"Lander..." fluisterde Robyn. "Lander, ik-"
"Wil je even stil zijn?!" viel Lander haar chagrijnig in de rede. Hij legde zijn handen over zijn gezicht. "Robyn..." zei hij zacht. "Robyn, ik- wat heb je gedaan?! Ik kan het niet geloven!" Hoofdschuddend keek hij haar aan, de verwarring was duidelijk af te lezen van zijn gezicht.
Robyn hield haar mond - daar had hij immers om gevraagd?
"Je hebt de Meester vertrouwd... Hoe kon je dat ooit doen, Robyn? Ik dacht... Ik geloofde je, ik dacht dat je niet zo stom zou zijn..."
Robyn slikte. "Het spijt me zo!"
Een harde knal klonk achter hen en Robyn sprong van schrik in de lucht. Ze draaide zich om en zag daar een breed grijnzende Miller staan. Nog een keer liet hij zijn zweep in de lucht knallen, alleen om angst in te boezemen. "Door werken, waardeloze slaafjes!" zei hij glimlachend.
Robyn beet op haar lip om niet een gevat antwoord terug te geven. Lander trok haar mee en ze haastten zich naar de mijn. "Lander," begon ze weer. Maar weer viel Lander haar in de rede. "Nee, niet nu," zei hij. "Je valt te veel op. Vanavond, in de barak."
"Oké," knikte Robyn. Ze spraken een ontmoetingsplek af en daarna scheidden hun wegen. Robyn zakte dieper de mijn in. Met de houweel in haar handen zocht ze naar een goede plek. Uiteindelijk zakte ze op haar knieën op de grond en begon de rotswand te bewerken. Langzaam vulde haar mand zich met de stenen. De hoekige stenen waren goed voor de bouw van de huizen, want ze waren erg sterk. Mensen vonden ze ook mooi omdat ze natuurlijke kleuren hadden en zo grillig van vorm waren. Mensen vonden deze natuursteen mooi.
Maar niemand wist dat de stenen waar hun prachtige huis van werd gebouwd, besmeurd was met het bloed van vele, onschuldige kinderen.
De dag leek langzamer dan anders voorbij te gaan. Robyn zag uit naar de ontmoeting met Lander en kon niet wachten. Na vele manden en stenen was het uiteindelijk zo ver. De bel klonk en Robyn klom zo snel mogelijk de schacht uit, op weg naar de barak.
Lander zat al ineengedoken in het hoekje waar ze hadden afgesproken. Robyn liep met gebogen hoofd naar hem toe. Ze wilde niet dat de kinderen haar herkenden en zagen dat ze bij Lander was. Als ze Lander ook nog eens kwaad wilden gaan doen, oh, dan zou ze hen vermoorden. Ze mochten met geen vinger aan Lander komen! Lander, dat kleine ventje die zo ontzettend slim was en haar altijd hielp... Nee, ze zou het zich nooit vergeven als hem wat overkwam.
Ze zakte naast Lander neer en begon haar verhaal te vertellen. Alles vertelde ze - maar over de Wonderhand repte ze geen woord. Lander luisterde stilzwijgend en onderbrak haar geen een keer. Robyn sloot een poosje later haar verhaal af met het gebeuren rond Sam en Chloë en hoe ze zichzelf haatte om wat ze had gedaan. Ze vertelde hoe stom ze was geweest en dat haar oude vrienden - Lander inbegrepen - alle recht hadden om haar uit de groep te gooien.
Lander knikte langzaam. "Ik begrijp hen wel, Robyn. Maar jou begrijp ik ook. Ik vind het moeilijk om partij te kiezen. Kijk, Sam en Chloë hebben inderdaad het volste recht om jou alleen te laten na wat je allemaal voor stomme dingen hebt uitgehaald. Maar zoals ze je nu behandelen? Ik vind het niet eerlijk. Jij deed het met goede bedoelingen!"
Robyn dacht even na. Ja, Lander had gelijk. Natuurlijk had ze niet gewild dat deze dingen gebeurden, maar ze had het met goede bedoelingen gedaan! Ze had iedereen willen helpen. Alleen... heel op de verkeerde manier.
"Hoe moet ik ze ooit weer voor me krijgen, Lander?"
