AUB de beloofde XXL vervolg veel lees plezier
ps er zijn mensen die dit als de hoofdstuk zien dit is niet de laatste hoofdstuk het verhaal gaat tot hoofdstuk 6.1
zie linker bovenhoek mocht het toch niet werken laat mij dit weten.
cami
Gio die nu vloekend de krabben op zijn hand verzorgde kijkt naar Kathy wiens gezicht er nog erger uit zag dan zijn hand. De krabben liepen langs haar wang richting haar nek en hier en daar zag je plukken haar op zijn bed en op de vloer. Zuchtend probeer ik haar getier buiten te sluiten. Ik wou haar het liefst mijn woning uitgooien en mijn hoofd onder een kussen verbergen. Sissend gooi ik de watten gedrenkt in desinfecteermiddel in de vuilbak bij het voelen van de scherpe trekken die het veroorzaakt op mijn hand. Haar ogen kon ik niet uit mijn hoofd zetten, vol pijn. Ze voelde zich verraden. Net goed, dan weet ze hoe ik mij voelde na haar in de armen van die klootzak te zien.
Vermoeid wrijf ik in mijn ogen als ik opeens alert naar Kathy kijk na de woorden: "Ik ga een aanklacht indienen tegen die gek. Verdomme nog aan toe kijk mijn gezicht," briesend uit haar mond te horen.
Ze neemt zichzelf in de spiegel op. Zuchtend draai ik haar naar me toe. Het laatst wat ik nu nodig heb is een rechtszaak. "Doe mij een plezier Kathy en vergeet haar. Ze is het niet waard." Hoewel ik haar haatte voor wat ze gedaan heeft kon ik mijn hart er niet van weerhouden om pijnlijk samen te trekken bij het uitspreken van deze woorden, omdat ook mijn hart wist dat dit een grove leugen is.
"Ze heeft mij zo toegetakeld en je verlangt dat ik haar laat lopen?" Ik sluit mijn ogen, zucht en doe dan dat waar ik goed in ben. Ik werp haar een zwakke glimlach toe, laat mijn hand over haar beschadigde wang glijden en druk mijn lippen zacht op haar lippen. "Doe het voor mij, alstublieft," fluister ik nu zacht in haar oor terwijl ik mijn lippen plagend over de zijkant van haar voorhoofd laat glijden.
Ik wist dat ik gewonnen had op het moment dat haar gebalde vuisten zich vastklemden aan
mijn T-shirt.
"Ik heb geen ontbijt thuis, als je wilt kunnen we ergens wat gaan eten." Ze schudt haar hoofd wild. "Als jij denkt dat ik jouw woning verlaat om ergens in het openbaar wat te gaan eten ben je gek." Hij zucht. "Dan laat ik wat uit het restaurant komen, ik heb nog wat tijd voordat ik op bureau moet zijn." Ze glimlacht tevreden en loopt richting de woonkamer om daar plaats te nemen op de bank met haar voeten onder zich opgetrokken alsof ze daar thuis hoorde. Alleen bij de gedachte dat hij haar straks duidelijk moest maken dat het een eenmalige gebeurtenis is geweest liet de migraine opkomen. Dus stopt hij de zorgen van Kathy nu in zijn achterhoofd, neemt zijn GSM en bestelt ontbijt om twee uur daarna naar zijn werk te vertrekken.
99
Sarah die op wonderbaarlijke wijze drie uurtjes geslapen heeft, stommelt vastbesloten met een kapotte rib richting de kleine badkamer. Ze zet de douche aan en staart naar haar eigen kapotte spiegelbeeld. Een bleek gezicht, twee ogen waarvan er 1 opgezwollen en blauw is en een gesplitste lip maakten het geheel af. Haar haren vielen dof rond haar hartvormige gezichtje. Ze voelde zich waardeloos, ongeliefd en ongelukkig dus ze voelde zich precies zoals ze eruitzag, afschuwelijk.
Ze had vandaag de bevestiging gekregen dat ze nooit net als andere meisjes zou kunnen genieten van haar jeugd. Nooit gewoon een gezonde normale liefde zou kennen zonder dat die op de één of ander manier van haar afgepakt wordt. Ze zou nooit genoeg kunnen zijn voor de mensen om haar heen, noch geaccepteerd worden zoals ze was.
Dus sneed ze net zoals twee jaar geleden diep en snel. Ze hoorde het zakmes, dat ze als preventie na Marks aanval op haar van Gio gekregen heeft, op de grond vallen.
