"Κι εσύ γιατί τον ειπες γυαλάκια;" Ρώτησα τον αδερφό μου
"Γιατί κι εκείνος με είπε μαλάκα" είπε δίχως ίχνος δισταγμού
Τα οχτάχρονα βρίζουν από τώρα, δηλαδή στα είκοσι τι ακριβως θα κάνουν;
Πόσο εχει αλλάξει η σημερινή κοινωνία, δε θυμαμαι στην ηλικία του αδερφού μου, πριν μερικά χρονια να ήμουν έτσι. Εννοώ, εμείς , τσακωνόμασταν για το ποιος θα μπει πρώτος στην σειρά για την προσευχή, όχι για μια ηλίθια κοπέλα, που στην περίπτωση μας, αυτή είναι η αιτία τσακωμού των δυο αγοριών.
"Κι εσύ γιατι τον αποκάλεσες έτσι, πας καλά αγόρι μου, ποτέ δεν κοροϊδεύουμε κάποιον, για ένα χαρακτηριστικό του. Άλλωστε κι εσύ σε λίγα χρονια μπορεί να φοράς, όλη στην οικογένεια φοράμε" είπα προσπαθώντας να τον κάνω να νιώσει ασχημα
"Ηλίθια είσαι" απάντησε παίζοντας με τη μικρή μπάλα του μπασκετ του
Αυτό το παιδι με το μπασκετ, ξεπερνάει κάθε όριο. Ζει για αυτό. Κι αυτό ζει για εκείνον.
"Ηλίθιος είναι ο ποπος σου" απάντησα κρατώντας το επίπεδο
"Ο κωλος σου λένε" απάντησε ξερά
"Μαζέψου, είσαι μόνο οχτώ κι αυτά δεν τα έχεις κλεισει, απολίτιστε μπέμπη" απάντησα φανερά νευριασμένη
"Εγώ εχω φιλήσει δύο κοπέλες, εσύ δεν εχεις φιλήσει κανεναν"απάντησε κλείνοντας τα μάτια του και κουνώντας το κεφάλι του περα δώθε
Κοίταξα απαξιωτικά.
"Πότε της φίλησες εσύ ρε νιάνιαρο;" Ρώτησα περίεργη
"Στο πάρτι της Νάντιας, η Νάντια ήθελε να παίξουμε μπουκάλα" είπε κι έφτυσα το νερό που έπινα
Δεν πρόκειται να πιω ποτέ αυτό το χάπι-αντιβίωση για την ωτίτιδα. Γιατί ναι, είναι καλοκαιρι, αλλά εγω προφανώς και θα ειμαι άρρωστη, επειδή είμαι εμφανώς διαφορετική από όλους. Κι ενώ όλοι παίζουν παιχνίδια στη θάλασσα, εγώ γίνομαι φίλη με τον πυρετό. Νομίζω του αρέσω, για αυτό δε λέει να ξεκολλήσει από εμένα.
Δεν έχω προσπαθήσει ποτέ ξανά να πιω χάπι, προτιμώ τα σιρόπια ή τα αναβράζοντα κι έτσι, το μόνο που καταφέρνω είναι να πνίγομαι με αυτές τις αηδίες.
Ας μη ξεχνάμε, πως το χάπι έχει μια απαίσια γεύση σοβά ή στόκου. Είναι απλά ανατριχιαστικό και μου προκαλεί τάση για εμετό.
"Και να φανταστώ εσύ σαν καλό παιδάκι υπάκουσες και πήγες και φίλησες αυτή τη βρωμιάρα" είπα ανασηκώνοντας το ένα φρύδι
"Προφανώς" είπε μη καταλαβαίνοντας το παράξενο
Αναστέναξα.
"Μη το ξανακάνεις" είπα ξερά κι έβαλα τα ακουστικά μου ,ενώ γύρισα παράλληλα πλευρό στο κρεβάτι
Ένιωσα ενα ταρακούνημα στον ώμο. Γύρισα φανερά νευριασμένη.
"Τι θες;" Ρώτησα με αποστροφή τον αδερφό μου
Σιχαίνομαι το να με αποσπούν από αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα.
Το να ακούω μουσισή για εμένα ,είναι σα να ξεφεύγω από ο,τι ζω. Συνηθίζω να κοιμάμαι μουσική, βέβαια δεν κοιμάμαι, στο τέλος ,καταλήγω να τραγουδώ τα λόγια μαζί με τον τραγουδιστή ή την τραγουδίστρια στις τέσσερις η ώρα το βράδυ και κάνω παρέα στους βρικόλακες και στους κρύους τοίχους που με περιβάλλουν. Δε με χαλάει όμως.
