Μετά από ουσιαστικά μία ολόκληρη ώρα που περιμέναμε τον νέο ταξιτζί και τρεις χιλιάδες ιστορίες για την ζωή της —πώς στο καλό να το πω ευγενικά— γυναίκας που με τη θέλησή της μετατράπηκε σε άντρα, είμαστε ξανά πίσω στο λίφτ.
«Επιτέλους, νόμιζα πως αυτή η περιπέτεια δεν θα τελείωνε ποτέ» λέει η ξανθούλα Ζωή παίζοντας με την χρωματιστή φούστα της.
«Τι κάνουμε τώρα;» ρωτά με τη σειρά του ο Γιώργος.
«Πάμε μία βόλτα προς τα πάνω, στο σημείο με την καλή θέα που μας είπε ο ταξιτζής» χαμογελάω ενθουσιασμένη —πάντα ήθελα να έρθω εδώ.
«Θέλω να γυρίσω πίσω, Γιάννη» η Ζωή σκουντάει τον αδερφό της και αυτός περνά το χέρι του γύρω από τον ώμο της.
«Δεν γίνεται να φύγουμε τώρα» της λέει ο Γιάννης λες και την μαλώνει. «Θα πάμε βόλτα».
«Βασικά, αν θέλει να γυρίσει πίσω, μπορώ να την γυρίσω εγώ. Δεν έχω και πολύ όρεξη τελικά...» αναπνέω αργά όταν βλέπω τη φιγούρα του Αναστάση να πλησιάζει. «Θέλεις Ζωή;»
«Ναι! Έλα Γιάννη...» σχεδόν τον παρακαλά και εγώ προσπαθώ να πάρω το βλέμμα μου μακριά από τον Αναστάση.
«Σε παρακαλώ, θέλω να γυρίσω και εγώ. Άσε την» τον κοιτάω στα μάτια για να γίνω πιο πειστική.
«Είσαι καλά; Εννοώ, δεν φαίνεσαι πολύ...» προσπαθεί να πει όμως ο Αναστάσης έχει φτάσει ήδη κοντά μας, ακριβώς πίσω του.
«Χρύσα!» η μελωδική φωνή του κάνει τους τρεις συνοδούς μου να τον κοιτάξουν.
«Γειά σου, Αναστάση» χαμογελάω αναγκάζοντας τον εαυτό μου να μείνει ήρεμος και τα πόδια μου να μην τρέμουν.
«Μωρό μου!» ένα χέρι πιάνει την μέση μου. Γυρνάω και αντικρίζω τον Αργό Γιάννη —το υποτιθέμενο νυν αγόρι μου— να μου χαμογελά.
Σκατά.
«Γειά» λέω κάπως σφιγμένη και μετά βήχω ώστε να καλύψω την ησυχία.
«Πώς είσαι εδώ;» παίρνει τον λόγο ο Αναστάσης όπου έχει ξινήσει το πρόσωπό του.
«Θέλεις να σε πάω μία βόλτα, μωρό μου; Έχω τόσα να σου πω» μιλάει κατευθείαν ο Αργός Γιάννης και καταπίνω αργά.
«Εμ, δεν γίνεται. Έχω... Να πάω την Ζωή στο καράβι» λέω και κυριολεκτικά αρπάζω το χέρι της Ζωής και την σέρνω μαζί μου.
«Θα έρθουμε μαζί σας» ο Γιάννης παίρνει από το χέρι τον Γιώργο.
«Όχι, όχι. Όχι. Αλήθεια, θέλω να μείνω λίγο μόνη. Χάρηκα που σε είδα, Αναστάση. Τα λέμε Γιάννη» λέω γρήγορα χαιρετώντας στο τέλος το και καλά "αγόρι" μου.
[...]
«Ήταν ο,τι πιο άβολο έχω ζήσει στη ζωή μου» εμφανίζεται από πίσω μου ο Γιάννης.
Δεν ξέρω πόση ώρα μένω έξω από το δωμάτιό μου. Αφού άφησα την Ζωή στο δωμάτιό της, ο Γιώργος εμφανίστηκε χωρίς τον Γιάννη στο δικό μας, έτσι υπέθεσα πως ο Γιάννης ήθελε να μείνει λίγο ακόμα στο νησί.
«Νόμιζα ότι ήσουν έξω» λέω ξερά.
«Σε έψαχνα. Ουάου, τελικά τα έχεις με αυτόν τον ψηλολέλεκα;»
«Υποτίθεται» αναστενάζω. «Δεν είναι ακόμα κάτι σίγουρο. Δεν μου αρέσει τόσο όμως είναι καλό παιδί. Είναι καλός» παίζω λίγο με το δέρμα του χεριού μου χωρίς να τον κοιτάξω.
