A/N: Disappointing dapat ang chapter na 'to, ma-BBV dapat kayo kay Zander, but I changed my mind, good mood eh. Pero medyo disappointing pa rin. Hahaha. XD. Ayun, enjoy reading. Labyuall~
-------------
CHAPTER 11
DAMIEN'S POV (Daniel's Father)
That son of mine is worthless! I deactivated all his credit cards and bank accounts and still, hindi pa rin siya bumabalik. Paano niya natitiis yun? Nakakakain ba siya ng mabuti? Tss. Lucky him, we'll go back to Paris again. I lost a lot of money because he didn't agree with my proposal. To be engaged with the Dela Fuente family's one and only daughter, Ms. Zharm. Tch.
Sayang. It's for his own good, for his future, but.. he wasted it.
Bakit kasi hindi niya maintindihan?
Ang tigas tigas ng ulo! Lagi nalang akong sinusuway.
Tuwing makikita ko kasi siya, kumukulo yung dugo ko. Hindi ko mapigilan ang sarili ko. Kamukhang-kamukha niya kasi si Da.. nevermind.
Ah. Darn it. I don't care anymore.
KENJIRO KATSUMI'S POV
"Ayiee Bonbon! Partners sila nung labidabs niya. Saya mo ah. Hihi. Good luck!" sabi ko kay pareng Bonakid.
"Ulul! Labidabs ka dyan! Agad-agad?!" sabi niya sakin.
"Nyenyenyee~ Bleh! Jale and Bonbon sitting on a tree! K-I-S-S-I-N-G! Mwah mwah mwah! Chup chup! Slurp. HAHAHAHA!"
*PAK!*
"Aray! Heytchu Kuya Bonpayr! SALBAHE! Huhu. 'Di kita bati. Hmp!"
"Gago Kenjiro! Para kang tanga. Hahaha. Jan ka na nga!"
At ayun, umalis na si pareng Vaughn. May dala-dala na ngang lagi na DSLR camera eh, photographer ang peg. Kung anu-anong pinipiktyuran. Buti kung sa Arts department siya, kaso hindi naman. Baliw talaga yun.
Mapuntahan na nga rin sina Koya BwiSeth at JC.
VAUGHN LESTER'S POV
From: Unknown Number
Dude, punta ka daw sa room A410 sabi ni Jale.
Huh? Sino kaya 'to? Pa'no niya nakuha no. ko? Ah ewan. Si Jale nagpapapunta kaya huwag nang patumpik-tumpik pa. Anjan na papunta na!
Dali-dali akong tumakbo at pumasok sa may building, 4th floor pa. Inakyat ko yung hagdan, dire-diretso ako hanggang sa marating ko yung harap ng pintuan. Pinihit ko yung knob ng dahan-dahan.
Pagkabukas ko..
*BOOGSH!*
*BLAG*
*clink*
Bigla nalang may tumulak sakin papasok sa loob at binalibag pasara yung pinto. Narinig ko pang naglock yung pinto. Tumayo ako at pinilit buksan kaso nakalock talaga.
Luminga-linga ako, nakita kong may babaeng nakasubsob sa may desk dun, natutulog ata. Si Jale ba yun? Ah, oo yata. May skateboard sa tabi niya eh. Pero huh? Bakit kami linock dito sa loob? Pinatawag niya ba talaga ako o hindi?
Pilit ko pa ring pinipihit yung knob!
"HOY! MGA GAGO! BUKSAN NIYO YUNG PINTO! HOY! HOOOOY! MGA BWISET!" sigaw ko.
"HOY! ANG INGAY MO! NATUTULOG YUNG TAO! ISTORBO!" sigaw naman ng isang babae na walang iba po kundi si Jale na ngayon ay gising na. Ang sama ng tingin sakin.
"A-Ah. E-Eh. Pinatawag mo daw ako?"
"No." she coldly said.
"May nagtext kasi sakin na pumunta dito eh. Sabi pinapatawag mo raw ako."
"Ay tanga. Uto-uto. Kanina pa ako tulog. Duh."
"Linock nila yung pinto Jale."
"ANO?! P-ta."
Lakas magmura nito. Babae pa naman. Tsk. Pero nevermind, cool naman. Atleast totoo siya, hindi yung mga kunwaring mabait na mga babae.
"Sht." sabay naming sabi. Bigla kasing namatay yung mga ilaw. Eh malapit na kayang gumabi kaya madilim talaga.
