CHAPTER 1
UMINGOS si Aminah habang nakatingin sa pinsan niyang bagong kasal at nagsusubuan pa kasama ang asawa nito. Tumaas ang kilay niya. Kalokohan. Maghihiwalay din ang dalawa at mangangabit si lalaki. Taon lang ang bibilangin, iiyak yang pinsan niya at nandoon siya para sabihing 'i told you so'.
Men are parasites, they love hurting women because their assholes and cannot be trusted.
"Aminah, ayosin mo nga 'yang mukha mo." Pagalit na sabi ng ina niya na katabi niya sa mesa na kinaruruonan. "Nasa kasal tayo, dapat nakangiti ka."
She gives her mother a deadpan look. "Mom, there's nothing to be happy in this fucking reception—"
"Watch your word, Aminah!" Pinanlakihan siya nito ng mga mata. "Hindi porket hindi ka sinipot ng fiancé mo sa simbahan ay magiging ganiyan ka na ka-bitter sa kasiyahan ng iba."
"That's a low blow, mom." Tinaasan niya ito ng kilay. "I'm outta here."
Naiinis na umalis siya sa kinauupuan saka lumabas ng reception Hall sa isang sikat na Hotel. Kahit kailan talaga hindi sila magkasundo ng ina niya, siguro dahil magkaibang-magkaiba sila ng paniniwala na dalawa.
She snorted as she exited the reception. Kasal-kasal pa. Ang daming gastos tapos maghihiwalay lang din naman. Kalokohan talaga. Tapos sasabihin ng mga lalaki, naghahanap ng ibang putahe dahil nakakasawa na ang putaheng araw-araw na tinitikman. E di huwag mag-sex ng araw-araw para hindi magsawa. Mga hayop talaga! Tapos sisihin ang mga babae kung bakit sila nangangabit.
Napailing-iling nalang siya.
Sa panahon ngayon, parang normal na na mangabit ang lalaki at parang tanggap na 'yon ng lipunan.
When men cheat, society goes with it and its okay. But when women cheats, naku, namatay ka na't lahat-lahat, inuuod ka na sa kabaong mo, hindi pa rin makalimutan ang ka imoralan mo 'daw'. How sick is that?
Kaya hindi siya naniniwalang pantay-pantay na ngayon ang babae at lalaki. There will always be sexism present.
When Aminah steps out from the Hotel, she sighed, put on her Gucci sunglasses, flipped her hair and walked towards her parked car.
Hindi pa siya nakakalapit sa sasakyan ng may humawak sa braso niya at pinatigil siya.
"Wait up, Miss!" A male's voice said.
Tumaas kaagad ang presyon niya ng marinig na lalaki 'yon. Ipiniksi niya ang braso niya na hawak nito saka nakataas ang kilay na hinarap ang pangahas na estranghero.
Aminah slightly stilled when she saw the man's face. She was transfixed for a second or two.
Steel gray eyes. Thin soft looking lips. Pointed nose. Square jaw. Tousled jet black hair. Broad shoulder. He stood six-two feet in height and he is drop dead gorgeous. At dahil nakalilis ang pulo nito hanggang sa siko, kitang-kita niya ang mga tattoo sa braso nito na nasisiguro niyang hanggang sa balikat nito iyon. And damn, it made him hotter in her eyes.
But who cares? So what? She's sure as hell that this man is a Fun Run kind of man. Kapag guwapo, siguradong manloloko. One hundred percent sure siya diyan.
Mas tumaas pa ang kilay niya ng magsalita. "Do I know you?"
"Ahm," he smiles, showing his not so deep set of dimples and her breathing was knocked off. Damn this man has a killer smile. "Don't you remember me?"
Dalawang kilay na niya ang nakataas. "No. I don’t know you. So fuck off." Inirapan niya ito saka tinalikuran.
"It’s me, Magnus." Anang lalaki at hinabol siya saka humarang sa dinaraanan niya. "Don’t you remember me?"
Nilampasan niya ito. "I don’t remember you."
"But—"
Matalim ang matang hinarap niya ang lalaki. "Look, Mister whoever you are, i don’t know you. So could you please fuck off?!" Sasabog na ang pagtitimpi niya. "Iniisturbo mo ako. You're wasting my freaking time."
He blinked at her and then frowned. "Hindi mo talaga ako maalala? I'd been looking for you for three years now. After that night... you were gone and I looked." Iminiwestra nito ang kamay sa sarili nito, "it's me... Magnus. Three years ago? Remember? In the bar? We ahm, we dance and drink."
Mas tumalim lang ang mata niya at mas tumaas ang kilay. "No. I don’t remember."
He sighed, he looked disappointed. "You don’t remember that night? With me?"
May pumitik na ala-ala sa isip niya pero kaagad niya iyong winala sa isip niya. "Hindi nga kita kilala. Bakit ba ang kulit mo?"
