Hoofdstuk 4
Niets moedigt zonde zo zeer aan als vergiffenis.
"The biggest thing in today's sorrow
is the memory of yesterday's joy."
Kahlil Gibran.
Het heeft in totaal een week geduurd voordat ik naar huis mocht, waarvan drie dagen opgesloten in een speciale afdeling met artsen die mij vragen kwamen stellen en zusters die om het uur naar binnen kwamen kijken. Ik was blij dat ik eindelijk naar huis kon.
Op de achterbank kijk ik uit het raam en denk aan mijn gesprek met Gio gisteravond, moe kwam ik de kamer, na 72 uur opgesloten te zitten, binnen om hem daar te vinden. Het is dat de psychiater achter mij stond anders was ik hem aangevallen. Dus liep ik zo waardig mogelijk naar mijn bed en nam plaats. De dokter die de sfeer aanvoelde vroeg mij nog of hij moest blijven. Om Gio te jennen wou ik ja zeggen maar om mezelf eindelijk wat rust te gunnen na 72 uur zijn kop om de paar uur gezien te hebben zeg ik toch maar nee.
Dus trek ik het deken onder mijn kin en wil gaan liggen als hij op het bed plaatsneemt en zijn hand naar mijn haren brengt, in een reflex schiet ik achteruit.
Zijn lichaam was te dichtbij en mijn verraderlijke hart wou niks liever doen dan in zijn armen kruipen en huilen, om zijn lippen op de mijne te voelen en zijn handen die mij geruststellend strelen. Ik wou hem nog altijd, maar ik zou het niet meer kunnen, nooit meer. Dus sta ik op en schep wat afstand tussen ons. "Raak me nooit meer aan Gio. Je hebt die kans een week geleden verspeeld, dus rot op ik heb jou niks te zeggen." Met zijn handen voor zich alsof hij zich capituleerde loopt hij langzaam op me af. "Ik wil alleen een minuut Sarah. Een minuut waarin je naar me luistert. Ik wens geen respons... Ik wil alleen dat je luistert." Hij slikt een brok door en blijft op een meter afstand van me stilstaan.
"Ik heb een fout gemaakt. Ik heb het verpest dat weet ik, maar ik heb een kans nodig. 1 kans om het goed te maken... Alstublieft... Verlaat me niet schoonheid, blijf bij me. Vecht voor ons alstublieft... Vecht voor ons." Woede overweldigde mij. "Ik moet voor ons vechten! Ik moet vechten... Ik was daar die ochtend. Ik heb me zorgen om je gemaakt. De hele nacht liggen huilen, ik ben zonder mijn ogen de gehele nacht te sluiten naar je gekomen om het je uit te leggen. Ik sterfte van binnen terwijl jij een andere neukte. Ik heb mijn polsen open gesneden omwille van de pijn en jij vraagt mij voor ons te vechten!
Jij had moeten vechten. Jij had moeten proberen mij te winnen niet omgekeerd. Jij arrogante klootzak. Ik wil je niet meer. Het is zo voorbij ga gewoon weg. Rot op Gio," schreeuw ik nu woedend terwijl de tranen over mijn wangen glijden. "Ik weet dat ik een fout heb gemaakt. Laat dit dan mijn imperfectie zijn. Ik heb nooit beweerd perfect te zijn. Vergeef het mij Sarah alstublieft vergeef me mijn fout". Wild met mijn hoofd schuddend zie ik hoe de deur geopend wordt door dokter Marie-Claire die door een zuster opmerkzaam is gemaakt op het geschreeuw dat uit Sarahs kamer kwam. Ze had maar 1 blik nodig om de gehele situatie in zich op te nemen en in te schatten om dan aan Gio te vragen of hij de kamer wilt verlaten. Koppig schudt hij nu zijn hoofd.
"Ik ga nergens heen. Niet zolang zij en ik dit niet hebben uitgesproken."