Lander zuchtte. "Ik weet het niet, echt niet. Sam was altijd jouw beste vriend en nu doet hij het meest bot. Hij ziet je niet meer. Ik weet het niet. Zal het ooit weer goed komen? Ik heb geen idee."
"Heb ik het dan voorgoed verbruid...?" slikte Robyn. Een dikke brok vormde zich in haar keel. Had ze het voorgoed verpest? Ook bij Hallet? Zou hij haar nu haten - omdat zij zo ontzettend naïef was dat ze de Meester had geloofd? Ze had hem valse hoop gegeven...
Een rare kronkel vormde zich in haar buik.
"Ik wil het zo graag goed maken," mompelde Robyn.
Lander dacht even na. "Oké... Laten we naar hen toe gaan. Even rustig praten over alles. Misschien kunnen we ze overhalen..."
"Denk je dat echt?" vroeg Robyn ongelovig. "Denk je dat ze willen luisteren?"
"Ik heb geen idee," antwoordde hij. "Maar het is het proberen waard." Hij kwam overeind, greep Robyns hand en trok haar overeind. Zwijgend liepen ze toen tussen de kinderen door naar achteren. Sam, Chloë, Luke en Britt zaten op hun vaste plek. Met haar handen in haar zakken ging Robyn er bij staan, niet wetend hoe ze moest beginnen.
Haar vier oude vrienden keken geïrriteerd omhoog toen ze Lander en haar zagen staan. "Wat moet je?" vroeg Chloë gefrustreerd. "Wat doe je hier?"
Robyn slikte. "Ik heb een heleboel verkeerd gedaan," begon ze. "Maar ik haat het dat we geen vrienden meer zijn. Ik mis jullie... Kunnen we het niet op de een of andere manier goed maken?"
De vier op de grond bleven stil. "Alsjeblieft," smeekte Robyn. "Zeg wat!"
Sam haalde een hand door zijn haar. "Oké, vertel maar," zei hij simpel. Robyn knikte langzaam en begon weer het hele verhaal te vertellen. Toen ze klaar was, bestudeerde ze hun gezichten, maar ze keken allemaal uitdrukkingloos. Geen spiertje had bewogen onder haar verhaal.
Ze werd gek van de stilte! Waarom zei niemand iets? Ze was wanhopig, wilde zo graag dat het goed zou komen! En nu, ze reageerden gewoon niet! Waarom had ze zo'n klote leven?
Waarom leefde ze nog? Waarom was ze ooit geboren?
Uiteindelijk was het Luke die de stilte verbrak, en dat verbaasde Robyn toch wel. Luke praatte bijna nooit, hij zei alleen het hoognodige. "Je bent stapelgek, Robyn..." zei hij langzaam.
"Waarom?" wilde ze weten.
Hij keek haar fel aan. "Weet je wel dat je een opzichter hebt laten leven?! Je had van hem af kunnen zijn! Maar nee, jij moet zo nodig weer de boel verpesten door net te doen alsof je bewusteloos werd! Als je dat niet had gedaan, dan was hij er niet meer! Waarom heb je hem geholpen?! Waarom heb je hem verzorgd in dat ziekenhuis? Had hem dood laten gaan! Robyn, je hebt een opzichter laten LEVEN! Je had van hem af kunnen zijn! Wij hadden van hem af kunnen zijn! Hoeveel kinderen zou je hebben kunnen gered als hij dood gegaan was?!"
Robyn boog haar hoofd. Hij had gelijk... Hij had volkomen gelijk... Ze slikte en voelde zich afschuwelijk over wat ze had gedaan. Maar wat had ze dan moeten doen? Had ze Hallet moeten doden? Maar Hallet wilde de kinderen helemaal niet mishandelen! Dus in welk opzicht zouden er kinderen zijn gered als Hallet dood was gegaan?
Maar ze zei niets, Luke was woedend en ze moest nu niet tegen hem ingaan.
Luke begon nu te schreeuwen. Alle woede die hij opgekropt had in de laatste dagen, weken en jaren gooide hij eruit. Hij sprong overeind en balde zijn vuisten. Hij schreeuwde hoe hij Robyn haatte, hoe hij het kamp haatte - alles.
En Robyn voelde hoe er in haar hart een vuur ontstond. Een vlammende woede die, net als die van Luke, gerechtigheid wilde. Woede, gericht op het kamp en hun overheersers. Maar Robyn voelde ook woede tegenover Luke. Luke, die haar niet wilde accepteren. Luke, die haar nu haatte.
