«Σκατά» μουρμουρίζω και τρέχω έξω από τον χώρο.
Το ασανσέρ για πρώτη φορά στην ιστορία των άσχημων καταστάσεων έρχεται κατευθείαν πριν ο Γιάννης ο 3ος ή αλλιώς Αργός Γιάννης προλάβει να το σταματήσει.
Παίρνω μία ανάσα μέσα στο ασανσέρ και κρατώ τα δάκρυά μου από το να πέσουν στο έδαφος. Είναι η πρώτη μέρα σε αυτή την ηλίθια κρουαζιέρα και ήδη νιώθω απαίσια.
Βγάζω με τα τρεμάμενα χέρια μου την κάρτα από τη τσέπη μου και ανοίγω την πόρτα, αντικρίζοντας τον Γιώργο και την Ζωή να κάθονται στο κρεβάτι μου και να γελάνε.
Πριν μερικά λεπτά ήταν στον δέκατο όροφο, πώς στο καλό είναι εδώ τώρα;
Με κοιτούν, τους κοιτώ, με κοιτούν, τους κοιτώ κάπου στις τρεις χιλιάδες φορές μέχρι να τρέξω στη τουαλέτα.
Ο καθρέπτης μπροστά μου δείχνει μία χτυπημένη έφηβη και θέλω να τον σπάσω. Δεν ξέρει τι δείχνει —εγώ δεν είμαι αυτή.
Βουβοί λιγμοί ξεφεύγουν από το στόμα μου και στηρίζομαι στον νηπτίρα. «Χρύσα, θα βγεις επιτέλους; Κατουριέμαι!» ακούω τον Γιώργο να λέει σιγανά —μάλλον για να μην τον ακούσει το αμόρε του.
«Πηγαίνετε στο δωμάτιο της Ζωής, σε παρακαλώ. Θέλω να μείνω μόνη» λέω χαμηλά, κρύβοντας τους λιγμούς.
Καταλαβαίνω πως απλά γνέφει και ύστερα η πόρτα πίσω του κλείνει. Αφού το πεδίο είναι ελεύθερο, αγκαλιάζω το σώμα μου και βγαίνω από το μπάνιο, με προορισμό το κρεβάτι μου. Κουλουριάζομαι πάνω σε αυτό με τα χέρια μου γύρω από τα γόνατά μου και τα δάκρυά μου να τρέχουν στο σεντόνι.
Το σεντόνι του κρεβατιού του Γιώργου κουνιέται και ένα κεφάλι ξεπροβάλει μέσα από αυτό. Μία τσιρίδα ξεφεύγει από το στόμα μου και ανακάθομαι στο κρεβάτι μου. «Πώς στο καλό μπήκες;» ρωτάω τον Γιάννη.
«Ο Γιώργος μου είπε πως έκλαιγες στην τουαλέτα και κατέβηκα από τη ντίσκο με τη κάρτα του» εξηγεί. Αλήθεια, πόση ώρα ήμουν μόνη στη τουαλέτα; Ή έκατσα εκεί τουλάχιστον πέντε λεπτά ή ο Γιώργος είναι ο Dr Speed.
«Δεν χρειαζόταν να έρθεις» λέω ψυχρά —απλά ήθελα να μείνω λίγο μόνη μου.
«Έχεις κολλήσει την οξεία Γιαννίτιδα, νομίζω ότι όντως χρειαζόταν» ανασηκώνει τους ώμους του από το απέναντι κρεβάτι και βάζω τα μαλλιά μου πίσω από τα αυτιά μου.
«Μισώ τους Γιάννιδες» παραδέχομαι και σκουπίζω τα δάκρυά μου.
«Ευχαριστώ, ε!» παριστάνει τον θυγμένο μα δεν κάνω τον κόπο να γελάσω.
«Εννοώ τους πρώην μου. Εσύ δεν είσαι ούτε πρώην, ούτε νυν, ούτε μελλοντικός».
«Το αποκλείεις;» λέει άχρωμα.
«Εντελώς. Εσύ και η Σύλβια έχετε χημεία» του λέω προσπαθώντας να χαλαρώσω την κατάσταση.
