(medya; Gece mezarlıktayken ki hava )
Boş sokaklarda yürüyorum. Biraz düşünmek için sabah erkenden evden çıktım.
Sırrımı düşünüyorum. Daha ne kadar saklayacağım bunu. Mutlaka bir yerden patlak vericek. Mutlaka herkes bunu bir gün öğrenicek. Zamanı gelince bende dedelerin torunlarına anlattığı bir hikaye olarak kalıcağım.
Şuan gittiğim okulda herkes beni seviyor ve saygı duyuyor. Çünkü onlara yardım ediyorum , eğlendiriyorum , iyi davranıyorum , koruyorum.
Peki bunu neden yapıyorum. Ben iyi biri değilim. Bir masal kahramanıda değilim. Kahraman olsaydım arkadaşımı kurtarırdım. Adı Yağmurdu.
Alev , Nefes , Yağmur ve ben hep beraberdik. O zamanlar 11 yaşındaydık hepimiz. Kızlarla sokaklarda gezerken kenarda ağlayan bir kız görmüştük. Yanına gidip adını sorduğumuzda Yağmur demişti. Onunla kısa sürede kaynaşıp aramıza almıştık.
O gün neden ağladığını sorduğumuzda babasının ölen annesini unuttuğunu söyledi. O zamandan sonra onun en korktuğu şey unutulmak olmuştu. İstediği şey ise asla unutulmamaktı. Kızlarla onu hiçbir zaman unutamadık. Hayatı kolay değildi. Hiçbir zaman tam anlamı ile mutlu olamadı. Sonra onu kanserden kaybettik. Tedaviyi reddetmişti. Onu tedaviye ikna ettiğimizde ise artık çok geçti.
Birçok şeyi Yağmurdan öğrendik biz. Hayatının acımasız , zor olduğunu o öğretti bize. Son nefesinde biz vardık onun yanında. Ölmeden önce bize dediği tek şey ' güçlü olun' olmuştu. Onun ölümünü birkaç ayda anca atlatabilmiştik. Ağlamayı o zaman bıraktım ben. Daha doğrusu unuttum . O ölünce kızlarla daha yakın olduk biz. Ailelerimizin bizi pek umursadığı söylenemezdi. Dadılarla büyüdük biz. Şimdi nerede ailelerimiz , hepsi öldü. Alevinde ,Nefesinde ailesi öldü. Yalnız kaldık. Ama kötüsü hiçbir zaman ağlayamadık. İnsanların yanında döktüğüm sahte göz yaşları sayılmazsa tabi.
Büyüdükçe daha kötü olduk kızlarla. Hissizleştik . Değiştik. Gülüşlerimiz sahte , kahkahalarımız şizofrenik , bakışlarımız ölümcül oldu. İnsanlar bizden korkar oldu. İnsanlara aslında kötü davranmıyorum sadece onlar kendilerini koruyamayacak kadar zavallılar. Duygularımızı içimize gömdük. Kalbimizle değil mantığımızla hareket etmeye başladık.
Şimdi ise her yerde ün salmış psikopat kızlar olduk . Bugün çok daha kötü bir gün. Siyah olduğum gün. Yıllar önce bugün içimin yavaş yavaş karardığını hissetmiştim. Şimdi ise ben siyahın daha koyu bir tonu oldum . Bütün siyahın tonlarıyla kapattım beyazımı .
Bugün aklı olan karşıma çıkmaz. Yılın en sevmediğim günlerinden biri. Bugün benim için gün doğmayacak. Gün ışığı karanlığımda sönük kalacak.
Bugün ne biliyormusunuz ?
Yağmurun öldüğü gün.
Onsuz yaşadığım bir yıla daha girdim. Onsuz geçirdiğim yüzlerce günden birine daha girdim.
Kızların beni merak edeceğini düşünerek eve geri yürümeye başladım.
***
Eve geri geldiğimde kızlar koltukta oturmuş boş boş oturmuş duvarı izliyorlar. Yağmuru hatırlamış olmalılar. Şu an ağlamamız gerekiyordu. Ama olmuyordu. Ağlayamıyordum. Ağlayamıyorduk. Geldiğim halde bile kızlar sadece bana kısa bir bakış atıp tekrara duvara döndüler. Bugün yağmurla konuşmamız gerekiyordu.