De rest van de groep keek Luke geschrokken aan. Ze waren zo'n uitbarsting niet gewend van hem. Maar Robyn zag wel aan hun gezichten dat ze het helemaal met hem eens waren. Opeens hield Luke abrupt zijn mond en keek wanhopig om zich heen, alsof hij niet begreep wat hij zojuist had gedaan. Hij zakte weer terug op de grond en schoof terug in zijn hoekje, waar hij zich weer in zijn eigen kleine wereld opsloot.
Ook de rest schoof angstig een stukje terug. Alleen Britt bleef waar ze was - en Lander. Britt keek Robyn recht aan. "Weet je wel wat er gebeurd is met kinderen die vriendschap sloten met hun opzichter?" vroeg ze tergend langzaam.
Robyn zuchtte en sloot haar ogen. Waarom hielp Lander haar niet? Of... zou hij het ook met de anderen eens zijn? Bedacht ze bang.
"Nou?" vroeg Britt weer. Robyn haalde haar schouders op.
"Die kinderen! Die kinderen werden meegenomen door de opzichter en werden een speciaal slaafje van hen! Zij werden nog erger mishandeld dan wij! Elke opzichter had dan zo'n kindje waar hij lekker op kon gaan oefenen met slaan! En jij vertelt dat je vriendschap hebt gesloten met een opzichter? Luke heeft gelijk - je bent gestoord!" Britt begon zich op te winden.
Toen draaide Britt zich resoluut om en vertrok richting Chloë, Sam en Luke. Robyn hield haar handen om haar gezicht. Waar heb ik dit aan verdiend, Lander? Eerst waren we zo leuk met elkaar, en nu... Mijn hele wereld in ingestort! Is het echt allemaal mijn schuld? En als dat zo is - ik moet het gewoon goedmaken. Anders kan ik niet leven met mezelf! Ik zal me de rest van mijn leven haten!"
Lander zweeg en keek haar alleen bezorgd aan. Robyn draaide zich om en ging ook naar bed. Ze kon niet slapen en begon na te denken over wat de rest had gezegd. Ze dacht na over wat ze zélf gezegd had.
Lukes uitbarsting. Ze riep haar eigen woorden terug in haar gedachten en schrok er toen van. Mijn hele wereld is ingestort. MIJN. Ze schrok van zichzelf. Het draaide allemaal om háár, alleen om háár! Wat was ze ontzettend egoïstisch!
Zij had geen vrienden meer door haar eigen schuld - en nu begon ze daarom te janken, want oh, wat was ze zielig! Ze balde haar vuisten en wenste dat ze haar woorden terug kon nemen. Waarom was ze zo egoïstisch? Waarom dacht ze alleen aan zichzelf? Ze dacht aan Lukes woedeaanval tegenover haar, maar dit keer was ze niet boos op hem. Nee, ze had medelijden met hem. Hij had het recht om haar te haten. Zijn leven was ook afschuwelijk - en dat moest er allemaal een keer uit.
Haar hart stroomde nu over van medelijden. Luke hield altijd alles zo goed binnen. Kon alles zo goed verbergen... Maar zijn leven was verre van leuk. En zij? Zij dacht alleen aan zichzelf.
Ze voelde een traan over haar wang glijden. Oh, was Hallet maar doodgegaan! Dan was dat gedoe met de Meester nooit gebeurd, dan was ze nu misschien weer vrienden met de rest... En ze verlangde naar die oude tijd, de tijd dat ze nog dikke maatjes was met Sam, Luke, Chloë en Britt. Die oude tijd, toen Hallet er nog niet was...
En toen besefte ze dat er een oplossing moest zijn. Ergens was gewoon een oplossing, dat kon niet anders! Maar hoe kon ze de rest een beter leven geven?
Door niet meer zoveel aan jezelf te denken. Geef je leven voor hun. Doe alles - zodat zij misschien een beter leven zullen kunnen leiden...
Diep in haar hart was Robyn absoluut niet eens met die woorden, maar ze wilde ze zo graag geloven. Ze wilde dat ze zichzelf kon opgeven voor haar oude vrienden. Ze wilde dat ze het zou kunnen; haarzelf opofferen.
