PART Twelve: Dreams
HER mother looked at her knowingly when she entered the kitchen. “Akala ko’y tinigilan mo na pag-inom ng kape sa gabi. Pero bakit heto’t nangangalo mata ka na naman?”
Napailing siya sa sarili. This must be what they call mother’s instinct. “Ma, hindi na ako nag-kakape sa gabi, okay!” she take off her eye glasses, pinching the bridge of her nose.
Not being able to sleep since her wake up after that dream is making her head pound. Midgets must have been hammering her brain out of her skull.
Inilapag nito sa harap niya ang kaniyang kidney basin mula sa ref na noon ay pinuno na nito ng yelo’t isang platitong may teabags. She had read before that those would help lessen the swelling of bags after crying. “Lagay mo ‘yan sa eye bags mo para di mahalata ang pamamaga,” umupo ito sa tabi niya.
“So, anong problema?”
She contemplated a little before uttering what had been bothering her since yesterday. “Echosa kasi yung Julie na iyon, Ma, eh…”
“Oh, bakit naging echosa?”
Inilahad niya rito ang mga nangyari ng nagdaang araw na umalis siya. Ni hindi nga pala nito alam na ang nilakad niya’y ang pagsama kay Baby Warren sa clinic.
“Pambihira kang bata ka, oo! Bakit mo naman ginanoon ang tao? Nakikiusap naman pala, eh.” Anito matapos niyang mag-salaysay. “Ang mabuti pa tanggapin mo na ‘yang alok ng Tito Ben mong magtrabaho doon sa center sa Bulacan.”
Nasapo niya ang noo. Bigla’y tila ang bigat ng pakiramdam niya. She needs ample dose of Aspirin to lessen the pain and she need to get a hold of herself before they force her to take Prozac again. When her parents separated she suffered from Depression but she need not to take mood altering medication then, she’s controllable. However, when news of her fathers’ death reaches the family 6 years ago, she’d broken down once again that her psychiatrist prescribed Prozac.
“I don’t know, mother. Ang layo naman kasi masyado. Isa pa Public Health Nursing is not my forte,” since then, ang hilig niya na’y Psyche. Marahil dala na rin ng naging Psychological incapacity niya noon.
“Anak, noong una sinabi ko sa sarili kong hindi ako makikialam kasi nakikita ko namang masaya ka kapag kasama mo si Neil. Kaya lang, anak, parang ngayon ay kailangan mo munang dumistansya. Para kasing naka-depende ka na sa kaniya, ang kaligayahan mo… ang buhay mo. Tignan mo, after passing the Board Exam hanggang ngayon ay hindi mo pa rin naasikaso ang career mo. Hindi naman sa pinipilit na kitang mag-trabaho, ah. I was just saying this for your own sake. Pangalawa’y maling agawin mo ang bata sa tunay nitong ina. Sa tingin mo ba, anong madarama ko kapag nawala’y ang isa sa inyong magkakapatid sa piling ko?”
Natameme siya sa mahabang litanya-slash-sermon nito. May punto at marahil nga’y tama ito.
Sa ngayon ay kailangan niyang magpakalayo-layo. Sabi nga sa isang sikat na sabi-sabi. Hayaan mong lumipad ang kalapati, kung para kayo sa isa’t isa babalik at babalik siya.
Kung para nga sila ni Neil sa isa’t isa ay gagawa’t gagawa ang tadhana ng paraan upang muli silang magkasama.
Maybe she doesn’t need to move on this time, she simply has to wait.
“Alam mo, mother dear, mukhang tama ka nga, eh. Hayaan mo, kakausapin ko si Tito Ben.”
“Very Good, Anak!” siyang siya ito. Tinapik tapik pa ang kamay na nakapatong sa ibabaw ng mesa. She appreciatively returned her smile.
“Arliza, kausapn mo na rin si Neil, ha!”
Naging tabingi ang ngiti niya. “Ah, okay po!”
YAKAP-YAKAP siya ng mahigpit ni Neil sa baywang habang sumasayaw sila sa saliw ng pumapailanlang na kanta. It was ‘Someone like you’ by Adele.