«Εγώ και η Σύλβια;» γουρλώνει τα μάτια του. «Εντάξει, δε λέω, είναι αρκετά όμορφη και έχει φάση, όμως δεν είναι για εμένα» παίζει με τα δάχτυλά του.
«Ούτε εγώ είμαι. Συν ότι δεν ξανακάνω τίποτα με άλλο Γιάννη» του ρίχνω άκυρο κατευθείαν. Σοβαρά, αποκλείεται να γίνει κάτι μεταξύ μας.
«Θες να μείνεις μόνη;» μαγκώνεται από το σεντόνι και σηκώνω λίγο το βλέμμα μου.
«Όχι» τον κοιτώ στα μάτια. «Δεν...όχι πάλι» λέω ειλικρινά και ύστερα χτυπώ το χέρι μου στο στρώμα μου, κάνοντάς του νόημα να έρθει κοντά.
«Κάνε έναν κώλο πιο 'κει» γελάει και τον ακολουθώ σιγανά, πριν κάνω λίγο χώρο για να κάτσει.
«Ξέρεις...αυτός ο Γιάννης ίσως να μου φέρθηκε καλύτερα από όλους» παραδέχομαι μιλώντας για τον Αργό Γιάννη.
«Και είναι ένας κούκλος» σημπληρώνει ο Γιάννης και γελάω.
«Ναι, είναι κούκλος».
«Τι έκανε;»
«Με απάτησε. Και αυτός» γελάω με το πόσο άστοχες είναι οι σχέσεις μου.
«Πώς γίνεται να σε απατήσει κάποιος;»
«Να, ξέρεις, φιλιέται ή πηδάει κάποια άλλη όταν τα έχουμε» λέω ξερά.
«Όχι, δεν εννοώ αυτό. Εννοώ πώς γίνεται να προσπαθήσει να σε χάσει κάποιος. Είναι χαζό» μουρμουρίζει.
«Είμαι ένα παρτάλι» γελάω με τη καντάτια μου. «Το βρίσκω λογικό».
«Δεν σε βρίσκω παρτάλι» με κοιτά μα αποφεύγω να ανταποδόσω όπως κατά τη διάρκεια όλης της συζήτησης.
«Είμαι όμως. Είμαι μία πουτ-»
«Μη και τυχόν το πεις» μου λέει έντονα.
«Ήθελα να πω πουτηρατζού» λέω αδιάφορα.
«Υπάρχει τέτοια λέξη;»
«Την έχω εφεύρει με την Μυρτώ. Σημαίνει πως δίνω το ποτήρι στα αγόρια μου. Απλά αντί να το κάνουμε “ποτηρατζού”, το κάναμε “πουτηρατζού”» εξηγώ.
«Δηλαδή;»
«Δηλαδή, πώς το λένε, τους παρατάω εύκολα».
«Αυτό δεν ισχύει στις προηγούμενες περιπτώσεις» το χέρι του ακουμπά το δικό μου έτσι μαζεύω τα γόνατά μου και τα τυλίγω με τα χέρια μου.
«Ισχύει σε όλες τις άλλες που δεν έχεις γνωρίσει ακόμα, όμως» γελάω πικρά.
«Δεν με νοιάζει και πολύ. Εγώ ξέρω την Χρύσα που ρίχνει συνέχεια πόρτες».
«Έφαγες πόρτα πόρτα πόρτα πόρτα» τραγουδάω και γελάει.
«Κάπως έτσι» λέει και κατευθείαν πιάνω το υπονοούμενο.
«Είμαι κουρασμένη, ξέρεις, θα ήθελα να...μείνω μόνη για λίγο. Συγγνώμη» τρίβω τα χέρια μου μεταξύ τους.
«Δεν υπάρχει πρόβλημα» σηκώνεται από τη θέση του και με κοιτά για λίγο. «Είσαι...είσαι μία γλυκιά σκύλα ώρες ώρες» γελάει και τον ακολουθώ. «Καληνύχτα».
«Νύχτα!» φωνάζω και χώνω το κεφάλι μου στο μαξιλάρι μου.