Maar zou ze het ooit kunnen? Zou ze verlost kunnen worden van haar egoïstische persoonlijkheid?
***
De dagen erna peinsde Robyn er steeds over hoe ze het ooit zou kunnen goed maken met haar oude vrienden. Hoe zou ze hen een beter leven kunnen geven?
Zuchtend stond ze een seconde stil en haalde een hand door haar haar. "Rooie! Werk eens door!" Hoorde ze een barse stem achter haar.
Robyn rolde geërgerd met haar ogen. Wat maakte dat ene momentje nou uit. Stelletje zeik- "Aaaah!" Een scherpe schreeuw ontsnapte uit haar mond. Ze had het gevoel dat haar rug doormidden spleet toen Baker haar sloeg. Ze had de klap niet verwacht en kon zich niet schrap zetten. Daardoor zakte ze door de impact door haar knieën. Moeizaam probeerde ze overeind te komen, maar direct zakte ze weer naar op de grond.
Een kreun ontsnapte uit haar mond. Waar was haar kracht gebleven? Het leek wel alsof het na haar tijd in het ziekenhuis alleen maar bergafwaarts ging! Vroeger had ze zo overeind kunnen komen, maar nu? Ze was gebroken. Het maakte haar ook niets meer uit. Ze bleef liggen en gaf zich over - iets wat ze vroeger nooit zou hebben gedaan.
"Kut kind," mompelde Baker tussen neus en lippen door.
"Ik zal je wel even helpen, maat," klonk er een andere stem doorheen. Een rilling gleed over Robyns rug. Natúúrlijk, Jefferson was altijd in de buurt. Robyn voelde een nieuwe slag op haar rug - daar gaan we weer, bedacht ze. Natuurlijk moet Jefferson er weer een schepje bovenop doen.
Ze bleef nu helemaal liggen, het kon haar echt niet meer schelen. Bovendien, ze was de bewusteloosheid nabij. Het had geen nut om door te gaan werken.
Jefferson trok Robyn overeind, maar ze weigerde mee te werken. Mopperend rukte Jefferson haar aan haar kraag en sleepte haar mee. Robyn liet zich slap hangen en voelde de harde aarde in haar lichaam schuren. Waar bracht hij haar in vredesnaam heen? Uiteindelijk liet Jefferson Robyn los naast de pomp.
Robyn opende haar ogen toen ze het geklater van water hoorde. En ze keek recht in de meest blauwe ogen die Robyn ooit gezien had. Verbijsterd keek Hallet haar aan. Versteend stond hij daar, zijn handen omklemden een ijzeren mok. Hij had zojuist een beker water achterover geslagen toen hij Jefferson en Robyn aan zag komen. Verbaasd keek hij van Jefferson naar Robyn. "Wat ben je van plan, Jefferson?" vroeg hij, terwijl hij achteloos de beker neerzette.
"Ze wil niet meekomen," antwoordde Jefferson grimmig. Hallet fronste even en wilde Robyn in haar ogen kijken, maar ze ontweek zijn blik. Ze voelde zich vernederd, zoals ze hier lag, aan Jeffersons voeten. Toen vroeg Jefferson of Hallet wilde gaan pompen. Hallet trok zijn wenkbrauw op, maar gehoorzaamde gewillig. Tja, hij stond ook nog in het krijt bij Jefferson. Waarschijnlijk vertrouwde hij Hallet niet meer.
Verbeten trok Hallet aan de hendel van de pomp. Robyn staarde naar zijn bovenarmen, waar zijn spieren heen en weer golfden. Hallet ving haar blik en kon het niet laten om te knipogen. Robyns gezicht werd warm - maar die zou alweer snel worden afgekoeld in de komende minuten.
Jefferson greep Robyn bij haar schouders en sleepte haar onder de waterstraal. Ah, dat was hij dus van plan geweest. Robyn merkte de aarzeling in Hallets houding toen ze onder de ijskoude straal kwam te liggen. Ze merkte hoe het water afnam, maar ze keek hem waarschuwend aan. Als Jefferson doorhad dat hij niet uit alle macht water stond te pompen, was hij er geweest. Hallet perste zijn lippen op elkaar en rukte aan de hendel.
Het harde water kletste op Robyns hoofd. Het was zo pijnlijk, zeker in dit koude weer. Ze had het gevoel alsof het donderde op haar hoofd. Gelaten bleef ze wachten totdat Jefferson zei dat Hallet mocht stoppen.