Als in trance staart ze naar het zilveren blad ervan dat nu bedekt was met het rood van haar bloed. Ze loopt langzaam terug naar haar bed en neemt plaats. Ze voelt de wonden die het mesje teweeg gebracht heeft pijnlijk trekken maar kon het niet helpen om ook opluchting te voelen. Ze was haar leven zo beu dat ze blij was dat het bijna voorbij zou zijn.
Ze gaat rechtop tegen de hoofdsteun zitten en laat haar gedachtes vrij. Ze geloofde in god en wist dat zelfmoord verboden was maar in de laatste jaren voelde het aan alsof god haar verlaten heeft. Ze voelde zich leeg vanbinnen, het voelde aan alsof de wereld van haar af wou door telkens dat ene ding of die ene persoon die haar gelukkig maakten van haar af te nemen, dus zou ze iedereen een plezier doen en voor eens en altijd verdwijnen uit hun leven. Geen pijn meer voor hen noch haar.
Ze kijkt om zich heen in de kamer. Het is donker op wat lichtstralen na die wat silhouetten zichtbaar maakten. Een vies donkerblauw tapijt dat op de grond lag, begon nu zwart te zien door haar bloed. Ze schrikt op van het schrille geluid van haar telefoon. Ze laat haar ogen naar het oplichtende scherm glijden waar het glimlachende gezicht van Monique op te zien was.
Ze twijfelde maar wou niet alleen met haar gedachten blijven. Het zou niet lang meer duren, bovendien kon ze tenminste van één persoon afscheid nemen dus pakt ze op en hoort Monique vrolijk zeggen: "Een film en shoppen vanavond. Jij en ik. Geef die arme Gio een pauze voor vier uurtjes en je vriendin wat liefde." Ik voelde mijn hart samentrekken bij haar woorden. "ik kan niet," fluister ik terug. "Kom op Sarah, we zijn al niet meer uit geweest sinds twee weken. Gewoon een meisjes avond." "Ik kan vanavond echt niet. Ik ben moe," fluister ik zacht. Alsof ze aanvoelde dat er wat is hoorde ik de lach uit haar stem trekken. "Wat is er Sarah ben je ziek?"
Ik zwijg. "Sarah praat met me. Is er iets gebeurd?" Ik hoorde een snik mijn lippen verlaten.
"Gio en ik zijn uit elkaar," fluister ik zacht. Het was voor een moment stil aan de andere kant van de lijn. "O meisje toch," hoor ik haar nu medelevend mompelen. "Wat is er gebeurd?" "Ik ben gebeurd. Mijn geluk is gebeurd. De verdomde omstandigheden die altijd verkeerd schijnen te lopen als ik gelukkig ben." "Sarah schoonheid waar ben je? Ik kom langs met een grote bak ijs." Ik glimlach zwak. "Het is veel te laat voor ijs Monique. Ik ben dit alles zo zat." Gealarmeerd door de wanhoop in haar vriendin 's stem vraagt Monique: "Ben je nu thuis?"
"Nee." "Waar ben je ergens?" fluistert ze terug. "Ik kom langs maakt niet uit waar. Geef me het adres." Fluisterend zegt Sarah nu: "Het is bijna voorbij. Dank je wel voor alles Monique." En dan hoort Monique alleen nog de kiestoon. Sarah voelde dat ze het bewustzijn zou verliezen. Ze voelde zich koud worden dus ging ze achterover op het bed liggen. Ze voelde de dood naderen dus sluit ze haar ogen, haalt moeizaam adem en laat zich gaan in een diepe slaap waaruit ze hoopte niet meer te ontwaken.