Κι από μουσική ακούω σχεδόν τα πάντα. Αγαπώ τη rock, τη goth, την pop, τα έντεχνα. Δεν αρνούμαι να εξερευνήσω, οι γονείς μου τυχαίνει να ακούν από ολα τα είδη, απλά στο ραδιόφωνο ακούγονται μόνο εκείνα που μπορούν να γίνουν σίγουρες επιτυχίες , που προφανώς συνεπάγεται με την επιτυχία του ραδιοφωνικού σταθμού. Εντελώς λάθος κίνηση.
Έτσι, μιας και στο αυτοκίνητο δε με αφήνουν να ακούω μουσική, γιατί "είναι μια οικογενειακή στιγμή και δεν πρέπει να αποξενώνομαι", αναγκαστικά ακούω ελληνικά. Κατέληξα λοιπόν να γνωρίζω όλες τις επιτυχίες της Πάολα, ας πούμε.
Δε με χαλάει -ούτε κι αυτό-, άλλωστε μια καλλιτέχνης πρέπει να δοκιμάσει όλα τα είδη πριν καταλήξει σε κάποιο.
Εγώ όμως προτιμώ να γίνω συγγραφέας. Πράγμα δυσκολο, έως αδύνατον. Πρέπει να γράφεις εκπληκτικά για να γίνει οποιοδήποτε έργο σου δεκτό, σε γνωστό εκδοτικό οίκο, οι περισσότεροι μάλιστα λένε πως , πράγματι , πρέπει να πέσει παραδάκι σε έναν υπεύθυνο για να επιταχυνθεί η έκδοση.
Γιατί, σήμερα όλοι έτσι λειτουργούμε, με βάση τα χρήματα, όποιος έχει περισσότερα χρήματα και μέσα, πάει μπροστά, οι υπόλοιποι , ας μείνουν πίσω, να παλεύουν μη ανατρέψιμες καταστάσεις, προσπαθώντας να σπάσουν τοίχους και κατεστημένα που σε λίγο θα ορθωθούν ξανά στην πορεία τους, ανακόπτοντας και σχεδόν αναχαιτίζοντας το δρόμο τους. Και ξανά από την αρχή. Μια μηχανή, ένας κύκλος, μία επανάληψη.
"Εσύ, εχεις παει ποτέ στον διευθυντή;" Με αποσπά από τις σκέψεις μου ο αδερφός μου
"Ναι, μια φορά στην έκτη δημοτικού, αν θυμάμαι καλά" είπα προσπαθώντας να ανακαλέσω τη μνήμη μου
Θυμάμαι πόση ντροπή είχα νιώσει , επειδή μια άριστη μαθήτρια και πρωτίστως κόρη δασκάλας του σχολείου βρέθηκε στο διευθυντη για πρώτη φορά στα χρονικά! Ας της πάρουμε το κεφάλι! Μπορώ εύκολα να θυμηθώ το βλέμμα της μαμάς μου, να με καρφώνει και να με καίει, αν γινόταν- σίγουρα θα πετούσαν φλόγες, που θα κατέληγαν σε τεράστιες φωτιές και θα προξενούσαν μεγάλες υλικές ζημιές.
Γέλασα πικρά.
Ας ήμουν και πάλι μικρό παιδί, τότε που ερχόταν ο μπαμπάς και με έπαιρνε από το νηπιαγωγείο, γυρνούσαμε σπίτι, αφού πρώτα είχα αποχαιρετήσει όλες μου κι όλους μου τους φίλους -ναι, τότε είχα κι αγόρια για παρέα. Όταν φτάναμε στο σπίτι, ο μπαμπάς συνήθως, έβαζε λίγη μουσική, αγαπούσε το James Blunt και για αυτό μέχρι και σήμερα, ξέρω όλα του τα τραγούδια απέξω.
Πάντα, έφτιαχνα κοσμήματα για τις φίλες μου, τα έδινα, ποτέ όμως δεν είχα λάβει κάποιο δώρο από εκείνες. Ούτε ένα. Γιατί έμαθα να δίνω, χωρίς να παίρνω, δίνω δίνω δίνω.
Είμαι μια μηχανή που δίνει αλλά δε λαμβάνει, ούτε λίγη αγάπη, που την αποζητεί απεγνωσμένα, σα λυσσασμένη.
Δέθηκα με άτομα συναισθηματικά που δεν άξιζαν την προσοχή μου και θεωρώ λάθος όταν τα απομακρύνω. Σα να μην κανω το σωστό. Νιώθω τύψεις κι ενοχές που έκανα αυτό που είναι καλό για εμένα.
