De Schouwers drongen me langs de zwart betegelde muren van het Ministerie. De tegels schoten als vluchtige raven langs ons heen. Ze deden me denken aan Foppe's vliegtuigstreek, waardoor er voor even een droevige glimlach op mijn lippen verscheen, een glimlach die vrijwel meteen weer verdween. Mijn spiegelbeeld flitste voorbij in de glanzende tegels. Ik schrok eigenlijk best wel van wat ik zag, mijn hoofd was vertrokken in een soort krampachtige grimas en mijn ogen stonden leeg, net zo leeg als ik me vanbinnen voelde. Alles was donker daar, een groot zwart gat - waarin de meest ellendige gevoelens rond zwommen.
De Schouwers brachten me naar een stenen bank. Ik reageerde daar op door mijn armen opstandig over elkaar te vouwen, maar aangezien ik allang verloren had ging ik toch zitten. De twee mannen gingen zelf niet zitten, ze bleven zwijgend tegenover me staan, hun ogen nauwlettend op mij gericht, alsof ik de boel elk moment kon gaan opblazen.
Dat ging moeilijk zonder staf, die hadden de andere drie Schouwers namelijk van me af gepakt. Ze hadden een ontwapeningsspreuk op me afgevuurd, die ik me tot mijn eigen frustratie nog steeds herinnerde. Ik zou de spreuk zelf nooit kunnen gebruiken, want het zou niet lang meer duren voor ik voor eeuwig uit de Toverwereld zou worden verbannen. Ik wist precies wat mijn daad voor consequenties had, en aangezien er geen excuus was voor het vervloeken van een Dreuzel, zou ik die consequenties moeten aanvaarden.
Ik klemde mijn kaken op elkaar en keek naar mijn gebalde vuisten. Pas nu drong het schuldgevoel echt tot me door, al voelde ik me niet schuldig tegenover Charlotte, ik voelde me schuldig tegenover mijn vrienden. Ze hadden er al die tijd op vertrouwd dat ik geen slecht mens was, maar dat was ik wel - en daar zouden ze snel genoeg achter komen. Ze zouden me haten, hun gezichten zouden vertrokken zijn van afschuw als ze aan me dachten, en dat raakte me heel diep - vooral toen ik aan James dacht.
Het beeld van zijn glimlach had al de hele zomer door mijn hoofd gezweefd. Ik had haast wanhopig graag weer naar Zweinstein gewild, slechts omdat ik hem dan elke dag had kunnen zien. En nu zat ik hier, wachtend tot de hoorzitting zou beginnen, om vervolgens te horen te krijgen dat ik weggerukt werd van alles wat ik lief had.
Een vaag bekend gevoel trok door mijn lichaam - het gevoel van verlies, die eindeloze machteloosheid als ik er aan dacht dat ik hetgeen wat ik wilde gewoon onmogelijk terug kon krijgen. Ik wist niet helemaal goed waarom ik het gevoel herkende, het zat vast aan een herinnering - een herinnering die me nog ellendiger liet voelen dan ik al was, maar mijn geheugen leek de toegang tot die herinnering te blokkeren.
Er klonken stemmen vanuit de smalle hal die naar de rechtszaal leidde. Ik wist heus wel dat ik geen mensen mocht afluisteren, maar aangezien ik mezelf niet weer wilde overgeven aan mijn gedachten, deed ik het toch.
'Haar geheugen wissen?!'
Mijn hart maakte een geschrokken sprong, maar die schrik kwam niet van hetgeen wat die stem zei, het kwam van de stem zelf. Ik had hem herkend, en ik was vrij verward toen dat gebeurde - want wat deed professor Anderling hier?
'Minerva,' zuchtte een zwaardere stem. 'we weten dat ze een gevaar is, misschien is het maar beter als ze niks van magie of de Toverwereld af weet.'
'We weten dat ze een gevaar kan worden, ja.' Verbeterde Anderling hem. 'En dat is precies de manier waarop.'
Ik spitste mijn oren, het was misschien zacht, maar ik wist toch een geluid te onderscheiden van de stilte - de mannenstem zuchtte.
'Romeo, begrijp me niet verkeerd. U weet wat het beste is voor de Toverwereld, maar in dit geval hebt u het toch echt fout.' Anderling liet haar stemvolume opeens zakken. 'We hebben het al eens geprobeerd, en u weet hoe dat is afgelopen.'