100
In het centrum van Los Angeles voelt Monique hoe de adrenaline door haar lijf schiet terwijl ze met trillende vingers terug belt. Als Sarah na drie keer proberen nog altijd niet opneemt belt ze in paniek 911 en vertelt wat er gebeurd is. Ze wist dat Sarah misschien gewoon wat tijd alleen wou maar een gevoel knaagde aan haar dat er iets compleet mis is. Dus blijft ze aan de lijn terwijl ze Sarahs telefoon traceren en wist dat er iets volkomen mis was als ze te horen krijgt dat ze zich buiten de stad bevond. De dame zou haar terug bellen dus hangt ze op, belt haar moeder en vraagt om het nummer van Laila. Ze vertelt in het kort wat er gebeurd is en dat ze zich zorgen maakt. Laila die nu alles liet vallen bedankt Monique en belt onmiddellijk haar echtgenoot op, die zijn eigen contacten had en kon achterhalen wat er gebeurd is. Nog voor ze bij Domeniques kantoor aankomt had ze de politie aan de lijn die haar nu vroeg om zich naar het UCLA ziekenhuis te begeven. Ze voelde hoe haar handen begonnen te zweten terwijl ze zich op de weg begon te concentreren en naar het ziekenhuis raasde. "Lieve god, laat haar in orde zijn, o god," mompelt ze zacht. Ze zou het zichzelf nooit vergeven als haar iets zou overkomen. En haar zoon, oh god, Gio zou gek worden als haar iets omwille van hem zou gebeuren. Hij zou het zichzelf nooit vergeven. Ze wist instinctief dat ze Gio ook kwijt zou raken als ze zou sterven. Ze sluit een ogenblik haar ogen voor een seconde alleen, om dan trillend op te schrikken bij het horen van haar GSM. Ze geeft Domenique alle informatie door die ze ontvangen heeft en parkeert tien minuten later voor het ziekenhuis. Ze sprint naar binnen en wordt doorverwezen naar een zuster. "Laila," hoort ze nog voor ze bij de zuster aankomt. Ze kijkt op en kijkt in de blauwe ogen van Marie-Claire. "Marie-Claire." Ze knikt kortaf. "Wat doe je hier?" "Sarah... Mijn dochter is hier binnen gebracht." "O God het spijt me zo." Ze knikt langzaam. "Ik krijg van niemand informatie." Marie-Claire steekt haar hand op. "Ik regel het wel. Sarah Allonzo. Ik ben zo terug." "Dank je," mompelt ze nu zacht terwijl ze tegen de muur aanleunt. Ze ziet haar vriendin twee minuten later terugkeren.
"Is ze in orde?" hoort ze zichzelf nu buiten adem aan haar vragen. "Ze zijn nog met haar bezig. Ze hebben nog geen concrete informatie in de database. Ik weet wel dat ze veel bloed verloren heeft. Ze hebben zakken bloed in haar bloedgroep aangevraagd. Als ze een paar minuten later zou binnen gekomen zijn zou ze dood zijn." Ze voelde haar hart in haar keel kloppen.
"Ze heeft haar polsen opengesneden met een mes," mompelt ze nu medelijdend verder. Laila knikt langzaam. "Ze gaat het overleven toch?" "Ik weet het niet... maar ik zal gelijk bij haar gaan kijken. Neem plaats, ik kom zo terug." Knikkend neemt Laila plaats en wacht.
"Lieve god laat haar niks gebeuren. Neem mij het geschenk dat ik mij altijd gewenst heb nu niet weg. Alstublieft God bescherm haar. Behoed haar van het slechte. Genees haar van de pijn. Alstublieft God. Alstublieft bescherm haar. Neem haar niet van me weg." Zo vinden Domenique en Tony haar tien minuten later, trillend, ogen gesloten, handen in elkaar geklemd op haar schoot en haar lippen nog altijd zachtjes fluisterend, hopend dat God haar gebed zou verhoren.
Glimlachend neemt Marcus plaats tegenover Gio terwijl hij een hap van zijn sandwich neemt. "Je bent chagrijnig," mompelt hij met volle mond. Gio rolt met zijn ogen. Marcus die de krabben op zijn handen bemerkt grinnikt nu terwijl hij het stukje brood doorslikt. "Kennelijk hebben jij en Sarah het goedgemaakt. Ik wil je rug niet zien als ze je hand zo heeft toegetakeld." "Rot op Marcus. Ik heb hier geen tijd noch zin in," sist hij nu kwaad terwijl hij zich weer voorover buigt over zijn dossiers. Met gefronste wenkbrauwen neemt Marcus Gio nu op. Hij legt zijn sandwich opzij en schraapt zijn keel. "Jullie hebben nog ruzie."