"Κι εγώ έχω πάει" είπε μα δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία
"Ήμουν σίγουρη" ψιθύρισα , ήμουν σίγουρη πως δεν με είχε ακούσει
"Έλα να παίξουμε" είπε χαρωπός
"Δε θέλω" απάντησα ξερά και τον απομάκρυνα
"Όλο δε θέλεις, όλο με τις φίλες σου θέλεις να είσαι, εχεις τελειώσει το σχολείο και όλο στο δωμάτιο σου κάθεσαι και ακούς μουσική ή μιλάς" είπε νευριασμένος και με χτύπησε στο μπράτσο
"Κάτω τα χέρια σου μικρέ , μη στα κόψω. Θα κάνω ο,τι θέλω και δε θα σου δίνω λογαριασμό. Κι εσύ, όλη την ώρα θες να παίζεις, τράβα διάβασε κανένα βιβλιο, ξημεροβραδιάζεσαι στην τηλεόραση. " είπα και τον έσπρωξα έξω από το δωμάτιο, ενώ έκλεισα την πόρτα
"Είναι απλά ένα παιδί που θελει να παίξει κι εσύ του το αρνείσαι. Θα το μετανιώνεις κάποια μέρα"
Έκλεισα τα μάτια μου, έτσουζαν από τα δάκρυα και από τον πυρετό που προφανώς είχε ανεβεί.
Έσπρωξα ό,τι βρήκα μπροστά μου , έσκισα χαρτιά , ένιωθα απελπισία.
"Εσύ φταις"
Κοίταξα τους καρπούς μου, ακόμη είχαν μείνει μερικά σημάδια, μερικά άσπρα σημάδια, να μου υπενθυμίζουν τις λαθος κινήσεις μου. Να μου υπενθυμίζουν από τι βγήκα κι ανέβηκα εώς εκεί που ήμουν, για να πέσω και να πέφτω επι μερες για να καταλήξω στο βάλτο, να κυλιέμαι. Ακόμα υπάρχουν τα άσπρα σημάδια να μου υπενθυμίζουν πότε ξεκίνησα και πότε τελείωσα, να μου υπενθυμίζουν γιατί ζω.
Και μακάρι να ήταν ψέμα ό,τι ζω κι οτι ζω, αλλά όχι είναι αληθεια, όση σκληρή κι αν είναι.
Γιατί όλοι είμαστε αυτοκαταστροφικοί, με διαφορετικούς τρόπους και με διαφορετικές αιτίες. Όλοι μας φοβόμαστε.
Με μια κίνηση σκούπισα τα δάκρυα μου κι έβγαλα όλες τις λεπίδες που είχα χρησιμοποιήσει κάποτε. Τις έκρυψα μέσα σε ένα χαρτί και βγήκα στο μπαλκόνι.
Απο μακρυά ακούγονταν μερικές φωνές εφήβων να συζητούν, να φωνάζουν, να τσακώνονται και να γελούν. Μπορούσα να παρατηρήσω τα πρόσωπα τους από εδώ πέρα, μα εκείνοι δεν μπορούσαν να διακρίνουν το δικό μου κι αυτό ήταν το καλύτερο. Πάντα ήθελα να είμαι κάποια και να ξεχωρίζω ανάμεσα σε πολλούς, αλλά συνάμα ήθελα να είμαι αόρατη σα φάντασμα για τους άλλους. Άρχισε να φυσάει δυνατός αέρας, οι τέντες τραντάζονταν μεταξύ τους, ακούγονταν διαφορά τριξίματα από τις διπλανές πολυκατοικίες. Άφησα το χαρτί στο οποίο είχα γράψει ένα γράμμα για τον άγνωστο παραλήπτη, αν ποτέ το μήνυμα έπεφτε καταγης σε κάποιο σπίτι. Μέσα βρισκόταν δύο λεπίδες, που με στιγμάτισαν μεταφορικά και κυριολεκτικά. Γελοίο;
Μακρυά από εμενα κι εκείνες κι εγώ. Η απόσταση μεταξύ μας μεγαλώνει. Ο αέρας συνεχίζει πιο δυνατά από πριν, το χαρτί ξεδιπλώνει , η μια λεπίδα φεύγει. Δεν το είχα φανταστεί έτσι, αλλά ας γίνει όπως θέλει.
Τα σημάδια μου, τα ακουμπώ για ακόμη μια φορά, είμαι ζωντανή.