"Wij hebben niks te bepraten Gio dus ga naar huis," zeg ik nu huilend. Hij ziet hoe zijn moeders vriendin naar hem toeloopt en haar hand op zijn schouder legt. "Als je echt om haar geeft Giovanni, ga je naar huis. En geeft haar de tijd om dit te verwerken. Ze is te zwak hiervoor. Je gaat het alleen maar erger maken," fluistert ze nu smekend. "Dit is niet het moment voor haar om weer in elkaar te zakken, zo komt ze hier nooit meer uit... Ze komt wel weer bij," gaat ze nu fluisterend verder. Ze ziet de gekwelde blik in zijn ogen. Ze voelde zijn pijn. Ze had medelijden met hem, hij was net haar eigen zoon dus legt ze een hand op zijn wang.
106
En zegt langzaam: "Je kunt niet van haar verwachten dat ze je alles nu al vergeeft en dit terwijl ze nog letterlijk in het ziekenhuis ligt van de wonden die ze zich heeft toegebracht omwille van jou... Geef haar tijd Gio."
Hij hoorde haar woorden, zag Sarah huilend voor zich, maar had angst dat als hij de kamer zou verlaten hij haar kwijt zou zijn. Een gevoel vertelde hem dat ze aan het wegglijden is. Als hij haar nu maar 1 keer kon aanraken, haar kussen, haar strelen hij moest weten of ze zou reageren of ze nog altijd wat voor hem voelde. Hij wist dat als ze hem een kans geeft hij haar kon overtuigen, maar haar hele houding schreeuwde gebroken uit.
Hij had angst dat als hij deze grens zou overschrijden. Als hij haar zou aanraken, ze in duizend kleine stukjes zou breken en neervallen. En hij wist niet of hij haar dan weer terug kon zetten in haar originele staat. Dus knikt hij woordloos en loopt met een hart zo zwaar dat hij het maar net tot zijn wagen haalt, voordat het te zwaar werd om te dragen, en hij in tranen van wanhoop uitbarstte.
****
Moe loop ik het huis in. "Het avondeten wordt over een half uur opgediend," hoor ik Laila nu achter me. Ik kijk om en zie haar samen met Domenique bij de deur staan. Ik glimlach zwak en knik. "Ik ga me omkleden en douchen, dan kom ik ook." Ze knikken beide glimlachend.
Ik kijk zuchtend rond, Laila had mijn kamer niet laten opruimen, het lag compleet overhoop. Vermoeid buk ik mij en pak een paar kledingstukken van de grond die ik wat verder opzij gooi op de bank. Ik neem plaats op mijn bed als het gevoel van verdriet mij weer dreigde te overspoelen bij het zien van Gio's shirt die op de rand van mijn bed lag. Ik pak het op en begraaf mijn gezicht erin, zijn geur hing er nog aan. Ze snuift zijn geur diep in en gaat achterover liggen op het bed om vermoeid met zijn shirt strak in haar handen te huilen. Niet lang daarna hoort ze een klop op de deur en gaat snel rechtop zitten. Ze veegt de tranen uit haar gezicht en gooit Gio's shirt wat verder op de grond en roept dan met een schorre stem: "Binnen." Ze ziet Tony langzaam achter de deur tevoorschijn komen en voelt niet veel later hoe ze van het bed getrokken wordt en in een stevige omhelzing wordt vastgehouden. "Hoe gaat het prinsesje?" Ik knik langzaam. "Goed, veel beter dan vorige week," glimlach ik zwak. Hij knikt en gaat langzaam met zijn duim over mijn wang. Hij kon zien dat ik had gehuild, zijn gezicht sprak boekdelen dus haal ik diep adem en loop richting mijn aankleedkamer, ik wou gaan douchen. "Ik ben zo beneden, beloofd," zeg ik snel terwijl ik zijn medelijdende blik ontglip door mijn aankleedkamer in te lopen en wat kleren te zoeken. "Ik weet het," zegt hij langzaam terwijl hij tegen de deurpost van de aankleedkamer leunt en me een zwakke glimlach toewerpt. Na een stilte die een eeuwigheid leek hoor ik hem nu zacht zeggen: "Hou je nog van hem?" Ik kijk hem niet begrijpend aan. "Gio bedoel ik, hou je nog van hem?" Ik zwijg een ogenblik om dan mijn kleren opzij te leggen en met een bevestigende knik naar hem toe te draaien. "Maar ik kan het hem niet vergeven." Hij knikt begrijpend. "Als dat het geval is, zou ik je een tip mogen geven?" Ik bijt onzeker een ogenblik op mijn onderlip. Hij merkt het en zegt langzaam:
"Je weet dat we allemaal van je houden als een zusje?