- Kalkın..dedim kızlara
Bana neden dermişçesine baktılar.
- Yağmurla konuşacağız. Onu ziyarete gidelim..dedim
Tamam anlamında başlarını salladılar.
Çantalarımızı alıp evden çıkıp arabaya bindik. Mezarlığa sürmeye başladım.
***
Mezarlığa gelince kızlarla arabadan indik.
Yavaş yavaş Yağmurun mezarına doğru yürüdük. Mezarlıpa şöyle bir baktığımda her yerde mezar vardı. Yüzlerce mezar. Bizim öldürdüğümüz kişilere mezarlık yapsak burası yanında küçük kalır. Çok fazla kişi öldürdük. Kimini hakettiği için kimini zevk için. İnsanları zerre kadar umursamıyorum. Hiç biri umrumda değil.
Yağmurun mezarına gelince kızlarla soğuk toprağı okşadık. Mezar taşındaki yazılar silikleşmeye başlamıştı.
Ama yakında Yağmurun yanında olucağım. Sebebini yakında öğrenirsiniz.
Kızlarla her yıl buraya gelirdik. Onun öldüğü günde. O bizim için önemliydi. Halada öyle. Yaşayacağım süre boyunca onu unutamam. Kollarımda ağlarken omzumu ıslatan göz yaşlarını unutamam. Sinirli iken kısılan , sevindiğinde kocaman açılan mavi gözlerini asla unutamam.
Sonra Alev konuşmaya başladı.
- Özledik seni be Yağmur. Sensiz zor oluyor. Bugün böyle güçlüysek senin sayende. Hayat zor Yağmur. Acırsan acınacak hale gelirsin. Bu sözü bize ilk sen söylemiştin. O küçücük yaşında bile çok olgundun sen. Çocukluğunu yaşayamadın.
Bizim şu anda ağlamamız gerek değilmi Yağmur. Neden ağlayamıyoruz. Ağlamak ,kelimesi bana yabancı geliyor artık. Duygularım emiliyormuş gibi hissediyorum. Niye böyle oluyorki. Ama bir duygu hissediyorum. Özlem. Seni özledim Yağmur. Çok özledim. Seninle kavuşacağımız güne kadar huzurla yat..dedi Alev üzgünce
Sonra Nefes konuşmaya başladı.
- Yıllar önce bugün ağlamıştım ben son kez. Bugün duygularımın silikleşleşmeye başladığı gün. Bugün karanlığa attığım ilk adım günü Yağmur .
Her geçen gün daha kötü oluyorum. Kendimi kontrol edemiyorum. Ailemizden bile çok sevdin sen bizi. Yanımızda sen vardın. Bize güçlü olmayı öğreten sendin. Senin sayende böyleyiz. İsmin gibisin Yağmur. Öldüğünde , cansız bedenini gördüğümüzde içimizde asla durmayan bir yağmur , fırtına bıraktın. Umarım olduğun yerde mutlusundur ..dedi Nefes
Sonra ben konuşmaya başlayacaktımki birden gökyüzünde şimşek çattı ve bardaktan boşalırcasına yağmur yağmaya başladı.
Ama ben umursamadan konuşmaya başladım.
- Seni çok özledim Yağmur . Sen yanımızda olsan herşey daha farklı olurdu. Biz böyle olmazdık. Şu an yaşıyormuyuz bilmiyorum. Yaşadığımız hergün içimizde sebebini bilmediğimiz bir öfke oluşuyor. Kime karşı bu öfke aylarca düşündüm. Sonunda buldum. Hayata karşı Yağmur.