Ναι , μπορεί κάποτε να ήμουν αυτοκαταστροφική και να αυτοτραυματιζόμουν, αλλά νιωθω καλά με το ποια είμαι και από που προέρχομαι. Δε ντρέπομαι να το πω και δε διστάζω να βοηθήσω. Υπαρχουν στιγμές που σκεφτομαι , πως δε θέλω να ξαναζήσω όλο αυτό με κάποιο άλλο άτομο, αλλά άμα μπορώ να το σώσω από τον ίδιο του τον εαυτό, γιατί να μη το κανω;
Υπάρχουν στιγμές που απεχθάνομαι τον εαυτό μου, που τον αντιπαθώ.
Υπάρχουν στιγμές που δε θέλω κανέναν. Να μείνω μόνη.
Θέλω όλοι να φύγουν, να με αφήσουν μόνη.
Θέλω όμως κάποιον να μείνει, να είναι δίπλα μου, όταν τον χρειάζομαι, να είναι δίπλα μου επειδή ο ίδιος το θελει. Δε θέλω να κρατάω άτομα με το ζόρι.
Μα, δε ξέρω τι θέλω.
Και κανεις δε ξέρει τι σκεφτομαι, τι θέλω, πως συμπεριφέρομαι κι όλοι με παρεξηγούν, μα αυτή είμαι τέλος πάντων , γιατί δε μπορώ να γίνω αποδεκτή για αυτό που είμαι.
Γιατί είμαι αυτό που είμαι;
Γιατί κάνω αυτή τη σκέψη; Τώρα; Ένα απόγευμα ενός Ιουλίου στα δεκαέξι μου;
Γιατι ζω; Γιατι σκεφτομαι; Γιατι αναπνέω; Γιατί αισθάνομαι;
Γιατί γράφω;
Είναι όλα τόσα μπλεγμένα; Ποιος θα κάτσει να τα λύσει;
Άμα με άκουγε τώρα ο μπαμπάς μου, θα έλεγε πως ειναι ένα σύνθετο πρόβλημα μαθηματικών. Μα , όλα είναι σύνθετα.
Το πρόβλημα.
Οι σχέσεις.
Τα ψέματα.
Οι άνθρωποι.
Η λύση.
Εγώ θα το έλεγα δύσκολο, μα και πάλι εκείνος δε θα συμφωνούσε.
"Τίποτα δεν είναι δύσκολο. Ο,τι μας είναι δύσκολο, μας είναι άγνωστο"συνήθιζε να λέει
Θέλω σε κάποιον να μιλήσω, το έχω ανάγκη. Οι τοίχοι-άνθρωποι έχουν βαρεθεί να με ακούν.
Ασυναίσθητα αρπάζω το κινητό μου και πληκτρολογώ τον αριθμό , τον έχω μάθει απέξω. Αρχίζω να τραγουδώ, περιμένοντας κι ελπίζοντας να απαντήσει, ίσως καποτε να είμαι καλύτερα. Φτάνω στο ρεφρέν του τραγουδιού , εχω σχεδον ξεχάσει ότι βρίσκομαι σε κλήση.
"Θωμαής, έχεις ωραία φωνή"
Λεει με τη χαρακτηριστική του φωνή βαριά , βαθιά και λεπτή ταυτόχρονα κι εγώ αναπηδώ
"Πως, πως με άκουσες; Πόση ώρα με ακούς;" Ρώτησα χαζά
Γέλασε.
"Αρκετή ώρα, αλλά δεν με πείραξε, είχε πλάκα, δε σε θυμάμαι να τραγουδάς. Πάντως, εχεις ωραία φωνή" ξαναείπε
"Ευ-ευχαριστώ Ορέστη" απάντησα χαμογελώντας
"Ήθελες κάτι;" Ρώτησε
"Θα ήθελες να τα πούμε;" Ρώτησα φανερα αγχωμένη
Ποιος χεζει τα δέκατα και τις ωτίτιδες;
"Ναι, φυσικα, σήμερα στο κέντρο τι λες;" Ρώτησε
"Φυσικά" είπα απορώντας για τη συνάντηση μας
Βλακεία εκανα;
Βλακεία έκανα.
"Θα έρθω να σε πάρω σε μία ώρα" είπε εκείνος
Χτυπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο , είπα ενα ξερό εντάξει.
"Είσαι καλα;" Ρώτησε
Προφανώς άκουσε τον ήχο του ξερού κεφαλιού μου.
"Ναι. Πρέπει να κλείσω" είπα και τερμάτησα την κλήση.
Ντύθηκα γρήγορα και δεν κατάλαβα πως πέρασε η ώρα, σίγουρα πάντως με έναν στομαχόπονο.
