Zuchtend viel ik neer op het bankje bij het verlaten sportveld. Ik gooide mijn krukken naast me op de grond en haalde diep adem.
Ik was pas net twee uur op school of ik had al duizenden blikken gekregen, honderden vragen en ik werd er helemaal gek van. Mensen konden iemand blijkbaar niet in rust terug laten keren naar school. Dat was blijkbaar niet mogelijk.
Mensen moesten je blijkbaar perse aanstaren alsof je van een andere wereld kwam en mensen die je normaal niet uit konden staan doen nu net of ze je beste vrienden zijn. Ik was helemaal klaar met school alleen mijn vader zou me pas over twee uur ophalen en met die krukken en mijn gips poot kon ik ook niet gemakkelijk wegrennen van hier.
Ik voelde het bankje bewegen en keek geïrriteerd op toen ik merkte wie er zojuist naast me was komen zitten.
Chuck zei niks en staarde voor zich uit. "Wat moet je?" Hij haalde zijn schouders op. "Ik kwam alleen kijken of het wel goed met je ging. Ik zag je toevallig met je krukken deze kant op gaan" Ik rolde met mijn ogen. "Toevallig"
"Luister het spijt me van je vriend" "Zeg iets wat niemand al honderd keer vandaag tegen me heeft gezegd" Hij lachte. "Ik snap niet hoe je het volhoudt" "Ik denk dat ik dat ook zeker al honderd keer heb gehoord."
"Ik mocht je vriend niet, simpel. Maar ik gunde je geluk. En ik zag zelf ook wel dat je gelukkig met hem was" Ik keek hem aan. "Je bent de eerste die eerlijk tegen me is vandaag. De wonderen zijn de wereld nog niet uit"
"Hailey, je weet dat je je niet voor mij groot hoeft te houden" Ik knikte. "Maar ik heb me al te lang verscholen. Ik ben nu eenmaal dat meisje dat zich groot houdt, ook al wordt het steeds moeilijker aangezien ik nu ook het meisje ben waarvan de vriend is overleden"
Hij haalde zijn schouders op. "Jij bent wie zelf wilt zijn" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "En sinds wanneer praat jij over die diepe dingen?"
"Ik probeer iets meer volwassen te zijn" Ik probeerde mijn lach in te houden. "Dat lukt me anders echt wel" Ik knikte. "Zolang jij het gelooft" Hij lachte.
"Je moet vaker lachen" Zei hij. "Mijn vriend is zojuist overleden, ik weet niet waarom ik zou moeten lachen" Hij haalde zijn schouders op.
"Dan moet je die zoeken want ik weet wel dat je lach een van mijn favorieten dingen was" Ik trok mijn wenkbrauwen op. "Dat lul je nu ook alleen omdat je me beter wil laten voelen" Hij schudde zijn hoofd.
"Je kreeg altijd die kleine kuiltjes in je wangen en op je voorhoofd kreeg je dan nog zo'n rimpel, die jij zelf altijd verschrikkelijk vond" Ik zei niks en keek naar het lege sportveld. "Waarom ben je hier?"
"Stage?" "Maar waarom op deze school. Je weet dat ik hier naar school ga" Hij knikte. "Omdat ik je wilde zien en je anders me altijd ontloopt" "En dat vind je raar?" Hij schudde zijn hoofd. "Ik zei toch dat ik spijt heb van wat ik heb gedaan, ik wilde je nooit pijn doen,. Ik dacht niet na"
"Dat was te merken" Er viel een stilte. Een prettige stilte.
"Ik vraag je niet om naar me terug te komen, zeker nu niet. Maar ik vraag alleen of je er over na wil denken om het verleden te vergeten zodat we normaal overweg kunnen want ik ben nog wel gewoon de gym stagiair tot het einde van het jaar en dat zou net allemaal wat makkelijker lopen als we niet elkaar ontlopen"
Ik knikte. "En Hailey. Je moet je niet te lang groot houden, je weet dat dat slecht af kan lopen" Ik knikte. "Dat weet ik" Hij glimlachte en stond op. "Ik laat je alleen, dan kan je rustig tot jezelf kan komen" Ik reageerde niet.
"Je mag naar me toe komen als je hulp nodig hebt"