Smoke's POV
K
inilabutan talaga ako nang sabihin sa akin ni Trey na gusto niya ako. Nabigla ako, uo. Hindi ko kasi akalaing magkakagusto sa akin ang taong kinasusuklaman ako. Not totally, pero parang ganon na rin 'yon. Wala namang balak si Trey na paslangin ako eh. Pero sa tingin ko paulit-ulit niya akong pinapatay sa isip niya. I wonder kung paano niya ako tinotorture doon. Hahaha.
Balik tayo sa pagiging seryoso. When he said that--- na gusto niya ako, natameme ako that time. At sa huli, isang thank you lang ang nasabi ko.
Ewan ko, hindi ko kasi alam ang sasabihin. I never expected na aatras ang dila ko dahil lang sa may nagsabi sa akin na gusto niya ako. Sanay kasi akong makarinig ng ganyan.
Hindi sa pagiging mayabang ha, but I have the looks. Girls are keep on telling they like me. Natural na iyon dahil nga sa ehem... Gwapo nga ako at varsity player pa ng university namin. Sa'n ka pa diba?
There are also gays na nagsabi na gusto nila ako. Pero katulad sa mga babae, parehong hindi ko na pinapansin. As what I've said, I'm used to it.
Wait, parang nagiging mahangin na ata ako ah? Nalanghap ko marahil ang kahanginan ng bestfriend kong si Terrence. Hahaha.
So 'yon, sanay na ako. Wala akong reaksyon kapag may nagsasabi no'n sa 'kin. Pero kay Trey, ewan ko. Hindi ko matukoy kung anong naramdaman ko.
Hindi naman ako dapat magkakaganun, pero si Trey kasi ang nagsabi eh. Nagconfess ng nararamdaman ang taong nagpapagulo sa isip ko kung ano ang tingin ko sa sarili ko.
Hindi ko alam but I'm I think I'm confused. Confused ako sarili ko na ano ako... dahil parang may nararamdaman na ako sa kanya.
I don't want to admit it pero 'yong sarili ko na mismo ang magpapatunay.
After that conversation with Trey, hindi na ako nagpakita sa kanya for two weeks.
I have reasons.
Hindi ako nagpakita kasi I don't want to be like them. Open-minded naman ako pagdating sa gender nila pero ayoko maging isa sa kanila. Lalaki ako. Kaya umalis ako to know If I was wrong.
I don't know exactly but I think I like Trey. Hindi naman kasi ako mangmang para hindi malaman mismo sa sarili ko na gusto ko siya.
Hindi nga ba?
Mukhang effective nga na hindi ko nakikita si Trey sa mga panahong iyon. Hindi ko nga siya gusto. I was that happy nang mapatunayan ko. Sa tingin ko I see him as a younger brother lang. Diba nga, pinangarap ko magkaroon ng mas batang kapatid.
I'm happy na nasigurado ko nga ang nararamdaman at ang tingin ko sa sarili ko. Pero alam niyo 'yon, parang plastic ang pagiging masaya ko.
Hindi ko na pinansin. Basta hindi ako bakla. Lalaki ako.
Sa hindi pagpapakita kay Trey ay umuwi ako ng bahay. Sakto 'yon kasi sa mga araw na 'yon ay sunod-sunod ang occasion. Birthday nina mom at dad at anniversary din ng kasal nila. Tuwang-tuwa ako knowing that magsicelebrate sila but I was expecting too much. Again, wala na namang nangyari. Nagpromise sila pero hindi na naman natupad.
Damn with there excuses. Gano'n na lang parati. Nakakasawa na.
They spent those important days sa pagtatrabaho. Ano pa nga bang aasahan ko? Kasabay nang paglimot nila sa mga mahalagang araw na 'yon ay ang paglimot nila na meron pa silang anak.
Ilang occasions na ba ang hindi nila sinicelebrate? Christmas lang ata ang nasicelebrate namin na kompleto kami dahil nagrereunion ang pamilya sa side nina mommy. The Alegre family.