Er klonk geschuur van kleding, alsof deze Romeo een gebaar maakte of met zijn hoofd knikte. 'Je hebt een punt, maar we moeten niet vergeten dat haar geheugen toen twee keer vlak achter elkaar is gewist.' Zei de man. 'Het zou dus kunnen zijn dat de spreuken elkaar hebben tegengewerkt - waardoor het misschien niet helemaal effectief is geweest.'
'Dat kan dan wel zo zijn,' begon Anderling, 'maar u weet wat er gebeurt als een Heks haar magie lang niet gebruikt, ze raakt de controle er over kwijt. We willen geen herhaling van Ariana Perkamentus, of wel soms?'
Romeo zweeg.
'Daarom lijkt het mij beter als ze terug gaat naar Zweinstein. Ik zal er op letten dat ze zich niet gaat verdiepen in de Zwarte Kunsten, zoals Marten deed. We kunnen haar beter op het goede pad zetten inplaatsvan uit haar geheugen wissen dat er überhaupt paden zijn. Op een gegeven moment zal ze die paden zelf vinden, en we weten allebei welke ze dan gaat volgen.'
Ik staarde verward voor me uit, dit gesprek kon ik moeilijk volgen. Het ging over mij, dat was inmiddels wel duidelijk, maar ik zag het verband tussen deze onderwerpen niet. Ik kon de puzzelstukjes gewoon niet in elkaar krijgen.
'Marten was een meester in het imponeren van leraren, denk je werkelijk dat dat haar niet zal lukken?' Bromde Romeo.
'Dat zal vast.' Stemde professor Anderling in, maar aan de teug lucht die ze daarna binnen hapte kon ik horen dat ze er opnieuw tegen in zou gaan. 'Maar ze lijkt niet zo veel op Marten als u misschien zou denken. Voor zo ver ik weet heeft ze een hekel aan haar afdeling, ik denk dat ik haar dit jaar maar één keer aan de Zwadderich tafel heb zien zitten. En daarbij, ze kan onmogelijk een slechte invloed krijgen. Wist u dat ze met de zonen van Potter om gaat?'
'Werkelijk?' Vroeg Romeo.
Ik wierp een vlugge blik op de Schouwers, die hun aandacht zo te zien ook hadden verplaatst naar het gesprek tussen Romeo en Anderling. Zij leken het te kunnen volgen, maar ik begreep er niks van. Ik kende niemand die Marten heette, en begreep dus ook niet waarom ze me met hem vergeleken - wat had deze Marten in hemelsnaam met mij te maken?
De woorden die Romeo en Anderling met elkaar wisselden werden zachter, met opzet. Ze lieten allebei hun stem volume zakken, waardoor er af en toe alleen nog maar gedempte geluiden te horen waren. De Schouwers besloten op dat moment dat ze hun aandacht maar beter weer konden verplaatsen naar mij. Ik staarde ze opstandig aan, maar dat leek ze niet te interesseren. Al zou het ook gewoon kunnen dat ze een beetje afwezig waren, want het volgende moment lieten ze hun blikken al weer afglijden naar het eind van de hal.
Een bekend figuur kwam de hoek om lopen. Met grote passen liep hij de hal door, hij droeg een Schouwers uniform en had een poging gedaan om zijn onhandelbare haar recht te krijgen. Zijn bril schitterde toen hij langs de kaarsen liep, maar zijn ogen waren niet te zien - die had hij op de grond gericht.
'Meneer Potter!'
De Schouwers deinsden geschrokken achteruit toen ik opveerde van de bank - en ook Harry Potter schrok van mijn plotselinge uitbarsting.
'Mia?'
De twee Schouwers hadden heel even verstijfd staan toekijken, maar leken zich nu toch iets te ontspannen. Ze wierpen elkaar een vragende blik toe, om diezelfde blik vervolgens op Harry te richten.
Harry staarde me met opgetrokken wenkbrauwen aan en knipperde even, alsof hij zijn ogen niet kon geloven. 'Maar wat doe jij hier?'