«Δεν σου αρέσει» λέει κατηγοριματικά και τον κοιτάω.
Σηκώνω το φρύδι μου ψηλά. «Δεν το ξέρεις αυτό».
«Ξέρω εσένα».
«Δεν με ξέρεις».
Η Σύλβια βγαίνει από το δωμάτιό της. «Επ» λέει χαμογελώντας και της χαμογελάω και εγώ.
Το χέρι του Γιάννη περνά γύρω από τη μέση μου και χαϊδεύει γρήγορα τις άκρες των μαλλιών μου πριν με λυγίσει και ενώσει τα χείλη του με τα δικά μου.
Τι. Στο. Καλό.
Τα χέρια μου σπρώχνουν ελάχιστα το στέρνο του πριν απελευθερώσει την μέση μου και τρέξει στις σκάλες, ώστε να πάει στο δικό του δωμάτιο.
Η Σύλβια μένει να με κοιτά με ματιά ορθάνοιχτα και στόμα πιο ανοιχτό από τα πόδια της Χριστίνας. Κακίες.
Τσιρίζω πνιχτά και μπαίνω στο δωμάτιό μου με την κάρτα μου χωρίς να κλείσω το στόμα μου. «Ίου ίου ίου ίου ίου» τσιρίζω.
Σαν να μην έφτανε το φιλί από τον Γιάννη, στο κρεβάτι του Γιώργου φιλιέται αυτός και η Ζωή. Θεέ μου, είστε 10!
«Ίου ίου ίου ίου ίου ίου ίου!» τσιρίζω ξανά και τρέχω στο μπάνιο όπου ρίχνω νερό στο ήδη ανοιχτό στόμα μου.
«Καλά, τόσο χάλια φιλάει;» ακούω το γέλιο της Σύλβιας και σκουπίζω τα βρεγμένα χέρια μου με την πετσέτα.
«Όχι. Εννοώ ναι. Δεν ήθελα να συμβεί αυτό!» τσιρίζω. «Εγώ και ο Γιάννης δεν έχουμε μέλλον και δεν τον καταλαβαίνει. Και τώρα πάει και με φιλάει έτσι στα καλά καθούμενα! Και φεύγει χωρίς κουβέντα!» παραληρώ.
«Έλα, μην το παίρνεις τόσο στραβά. Αυτός απλά-»
«Με φίλησε στη μέση του διαδρόμου και έφυγε! Σκέψου να περνούσαν οι γονείς μου εκείνη τη στιγμή από μπροστά!» λέω ανεγξέλεγκτα.
«Ναι όμως δεν πέρασαν. Πάρ' το θετικά. Θα κάτσεις εδώ και θα μου πεις τι έγινε όσο ήσουν έξω και μετά θα ετοιμαστούμε για την ντίσκο, τι λες;»
Απλά γνέφω και προχωράω μέσα στο δωμάτιο.
[...]
Η παράσταση του πληρώματος σήμερα ήταν υπερβολικά εντυπωσιακή όμως δεν είχα μυαλό για να την παρακολουθήσω σοβαρά. Το μυαλό μου έχει γίνει ένα καζάνι και μου έχει γίνει εμμονή να ελέγχω συνέχεια το κινητό μου.
Η Σύλβια κατευθείαν μόλις η παράσταση τελείωσε, με τράβηξε στην ήδη γεμάτη ντίσκο στον τελευταίο όροφο.
Απλά στέκομαι χωρίς καμία άλλη μαργαρίτα στα χέρια μου όπως χθες και παρακολουθώ τους επιβάτες να χορεύουν στον ρυθμό των τραγουδιών.
Η Σύλβια χορεύει με έναν ξανθό τύπο σήμερα. Κάθε άλλη κοπέλα κατευθείαν θα τον θεωρούσε νοστημούλη αλλά δεν έχω καμία όρεξη —ούτε καν να φιλοσοφήσω πράγματα.
«Γειά σου κούκλα. Μόνη εδώ;» ένας τύπος με σπρώχνει λίγο μα δεν πέφτω —ευτυχώς για εμένα αλλά και για την μούρη του.
«Με το λεμόνι μου» ειρωνεύομαι και βλέπω πως του παίρνει λίγη ώρα μέχρι να το καταλάβει.
«Θες κανένα ποτό; Κερασμένο» μου κλείνει το μάτι το οποίο παραδόξως, είναι σκατουλί.
