Jeszcze raz spojrzałam na zawartość swojej szafy. Zamknęłam oczy i westchnęłam, musi być mała czarna i szpilki. Sięgając jedną ręką za wieszak, drugą wybierałam numer do Elwiry.
– Co tam kochana? - usłyszałam po jednym sygnale
– Co porabiasz? Potrzebuję Cię jak najszybciej. Boże Elwira, Filip chce mi się oświadczyć! - wykrzyknęłam
– Ale jak to chce ? Skąd wiesz? Poczekaj, wracam teraz do domu, szybko przesiądę się w autobus i będę u Ciebie za pół godziny.
Zanim zdążyłam coś powiedzieć, Elwira już się rozłączyła.
Wyjęłam czarne szpilki z szafy i postawiłam obok sukienki. Przeszukiwałam właśnie czwartą szafkę w poszukiwaniu mojej jedynej kopertówki , gdy usłyszałam dźwięk domofonu. Pobiegłam otworzyć. Po chwili w drzwiach stanęła Elwira.
Musnęła mnie szybko w policzek i pomachała papierową torebką.
– Parę ciastek, na osłodę. Opowiadaj Mi, jak to Filip Ci się oświadczy?
– Kawy? - zapytałam
– Pewnie. No, ale mów kobieto, o co chodzi z tymi oświadczynami, bo umieram z ciekawości!
– Wiesz, że Filip był w delegacji. Zadzwonił do mnie godzinę temu i powiedział, że wraca jednak dziś, nie jutro i żebym była gotowa na godzinę 20, bo zaprasza mnie na kolację. Elwira słuchaj, on był tak zdenerwowany, że nie mogłam nic z niego wyciągnąć. Pytałam, co to za okazja, skąd ten pomysł, a on mi tylko wydukał, że to ważne i że spotkamy się na miejscu. Boże Elwira, będę zaręczona!
– Ale dlaczego dziś? To jakiś Wasz szczególny dzień? - zapytała.
– W poniedziałek jest przecież nasza rocznica, minie już 7 lat. A kto by się oświadczał w poniedziałek, dziś piątek, idziemy na kolację, a potem mamy cały weekend na świętowanie! - błysnęłam swoją dedukcją, uśmiech nie schodził mi z ust.
Elwira też uśmiechnęła się od ucha do ucha.
– Dziewczyno na co czekasz? Leć pod prysznic, za dwie godziny musisz błyszczeć!
Klasnęłam w dłonie i dosłownie rzuciłam się na szyję Elwiry.
– El, to jest takie niesamowite!
Widząc jej minę, szybko rzuciłam się do łazienki.
– Zaraz wracam! - krzyknęłam, zamykając drzwi od łazienki.