En als je broer zou ik je nooit een raad geven wat jou pijn zal doen. Ik zou je moeten zeggen vergeet hem, maar als een oudere broer voor Gio zou ik hem aanraden om voor je te vechten, maar ik weet dat één van jullie pijn gaat leiden wat de tip als grote broer ook maar is en daar zit het dilemma." Ik knik nogmaals, bang dat als ik zou spreken ik zou huilen.
"Dus zal ik je geen tip geven als een broer maar als een ervaren oudere vriend. Als dat in orde is?" Ik knik bevestigend. "Neem je tijd Sarah. Overhaast je beslissing niet. Neem wat afstand van de hele situatie en neem geen beslissing baserend op de pijn die je nu voelt. Weeg alles rustig af en als je over een paar dagen of zelfs weken gekalmeerd bent en alles nuchter kunt bekijken en een beslissing hebt genomen zoek Gio dan op en deel hem je beslissing mee. Maar neem alstublieft geen voortijdige beslissing waar je wellicht later spijt van gaat krijgen, zeg nu niet gelijk ik vergeef hem of ik vergeef hem nooit, neem je tijd."
Ik knik langzaam, hij stapt vooruit en drukt een kus op mijn voorhoofd. "Ik ga er niet bij zijn bij het avondeten dus neem alvast afscheid. Ik zie je deze week, goed?" Ik knik langzaam. "Dank je Tony." Hij knikt glimlachend en loopt mijn kamer uit terwijl ik zuchtend terug naar mijn bed loop en er achterover op val. Zijn woorden waren makkelijker gezegd dan gedaan.
Ik hoor mijn deur een vijftal minuten later nogmaals opengaan en zie het lachende gezicht van Monique verschijnen. "Ik mocht doorlopen van Laila, ik hoop dat je dit niet erg vindt?" Ik glimlach zwak en val haar in de armen waar ik haar na een gezamenlijk potje huilen hoor zeggen:"Welkom thuis." Ik glimlach zwak bij het horen van haar woorden.
108
"Dank je, het is niet alsof ik van een vakantie thuis ben gekomen." Ze grinnikt. "Dit is LA schoonheid, de helft van de tijd is het een afkickkliniek of ziekenhuis verpakt in het mooie woord vakantie." Ik grinnik zwak. "Zo mag ik het horen, een lach, geen traan." Ze veegt langzaam de zoutige tranen die overgebleven waren op mijn wang weg en neemt naast me plaats op het bed. "O dan ben je bij de verkeerde, toen de dokters een depressie uitgevonden hadden was er waarschijnlijk een persoon net als ik die tegenover ze zat." Ze schiet in de lach. "Gestoord." Ze kijkt me nu ernstig aan terwijl ze mijn handen in die van haar neemt. "Even serieus, hoe voel je jou?" Ik haal mijn schouders op en zeg langzaam: "Ik heb geprobeerd me van mijn eigen leven te beroven, heb het uitgemaakt met de man waar ik van hou en ik zal waarschijnlijk onder een microscoop gehouden worden tot ik 30 ben. Het gaat niet echt goed." Ze zucht. "Niemand neemt je iets kwalijk."
"Echt? Ze hebben zich zorgen gemaakt. Het voelt aan alsof ik van het ene probleem naar de andere gerold ben sinds ik hier aangekomen ben en daarbovenop breek ik nu hun zoons hart."