"Zo," begon Jefferson ruw, "Hopelijk ben je nu een beetje afgekoeld. En nu, lopen jij! En laat ik je niet nog een keer zien luieren!"
"Het was Baker die me zag, niet jij!" reageerde Robyn brutaal. Ze zag Jeffersons ogen groot worden van verbazing. "Hoe-hoe durf je zo tegen mij te spreken!" blafte hij. Robyn haalde haar schouders op. Het maakte haar allemaal niet meer uit. Het zou nooit meer goed komen. Waarom zou ze zich dan in vredesnaam inzetten? Waarom zou je je inzetten voor een verloren zaak? De wereld kon haar niets meer schelen. Dan gíng ze maar dood.
Jefferson legde zijn hand op zijn zweep en keek haar dreigend aan. Robyn keek uitdagend terug. "Denk je nou echt dat die zweep mij pijn doet?" vroeg ze spottend. "Denk je dat echt? Ik voel niets meer, beste Jefferson. Dus; pak je zweep en sla me tot ik dood ben. Ik zal je ervoor bedanken als het je lukt."
Hallet, die nog steeds bij de pomp stond, liet zijn mond open vallen. "Robyn..." fluisterde hij. "Hoe durf je dat nou te zeggen?"
Robyn liet een humorloos lachje horen. "Ik heb geen gevoel meer, beste bewaker. Gehersenspoeld. Dat is het enige waar het hier omdraait. Jullie hebben mij geleerd dat ik geen gevoel meer heb. Dus nou moet je je daar geen zorgen over maken, opzichter. Pak je zweep maar en sla me maar. Je zal er geen plezier meer uithalen - je hebt het voor jezelf verpest. Want ja, kinderen die niet meer janken om zweepslagen - dat is niet leuk. Eigen schuld, dikke bult." Robyn voelde een gloed van voldoening door haar heen gaan. Eindelijk, eindelijk zei ze gewoon wat terug.
Jefferson knerste met zijn tanden en draaide zich toen om. Met zijn stramme lichaam verwijderde hij zich nog verbazingwekkend snel van hen. Robyn draaide zich om en keek Hallet vurig aan. "Ik dacht dat je een vriend was," zei ze. Ze wist wel dat ze onredelijk was. Ze wist wel dat hij gedwongen werd, maar toch. Ze had geen zin meer om na te denken.
Ze zag Hallets geschokte gezicht en had direct spijt. Ze wilde sorry zeggen, maar Hallet was haar voor. "Het spijt me," zei hij.
Robyn durfde niets meer terug te zeggen, gooide haar druipnatte, vlammend rode haar in haar nek en draaide zich om. Langzaam slofte ze terug naar de plek waar Baker haar had aangehouden. Zoekend keek ze daar om zich heen. Waar was haar mand gebleven? Die had ze toch hier neer gezet?
Een vermoeden kwam in haar op. Oh nee hè, het zal toch niet waar zijn... Ze keek nog eens goed om zich heen, maar nee, haar voor driekwart gevulde mand was echt weg. Nu zeker van haar vermoeden, liep Robyn terug naar de grote tafels en haalde er een nieuwe mand. Yay, dat kon er nog wel bij - een klein slaafje die haar mand had gepikt en daarvan natuurlijk profiteerde. Dat kind hoefde nu nog maar een paar stenen te hakken en had de mand dan al helemaal vol. De banden van de mand drukten diep in haar bezeerde schouders toen ze terug liep naar de schacht.
Daar aangekomen knielde ze weer in het stof.
Het was triest om te zien, zo veel van die vuile, broodmagere kinderen naast elkaar in het stof gehurkt. Kinderen die mannenwerk deden. Kinderen die afgeranseld werden.
Robyn bestudeerde de kinderen naast haar. Waar zouden ze vandaan komen? Hoe lang zouden ze hier al zijn? Wat was de reden dat ze in dit kamp gegooid waren?
Er waren drie hoofdredenen dat een kind hier kwam te werken. De eerste was dat een gezin erg arm was en dat de ouders hun kind naar dit kamp brachten. De ouders vingen op die manier toch een beetje geld én ze hoefden niet voor het eten te zorgen van hun kinderen. Maar vaak wisten die ouders niet dat hoe erg het in zo'n kamp was, aangezien het hermetisch afgesloten was en de ouders onder geen beding binnen mochten komen.