"Jale. Ayos ka lang?" tanong ko pero hindi siya sumasagot.
"Uy Jale! Partner! Nasan ka? Sagot please." pero wala talaga. Tahimik po. Kroo kroo.
Tapos biglang may nagplay na nakakatakot na music dun sa speaker. Alam niyo yun? Yung parang speaker sa lahat ng classroom, yung para sa mga announcements ganun. Mga gago, sino kayang may pakana nito? Mapapatay ko ho sila.
Kinapa ko yung bulsa ko at hinanap yung phone ko. Ay ampu--battery low. Wrong timing! Ini-on ko yung ilaw nung DSLR ko, buti nalang lagi kong dala at matagal namang ang battery life. Hinanap ko siya, inilawan ko yung paligid tapos ayun..
Nakasiksik siya dun sa may sulok. Yakap-yakap yung skateboard niya. Mukhang takot na takot. Dali-dali ko siyang linapitan, tinignan ko tapos ayun nanginginig, nakatakip na sa tenga niya. Yung tunog kasi eh. Buti nalang hindi ako takot sa mga ganyan.
Kailangan ko siyang pakalmahin.
KYLE ANGELO'S POV
"Kuya Gwapo! Heehee. Me wants ayskwim!" sabi ni little boy. Ano daw? Ayskwim?
"Me too Oppa! Ayskwim! Ayskwim!" sabi din ni little girl. Ayskwim? Ha? Hmm..
Ah! Ice cream! Bwiset. Ice cream lang pala. Saka ano bang pangalan nitong mga 'to, hindi ko alam eh.
"O sige, wait for kuya. I'll be back, dito lang kayo."
"Okay po. Heehee." pareho nilang sabi. Ang cute cute. Ay shet, hindi ho ako bakla.
Umalis na ako at bumili saglit, malapit lang naman, tanaw ko sila. Hindi ko alam kung anong gusto nilang flavor kaya chocolate at strawberry yung kinuha ko. Bumalik na ako dun, binibigay ko sa kanila kaso parehong nakapout yung dalawang bulilit.
"Kuya Gwapo! I WANT VANIWWA!/Oppa! I WANT VANIWWA!" sabay pa nilang sabi tapos sabay pa nilang sinipa yung paa ko. Ampu. Buti nalang hindi masyadong masakit. Bagay nga talaga 'tong dalawang batang 'to. Bagay na bagay talaga.
Bagay na bagay na pag-untugin! Nakakastress. Baby bullies talaga.
Kinain ko na lang yung dalawang ice cream na binili ko at bumili ng bago. Dalawang vanilla at bumalik na dun sa pwesto namin. Hay salamat, natahimik ang mundo ko. Busy yung dalawa na kumakain.
Pero kamusta na kaya sina Zander at Cara? Sana nag-eenjoy sila. At sana, magkaayos na sila. I loved her since the day I saw her. Three months ago, nung una ko siyang nakita sa may hotel namin. Patagong sinusubaybayan ang isang lalaki sa malayo, si Zander na parang kawawa dati.. pero ngayon ay ibang-iba na. Hindi ko nga siya namukhaan nung una.
I told you before, I'll play the part of cupid. I want them to be happy. But if it won't work out. I'll do everything I can to make her fall in love with me. Pero kung hindi pa rin pwede, I'll let go. I'll let go of my feelings for her.
Ayokong nakikita silang dalawa. Parehong fake. Masyado silang complicated. Hindi ko naman alam yung buong nangyari sa kanila. All I know is that, she loves him, and he loves her. But, that Zander guy doesn't know who Cara is. I don't want to barge in and make things more complicated. They have to figure it out on their own.
I just hope she'll be happy. I wanna make her smile. A real and genuine smile.
SCARLET'S POV
Bigla akong naalimpungatan at nagising sa mahimbing kong pagtulog.
"Ch-Chandria *sobs* Chandria.. *sobs* *huk*"
Huh?
Inalis ko yung unan na nasa may gitna namin, na nagsisilbing harang sa papag na hinihigaan namin. Madilim kasi sa kwarto dahil wala ngang ilaw dito at ayaw niya rin kasi akong katabi.
Umiiyak ba siya? At anong sabi niya? Chandria daw?
"D-Daniel?"
"Ch-Chandria *sobs* Chandria.. *sobs* *huk*"
Linapitan ko pa siya. Tinatawag niya yung pangalan ko habang umiiyak. Naaninag ko namang nakapikit siya, tulog, pero nananaginip yata.