'Eh-' piepte ik zacht. Voor een moment had ik er gewoon helemaal niet aan gedacht dat hij de vader was van James en Albus. Wat zouden ze wel niet van me denken als Harry ze zou vertellen dat hij mij bij het Ministerie had zien zitten? - wat zou Harry Potter zelf wel niet van me denken?!
'Ze heeft een spreuk uitgesproken over een Dreuzel.' Antwoordde één van de Schouwers op Harry's vraag.
Ik draaide mijn hoofd kwaad naar de man. Hij had niet voor mij hoeven antwoorden, ik had het antwoord in de eerste plaats niet eens aan Harry willen geven.
Harry draaide zijn hoofd naar mij, maar hij keek niet meer verbaasd. Hij staarde slechts besluiteloos in mijn gezicht, alsof hij over iets leek te twijfelen - maar toen leek hem iets te binnen te schieten, iets dat hem niet helemaal beviel.
Ik liet mijn blik snel zakken naar de grond, ik schaamde me diep. Harry Potter had zo veel mensen gered toen hij mijn leeftijd had, hij had het opgenomen tegen de meest duistere tovenaar - al zo'n drie keer tegen die tijd. En hier zat ik, doordrenkt van haat en pure slechtheid, die ik had afgereageerd op een weerloze Dreuzel.
Met een hopeloos gevoel liet ik mezelf terug op de bank zakken. Ik hoorde gewoon nergens - ik was te slecht voor de Dreuzelwereld, maar ik kwam nu ook tot het besef dat ik te slecht was voor de Toverwereld.
'Ik heb mijn tante opgeblazen in mijn derde jaar.' Zei Harry toen opeens, wat mij en de twee Schouwers verbaasd lieten opkijken. Ik herkende het verhaal, James had me het al eens verteld. Het was verbazingwekkend hoe veel hij en zijn vader soms op elkaar konden lijken. 'Ze was de meest verschrikkelijke persoon die ik kende.'
Ik fronste mijn wenkbrauwen, niet omdat Voldemort waarschijnlijk de meest verschrikkelijke persoon was die hij had gekend, maar omdat ik niet wist waarom hij me gerust probeerde te stellen. Mijn daad was niet goed te praten, en toch leek iedereen dat wel te doen - Anderling deed het ook al, maar waarom?
Ik stelde het erg op prijs dat hij me ondanks alles wat ik had gedaan een glimlach wilde bezorgen, maar besloot het toch te negeren, slechts omdat ik niet wist hoe ik moest reageren.
'Meneer Potter?' Vroeg ik.
'Ja?'
'Wilt u-' ik slikte en staarde aarzelend naar de grond, terwijl ik me bedacht met wat voor woorden ik dit het best kon zeggen. 'Wilt u aan James, Albus en misschien Roos vertellen dat het me spijt.' Zei ik met een trillende stem, die alleen maar heviger begon te trillen toen ik opnieuw mijn mond open deed. 'Ik denk namelijk niet dat ik zelf nog de kans krijg om dat te zeggen.'
Dat was het moment geweest dat ik mezelf niet meer kon beheersen. Mijn stem brak bij het laatste woord en ik voelde tranen in mijn ogen opwellen.
Meneer Potter zweeg voor een moment. Ik voelde me ongelooflijk zwak - natuurlijk had ik me al de hele tijd zo gevoeld, maar nu liet ik het ook nog eens zien doormiddel van tranen. Er stroomde een haat door mijn aderen, maar deze keer was de haat op mezelf gericht. Het frustreerde me gewoon dat ik mezelf zo zwak opstelde, en dat nog wel tegenover Harry Potter - degene die Voldemort versloeg, tegen zijn Dooddoeners vocht en zijn ouders zag sterven toen hij nauwelijks een jaar oud was. Hij had nooit opgegeven, waarom zonk de moed mij dan al in de schoenen na deze gebeurtenis?
Ik kneep in de stenen bank, hopend dat mijn tranen misschien zouden verdwijnen. 'Ik denk dat dat niet nodig zal zijn.' Zei Harry. Ik keek hem versuft aan, ondanks dat er nog steeds tranen in mijn ogen stonden.
Hij wenkte naar de smalle hal, waar Anderling precies op dat moment uitstapte. Ze droeg een glimlach op haar gezicht, een glimlach waarvan mijn ogen hoopvol groter werden. 'Potter heeft gelijk, je mag terug naar Zweinstein.