De tweede reden waren de weesjes. Zij zwierven maar wat rond en hadden geen familie of vrienden. Ze kwamen terecht in bendes of stierven bijna op straat. Ze hoorden van het kamp en trokken erheen, denkend dat ze goed onderdak, werk en eten zouden krijgen.
De laatste reden was misschien nog wel de ergste - ongewenste kinderen. Deze kinderen waren uit de familie gestoten en waren in hoofdzaak lelijke of domme kinderen die niet in een rijk gezin pasten. Ouders deden dit vooral om schaamte. Bij deze groep hoorden ook de roodharige kinderen - zoals bij Robyn het geval was.
's Avonds in bed lag Robyn weer eens over een goede oplossing te denken. Waarom konden ze nou niet gewoon haar excuses accepteren? Was dat nou zo moeilijk? Ze bléven maar zeggen dat ze op moest hoepelen met haar goedkope excuses.
Haar gedachten dwaalden af naar Hallet, die ze voor het eerst weer had gezien na het incident met de Meester. Hij was weer goed gezond - dat dacht ze tenminste. Hij zag er goed uit en hij had zijn krachten duidelijk weer terug gekregen. Plotseling schaamde ze zich - waarom had ze zo lullig gedaan tegen hem? Dat had hij helemaal niet verdiend...
Het verbaasde haar trouwens dat hij er nog was. Ze had gedacht dat de Meester hem wel weggestuurd zou hebben, aangezien hij het duidelijk niet eens was met de gang van zaken in het kamp. De Meester wist dat hij een overloper was. Dus waarom was hij er nog? In het ziekenhuis was duidelijk gebleken hoe hij over alles dacht. Hij wilde de kinderen niet meer mishandelen, hij kwam op voor de slaven... In de ogen van de Meester moest hij wel gevaarlijk zijn.
Langzaam kwam er een vermoeden in haar op. Zou dat het zijn? Zou de Meester bang zijn dat bekend werd wat er hier gebeurde? Waarschijnlijk wist niemand in dit land - behalve degenen binnen de muren van het kamp - hoe het leven hier was. Wat als het bekendheid kreeg? Zou de Meester dan gestraft worden? Of was het normaal dat zulke dingen in dit land gebeurden? Ze wist het niet - het was immers lang geleden dat ze vrij was geweest. Was er een dictatuur in dit land? Werd de bevolking onderdrukt, zoals zij onderdrukt werden in dit kamp? Was dit goedgekeurd door de overheid?
Ze kon het niet geloven. Dat kon gewoon niet waar zijn. Maar waarschijnlijk was dat de reden dat Hallet nog steeds hier was. Als de Meester Hallet vrij zou laten, zou Hallet gaan praten; dat was zeker. En, Hallet was nog jong. Hij kon nog gemakkelijk gehersenspoeld worden. En als dat zou gebeuren, dan zou de Meester er een hele sterke handlanger bij hebben, want Hallet wás sterk. Als hij wilde, kon hij ontzettend hard slaan. En hij kon heel goed met de zweep overweg.
En ja, hij kon nu toch niet zo veel doen. Hij werd steeds in de gaten gehouden door andere opzichters, dus hij móest wel meegaan in de smerige praktijken van de Meester...
Robyn zuchtte. Het leven was zo moeilijk. Waarom kwamen de kinderen niet gewoon met z'n allen in opstand? Dan waren ze vrij!
Maar goed, dat was dan ook alleen maar fijn voor kinderen die nog een thuis hadden. Want zou het leven veel fijner zijn als je op straat leefde? Maar dan was je wel vrij... Waarom hadden de ene kinderen geluk en de anderen niet?
Ze geeuwde, draaide zich om op haar andere zij - haar rug deed te veel pijn van vanmiddag - en staarde naar de muur.
Robyn dacht na. Wat zou zijn doen als ze vrij zou komen? Terug naar huis? Ze hád een huis, dat wist ze. Maar ze was ongewenst, want ze was rood. Zouden ze haar thuis accepteren? Nee, ze hadden haar niet voor niets weggedaan.
En toen kwam ze tot de conclusie dat het misschien nog helemaal niet zo slecht was in dit kamp.