Except for that, wala na. 'Yong birthday ko nga kahapon nakalimutan na rin nila eh. They never greeted me. I was really hurt.
Really hurt.
Hindi ko na rin ipanaalala sa kanila dahil nagmumukha lang akong desperado. Ayaw kong pilit lang kapag binati nila ako. Parang mas masakit iyon sa kalooban.
Ilang beses na nila akong sinasaktan pero bakit hindi ko pa rin makuhang magalit sa kanila ng sobra. May hinanakit ako sa kanila, uo, pero hindi naman gano'n kalala.
Umaasa pa rin kasi ako na babalik kami sa dati. 'Yong hindi pa kami ganoon kayaman. 'Yong masaya kami at palaging nagkakasama. 'Yong lahat ng naachieve ko, narerecognize nila. Nagiging proud sila sa akin.
But now, it's all useless. Kahit anong gawin ko para makatanggap ng mga bagay o nakakamit na maari nilang ikatuwa at ikaproud ay wala ng kwenta para sa kanila. Mas importante na kasi sa kanila ngayon ang lumalago nilang kompanya.
Minsan nga hinihiling ko na bumagsak iyon. Kung magkatotoo naman, baka mas lalo lang maging komplekado.
Ipinagpasa-Diyos ko na lang ang lahat. I'm praying and hoping na babalik ulit kami sa dati.
Ulirang anak na ba ako?
Kung sa tingin niyo na parang bakla ako dahil sa pagdadrama. Pwes suntukan na lang oh para malaman niyo na hindi ako gano'n.
Wait, sino bang kaaway ko?
Back to the original topic. 'Yon nga nasigurado ko na nga na wala akong gusto kay Trey. Na hindi ako bakla. Na babae pa rin ang gusto. Nakipag--- you know pa nga ako eh. I admit, hindi na ako V.
Lalaki ako eh. Hindi man ako playboy pero ilang babae na rin ang na--- you know ko. More than five lang naman. May pangangalaingan ako bilang lalaki.
But one thing na nasisigurado ako, namiss ko siya.
Not that I miss him because I feel the same way the way he feel about me, namiss ko siya dahil kaibigan ko siya (kung kaibigan nga ba ang turing niya sa akin. Hahaha.)
Namiss ko kasing kulitin ang bakla eh.
Kahapon nga nang puntahan ko siya sa school nila nagulat ako sa sarili ko dahil bigla ko na lang siyang niyakap. I do really miss him. Nagawa ko rin 'yon dahil kasama na naman niya ang gag*ng nambubully sa kanya at nililigawan daw kuno siya.
Mabuti na lang at sumama sa akin si Trey. Hindi naman siya nagreklamo that I'm expecting he would do. Si Trey pa. Number one sa pagiging mareklamo 'yan. At ang pinakahate ko sa kanya ay ang kaingayan ng bunganga niya. Before, I was force to kiss him to shut him up. Wala naman 'yon meaning sa akin eh. That's the only way I know to stop him.
Ititreat ko sana siya kahapon kahit ako ang may birthday. Nagtampo nga ako dahil mukhang nakalimutan niya ata. Of course, paano naman niya maalala kung sukdulan ang galit niya sa akin. Hahaha.
Nang nasa kotse na kami, I was happy talking with him. Parang wala lang nangyari sa pagitan naming dalawa. Hindi naman kasi ako nailang kahit aware akong may gusto siya sa akin. Diba nga sanay na ako.
Marahil siya dahil kasama niya ako. Halata naman din sa pagiging tahimik niya.
Bigla ko namang naitanong kung nanliligaw pa ang bumubully sa kanya. Hindi ko alam pero naging interesado ako ro'n. Of course, ayaw kong siyang masaktan. Malapit sa akin si Trey kaya nag-aalala ako para sa kanya. Kaya naman sinabihan ko siya na huwag niya itong sagutin.
Hindi sa nanghihimasok ako but I'm worried and it is for his own good.