Söylesene sen yoksun diyemi gökyüzü gürlüyor. Yoksa bulutlardamı bize ağlıyor. Kalbim donuyor. Ruhum yok oluyor. Yaşamak için amaç bulamıyorum. Her geçen gün dahada karanlık oluyoruz. Ve bunu tüm Türkiye ödüyor. Öfkemi onlardan çıkaracak kadar , binlerce insanın hayatını alacak kadar bencilim Yağmur. Bir bakıma Türkiyeyi yok ediyorum.Her olay bana bağlı. Patlayan bombalar , kaçak silahlar , satılan uyuşturucular herşey benim yüzümden. Bunları yaptıran benim. İçimdeki öfke dışa yansıyor. Herkesi karanlığıma alıyorum. Herne kadar kötü olsamda bu karanlık benim için bile fazla. İnsanlardan iğreniyorum Yağmur. Son nefesime kadar bu ülkenin insanları bedel ödeyecek. İnsan olarak doğmanın bedelini ödeyecekler. Bu ülkenin insanlarının ölüm nefesleri olucam.Bunu yapmaya devam edicem Yağmur. İnsanlar kendilerini düşünmeyen bencil varlıklar. Ben insan olarak doğmanın bedelini ödedim hemde çok ağır bir bedel . Şimdi ise karanlıkta boğuluyorum. Çığlıklarımı ben bile duyamıyorum. Siyah oluyorum. Hergün daha da siyah oluyorum. Kaybolmuş gibi hissediyorum. Duygusuz bir canavarım ben. Korkuyorum Yağmur. Kendimi kontrol edemiyorum. İnsanların canlarını almadan duramıyorum. Son nefeslerini verirken zevk almaktan kendimi alıkoyamıyorum. Sonsuz bir gece gibi , ruhu yok olmuş boş bir beden gibiyim. Hergün dahada karanlığa çekiliyorum. Ve bunun sonuçlarından ben bile korkuyorum..dedim ve sustum.
Kızlarla son kez toprağı okşayıp mezarlığın çıkışına doğru yürüdüm. Çıkmadan önce tekrar arkamı dönüp kendi duyabileceğim şekilde mırıldandım.
- Kaybolmuş ruhlar , incinmiş bedenler , yok olan umutlar ve kırılan milyonlarca kalp.
***
Şu anda kızlarla bir mafya toplantısındayız. Kızlarda yanımda. Diğer mafyalar onlara attığımız her bakışta yutkunup geriliyorlar. Bu hallerinden zevk aldığımın farkında değillermi. Kızlarla yüzümüzde tek bir mimik bile yoktu. Bakışlarımız donuk ama ölümcüldü.
Toplantı yaptık. Toplantı yaparken herkes korku ile konuşuyordu . Oğuzlarda burada. Hani şu uyuşturucu satan çocuklar. Onları diğerlerine tanıttım. O sırada bulundukları büyük odanın kapısı açıldı. Ve dört koruma içeri girdi. İkiside yaka paça bir adamı tutuyorlardı. Sonra adamları yere attılar . Korumalardan biri konuştu.
- Efendim bu adamları deponun etrafında bulduk..dedi koruma
Yavaşça oturduğum yerden kalktım ve yerdeki adamların yanına ilerledim. Enselerinden tuttuğum gibi kaldırıp odanın ortasına sürükledim . Sonra sinirlice onlara baktım.
- Ne yapıyordunuz..dedim sakince
Adamlar korkudan titriyorlardı ama bu benim sinirlerimi daha fazla bozuyordu. Cevap vermediler.
***
Son bir saatte o iki adama öyle işkence yapmıştımki odadaki bazı mafyalar ve korumalar kusmuştu. Bu iki adam hala yaşıyordu. İçeridekiler bana dehşet bir ifade ile bakarken Nefes ve Alev alayla sırıtıyorlardı. Yaptıklarımı izlerlerken zevk aldıklarını biliyordum. Oğuzlar ise dehşet bir ifadeyle beni izliyorlardı.
Acı ile inleyen adamlar bakıp konuştum.
- Sizi kim tuttu. Kimin için çalışıyorsunuz..dedim
Yine cevap vermediler. Sinirlenmeye başlıyorum.
- BANA CEVAP VERİN LAN. BİRAZ DAHA SİNİRLENİRSEM ETLERİNİZ LİME LİME OLANA KADAR KESERİM SİZİ. ANLADINIZMI..diye bağırdığmda odadaki herkes irkilmişti.
İki adam korku ile yutkundular.