~~~~
«Το πλοίο μας μόλις έφτασε στον προορισμό μας, την Σαντορίνη! Το πρωινό είναι ανοιχτό για όλους τους επιβάτες μας! Στο δωμάτιό σας έχει παραδοθεί ένα αναλυτικό πρόγραμμα της σημερινής μέρας. Καλή διασκέδαση!» ακούω τη φωνή από τα μεγάφωνα η οποία με αναγκάζει να σηκωθώ.
Πριν το καταλάβω, ένα χαρτάκι πέφτει μπροστά μου και το πιάνω στον αέρα —πρέπει να ήταν κολλημένο στο μέτωπό μου.
«Χρύσα,
Καταλαβαίνω πως η χθεσινή κατάσταση σε κούρασε λίγο όμως στις 7 και μισή πρέπει να είσαι στο εστιατόριο για να προλάβεις να φας.
Υ.Γ: κοιμάσαι σαν μία γλυκιά αρκούδα.
Γιάννης (αυτός που σου μιλούσε το βράδυ, για να γίνω πιο συγκεκριμένος. Ο κώλος της μαϊμούυυυς)».
Χαμογελάω αμιδρά και καθώς η ώρα είναι 7, ντύνομαι γρήγορα και με τη κάρτα μου ανεβαίνω στο εστιατόριο.
«Καλημέρα» μου λένε ταυτόχρονα οι δύο τύποι στην υποδοχή και χαμογελάω. Σίγουρα είμαι ο πρώτος άνθρωπος με μαύρους κύκλους που βλέπουν μέχρι τώρα.
Εντοπίζω χαμογελώντας τις δύο οικογένειες και περπατώ κοντά τους όταν ένα σώμα με σταματά. «Χρύσα! Που εξαφανίστηκες χθες βράδυ;»
Κοιτάω την Σύλβια. «Δεν ένιωθα και πολύ καλά. Τώρα είμαι εδώ».
«Ωραία, γιατί έχω νέα!»
«Σύλβια, πραγματικά θα ήθελα να τα πούμε πολύ όμως η οικογένειά μου με περιμένει. Όταν φύγουμε από τη Σαντορίνη θα σου χτυπήσω την πόρτα» της υπόσχομαι και φτάνω στο τραπέζι μας.
«Καλημέρα» λέω στους πάντες και αφήνω την κάρτα μου στο τραπέζι πριν πάω να σερβιριστώ τον μπουφέ.
Ο Γιάννης με φτάνει όταν πιάνω ένα πιάτο. «Γειά».
«Γειά».
«Πώς πάει;»
«Καλά εσύ;»
«Καλά».
Η πιο βαρετή συζήτηση της ζωής μου.
«Χθες ήταν καλά» μου λέει τελικά και βάζω λίγο μπέικον στο πιάτο μου.
«Ήταν» συμφωνώ και βάζω ντομάτα και αγγούρι, προσπαθώντας χωρίς να ξέρω το γιατί να τον αποφύγω.
«Είδες τι καλά είναι όταν συζητάμε;»
«Ναι» γνέφω και παίρνω δύο τηγανίτες με μερέντα.
«Περνάμε καλά τελικά, μαζί» βάζει και αυτός μερικές τηγανίτες.
«Ναι» λέω ξανά και παίρνω έναν χυμό μήλο.
«Είσαι εντάξει;»
Γυρνώ να τον κοιτάξω επιτέλους. «Όχι» λέω στεγνά και με το πιάτο μου πάω στο τραπέζι.
«Να σας πω ένα ανέκδοτο;» λέει η Ζωή μετά από ώρα και αφήνω το πιρούνι μου στο πιάτο μου.
«Όχι» απαντώ για όλους και ξαφνικά η όρεξή μου κόβεται. «Πάω στο δωμάτιο, πάρτε με τηλέφωνο όταν είναι να φύγουμε» σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς το ασανσέρ.
«Πάλι εδώ» ακούω μία φωνή να γελάει και γυρνώ προς αυτή. «Γειά σου Χρύσα».
«Γιάννη» αναφωνώ αντικρίζοντας τον Αργό Γιάννη. «Γειά» ξεροκαταπίνω και το ασανσέρ φτάνει.
