laat je het alleen maar meer zien dat er iets is. Je zoent anders dan eerst. Alsof je jezelf iets wilt bewijzen." Zeg ik nu. Blake probeert het te verbergen, maar kijkt toch een beetje betrapt.
"Er is echt niks Brooke. Niks om je druk over te maken. Ik ben gewoon heel blij dat je weer terug bent." Zegt hij weer als smoes
"Ik wou dat je mij gewoon de waarheid verteld, maar dat ik zelfs te veel gevraagd voor jou. Kom maar terug als je de waarheid wilt vertellen. Eerder kan je bij mij niet aankloppen. Ik zal het niet aan Dave vragen, want dan kom jij er makkelijk onderuit. Ik wil het uit jouw mond horen. Ik heb je de kans gegeven, maar je blijft doen alsof ik dom ben en het niet merk. Ik wou dat men vriendje de waarheid verteld en niet tegen mij zit te liegen. Nu wil ik dat je gaat." Zeg ik en ga onder hem vandaan.
"Brooke." Probeert Blake en gaat voor mij staan.
"Als het gene wat je nu wilt zeggen de waarheid is en geen smoes of leugen mag je het zeggen." Zeg ik en kijk hem doordringend aan. Hij zwijgt en went zijn blik af.
"Ik weet genoeg." Mompel ik met een gebroken ondertoon. Blake kijkt mij snel aan met smekende ogen.
"Weg." zeg ik kalm. Blake schud 'nee' met zijn hoofd alsof hij niet doorheeft wat er nu gebeurd of wat er zojuist is gebeurd.
"Ik zei weg." Zeg ik nu met wat meer woede in mijn stem waardoor het dreigend klinkt. Ik probeer mijn woede zo goed mogelijk in te houden, maar dit maakt mij gewoon woest. Dit is ook de reden waarom ik dus mensen haat. Ze leigen. Ze liegen tegen je om je zo te kunnen krijgen of iets. Ik haat het.
"Brooke." Smeekt Blake, maar het heeft geen nut meer. Als ik boos ben werkt niks meer bij mij. Niks heeft meer invloed op mij om mij van emotie te laten veranderen. Als je me boos hebt ben je zwaar de klos.
"Je mag terug komen als je bereid bent mij de waarheid te vertellen. Eerder wil ik je hier niet meer zien." Zeg ik nu met een beetje pijn in mijn stem.
Ja dit doet mij pijn. Ik stuur iemand weg waar ik van houd, maar het is nu even niet anders. Dan had hij niet moeten liegen. Ik heb hem vaak genoeg de kans gegeven om het te vertellen, maar hij weigert. Dan moet hij de consequenties aan gaan.
"Maar-" Probeert hij nog, maar ik onderbreek hem.
"WEG!" Schreeuw ik woest naar hem. Ik voel nog en traan over mijn wangen vallen en probeer de rest zo goed als ik kan tegen te houden. Hij schrikt duidelijk van mijn uitbarsting. Hij heeft nu pas door wat hij gedaan heeft. Hij draait zich om en loopt het huis uit. Als ik de deur dicht hoor gaan hou ik het niet meer en barst ik in huilen uit op de bank. Ik trek mijn knieën op en sla mijn armen er omheen.
Wat heb ik gedaan? Was dit wel de goede actie die ik zojuist heb gemaakt? Komt hij terug of zoekt hij een ander?