Opnieuw veerde ik op uit de bank, maar deze keer kwam die reactie uit blijheid voort. Ik staarde Anderling ontzet aan, liet mijn blik naar Harry flitsen en weer terug. 'Meent u dat?!'
Anderling maakte een sussend gebaar. '...onder bepaalde voorwaarden, ja.'
'Natuurlijk!' Flapte ik er met alle enthousiasme uit. 'Ik wil alles doen, als ik maar terug kan naar Zweinstein! Alstublieft!'
Professor Anderling grinnikte weliswaar van die reactie, ik begreep het wel - ik had er waarschijnlijk belachelijk uit gezien op dat moment. Mijn haar zat door de war en mijn ogen waren nog altijd dof van de tranen, maar toch kon mijn gezicht niet stoppen met glimlachen. Mijn uiterlijk kon me op dat moment eigenlijk helemaal niks schelen, ik was te druk bezig met bevatten dat ik mijn plaats in de Toverwereld terug mocht krijgen. Ik zou mijn vrienden weer zien!
Er verscheen een lange donkere man achter Anderling in de hal. Mijn ogen werden nog groter dan ze al waren toen ik zijn gezicht herkende. De Romeo met wie Anderling zojuist in gesprek was geweest, was niemand minder dan Romeo Wolkenveldt - Minister van de Toverkunst!
Hij knikte even kort naar me, maar liep toen langs Anderling heen en beende met snelle passen de hal uit. Ik vroeg me af wat hij hier in de eerste instantie mee te maken had, was hetgeen wat ik had gedaan zo erg geweest dat de Minister er bij had moeten komen?
Anderling keek hem na en wachtte tot hij de hal uit was, om Harry en de twee Schouwers vervolgens een strenge blik te geven. 'Ik neem aan dat jullie je met nuttigere dingen kunnen bezighouden op dit moment?'
'Ja, profes- eh- Minerva.' Stamelde Harry tot zijn eigen verbazing. Hij wierp haar een schaapachtige glimlach toe en beende toen net als Romeo de hal uit, gevolgd door de andere twee Schouwers.
'Kom.' Anderling ging de andere kant van de hal uit, en ik volgde haar. 'We hebben inderdaad besloten dat je terug mag naar Zweinstein-'
Ik glimlachte.
'-maar'
Mijn glimlach vervaagde.
'Je zal op Zweinstein moeten blijven, tot je je studie hebt afgemaakt. Dat betekent dus dat je niet naar huis kan in de vakantie's, en dan bedoelen we dus ook in geen enkele vakantie. Het lijkt ons namelijk beter als je zo weinig mogelijk contact met de Dreuzelwereld krijgt.'
De vervaagde glimlach groeide terug op mijn gezicht. Het betekende namelijk dat ik de laatste 3 jaar van mijn studie volledig in de Toverwereld zou kunnen beleven. Ik snapte echter niet waarom Anderling dit als straf zag, het was juist wat ik altijd al had gewild!
'Als je wil, kan je een uil aanschaffen, zodat je in die 3 jaar alsnog contact kan houden met je familie of vrienden in de Dreuzelwereld.'
'Ik heb geen vrienden in de Dreuzelwereld, professor.' Flapte ik er uit, tot ik me realiseerde wat ik zojuist gezegd had. Ik schraapte een beetje ongemakkelijk mijn keel. 'Maar een uil lijkt me inderdaad handig.'
Anderling knikte en negeerde mijn eerste opmerking. Ze verminderde de snelheid van haar pas, fronste ernstig en bleef uiteindelijk staan. 'Parker, je moet wel begrijpen dat wat jij gedaan hebt echt niet nog eens kan gebeuren.'
'Ik heb er ook veel spijt van professor.' Mompelde ik, terwijl ik mijn blik beschaamd naar de grond liet zakken.