But when he said that he will give Izzy a chance, I became angry. Then I realized that I'm jealous.
Bumalik akong muli sa pagiging confused. Kaya, hindi na natuloy ang celebration ko kasama siya.
Magsicelebrate pa nga sana kami ng mga barkada namin ng kuya niya after ko siyang itreat pero pinacancel ko iyon. Nawalan ako ng gana at sabi ko sa susunod na araw na lang. I tell them na masama ang pakiramdam ko.
Dahil sa frustration sa sarili dala ng confusion, selos, at galit, ay uminom akong mag-isa sa condo ko. Baka kasi mahismasmasan akong muli. Pero lumala lang pala. Dumagdag pa ang hinanakit ko dahil hindi natuloy ang promise nina mommy na magsicelebrate kami sa birthday ko. Kaya naghalo-halo na ang nararamdaman ko. Parang pinagsakluban ako ng langit at lupa. Hanggang sa hindi ko na kinaya. And that, tinawagan ko ang taong hindi ko akalain na gusto ko at mahal ko na pala. I realized that because I'm jealous.
Hindi ba ako magseselos If I wasn't in love with him. Bobo lang ang hindi makakarealized no'n. Ano pa't naging deans lister ako. Pero hindi naman nasusukat kung matalino ka pagdating sa love.
Aish!
At dahil do'n I'm starting to accept who I'm really are. Hindi ko alam kung bakla na ba ako o bisexual. I'm attracted to girls pero hindi sa lalaki. Only for Trey because I'm in love with him.
It is love not an attraction. So it means lalaki pa rin ako.
Sh!t! Ang gulo. Ano ba talaga ako?
Ang importante nagsisimula na akong tanggapin sa sarili ko na mahal ko nga ang bunsong kapatid ng bestfriend ko.
Umusbong pa ito nang alagaan niya ako. Siya lang ang nag-alaga sa akin no'n at sobra ko iyong pinahalagahan. Matagal ko na kasing hindi nararamdaman na may nag-aalala at nag-aalaga sa 'kin.
Hindi pa sana ako aamin kay Trey dahil hindi naman iyon kadali. Tao ako at may ego. Kung aamin na agad ako edi natapakan ko iyon. Parang kinain ko lang ang ipinamukha ko sa kanya.
At hindi ako aamin kapag hindi pa ako talagang sigurado na mahal ko siya. Mahal ko siya but I don't know what kind of love it is. Hindi naman siya klase ng love, I mean kung "gaano."
How much do I love him.
Mahal ko na ba talaga siya na handa akong tanggapin sa sarili ko na hindi ako tunay na lalaki? Na mahal ko na ba siya at handa akong harapin ang sasabihin at iisipin ng ibang tao sa akin?
Huwag na tayong maging ipokrito pa. Tayong mga tao, nagmamatter talaga ang iisipin at sasabihin ng iba sa atin. They are a big impact on how we will decide for our own self. Pero hindi ko naman nilalahat, pero malaking parte talaga iyon sa ating buhay.
At isa pa, nasisugurado na ba ako sa sarili ko na mahal ko na talaga siya na kaya ko siyang ipakilala kina mom at dad bilang kasintahan ko? I'm sure madidisappoint sila sa akin because they were expecting na babae ang ipapakilala ko sa kanila.
I have doubts at hindi ko alam kung paano ito idideal o haharapin.
Kapag kasi umamin din agad ako, baka sa huli masaktan ko lang si Trey. I can't afford to see him hurt. At isa pa, mapapatay ako ng kuya niya.
Kaso nga napaamin na ako.
Iba nga talaga ang nagagawa ng selos.
At ngayon ko lang napagtanto kung anong klaseng tao ako kapag nagseselos. Nagiging dominante at possessive ako.
"No! D-Don't fool me. Hindi ako natutuwa sa ganyang biro mo Ash. Papaasahin mo naman ba ako?"