- Tamam söyleyeceğim. Bizi tutan yabancı bir mafya. Bize sadece bilgi almak istediği için bizi buraya gönderdiğini söyledi..dedi adam
Ara sırada kekeleyerek konuşmuştu. Sonra yanındaki diğer adam yalvarmaya başladı.
- Nolur bizi affedin. Merhamet edin..dedi adam
Alayla yalvaran adama ilerledim. Silahımı çıkarıp adamın ağzına soktum. Odadakiler gözleri kocaman açık bana bakıyorlardı. Silahın tetiğini çekmeden önce alayla konuştum.
- Üzgünüm ama merhamete alerjim var...dedim tetiği çektim. Bam adamın kafası dağıldı resmen.
Akan kanı gördükçe daha fazla aksın istiyorum. Kendimi durduramıyorum. Yanındaki adam ise şok olmuş gözlerle bana bakıyordu. Gözlerinden nasıl korktuğu belli oluyordu.
Cebimden özel bir zehir çıkardım bu benim özel zehrim. Herkes elimdeki şırıngaya bakıyordu. İçindeki zehir bana aitti. Havada salladım şırıngayı ve alayla konuştum.
- Bak bu benim özel zehrim. Sana bunu verirsem ne olucak biliyormusun. Her yerin ağrıyacak , sonra için yanıyormuş gibi hissedeceksin ama aslında organların erimeye başlayacak. Sonra derin soyulacak. Daha sonra damarların tıkanacak tıkanacam ve Bom !!! Gerisi senin acıyla bağırman ve benim seni zevkle izlemem olucak ..dedim
Odadakiler korkuyla buraya bakıyorlardı. Adam korkuyla ağlamaya başladı.
- Lütfen yapma. Nolur yapma. Sende hiç vicdan yokmu..dedi adam
- Bilmem. Vicdanda ne demek..dedim alayla
Sonra iğneyi boynuna sapladım. 2 dk bile geçmeden adam bağırmaya başladı. Derisi soyuluyor ve morarıyordu. En sonunda adam daha şiddetli bağırmaya başladı. Her yeri kanamaya başladı . İşte damarlarda koptu. Adam biraz daha çok bağırıp son nefesinide verdi.
YAZARIN AĞZINDAN
Odadaki herkesin ciddi anlamda midesi bulanmıştı. Bu kızdan acayip korkuyorlardı. Gece mafyaların lideri olmadan önce de ondan korkuyorlardı. Çünki karanlık kız başlarına çoğu dert açmıştı bazıları ise zamanında Gecenin elinden zor kurtulmuşlardı.
Gece ölü adama bakarken sırıtması herkesin içini korkudan titretiyordu. Gecenin birden onlara dönmesiyle herkes yerinden sıçradı. Gecenin gözleri adeta ölüm saçıyordu. Ama kimse anlamıyordu. Bu kız nasıl böyle acımasız olabilir. Kan gördükçe daha fazla isteyebilir . Yürüyüşü bile insanları ürkütecek cinstendi. Gece onların böyle korkak olmasına sinirleniyordu.
- Siz mafya olduğunuzdan eminmisiniz. Bana bir avuç yeni yetme gibi görünüyorsunuzda..dedi Gece
İçerideki mafyalar Gecenin dediklerine sinirlenmişlerdi. Ama ona karşı gelemezlerdi. Yoksa sonları az önce ölen adamlardan daha beter olacağını biliyorlardı. Ama bir yandanda onun haklı olduğunu biliyorlardı. Çünki ondan ölesiye korkuyorlardı.
- Neyse. Bu toplantıda size dediklerimi yapın. Bu büyük bir iş. Teslimat sorunsuz geçmeli..dedi Gece alayla
Sonra mafyalardan biri konuştu.
- Bize güvenebilirsiniz efendim..dedi
Buna karşılık Gecenin verdiği soğuk cevap herkesin korkudan içini titretti resmen .
- Ben gölgeme bile güvenmem..dedi Gece soğuk bir sesle
Gece gölgesine bike güvenmezdi. Çünki gölgesi bile onu karanlıkta yalnız bırakırdı. Her ne kadar karanlık o olsada...