[Kazrine Point of View]
"Love..hindi 'yan pinipili ng mata...kundi sa kung ano ang nararamdaman ng puso mo sa tuwing nandiyan na siya."
-----
Isa ako sa mga taong hilig manood ng mga romantic movies. And I'm a fan of Nicholas Spark's na novels na ginawang movies. Pero ang pinakagusto ko sa lahat ng ginawa niya ay Dear John. Sobra akong naiyak sa love story ni John at Savannah. Akala ko sila na ang magkakatuluyan pero hindi pala. Umasa akong sila ang magkakatuluyan kaya nasasaktan ako para sa kanila. I don't think malandi si savannah kasi sakripisyo din sa kanyang magpakasal sa lalaking di naman niya mahal. Well, Kung ako magiging siya, ganoon din ang gagawin ko. Hindi naman importante ang sasabihin ng iba, ang mahalaga nagawa mo ang nararapat.
Behind that, of course pangarap kong magkaroon ng lalaking magmamahal sakin ng tapat at totoo. Pero, hindi ko alam kung nasaang lupalop siya ng mundo. Hindi pa kasi siya dumadating. Hindi naman sa siya ay hinahanap ko, i was just trying to say na hindi ko pa siya natatagpuan, i mean wala pang lalaking nangangahas at subukang paibigin ako o ibigin ko siya. Ang daming lalaking nakapalibot sa paligid ko. Lalo na dito sa coffee shop. Pero kahit tingnan ko sila isa-isa wala akong magic na nararamdaman. Hindi ko naman talaga siya hinahanap, nagbabaka sakali lang ako na nandirito siya sa loob ng coffee shop. Diba nga sabi ng iba, 'yung makakatuluyan mo sa buhay ay baka nameet mo na, nakabanggaan mo na o nagtama na ang mga mata niyo, nagkadikit o kaya'y nagkatinginan. Pero in my case, parang hindi pa nangyayari sakin yung ganun. Well, kung accidentally man kayong magkatagpo diba there's a magic feeling na masasabi mo sa sarili mong 'siya na' pero ako..wala talaga eh. Hindi pa ako nakakaramdam ng nakakaibang feelings towards sa isang lalaki. 'Yun bang kahit wala yung presence niya ay inaattract niya ako.
Every day, nandito ako sa coffee shop namin na nagngangalang SARDONE CAFÉ. Sardone ang apelyido namin at obvious naman na apelyido 'yan ni papa. Nagbabasa lang ng libro. Pampalipas oras ko ang pagbabasa, kesa naman sa magmall ako o gumala somewhere, mas pipiliin ko ang pagbabasa. I'm not into sa galaan. Hindi mo ako maaasahan diyan. Okay na akong umupo sa isang tabi basta may hawak na libro.
Playing on the radio
There she goes
There she goes again
Racing through my brain
And I just can't contain
This feeling that remains
There she goes
There she goes again
Pulsing through my veins
And I just can't contain
This feeling that remains...
"Maari bang umupo sa tabi mo? Wala na kasing bakanteng upuan." A man in his black jacket with a hat on his head asked. His wearing all black and I couldn't even see his face. Nakatungo lang siya.
Umusog nalang ako patabi ng bintana. Umupo na siya sa tabi ko samantalang pinagpatuloy ko lang ang pagbabasa ko ng The notebook na libro. At habang nagbabasa ay hindi ko mapigilan ang sarili kong hindi mapatingin sa katabi ko. This man is really weird. Hindi ko alam kung pano siya naging weird. Basta, yung typical na weird guy. Tiningnan ko siya mula ulo hanggang paa at bigla siyang tumingin sakin kaya bigla kong itinabon ang libro sa mukha ko.
Hanggang sa maramdaman kong tumayo na siya. Inalis ko na ang libro sa mukha ko at sinundan ng tingin ang lalaking man in black. I'm not scared. I just figured out that he's really weird.
Limang taon na ang nakalipas noong magtayo si mommy ng coffee shop and she has 20 shops all over in NCR Region and other small restaurants.. At ang coffee shop na laging pinupuntahan ko ay malapit lang sa bahay namin. While my dad, he's the chief of police in our city.
Kinuha ko na ang bag ko sa ilalim ng lamesa at inilagay na ang libro sa loob. Tumayo na ako at naglakad papalabas ng coffee shop.
"Have a great day ma'am." Sigaw ni Darren na nagseserve ng coffee sa mga costumers. Ngumiti lang ako at nagwave ng hands sa kanya.
Ang araw na ito ay napakainit at nararamdaman ko na ang summer na paparating. Tarik na tarik si haring araw na talagang nakakasunog ng balat. Well, ako, okay lang sakin ang mainitan ako. Wala naman akong pakialam sa magiging itsura ko. Siguro nga, kaya walang nagkakagusto saking lalaki, dahil sa hindi ako palaayos. Kapag ordinaryong araw lang, hindi ko na iniisip ang naging itsura ko, ang mahalaga sakin komportable ako sa ayos ko.
My phone rang that breaks my momentum. My dearest mom is calling me.
"Hi, ma."
"Anong oras ang out mo sa school?"
"7:30 pa po."
"Susunduin nalang kita mamaya, okay?"
"Thanks mom pero itatry ko pong magcommute, malapit lang naman po eh."
"Kazrine, the road is not safe for you to be alone. Hayaan mong ako nalang ang magsundo sa'yo."
"Okay ma. Hihintayin ko nalang po ikaw dito sa school." Pagsuko ko sa aking ipinaglalaban.
"Take care, kazrine. I love you."
"I love you too.."