Nawalan ng emosyon ang mukha nito. "Maybe you're not her."
Inirapan niya ito saka sumakay siya sa kotse niya at pinaharurot iyon palayo sa lalaki. As she drove away, she looked at her side mirror to see the man looking at her car. He has this emotion on her face that she can’t name. Anong problema ng lalaking ‘yon?
Humugot siya ng malalim na hininga saka tinuon ang tingin sa daan.
Binilisan niya ang pagmamaneho patungo sa Misandrist Clubhouse. Isa iyong malaking gusali na tanging mga babae lang ang puwedeng pumasok.
No men allowed.
Napahinga siya ng malalim ng makapasok ang sasakyan niya sa loob ng malapad at mataas na gate ng Misandrist Club.
"Miss Aminah." Masayang salubong sa kaniya ng babaeng Valet na si Hannah. "Nice to see you again, Miss."
Nginitian niya ito. "Here." Iniabot niya rito ang susi ng sasakyan niya. "Paki-park nalang, ha? I need to relax. I'm so stressed."
Magiliw na ngumiti at tumango sa kaniya si Hannah saka sumakay sa kotse niya para i-park 'yon.
Aminah sighed and looked at the very huge building in front of her. It is owned but Celestia Czarnecki. She's a half-polish, half-Filipino who hate men to the cores of her being. At itinayo ang Clubhouse para sa mga babaeng ginamit, pinaglaruan at sinaktan nga mga kalahi ni Adan. Ang Clubhouse ding ‘yon ang nagsisilbing kanlungan ng mga sugatan nilang puso. Mula nang maging myembro siya ng Misandrist, marami nang kababaehan ang pumasok doon na umiiyak at isinusumpa ang mga kalalakihan.
Ang naturang Clubhouse ay may limang palapag. First floor is where the Cafe and restaurant is located. Second Floor is divided into two, the other is the gym and the other one is a simple Club with bars and music to help you unwind. In the third floor, there's the Salon and Spa. In the fourth floor are the rooms where Club members can rest if they want to. And the fifth floor is the roof top. Doon ginanaganap ang mga bonding session’s nila kapag nasa bansa si Celestia na palaging wala sa Pilipinas dahil isa itong Blogger at marami itong pinupuntahang mga lugar.
She's been a member for three years now. Ang mga kababaehang nakilala niya rito na nasaktan din ng mga kalalakihan ang tumulong sa kaniya para maka move on sa hinayupak niyang ex-fiancé niya na hindi siya sinipot sa simbahan sa araw ng kasal nila. Naging matalik na niyang kaibigan ang mga myembro siguro dahil palagi silang nagraramayan kapag may problema.
Maingat na pinakawalan niya ang hiningang hinugot saka i-si-nwayp ang personal key card niya para bumukas ang heavy glass tinted na pinto.
When the glass door popped open, she smiled when she saw Psyche Song sipping coffee. She’s a half-Korean, half-Filipina and she’s a Fashion Designer.
"Oh, what's with the irritated face?" Tanong sa kaniya ni Psyche ng makita siya.
Aminah rolled her eyes and sat on the chair in front of Psyche. "My mom..."
"The usual." Maarteng inilapag nito ang tasa sa ibabaw ng mesa saka tumingin sa kaniya, "why are you and your mom always at each other's throat? Parang lahat ng kabadtripan mo sa buhay, dahil yon sa Mommy mo."
Nagkibit balikat siya saka itinaas ang kamay para kunin ang atensiyon ng waitress. "Ewan ko ba," bumuntong-hininga siya, "mainit talaga ang dugo no'n sakin at yon ang kinakairita ko. Lahat nalang ng ginagawa ko, pinapansin niya at sinisita."
"Baka may nagawa kang mali sa kaniya." Ani Psyche saka itinaas ang kamay at sinenyasan ang waitress na lumapit.
"Yes, ma'am?" Anang waitress na nakangiti.
"Could you please bring me a straw?" Pakisuyo ni Psyche.
"Yes, ma'am." Anang waitress saka inilapag ang menu sa ibabaw ng mesasa harapan niya, "heto ho, Ma'am. I'll be back for your order."
Nginitian niya ang waitress at ibinaba ang tingin sa menu na binuklat na niya. Habang namimili ng makakakain, bumalik ang waitress saka binigay nito kay Psyche ang straw.
Napapantastikuhan siyang napatingin kay Psyche ng makitang inilagay nito ang Straw sa Cappuccino na bahagyan pang umuusok saka sumipsip doon.
Mas lumalim pa ang gatla sa nuo niya. "The hell, Psyche?"
"What?" Psyche sipped again and looked at her, "mabubura ang lipstick ko kapag sa tasa ako sumimsim. Hindi naman na masyadong mainit e. I want my lipstick to be safe from harm."
