Dalgalar kayalıklara şiddetle vururken her zaman ki yerimden aşağıya izliyorum.
Buraya ayın her 20 'sinde gelirim ve denize atlarım.
Uçurumun tam kenarında bırakırım kanatlarımı özgürlüğe.
Neden mi?
Çünkü dalgalar benden süper kahramanımı aldı evet süper kahraman ben ona öyle derdim. O benim var olma sebebimdi, biz onunla her anımızı birlikte geçirirdik , birbirimizden ayrı nefes dahi almazdık. Ama şimdi o nefes almıyordu, o sadece beni cenneten izliyordu.
Gözlerimi kapatıp gözyaşlarımın akmasına izin verip kollarımı iki yana açıyorum rüzgar usul usul kulağıma uğulduyor ve kendimi şimdi hazır hissediyorum. Atlamak için hamle yapıyorum
"Heyy!! Dur!!
O uyarıcı sesle gözlerimi açıyor Kollarımı iki yanıma indiriyorum, arkamı dönüyorum ve karşımda ki çocuğa bakıyorum.
Siyah saçları yüzüne düşmüş, başında hırkasının kapşonu, beyaz tişörtü siyah pantolonu. Ellerini cebinden çıkarıp bana yaklaşıyor
"Ne yapıyorsun sen?" Diye soruyor endişeyle. Şaşırıyorum neden böyle bir tepki veriyor? Diye düşünüyorum.
"Sanane!" Diye çıkışıyorum
"Ne demek sanane hemen in ordan , daha çok gençsin" deyip bakışlarını yumuşatıyor.
"İnmiyorum ve ayrıca intihar falan da etmiyorum" diye yanıtlıyorum ve bu aklının daha çok karışmasına neden oluyor, bunu bakışlarından seziyorum.
"O halde ne işin var orada?" Diye soruyor sakinleşerek
"Sen neden yoluna gitmiyorsun ki?"
Gözlerini deviriyorum gitmesini ve denize atlamak istiyorum.
Ellerini kapşonuna atıp başından çıkardıktan sonra saçlarını karıştırıyor.
İşte o an hayatımda ki en büyük şoku yaşıyorum.
Şaşkınlıkla ağzımdan çıkan kelime
"Süper kahraman.." oluyor.