"Do I look like I'm fooling around here. Trey hindi mo alam kung gaano ko tinapakan ang pride ko para sabihin na mahal kita. But f*** that pride. I don't care with that anymore. Ano? Ayaw mong lumapit? Kung hindi ka lalapit dito, makakatikim ka sa akin."
"Ngayon, tinatakot mo ako? Ganyan ka ba magmahal? Dinadaan mo sa takot. I can't believe na minahal kita."
Napasabunot ako sa buhok dahil sa sobrang frustration. Nakakainis talaga ang baklang 'to, napakaarte. Gusto ata magparape pa anu.
Kahit mabigat pa ang pakiramdam ko, pinilit kong makatayo upang makalapit sa kanya. Nang maabot ko ang kanyang kamay ay agad ko itong hinila sa akin. Without his permission, I kiss him. Bakit pa ako hihingi ng pahintulot eh akin na siya ngayon?
At first, he was shock. But later on, nagrespond na rin siya. Nakipaglaban na siya ng halikan sa akin. Kung hindi lang ako naiinis ngayon, paniguradong natatawa na ako dahil hindi niya alam kung paano humalik.
But damn! It makes him more adorable. Ugh! Ba't ba ako nainlove sa baklang 'to? Babaeng-babae talaga ang dating niya. Sarap buntisin.
Sa ilang saglit ay napatigil na kami sa paghahalikan. We're catching for air. Tila bang tumakbo kami ng napakalayo dahil sa sobrang hiningal kaming pareho.
Napaiwas naman si Trey ng tingin. Mukhang nailang ata siya. His chicks turn into red. Sh*t! Ang cute niya.
It makes me want to kiss him again. Pero pinigil ko na ang sarili dahil baka sa iba na mapunta. I don't want him to get pregnant already. Mapapatay ako ng kuya niya.
Geez! Ano ba 'tong pinag-iisip ko? Nababaliw na ata ako.
"I love you okay. So don't ever think na niloloko kita o pinapaasa. It takes me a lot of time to realize if I was in love with you except for the two weeks na hindi pagpapakita sa'yo. I just found out na matagal na pala kitang gusto at mahal. Ayaw ko lang aminin noon because I don't want to put a meaning on it hanggang sa malaman kung nanliligaw sa'yo ang Izzy na 'yon. Nag-uumpisa na akong makaramdam ng selos. Then you gave him a chance pa. Damn! Parang gusto ko siyang bangasan."
Hindi pa rin makatingin sa akin si Trey. Medyo nababalisa rin siya dahil sa pagkakahawak ko sa balikat niya.
"With that, I realized na nainlove na ako sayong bakla ka. I don't want to confess pero napaamin mo ako. Kung hindi lang kita mahal, kanina pa kita binalibag because you made me confused. Hindi ko tuloy alam kung bakla na ba ako? Pero hindi. Lalaki pa rin ako. Nagmahal lang ako ng kagaya mo kaya ikaw lang ang bakla. Sh!t" I added.
Kumunot na ang noo ko dahil hindi pa rin siya kumikibo.
Wait, is he crying?
Bago pa nga lang, pinaiyak ko na agad siya.
"Hey, why are you crying?"
Hindi pa rin siya sumasagot. Kaya naman, hinawakan ko ang baba niya at ipinaharap sa akin.
Hindi ko matukoy kung anong ibig sabihin ng kanyang pag-iyak. Kung natutuwa ba siya o nagagalit.
"P-Please Ash, don't hurt me. Sana hindi ka nagbibiro. M-Masakit na kasi eh." He said sobbing.
Bakit ayaw maniwala ng isang 'to? Ang hirap naman niyang paniwalain.
I wipe his tears using my thumb. Then I kiss his nose, "I love you," then his lips. "I love you Trey. I really do."
Mas lalo siyang napahikbi. Niyakap ko na lang siya. Now I know, his crying because of happiness.
I can't imagine kung paano ako nauwi sa ganito. Parang ang oa naman. I mean, I never expected na maiinlove ako sa katulad niya. Sa isang katulad ni Trey.
***