"Wacht even, Gio heeft het er zelf naar gemaakt, als hij zijn lul in zijn broek had gehouden was het nooit zo ver gekomen." Ik zucht "en toch voelt het aan alsof ik een fout heb begaan alsof ik hem moet vergeven of is dit alleen mijn hart dat spreekt?
Wat zou jij doen in mijn plek?" Ze kijkt me ongemakkelijk aan. Na een korte stilte zeg ik glimlachend: "Is de beslissing zo hard?" Ze schudt haar hoofd. "Niet voor mij, maar het gaat hier niet over mij maar om jou dus probeer ik mij in jouw schoenen te verzetten." Ik glimlach zwak. "Doe dat maar niet. Ze zien er mooi uit maar zijn niet bepaald comfortabel om in te lopen." Ze zucht. "Mijn eerlijke mening is dat je er goed aan hebt gedaan om het uit te maken, maar ik ben jou niet en ik houd ook niet van die gozer dus ik begrijp dat het voor jou iets moeilijker zal zijn." Ik knik. "Weet je wat het ergste is, ik probeer daadwerkelijk excuses voor hem te maken, dat Kathy hem verleid heeft bijvoorbeeld." Monique rolt met haar ogen.
"Er zijn nog altijd twee mensen nodig om seks te hebben en jou voor een leugenaar uitmaken en voorbarige conclusies trekken was ook niet echt liefdevol." Ik knik als ik een traan over mijn wang voel glijden. "Toch kan ik hem niet vergeten, en vraag ik mij af wat ik had kunnen doen, hoe het allemaal zo ver kon komen, waarom hij niet echt van me kan houden." Ze zucht en omhelst me kort. "Al vind ik dat je er goed aan hebt gedaan om het uit te maken zou ik geen goede vriendin zijn als ik jou nu niet zou zeggen, dat tenminste dat laatste stuk niet juist is. Gio houdt wel degelijk van je, dat is het punt niet maar of jij hem kunt vergeven is het wel.
Kijk, je kunt nu zeggen ik vergeef hem, maar je moet hem ook daadwerkelijk vergeven anders ga je hem en jezelf voor een lange tijd pijn doen. Zolang je naar hem kunt kijken zonder de steek in je hart te voelen en zolang je zijn leven niet tot een hel maakt elke keer dat jullie Kathy ergens tegen komen of als je de littekens op je polsen ziet zou ik zeggen ga ervoor. Bel hem op, vergeef hem en wees gelukkig. Maar als je dit alles niet kunt doen, raad ik je aan om de bittere pil nu te slikken onder je dekbed te kruipen, te huilen, ijs te eten met je beste vriendinnen, mannen vervloeken en alle slechte dingen over hem aan ons te vertellen zodat we hem kunnen uitfoeteren in jouw plek." Ze glimlacht nu breed. "Het is moeilijk om hem te vergeten als ik hem overal zie en ik in zijn ouders huis woon." Ze knikt zuchtend om dan met een geheimzinnig glimlach te zeggen: "Dat dacht ik al daarom heb ik een plan gemaakt. Wat denk je ervan als wij op reis gaan?
School is overmorgen gedaan, ik wou sowieso op reis voordat we naar de universiteit zouden vertrekken volgend schooljaar dus een beter tijdstip dan dit bestaat niet. Jij, ik en de andere meiden op trektocht voor een maand door Europa, lekker ver weg van Gio en heel dit gedoe."
109
"Europa?" Ze knikt. "Denk je dat het geld op mijn rug groeit of dat Laila daarmee instemt?" Ze rolt met haar ogen. "Waar jij je druk om maakt. Kijk, mijn oom is piloot dat weet je, die kan super goedkope tickets regelen voor ons. De Allonzo familie heeft een woning in Parijs niet waar?" Ik kijk bedenkend op en knik dan. "Zie je, Frankrijk is geregeld. Desiree haar broer heeft een vakantiehuis in Spanje dat we mogen lenen. En wou jij niet altijd naar Italië?" Ik knik langzaam bij het zien van haar dromerige blik. "Perfect, zon, zee en lekkere jongens wat heb je nog meer nodig na een gebroken hart?