'Dat weet ik, daarom laten we het nu achter ons.' Stelde ze vast, waardoor ik onrustig met mijn voeten begon te schuifelen. Ik kon gebeurtenissen niet goed achter me laten, de haat die ik voor Charlotte gevoeld had, voelde ik nog steeds. Ik was eigenlijk bang dat ik mezelf gewoon niet kon beheersen op momenten waar ik die haat opnieuw zou voelen - als het me eenmaal greep had het macht over me, en ik wist niet waar het nou precies vandaan kwam. 'Als ik u was zou ik daarom mijn mond houden tegen de rest van de wereld, de mensen zitten tegenwoordig om het minste of geringste al op het puntje van hun stoel - u hebt gezien wat er gebeurde bij de Potters toen de mensen lucht kregen van de ontsnapping van Lucius Malfidus.'
'Waarom eigenlijk?' Vroeg ik haar. 'Waarom is iedereen zo bang voor hem? Zijn zoon was ook een dooddoener, zijn vrouw ook - zij gingen trouwens niet eens naar Azkaban omdat ze er één waren. Waarom hij wel?'
Professor Anderling staarde me zwijgend aan, er stond een soort verschrikte uitdrukking op haar gezicht en haar houding verstrakte. 'Hebt u dit van de Potters gehoord, juffrouw Parker?'
'Nee, professor.' Ik keek haar fronsend aan. 'Ik heb het ergens gelezen.'
'O, nou.' Ze leek opgelucht, maar iets in haar blik vertelde me dat ze dit alsnog geen gemakkelijk onderwerp vond. 'De Malfidussen werden na de dood van Voldemort vrijgesproken van Azkaban, Lucius ook.' Haar ogen dwaalden af van mijn gezicht, ze staarde onrustig naar het einde van de zwart betegelde hal en liet ze toen terug flitsen naar mij. 'Kijk, Lucius Malfidus was een aantal jaar geleden betrokken bij een vreselijke misdaad, daarom is hij alsnog naar Azkaban gestuurd.'
'Wat voor een misdaad?' Vroeg ik nieuwsgierig.
Ze maakte een wegwerp gebaar dat nonchalant had moeten overkomen, maar aan de spieren die ze in haar gezicht aanspande kon ik zien dat ze er duidelijk niet over wilde praten. 'Misdaden zijn misdaden, ik heb zelf ook geen idee wat hij nou precies heeft gedaan.'
Ik liet mijn wenkbrauwen zakken in een frons. Ik had heus wel door wat ze deed, ze wilde het niet aan mij vertellen - ze dacht dat ik de informatie verkeerd zou gebruiken. 'Maar u weet het dus wel ongeveer?' Ging ik opdringerig verder.
'Juffrouw Parker, het is niet altijd goed als mensen zich in dingen gaan verdiepen slechts omdat ze nieuwsgierig zijn.' Kapte ze me af. 'Nu - kom.' Ze liep verder, en daarmee was het onderwerp veranderd. 'Deze laatste 2 weken zal u nog in uw eigen huis moeten doorbrengen, daarom geldt nog steeds de regel dat u geen Magie mag gebruiken, gebeurt dit wel - dan word u alsnog geschorst van Zweinstein.'
Ik knikte. 'Het zal niet gebeuren professor.'
'Dat mag ik inderdaad hopen, ja.' Zei ze. 'Ik neem aan dat u uw schoolspullen op de Wegisweg gaat kopen?'
Ik knikte.
'Goed, koop dan alleen uw spullen voor dit jaar. U zal als uw zesde jaar eenmaal begint wel weer de kans krijgen om opnieuw naar de Wegisweg te gaan, op Zweinstein blijven is immers niet verplicht. Zoals ik al zei, het lijkt ons gewoon beter als u zo weinig mogelijk contact hebt met de Dreuzelwereld - en volgensmij hebt u daar niet al te veel problemen mee als ik het goed heb?'
'Niet echt, professor.' Antwoordde ik, maar eigenlijk wist ik dat allemaal niet meer zo zeker. Ik hoopte gewoon dat hetgeen wat ik gedaan had verzwegen werd, als de mensen het zouden weten zou ik waarschijnlijk verafschuwd worden door de hele Toverwereld. En ik wist gewoon niet of ik drie jaar lang achter elkaar in een wereld kon leven waar iedereen slecht over me dacht, ook al had ik dat heel mijn leven al gedaan.
[A/N]
Het was een beetje een late update, maar dit hoofdstuk is 3000+ woorden, dus deze keer is het hoofdstuk langer dan normaal!
Bedankt voor het lezen!!! ♡