Hinaplos ko yung buhok niya. "Shh.. Tama na.. Tahan na Daniel.."
"Chandria *sobs* Chandria.. 'Wag! *sobs* 'Wag mo kong iiwan.."
Nakakaloko naman 'to. Iiyak nanaman ba ako? Ha..ha..ha. Ayun oh, may tumutulo nanaman. Yung luha kong hindi na naubos-ubos.
Napaupo na ako dito sa may papag at sumandal sa may dingding na kawayan. Binuhat ko yung ulo niya at kinandong sa akin. Hinahaplos-haplos ko yung buhok niya. Hindi naman siya nagigising pero patuloy pa ring umiiyak at paulit-ulit na binabanggit ang pangalang matagal kong hindi narinig mula sa kanya..
Chandria..
"Nandito lang ako Daniel. Tahan na. Hindi kita iiwan.. Shh."
Ikaw kasi eh. Ayaw mong makinig sakin kanina. Ayaw mo akong pakinggan. Sasabihin ko na sa'yo eh. Sasabihin ko na, pero wala kang pakialam. Muntik mo na nga akong masampal nung nabanggit ko yung pangalang Chandria pero pinigilan mo yung sarili mo. Dire-diretso ka nalang na humiga, linagay yung unan sa gitna natin at naglagay pa ng isang unan pantakip sa tenga mo.
Kinakausap kita, kaso sadyang matigas lang ang ulo mo. Nakatulog ka na yata kaya wala rina kong nagawa kundi natulog ka na lang din. Tapos heto ka ngayon, hanggang sa pagtulog mo, mahal na mahal mo pa rin talaga ak--si Chandria.
Umiiyak pa rin siya, para siyang bata. Ayaw tumahan. Patuloy ko pa ring hinahaplos haplos yung buhok niya, sinusuklay. Kahit hindi ko masyadong maaninag, ang gwapo pa rin talaga niya kahit ganun.
Bakit ayaw mong tumahan Unggs? Siguro kasi, tuwing tulog ka lang saka mo nailalabas lahat ng sakit ng ulo mo. Pero panigurado, paggising mo ulit, wala kang naalala.
"Unggoy, tahan na. Nandito ako." sabi ko ulit kaso useless, tulog naman siya. Hindi niya naririnig.
"Miss Weirdo.. Babs.. Bumalik ka na please." mangiyak-ngiyak niya pa ring sabi.
Hayy..
I started humming, maybe it'll calm him down and stop him from crying. Na-enjoy ko naman na maghum kaya kumanta nalang ako.
[Song sa gilid kung gusto niyong pakinggan.-->]
I love this place.
But it's haunted without you.
My tired heart,
Is beating so slow..
. . .
Please don't make a fuss, it won't go away.
The wonder of it all,
The wonder that I made.
I am here to stay.
I am here to stay.
Stay..
Pagkatapos kong kumanta, napansin kong tumahan na siya.
"Mahal na mahal kita Chandria.." rinig kong sabi niya bigla. Napatingin ako sa kanya at naaninag kong nakangiti na siya.
"I love you too Daniel." I replied kahit alam kong hindi naman niya narinig.
Inayos ko na uli yung paghiga niya. Dahan-dahan kong binaba yung ulo niya paalis sa kandungan ko. Tumayo na ulit ako at lumipat naman sa tabi niya. Binalik ko na yung harang na unan sa gitna namin.
Bago ako humiga, sinulyapan ko pa siya ng isang beses. Lumapit muna ako, pinunasan ko yung luhang tumutulo sa mga mata niya. Nakangiti naman siya, kaso ewan ko kung bakit may luha pa rin. Tears of joy?
Kaso eto nanaman ako. Hindi ko mapigilan sarili ko.
I kissed his cheek.
"Good night Daniel. Sweet dreams." sabi ko at dali-daling lumayo sa kanya at baka kung ano pang magawa ko. Dyusko.
Oy, 'wag green.
Nakatingin lang ako sa madilim na kisame, malalim an giniisip, hinihiling na sana maging okay na ang lahat.
I'm glad I'm with him kahit hindi niya alam kung sino ako. Basta masaya ako, kasi nasa tabi ko siya ngayon.
'I want to be wih you forever Daniel.. Forever and ever..'
Napapikit na ako at tuluyan nang nakatulog..