"Wat denk jij verdomme? Dat ik haar maar even vergeef als ze huilend in de ochtend voor me staat?" "Ze is langs geweest." Gio zwijgt en gaat verder met zijn dossier. "Heeft ze je verteld wat er gebeurd is?" Gio zet het laatste punt en kijkt zuchtend op. "Ik was te druk bezig met haar van Kathy af te krijgen dus nee, we hebben elkaar niet gesproken." Marcus sluit zijn ogen nu wanhopig, staat op en geeft Gio zonder pardon een klap tegen zijn hoofd. "Probeer dat nogmaals en ik breek je arm," zegt hij nu woest terwijl hij opstaat. Marcus bekijkt hem minachtend. "Mijn god Gio, ze is langsgekomen om het je uit te legen zoals ze het ons gisteren heeft uitgelegd en jij springt gelijk maar het bed in met Kathy? Kon je niet eens een dag geduld hebben voordat je jouw lul ergens in steekt? Verdomme nog aan toe alleen al voor dat feit wil ik je nog een mep verkopen."
"Ze heeft niemand gekust. Die gozer heeft het bij haar geprobeerd, gehoopt dat er nog wat was tussen hen. Ze heeft zich geweerd maar hij was te sterk. Zelfs Jeremy heeft zich bij Tony verontschuldigd vanochtend en hoopte dat deze situatie zijn stageplek niet in gevaar zou brengen."Gio voelde een blos zijn wangen bereiken en paniek naar zijn hart trekken bij het horen van zijn woorden. "Je lult." Marcus rolt zijn ogen. "Ja, natuurlijk. Ik heb niks anders te doen dan mijn broertje ervan overtuigen om naar zijn vriendin terug te gaan als ze hem daadwerkelijk bedrogen had. Alsof er niet genoeg andere mooie vissen in de zee zwemmen. Niemand heeft jou bedrogen sukkel. Maar ik kan dat niet van Sarah zeggen. Ze gaat je haten jongen en groot gelijk ook. Hoe kom je erop om met Kathy te slapen?"
"Dus ze heeft niet... En ik heb met... O god, ze vergeeft het mij nooit." Marcus die Gio nu wit weg zag trekken voelde zijn woede wegebben en zucht. "Ga naar haar maar geef haar ook de tijd om eroverheen te komen. Niet alleen heb je haar bedrogen, ik denk dat ze je dat nog wel kon vergeven maar je hebt haar niet vertrouwd. Ik denk dat die klap veel harder aankwam bij haar." Gio neemt zijn sleutels en wil net richting de deur lopen als die open gegooid wordt. Gabriel staat er nu met grote ogen en zwaar ademhalend. "Sarah ligt in het ziekenhuis," gooit hij er zonder omweg uit. "Wat! Wanneer? Wat is er gebeurd?" zeggen Gio en Marcus nu tegelijk. "Ze heeft haar polsen doorgesneden." Hij voelde het bloed uit zijn hoofd trekken bij het horen van die woorden. "Nee," zegt hij nu trillend. "Is ze....?""De artsen zijn nog bezig met haar. Mam heeft nog geen concrete informatie. Ze vraagt of jullie ook naar het ziekenhuis willen komen."
Als in trance staar ik hem aan en knik langzaam. 'Zelfmoord. Ze heeft zelfmoord gepleegd. O god laat haar niks gebeuren, lieve god.' Hij wist dat hij de oorzaak was. Elke cel in zijn lichaam vertelde hem dat. Hij had haar pijn gedaan, niet geloofd. O god hij zou het zichzelf nooit vergeven als ze zou sterven. Hij ontwaakt uit zijn trance als hij voelt hoe zijn broer hem bij de arm neemt en met een blik vol medeleven met zich mee sleurt richting zijn wagen die in de ondergrondse garage staat.
102
De rit duurde een eeuwigheid. De gedachte dat ze het niet zou halen, dat ze zou sterven om mijn fout kon ik niet verdragen.
Ik had moeten weten dat ze niet vreemd zou gaan, moeten weten dat ze onze liefde niet op het spel zou zetten. Nerveus volg ik mijn broers door de lange gangen richting de kamer die ons is aangewezen door de verpleegster.
De deur zwaait open en ik zie mam samen met Tony en mijn vader naast Sarahs bed staan.
De monitor ernaast laat het geluid van haar hartslag duidelijk horen. Voor een ogenblik voel ik een golf van opluchting door mijn lichaam trekken, ze leeft.
Ze was wit en haar polsen waren gewikkeld in verband maar ze leefde. Ik schrik op van mams hand op mijn schouder. Ik kijk haar aan en voel hoe ze mijn handen die trilden in die van haar nam.
"Ze is er overheen, ze zal leven. Je hoeft je geen zorgen meer te maken."