Και οι δύο μπαίνουμε μέσα. «Σε ποιον πας;» με ρωτά.
«Τρίτο» λέω και γνέφει πατώντας το κουμπί του τρίτου. Μία αμήχανη ησυχία επικρατεί μεταξύ μας και παίρνω μία ανάσα. «Έχετε ένα θέμα εσείς οι Γιάννιδες» αναφωνώ.
«Τι επακριβώς;»
«Έχετε την τάση να απατάτε τις κοπέλες σας» λέω και με κοιτά έντονα πριν φτάσουμε στον τρίτο όροφο.
Πάω να φύγω όμως με τραβά κοντά του. «Δε σε απάτησα» υπερασπίζεται τον εαυτό του και γελάω αποφεύγοντας το βλέμμα του.
«Η κολλητή μου δεν θα μου έλεγε ψέμματα» λέω και βγάζω κρυφά το κινητό μου από την τσέπη μου.
Η φάση με τον Αργό Γιάννη ήταν κάπως πραγματικά γρήγορη. Τα είχαμε για κάμποσο καιρό, γύρω στους τρεις μήνες πριν αποφασίσει να φιλήσει μπροστά στα μάτια της Μυρτούς ένα κορίτσι από την τότε πρώτη Λυκείου. Με πέταξε γενικότερα σαν λεμονόκουπα.
«Ωραία εντάξει» χαλαρώνει την λαβή του. «Απλά δεν βρίσκω τόσο τυχαίο το γεγονός πως είμαστε και οι δύο εδώ, στην ίδια κρουαζιέρα και σε θέλω».
«Είμαι με πολλούς στην ίδια κρουαζιέρα αλλά δεν τους θέλω» μουρμουρίζω.
«Τι;»
«Τίποτα».
«Θέλεις να προσπαθήσουμε ξανά; Υπόσχομαι: όχι άλλα φιλιά με ξένες» χαμογελά με λακκάκια.
«Δεν ξέρω. Και τις καυτές Ιρλανδέζες;»
«Ο Niall Horan δεν είναι στην λίστα μου» λέει και γελάω. Πάντα ήταν αστείος. «Τι λες;»
«Είναι μόνο κάτι δοκιμαστικό» λέω προειδοποιητικά και χαμογελάει πλατιά. «Εάν κάνεις έστω και μία ηλιθιότητα, έχω στη διάθεσή μου τους μπράβους μου: κώλο μαϊμούς, αδελφή κώλου μαϊμούς και αδερφό κουκλάρας να σε δείρουν με μπαγιάτικα ψάρια» γελάμε.
Το πρόσωπό του έρχεται κοντά στο δικό μου μα μερικές τσιρίδες μας σταματούν. Από μπροστά μας, στον διάδρομο, περνά η Σύλβια ντυμένη σαν αρχαία Ελληνίδα με το σεντόνι της. Σαν να μη φτάνει αυτό, ένας τύπος με ξανθό τσουλούφι στο κεφάλι του τρέχει από πίσω της φωνάζοντας: «Έλα πίσω ζαργάνα μου!».
Γελάω δυνατά. Αποκλείεται όλα αυτά να συμβαίνουν σε εμένα.
****
Helloooooooo🙈 τι κάνετε παιντακια; Όλα good;😂
Εγώ είμαι άρρωστη😂
Λοιπόν...πώς σας φάνηκε το κεφάλαιο; Η Χρύσα τελικά κατέληξε με έναν από τους Γιάννιδες, αλλά όχι αυτόν που περιμέναμε! Πιστεύετε ότι θα τα πάνε καλά αυτοί οι δύο;😎
Ελπίζω να μην σας έχω απογοητεύσει με το λίγο drama που προσθεσα, μη ξεχνάτε πως δεν θα υπάρξει ούτε ένα κεφάλαιο χωρίς κωμωδία#😁
Αυτά από εμένα.. Ψηφίζετε και σχολιάζετε γιατί ξέρετε πόσο μου αρέσει😂 και στείλτε και καμιά φορά, αλήθεια δεν δαγκώνω😢
Σας αγαπώ πιτσούλεεες💓👊