In ieder geval mijn oom van mijn moeders kant woont daar en we kunnen makkelijk een weekje bij ze doorbrengen. Als we onze hoofden samen steken en onze ouders op de hoogte stellen zullen er vast wel andere plekken opkomen als we zin hebben om iets anders te zien dan deze drie landen." Ik glimlach zwak. "Het klinkt leuk..." "Maar?"
Ik bijt bedachtzaam op mijn lip. "Ik weet niet of Laila ermee akkoord gaat." "Is dat alles?" Ik knik. "Wel waarop wachten we, laten we het haar gelijk maar vragen." Laila die twee kamers bij de mijne vandaan in haar bureau zat achter de computer kijkt met een glimlach op. "Is het eten al klaar?" Ik haal mijn schouders op. "Geen idee, ik ben niet beneden geweest. Wij willen je eigenlijk wat vragen." Ik zie hoe ze haar pen neerlegt en achterover gaat zitten op haar stoel. "Ga jullie gang." Ik bijt onzeker op mijn lip als ik zie hoe Monique me opneemt en dan enthousiast na een korte zucht het van me overneemt. "Sarah en ik willen je vragen of het in orde is als we voor we naar de universiteit gaan, voor een paar weken samen met de andere meiden op vakantie mogen gaan." Ze vertelt in het kort wat we van plan waren en ik zie hoe Laila geïnteresseerd luistert om zich dan naar mij om te draaien en in het Nederlands te vragen: "Wil je ook mee of wilt zij je alleen maar mee nemen?" Ik haal mijn schouders op. "Ik zou ook graag mee willen... ik denk dat de afstand me goed zal doen." Ze kijkt voor een moment bedachtzaam en knikt dan instemmend. "Dat dachten Domenique en ik nu ook. Al weet ik alleen niet of het beter is dat je met ons weggaat of met de meiden." Ze bijt voor een moment bedachtzaam op haar lip en zegt dan: "Waarom niet, misschien doet het je wel goed om zo ver weg te zijn van alles en samen met de meiden van een relaxte vakantie te genieten voor jullie weer beginnen met school. Ik denk dat je het extreem saai zult vinden met de oude mensen." Ik glimlach zwak. "Ik zie hier nergens oude mensen." Ze grinnikt. "Wel dan neemt ik contact op met je ouders om het hen te vragen." Monique glimlacht nu breed en springt me om mijn nek om zich dan weer blij naar Laila te draaien met de woorden: "Mijn ouders hebben al toestemming gegeven." Laila grinnikt. "Dat had ik moeten weten, toch bel ik ze op om alle details te bespreken. Jullie gaan niet elk jaar alleen op reis met een groepje van vier dames." Ze knikt bevestigend als we ons omdraaien om naar mijn kamer terug te keren. "Monique," roept ze nu. Ze draait zich met een glimlach om. "Ze mag mee op een voorwaarde dat jullie haar geen moment uit het oog laten," zegt ze nu in het Spaans tegen haar. Monique die haar vaders moedertaal verstond maar niet goed sprak, knikt nu glimlachend en antwoordt in het Engels terug: "Beloofd op alles wat me heilig is." "Wel als dat het geval is zie ik jullie zo beneden en kunnen we over alles spreken als ik je ouders aan de lijn heb gehad." Tevreden loopt ze naast Sarah naar beneden. Enthousiast aan het kwebbelen over alles wat ze zouden doen en zien, terwijl Sarah haar hand over haar pijnlijke borst laat gaat waaronder haar hart een diepe steek gaf, bij het besef dat ze daadwerkelijk voor een maand weg zou gaan en Gio en de hele situatie hier achter zich zou laten. Terwijl ze de trappen afdaalde voelde ze opluchting over haar spoelen, wie weet als haar hart tot rust zou komen daar zou ze wellicht voor een lange tijd of helemaal niet meer hierheen terug keren.