And then the call between us ended. Huminga ako ng malalim atsaka pumasok na sa room. Never in my wildest dream na nakapag commute ako mag-isa. Laging hatid-sundo ako ni mama at papa at kapag hindi ang mga magulang ko, kumukuha sila ng driver na magsusundo sakin. Naiintindihan ko naman kung gaano sila kaconcern sa akin, hindi dahil sa iisa lang akong anak kundi dahil isa din akong babae.
Hindi din naman kasi permanente ang class schedule ko. Minsan biglang magpapamake up class ang teacher namin, minsan naman magkakaroon bigla sila ng meeting, kaya minsan maaga, minsan gabi na ang uwi ko.
I just took my attention in my professor discussing about geometry. Wala naman akong maintindihan sa sinasabi niya. Lutang ang utak ko at hindi ko alam kung anong nangyayari sa akin. Pagkatapos ng klase namin ay nagpunta ako ng restroom at naghilamos, para naman magising ang katauhan ko. Sayang ang tuition ko kung tutunganga lang ako sa harap ng teacher ko na wala man lang natututunan.
Tumunog ulit ang cellphone ko. Si mama ulit.
"MA?"
"Kazrine, I'm sorry hindi na kita masusundo mamaya. Nagkaurgent meeting kami."
"That's okay ma." Sagot ko habang ngumingiti ng palihim. Si papa hindi ako masusundo nun dahil gabi ang duty niya.
"Papayag akong magcommute ka. Wala kasi si Manong Jude, siya nalang sana pagsusunduin ko kaso umuwi pala ng san mateo. Basta mag-iingat ka, kazrine."
"Yes, ma. Sobra po akong mag-iingat. Pag-uwi ko wala ka man lang makikitang galos sa katawan ko."
"Aasahan ko 'yan. Magsisimula na ang meeting namin. Ingat ka, anak."
Yes! I said to myself as the phone call end. May nakalimutan yatang itanong sa akin si mama. Hindi ko kasi alam kung saan ako bababa pero hindi naman siguro ako maliligaw kasi, jeep lang naman ang sasakyan ko tapos tricycle papasok ng village namin. Mag taxi nalang kaya ako?
Jeep nalang pala.
Excited na akong magcommute kaya..pagkatapos na pagkatapos ng aking 7:30 class ay lumabas na agad ako ng room. Kasing liwanag ng bilog na buwan ang ngiti ko habang naglalakad papunta sa paradahan ng jeep. Mainit ang simoy ng hangin at maitim ang nalalanghap kong usok. Nakisabay ako sa maraming tao sa pagtawid sa kabilang kalsada. Maingay ang paligid, may naririnig akong tugtog na nagmumula sa mga sasakyan, mga boses ng nagkukwentuhang mga magkakaibigan, ingay na nagmumula sa tinderang naglalako ng paninda niya at marami pang iba. Magulo, ako lang yata ang nakakapansin sa gulong nasa paligid ko.
Alam ko na ang dahilan kung bakit ayaw ako ni mama magcommute, dahil alam niyang ganito ang paligid na kapupuntahan ko. Pero..gusto kong itry ang mundong ganito. Maingay, madilim, parang may nagbabadyang gulo, pakiramdam ko nasa adventure ako. Parang lumalangoy ako na ang paligid ay mga pating. Saglit akong tumigil at ipinikit ang mata at nilanghap ang hanging napakainit. Ramdam ko ang pagtulo ng aking pawis sa aking noo.
Sumakay na ako sa jeep na patungo sa lugar namin. Saktong isa nalang ang kulang. Talagang inaayunan ako ng universe sa pagkocommute ko. Tinirhan niya ako ng isang upuan, at alam kong para sa akin ang upuang kinauupuan ko ngayon. And thank you for this wonderful seat.
"Oh, bayad lang po. Bayad." Sabi ng konduktor na nakasabit. Nasa pinakang huling upuan ako ng jeep. Katabi ng backseat.
Kumuha na ako ng pamasahe at ibinigay sa konduktor. Tumigil ang jeep dahil may bumabang limang pasahero kaya lumuwag ng kaunti ang loob. Umusog ako ng papauna kung saan may malalanghap akong hangin. May sumakay namang isang lalaki at hindi ko alam kung bakit bigla akong napatitig sa kanya. Siguro, dahil sa attractive ang itsura niya. Well, how did it came to me na attractive siya? Hindi ko naman masyadong nakikita ang mukha niya kasi naka sumbrero siya. Nevermind. Nevermind.
I just paid my attention outside the vehicle but that's not enough para maiwasan siya. Nakatingin siya sakin ramdam kong matalim ang tingin niya, mapula ang mata niya katulad ng leon na uhaw sa pagkain. At ako ang pagkaing natipuhan niyang kainin. Gusto ko ng bumaba, ang tanging sambit ko sa isip ko. Humawak ako sa aking bag ng mahigpit at itinikom ang aking bibig. Ang lakas ng tibok ng puso ko at naghihintay nalang akong kainin niya. Pero bigla akong nabalik sa realidad mula sa pagkaparanoid ko sa lalaking leon nang biglang tuktukin niya ng piso ang hawakan.
Bumaba na siya at tumigil sa may gilid ng kalsada. Nakatingin pa rin sakin kaya bigla akong kinilabutan. Pinagpawisan ako ng malamig dahil sa tingin niyang nakakapaso.
Nakahinga lang ako ng maluwag nang lumiko na ang jeep..hanggang sa hindi ko na siya makita. Bumaba na rin ako at saglit na nagtahan sa gilid ng kalsada at tumingin pabalik sa kanyang direksyon. I'm not hoping that he'll follow me. It's just that I can't forget the way he looks at me. Ang kanyang matang mainit pa sa hanging dumadampi sa balat ko.
---
I am truly grateful for the person whose currently reading this. Thank you :)
(2016)