Dim light ang paligid giving her a romantic feeling. Idagdag pa ang mga Rose petals na sumasaboy sa kanila na kasabay ng mga bubbles.
Hindi niya maiwasang kiligin. Mahal na mahal niya ang lalaki na ito.
Napalis ang ngiti na nakapaskil sa kaniyang mala-rosas na labi ng sa likuran ni Neil ay lumitaw ang pigura ni Julie kalong ang mala-anghel na sanggol.
The baby’s wailing like an ambulance’s siren, the sound of it making her head want to explode in ache. Bumitaw siya sa kapit ng kasayaw, automatically backing away a few feet from them. Naiwan si Neil na napapagitnaan nilang tatlo.
“Sumama ka na sa amin…” Julie bellowed in a hair rising voice towards Neil.
Naluluhang napailing siya ng ibaling ng lalaki ang tingin sa kaniya.
“Ayoko!” mariing tanggi ng lalaki. Sa likuran nito’y napatili ang babae. Isang malakas na tili na sinabayan ng pagpalahaw ng sanggol. Halos mawasak ang eardrums niya sa sakit.
Tinakpan niya ang tenga subalit nanunuot pa rin ang tunog sa kaniyang utak, making her sob…
“ATE… ate… gising, ate!”
Napabalikwas siya ng bangon. Saka bumalik sa kaniyang gunita ang pagkaka-idlip sa sofa.
“Problema? Binabangungot ka?” ani Rica, day off nito noon.
Tinanguan niya lang ito’t tinaboy na. Nais niyang makapag-isa. Palagay niya’y sinasadya ng utak niyang mag-formulate ng mga ganoong panaginip ng sa ganoon ay matauhan na siya na mali ang ginagawa niyang paglalayo kay Neil sa pamilya nito… sa babae na nangangailangan dito.
“Neil, we need to talk! May sasabihin ako sa’yo,” hindi na siya nakatiis. Tinawagan na niya ang nobyo.
“Seryoso natin, love ah. Nanood ka na naman ng drama, ano?”
Napalabi siya, ‘Kung alam mo lang kung ano ang pag-uusapan natin. Makapag-biro ka pa kaya?’
“Sa labas na tayo mag-usap, ah.” Sa halip ay aniya.
“Tsk, seryoso talaga. Sige, sunduin na lang kita diyan after work. Bye, love you!”
“I-I love you, too!” may bikig sa lalamunan na tugon niya.
ALAS-SAIS ay bihis na bihis na siya. Ready to go na talaga. She’s wearing a white collared blouse with sleeves at white plaid skirt na tenernuhan niya ng white silver Esparadilles. Para siyang aatend ng lamay… sarili niyang lamay. Kung tutuusin ay angkop nga, sapagkat ng mga sandaling iyon pakiramdam niya’y ibuburol ang puso niya. Isang senyales ng pagluluksa.
‘Drama much!’
‘Go, girl, kaya mo ‘yan. Aja!’
Ani dalawang bahagi ng utak niya na bihirang bihira magkasundo.
Ilang sandaling paghihintay pa’y lumitaw ang gwapong pigura ng nobyo. He’s wearing a green checkered polo and tattered jeans. ‘Spell Y-U-M!’ she almost drool in his sexy aura.
Sinalubong siya nito ng matunog na halik sa pisnge.
“Ayeeih!” kinikilig na ani Frances. It made her blush, while Neil silently smirked.
“SIP-SIP!” sa kawalan ng masasabi’y bintang niya rito.
Napuno ng tawanan ang sala.
“So, shall we go?” pagdaka’y aya na nito. Inilahad nito ang palad. She gladly accepted it kahit ang puso niya’y gusto ng lumubog pailalim.
Sa loob ng taxi na matiyagang naghantay sa kanila’y lalong tumaas ang level of anxiety niya. Paano ba naman ay pumailanlang sa stereo ang popular na kanta ng Air Supply.
