Perspectief Anouar
Pff ik wordt echt gek!! Ze is vannacht niet thuis gekomen wie weet wat er aan de hand is. Ik vergeef het me zelf nooit als haar wat overkomt. Ik heb de hele dag gezocht en nergens resultaat.....
Perspectief Nouhaila
Het was al half 10 ik wist dat ik en slaap plek moest gaan zoeken. Want ik kan zo echt niet verder. Ik zag een hele grote speeltuin met een heel groot kasteel. Ik heb geen andere keus dus besloot ik om daar in te overnachten.
Ik heb die hele avond wakker gelegen. Ik kon niet slapen logisch natuurlijk je weet maar nooit wat je kan overkomen en ik weet trouwens nog steeds niet waar ik ben.
Ik heb letterlijk elke seconde met mijn gedachte bij Anouar gezeten, ik weet niet waar hij is of wat hij doet of met wie hij is het doet pijn..
Ik mis zijn lieve stem, zijn mooie ogen en zijn mooie witte rechte lach.
Ik mis zijn lieve woordjes die mij altijd lieten lachen.
Zoveel vragen maar geen antwoord.
Het doet zo verschrikkelijk veel pijn....
Misschien is dit wel goed voor mij, misschien is dit wat ik verdien, aangezien ik iedereen ongelukkig maak....
Ik weeg niet wat ik moet doen of waar ik heen moet. Ik sta er alleen voor waarschijnlijk is de rest me al vergeten.
En dan gebeurt dit op mijn verjaardag misschien we mijn laatste verjaardag.
Mijn gedachtes gingen naar mijn ouders.
MAMA PAPA WAAROM HEBBEN JULLIE MIJ VERLATEN, WAAROM NAMEN JULLIE MIJ NIET MEE!!
Verslagen en huilend probeerde ik me zelf te kalmeren wat nauwelijks lukte.
( de volgende ochtend )
Pff ik keek op mijn horloge WOW het is half 2 ik moet echt zien te vinden hoe ik weer thuis kom. Ik zag verder op een bushalte ik had gelukkig altijd mijn bankpas op zak. Ik nam de bus naar centraal en daar de trein.
Pff de reis duurt 2 uur iwajah het is of dit of weer een nacht niet slapen. Ik de trein vroeg ik een meisje of ik haar oplader mocht gebruiken.
Ik had letterlijk 100 gemiste oproepen 200 appjes en allemaal andere dingen. Op insta zag ik ook foto's verschijnen met "Nouhaila ***** 18 jaar vermist"
Ik schrok wel pff. Ik viel inslaap tot dat ik hoorde dat ik was aangekomen op mijn eind bestemming. Ik ging even naar de wc. Ik kon wel huilen je zag alles door me heen leek wel als of je alles van mijn gezicht af kon lezen.
Lijk bleken huid, diepe wallen onder mijn ogen, schrammen op mijn gezicht, gescheurde, vieze kleren noem maar op.
Ik besloot om het maar te laten voor wat het is. Ik moest nog een half uur lopen pff.
Ik keek om me heen en zag allemaal mensen die er zo gelukkig uitzagen.....
Samen met elkaar als stelletje, ouders of als broers.
Ondanks dat ben ik Allah natuurlijk dankbaar dat ik hier nog mag staat.
Ik liep aan een stuk door ik kon het ziekenhuis als een kleinbeetje zien.
Huhh... wacht... Is dat... Die.. Die witte BMW herken ik uit duizende ik kreeg bijna een hartaanval is dat wie ik denk dat het is .....