Κούραση.
Ψυχική κούραση.
Αγανάκτηση.
Ήθελε τόσο πολύ να ουρλιάξει.
Να τα βγάλει όλα από μεσα της.
Όλος ο πανικός να εξαφανιστεί.
Πήγε στην μητέρα της για να ηρεμήσει.
Της ειχε λείψει και χρειαζόταν λίγη από την ζωντάνια της.
Έμαθε πράγματα όμως που την έκαναν χειρότερα.
Είπε πράγματα που δεν της πρόσφεραν καμία εσωτερική λύτρωση αν και περίμενε καθώς μιλούσε για αυτόν να χαλαρώσει η καρδιά της.
Όμως δεν έγινε.
Δεν ήθελε να είναι εκεί πια.
Αλλά δεν ήθελε να γυρίσει πίσω.
Δεν ήθελε να γυρίσει στην άθλια καθημερινότητα της.
Ήθελε να ζήσει.
Να ζήσει σαν ένα κορίτσι της ηλικίας της.
Ήθελε να ερωτευτεί.
Αλλά δεν μπορούσε.
Ήθελε η άποψη της για μία φορά να ακουστεί.
Αλλά δεν μπορούσε.
Ήταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
Περίμενε πως μία μέρα θα ξεσπούσε.
Θα έλεγε όλα της τα απωθημένα μέχρι να μην έχει φωνή.
Θα φώναζε.
Θα ούρλιαζε.
Θα ηρεμουσε η ψυχή της.
Αλλά δεν μπορούσε να το κάνει.
Δεν το έβαλε κάτω.
Δεν μπορούσε να εκφραστεί με τη φωνή της αλλά ήξερε ότι υπάρχει και άλλος τρόπος.
Άρχισε να γράφει.
Να γράφει τα συναισθήματα της και κάθε φορά που έγραφε ένιωθε λίγο πιο ελεύθερη.
Μία μέρα βρήκε ένα παλιό ημερολόγιο.
Δικό της, από όταν ήταν μικρή.
Δεν έγραφε σε αυτό σχεδόν καθόλου αλλά μία μέρα, ο τότε δεκαεξάχρονος εαυτός της δεν άντεξε αλλο.
Και έτσι έγραψε αυτά που ένιωθε.