Δεν ένιωθα τίποτα, ούτε το αυτί μου να βουίζει, ούτε το κεφάλι μου να πονάει. Είχα εξοπλιστεί με κάτι ντεπόν.
Βρέθηκα με ελαφρά πηδήματα στην εξώπορτα, όταν ξαφνικά πετάχτηκε από το πουθενά, η μαμά.
"Που πας; Πας καλά; Είσαι άρρωστη. Μέσα τώρα" είπε και προς στιγμή σκέφτηκα να υποχωρήσω , αλλά όχι
"Άκρη παρακαλώ" είπα απαιτητικά κι ήρεμα
Με κοίταξε καλά - καλά.
"Δε θα το ξαναπω" είπε χτυπώντας το πόδι της στο πάτωμα
Πόσο με εκνευρίζει αυτό;
"Ούτε εγώ" είπα χαμογελώντας ειρωνικά
"Που θες να πας;" Ρώτησε
"Στην πλατεια" ψέματα
"Να κάνεις τι;" Ρώτησε
"Να πάρω καθαρό αέρα. Πνίγομαι εδώ μέσα" είπα σηκώνοντας τα χέρια και αφού ξεγλιστρησα, άνοιξα την πόρτα και την έκλεισα ερμητικά , ενώ κατέβαινα με τριετή φόρα τις σκάλες του σπιτιού
Βρέθηκα έξω κι ανέπνευσα καθαρό αέρα. Φυσούσε , ακόμη.
Και τώρα κάθομαι απλά μέσα στην ησυχία, περιμένοντας να εμφανιστεί.
Με την άκρη του ματιού μου, κατάφερα να πιάσω μια παρέα αγοριών κι ανάμεσα τους ξεχώρισα τον Ορέστη. Ποιος δεν θα τον ξεχώριζε αλλωστε;
Μπορει να είναι τόσο αληθινός; Όσο δείχνει;
Έμαθα να μην εμπιστεύομαι κανεναν και τι θα του έλεγα; Τι ήθελα να του πω; Γιατί τον κάλεσα;
Μήπως δεν πρέπει να εμπιστεύομαι το ένστικτο μου και την καρδιά μου;
Τον είδα να μου χαμογελάει και σηκώθηκα απότομα. Κοίταξα διστακτικά το παράθυρο του σπιτιού μου, σα βράχος στεκόταν εκεί η μαμά μου, σκούπιζε τα μάτια της.
Έκλαιγε;
Δεν πρόλαβα να διακρίνω περισσότερα, ένιωσα απανωτές ανατριχίλες. Γύρισα απότομα κι ήρθα αντιμέτωπη με το χέρι του Ορέστη, να μου ακουμπά μαλακά τον ώμο και να καταλήγει στην παλάμη μου, να ακουμπά ίσα-ίσα τα ακροδάχτυλα μου και να με αφήνει, ενώ εγώ να επιστρέφω στον πραγματικό κόσμο.
"Πάμε;" Με ρώτησε κοιτώντας με στα μάτια
"Πάμε" ψιθύρισα
·······························
*πριν μπω στο ψητο*
Το τραγούδι πιο πανω ,το αγαπω, λέγεται Wasteland , μου θυμίζει τη σειρά Νυχτερινό Σχολειο (βιβλιο είναι), εχω κολλήσει άγρια
Αλλο ένα τεράστιο κεφαλαιο από τη Μαριτινα. Πρέπει να τα κανω μικρότερα , θα με βαρεθείτε. 😭😭
Well, η σημαντική ερώτηση , που δεν είναι καν σημαντική, υγεια, είναι με ποια ηθοποιό -τραγουδίστρια οτιδήποτε φαντάζεστε την Θωμαής. Σχολιάστε ΟΛΕ ΟΛΕ! 😂😂
Ελπίζω να σας αρεσε, ήθελα να σας αποκαλύψω;! πως το κεφαλαιο ειναι εντελώς βγαλμένο από τη δίκη μου ζωή, εκτός από το επεισόδιο με τη μητέρα της και τον Ορέστη. 😟😰
Νιωθω πως αγαπάτε τον Ορέστη (καλα κάνετε). 😏💎
Διέκρινα στο προηγούμενο κεφαλαιο μια ιδιαίτερη συμπάθεια για τη μαμά της Θωμαής, πάρτε αγάπη ρε❤️😭😭
Ελπίζω να σας αρεσε! 😊
Σας αγαπω πολυ γουρουνακια μου! 🐷
Εύχομαι να ανεβασω συντομα! 😢
Φιλια,🙈
Μαριτινα 💘🦄