Ik knik langzaam. "Het is mijn fout..." fluister ik nu zacht. "Shhht... Het is niemands schuld. Sarah heeft haar eigen demonen die ze dagelijks bestrijd, er is soms niet meer nodig dan een duw om dit te veroorzaken. Als het iemands schuld is dan is het de mijne, ik had hulp voor haar moeten zoeken zodra ze hier aangekomen was, maar ze was gelukkig, tenminste leek ze dat..." zegt Laila zacht terug. "Tot ik haar geluk aan het tuimelen bracht." Zuchtend schudt Laila haar hoofd terwijl ze haar hand liefdevol over zijn wang laat gaan. Ze wist dat ze hem er niet van kon overtuigen dat het niet zijn schuld was, dus laat ze het gaan.
"Ze haat ziekenhuizen," fluister ik nu zacht, terugdenkend aan het gesprek dat ik met haar had een paar maanden geleden. "Het doet haar terug denken aan de tijd dat haar moeder er in lag." Laila knikt langzaam. "Hoe graag ik haar ook mee wil nemen, ze zal hier wettelijk gezien minstens 72 uur moeten doorbrengen in de psychiatrische afdeling voor controle." Ik knik langzaam als we horen hoe ze bijkomt, haar ogen openen zich langzaam.
Ze voelde geen pijn en wist niet of dit een goed of slecht sein was, maar bij het zien van haar gezin om haar heen wist ze dat het een heel slecht sein was, ze leefde nog.
Dus sluit ze haar ogen weer, de schaamte en woede die hun medelevende blikken bij haar teweeg brengt buiten sluitend. "Sarah... hoe voel je jou?" hoor ik Laila's stem naast me. Ik open mijn ogen weer en antwoord haar vraag met: "Dorst." Er wordt gelijk een rietje tussen mijn lippen geduwd en ik voel de pijn van mijn droge keel wat verzachten.
Mijn blik glijdt nu achter haar waar Gio staat, met zijn handen in zijn zakken. Ik voelde de steek weer diep en pijnlijk door mijn hart gaan en draai me met mijn rug naar hem toe en sluit mijn ogen.
Gio wist niet wat pijnlijker was, haar ogen vol pijn in haar mooie gezicht dat bont en blauw was, of haar walgende blik nadat ze mij gezien had en de koude schouder die ze me letterlijk toegedraaid heeft.
Laila die de reactie net zoals de rest ook gemerkt heeft, zegt langzaam: "Kom laten we haar even rusten." Ze fluistert tegen Gio in het Spaans: "Geef haar tijd dit is niet het moment om haar te overweldigen met woorden. Ze is nog niet op krachten." Nadat ze zag dat hij een stap vooruit deed en wat wou zeggen.
Verslagen kijkt hij zijn moeder aan om dan een paar minuten later de kamer samen met de rest te verlaten.
Laila die nu onzeker als laatste achterblijft laat haar hand moederlijk over Sarahs haren glijden.
"Doe dat nooit meer, niks maar dan ook niks is het waard om je leven voor te geven." Zonder dat ze het besefte hoorde ze een snik haar keel verlaten en tranen Sarahs haren bevochtigen.
103
"Jij bent mijn meisje en ik zal alles voor je doen maar ik wil dat je mij dit gevoel nooit meer geeft. Ik wil dat je mij dit beloofd Sarah, nooit meer." Langzaam draait Sarah zich terug naar Laila met open ogen en voelt hoe ook over haar wangen de tranen glijden. "Het spijt me," fluistert ze zacht. "Het was nooit de bedoeling je pijn te doen."
Laila knikt langzaam. Ze was kwaad dat zo'n jong meisje haar leven wou opgeven, woedend op alle mensen die haar zo ver gedreven hebben dat ze zichzelf om liefde het leven wou ontnemen maar ze was vooral kwaad op zichzelf om het feit dat ze het had moeten zien aankomen gisteravond. Maar ze zei niks tegen Sarah en volgde de raad die ze haar zoon gegeven heeft door op te staan een kus op haar hoofd te drukken en haar te laten rusten. Er zou genoeg tijd zijn om haar te spreken over alles maar dit was zeker niet het moment.
"Laila," hoort ze de zwakke stem van Sarah nu. Ze draait zich langzaam naar haar om.
"Hou Giovanni bij me weg. Ik wil hem niet zien, nooit meer. Vertel hem dat het tussen ons, zoals hij het zo mooi formuleerde vanochtend, zo voorbij is dat er nu definitief een nieuwe woord voor bedacht moet worden."