I can see the pain living in your eyes
And I know how hard you try
You deserve to have much more
I can feel your heart and I sympathize
And I'll never criticize
All you've ever meant to my life
I don't want to let you down
I don't want to lead you on
I don't want to hold you back
From where you might belong
You would never ask me why
My heart is so disguised
I just can't live a lie anymore
I would rather hurt myself
Than to ever make you cry
There's nothing left to say but goodbye
Dear Lord! How ironic…
“Are you okay?” Pinisil nito ang palad na hawak pa din nito. He had probably sensed her anxiety. Nakangiting tumango lamang siya.
You would never ask me why
My heart is so disguised
I just can't live a lie anymore
I would rather hurt myself
Than to ever make you cry
There's nothing left to say but goodbye
You would never ask me why
My heart is so disguised
I just can't live a lie anymore
I would rather hurt myself
Than to ever make you cry
There's nothing left to try
Though it's gonna hurt us both
There's no other way than to say goodbye
“Finally!” she blurted when the song was done. Her boyfriend shot her a questioning look.
“Are you sure you’re okay?”
“Yup!”
“Ah, okay. Ano palang pag-uusapan natin?”
“Later!” muli’y matipid niyang tugon.
Bago pa niya tinawagan ang nobyo’y nakausap nan iya ang Uncle Ben niya. Sa susunod na Linggo nga ay susunduin na siya nito.
“Fine! SIya nga pala kilala ko na kung sino ‘yung pakialamerong nag-text sa iyo.”
“Who?”
“Your Bagani!” biglang dumilim ang anyo nito. Napalunok siya.
“Omo!”
“Yeah! Sadly ay talagang malakas ang tama niya sa iyo. He even came up with that idea mapag-way lamang tayo.”
Naikuyom niya ang kamao. ‘Humanda sa akin ‘yung lalaki na iyon. Agaw trip, eh!’
She relaxed a bit and when she felt the familiar circular motion of Neil’s thumb in her hands. He must have been a masseur before, because his massage feels so good.
“We’re here!” anunsiyo nito pagdaka.
Bumaba sila sa familiar na lugar. Sa malapit ay natanawan niya ang Love’s stuff. Definitely familiar!
TUMIKHIM si Neil sa gitna ng mahabang katahimikan… more of pananahimik niya. “So, ano nga ‘yung sasabihin mo?”
Inulit niya ang pag-subo ng chocolate mouse, preventing her from talking. Ekseheradong napabuntong hininga ang nobyo. Definitely frustrated!
Ano bang magagawa niya? Eh, sa nenerbiyos siyang ipaalam dito ang naging desisyon niya. The other night she’d been more than willing to shoulder responsibilities then the next morning she changed her mind because of one hellish dream.
Ano bang mukha ang ihaharap niya rito?
“Love, please, let’s just gets this talk over with!” he emphasized the word talk. She cringed, mentally.
“Ahm…” she inhaled exhaled gazillion times. “I need space!” there.
“Enlighten me!” kunot-noo na ito. She wanted to reach out and ease that crease.
Again, she inhaled exhaled.
“It’s probably the best solution right now. So, I am breaking up with you!”
There goes the deafening silence once more.
“Bakit?”
“M-ma-may offer kasing work sa akin sa Bulacan…”
“Iyon lang?” she hesitantly nodded. “We can still work it out then. Walang deperensya ang distansya.”
“No, Neil. You don’t understand. I need space. I need to prioritize my career once and for all before I ache in pain over my love life.”
Katahimikan.
“Iyan ba talaga ang gusto mo?” kapag-kuwan ay tanong nito.
“Oo…” ‘pero hindi talaga… hindi!’
“Then, you’re free as a bird…”
‘Ganoon? Ganoon lang ‘yun? Pigilan mo ako, please…’
She swallowed hard. Bigla’y gusto na niyang bawiin ang sinabi. But it has been said. Wala ng atrasan.
‘Argh, gaga! Shut up! You need this… you have to do this…’
Pinigil niya ang paghulagpos ng emosyon. Ang pagpatak ng luha’y pnilit niyang supilin hanggang sa maka-uwi siya.
_________________________
I'm feeling kinda madrama here. Huhu :'C
Pero kahit na wala akong masyadong reader okay lang, I just wanna share.
Lols, drama queen?
BTW, enjoy!
xoxo