Napailing-iling nalang siya saka ka-wierd-dohan ni Psyche. When it comes to beauty and fashion, Psyche can make a twenty page report. Ganoon nito kamahal ang trabaho.
"Ice tea for me and one slice of Banana cake." Order niya sa waitress na naghihintay ng order niya saka ini-abot pabalik ang menu rito. "Thanks."
"You're order will be here shortly, ma'am." Anang waitress saka umalis na.
"So, how's the wedding?" Tanong ni Psyche sa kaniya kapagkuwan. "Positive ba ang vibes?"
She rolled her eyes. "Hay naku, maghihiwalay din ang mga 'yon. Nakakainis lang kasi sinita na naman ako ni Mommy dahil panay ang irap ko. Kaya hayon, lumabas ako sa reception at habang papunta ako sa kotse ko may humarang saking lalaki."
Prudence gasped audibly. "Did you pepper-spray him?"
"No." She rolled her eyes again, "he asked me if I remember him from three years. I said no tapos tinarayan ko siya at sinigawan." Nag-uumpisa na naman siyang mainis. "Nakakainis talaga ang lalaking 'yon. He wasted my very precious time. Hindi ba niya alam na marami akong ginagawa?"
Umingos naman si Psyche sa sinabi niya, "yes, yes, I’m not forgetting that you're a famous model."
Pinaikot niya lang ang mga mata saka itiniuon ang atensiyon sa order niyang pagkain na kararating lang. Hindi siya nakakain sa Reception dahil alam niyang hindi siya matutunawan sa ka-sweet-tan ng bagong kasal na tiyak na maghihiwalay din.
Habang kumakain, pumasok na naman sa isip niya 'yong lalaking humarang sa kaniya.
He's really gorgeous. Those eyes. His lips. His hair. Para napaka-perpekto ng pagkakahulma no'n. And his muscled body. Damn. Marahas niyang ipinilig ang ulo para mawala ang agiw sa utak niya.
I hate men. Mariing paalala niya sa sarili at nakahinga ng maluwang ng mawala sa isip niya ang lalaki. Good.
"SIR, naipasa ko na po 'yong kontrata sa Manager ni Ynah. Bukas na bukas din ho, kung tatanggapin niya ang Project, narito siya kasama ang Manager niya." Wika ng sekretarya ni Magnus habang nakatayo sa harap ng mesa niya.
Magnus took a deep breath and sighed. "Do you think she'll take the job?" He asked his secretary.
Gerna, his secretary, smiled. "She's a famous model and we'll be paying her well, tiyak na tatanggapin niya iyon. Saka wala namang rason para hindi."
Sinandal niya ang likod sa likod ng swivel chair. "I want her to take the job."
"Oo nga, Sir, ang ganda niya. Bagay sa produkto natin na i-a-advertise niya." Gerna was grinning. Siguro dahil fan na fan ito ni Ynah. "Kaya lang sa ganda niyang 'yon, wala pa siyang boyfriend."
That peak his interest. "Wala talaga siyang boyfriend ngayon?"
Umiling si Gerna, "wala pa e. Kahit manlang date, wala. Unless, the magazines are lying."
Napatango-tango siya. "Ganoon ba? Magdadalawang taon na rin siyang model, no?" Kapagkuwan ay tanong niya habang nakatingin sa larawan ni Ynah na hawak niya. "Why are you still single?" Pabulong niyang tanong sa larawang hawak saka napabuntong-hininga at nag-angat ng tingin sa sekretarya. "Contact her manager; tell her that if possible, i want to meet Miss Ynah alone tomorrow."
"Sir?" Gulat na gagad ni Gerna.
"Just do what i told you to." Ibinalik niya ang larawang hawak sa maliit na cabinet sa kanang bahagi ng mesa niya. "Makakalis ka na. Tataposin ko pa 'tong mga project proposal for next week's conference."
"Yes, Sir."
Nang makaalis ang sekretarya niya, humugot siya ng malalim na hininga saka napabuntong-hininga.
"After three years... I finally found you." He heave a deep sighed. "But why the fuck can't you remember me?" Napatingala siya sa kisame at pumasok sa isip niya ang magandang mukha ni Aminah. "Damn. What is it that you have that you occupied my mind for the last three years?"
#IsItTrue?
'Yong mga lalaki daw na VAGINARIAN ay hindi daw naapektuhan ng Cancer? May nabasa akong ganoon tapos may isang reader din akong nagcomment doon kay Izaak na kapareho din. Holy shit! Anong klaseng gamot mayroon ang mga pepe natin? Tapos kung paglaruan tayo ng mga kalahi ni Adan, para wala tayong halaga. Hmp! Hindi nila alam, future cure for cancer tayo. Naku, ha. Dont me!