«Ούτως ή άλλως δωρεάν είναι τα ποτά» σηκώνω το φρύδι μου. «Θέλω ένα ποτό όμως... Φέρε ο,τι θες» αναστενάζω και αυτός χαμογελά και πηγαίνει στο μπαρ.
Σε μερικά λεπτά είναι πίσω με δύο βότκες στα χέρια του. «Μου χαρίζεις το ονοματάκι σου;»
«Μπα, χρειάζομαι ένα» λέω ψυχρά και γελάει.
«Πλάκα έχεις, μ'αρέσουν οι σκύλες» πίνει λίγο από τη βότκα του και κάνω το ίδιο.
«Και εμένα μου αρέσει να βαράω πέφτουλες σαν εσένα αλλά δεν το λέω σε όλους» σφυρίζω και πίνω κι άλλο.
«Γιάννης» απλώνει το χέρι του προς εμένα μα εγώ το αγνοώ αδιάζοντας το περιεχόμενο του ποτηριού μου.
«Άλλο ένα» λέω και χαμογελάει πηγαίνοντας πίσω στο μπαρ. Μέχρι να αφήσω το ποτήρι στο τραπέζι πίσω μου έχει επιστρέψει με μία ακόμα βότκα την οποία πίνω μονορούφι.
«Θα μεθύσεις» με προειδοποιεί.
«Ντάξει» γελάω δυνατά. «Κι άλλο» σχεδόν τον διατάζω.
Όταν πιάνω στα χέρια μου το τέταρτο ποτήρι βότκας τα μάτια μου δεν βλέπουν πλέον τόσο καθαρά όσο πριν. Βέβαια, μπορώ εύκολα να ξεχωρίσω την φιγούρα του Αργού Γιάννη να φιλά μία ξανθιά στην άκρη της πίστας.
Κάθε άλλο κορίτσι στη θέση μου, μεθυσμένο ή όχι, αυτή τη στιγμή ή θα έτρεχε προς το αγόρι της και θα τον χαστούκιζε ή θα έφευγε τρέχοντας. Αντιθέτως, εγώ απλά παρακολουθώ χωρίς κανένα συναίσθημα.
«Συγγνώμη για πριν» μία φωνή μου λέει στο αυτί και εγώ πίνω μερικές γουλιές.
«Όχι τώρα, Γιάννη» λέω σιγανά και δεν είμαι σίγουρη αν με άκουσε. Το βλέμμα του Αργού Γιάννη πέφτει πάνω μου και τα βλέμματα μας κλειδώνονται για δευτερόλεπτα. «Φίλα με» λέω στον Γιάννη δίπλα μου.
«Τι;»
«Φίλα με» επαναλαμβάνω.
«Έτσι στα καλά καθούμενα; Μπροστά σε όλον αυτόν τον κόσμο;» μου λέει δύσπιστα μα εγώ συνεχίζω να βλέπω το αγόρι μου να χαμουρεύεται με την κοπελιά. Προφανώς έχει πιει.
«Πριν δεν σε πείραξε» λέω άψυχα και δίνω το ποτό μου στον τύπο που μου το έδωσε πριν.
Προχωρώ μέχρι την έξοδο της ντίσκο ζαλισμένη. Ένα χέρι τραβά το δικό μου πίσω και κάποια οικεία χείλη συγκρούονται με τα δικά μου δημιουργώντας μου ένα ρίγος στην ραχοκοκκαλιά μου. Ο Γιάννης.
Ας μετρήσουμε αυτά που έγιναν σήμερα. Χάθηκα στην Σαντορίνη, βρέθηκα με έναν ακόμα πρώην μου, το αγόρι μου με απάτησε και φίλησα δύο φορές τον Γιάννη.
Καθόλου καλή εξέλιξη των πραγμάτων.
****
Helloo people! Τι κάνετε; Καλά; Εγώ καλούτσικα💘
Λοιπόν λοιπόν τι έχουμε εδώ; Ο Αργός Γιάννης απατησε την Χρύσα η οποία φιληθηκε δύο φορές με τον Γιάννη! Εντάξει, I'm out😂😭
Κάτι ακόμα: ανέβασα μία νέα ιστορία ονόματι Flawless, αν θέλετε ρίξτε της μία ματιά😘
Δεν έχω και πολύ όρεξη για μεγάλο author's note όπως τις άλλες φορές έτσι θα σας αφήσω τώρα.
Να περνάτε πάντα καλά💘
Ily πιτσουλες μουυυυ💎💗