CHAPTER 40.
HARRY'S POV
Το χιόνι έπεφτε πάνω στο παράθυρο. Κάλυπτε σαν πέπλο τους κρύους δρόμους του Λονδίνου καθώς μεταφερόταν με τον δυνατό αέρα. Η χιονοθύελλα δεν επέτρεπε στα παιδιά να φτιάξουν χιονάνθρωπους και να παίξουν χιονοπόλεμο.
Είχα ξεχάσει τους μήνες καθώς περνούσαν έξω απ' το παράθυρο του γραφείου της Kelsey. Ήταν Νοέμβρης; Δεκέμβρης; Δεν ήξερα και δεν είχε και σημασία. Απλά έκανε κρύο.
To Wickendale είχε διατηρήσει την θέρμανση του τόσο ώστε να μπορέσει να κρατήσει τους ασθενείς ζεστούς. Και ακόμη και τότε έφευγε και έμενε το κρύο λόγω του βαρύ χειμώνα. Και έκαναν παράπονα να δυναμώσουν την θέρμανση.
Αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή, το σώμα μου άρχισε να ιδρώνει. Ένιωθα το κορμί μου σαν ένα αναμμένο τσιγάρο. Ξεκίνησε με την καρδιά μου και με κάθε χτύπο ένιωθα τον παλμό μου στα χέρια μου και τα πόδια μου. Μια φωτιά στο στήθος μου έκαιγε και αισθανόμουν την τρίαινα του διαβόλου να τρυπάει τους πνεύμονες μου, κλέβοντας μου την ανάσα. Η πλάτη μου είχε παραδοθεί στις φλόγες, η αποπνικτική ζέστη τραβούσε τους μύες μου τόσο πολύ όπου μου προκαλούσε πόνο. Δεν μπορούσα να μιλήσω. Δεν μπορούσα να ανασάνω. Δεν μπορούσα να σκεφτώ.
Και την γνώριζα αυτή την αίσθηση. Ήταν σπάνια και ασυνήθιστη, αλλά την γνώριζα. Ήταν η ίδια αίσθηση που είχα όταν έμαθα τα νέα για τον θάνατο της Emily. Πανικός. Λοιπόν, πανικός και θυμός.
Δεν ήμουν καλοσυνάτος άνθρωπος και είχα κάνει πράγματα που δεν ήμουν περήφανος γι' αυτά. Αλλά αν υπήρχε ένα καλό πράγμα που είχα κάνει σε αυτόν τον κόσμο, ήταν η αγάπη μου για την Rose. Διάολε, ήταν όλα όσα είχα. Δεν είχα οικογένεια, ούτε υπάρχοντα, ούτε λεφτά. Μόνο εκείνη. Και τώρα το Wickendale θα μου την έπαιρνε μαζί με κάθε ίχνος λογικού στοιχείου που είχα. Οπότε πανικοβλήθηκα.
Ξαφνικά στεκόμουν όρθιος. Δεν θυμόμουν πότε σηκώθηκα. Τα μάτια μου σκάναραν το δωμάτιο ψάχνοντας για στοιχεία που να αποδεικνύουν τι είχε συμβεί αυτά τα τελευταία δευτερόλεπτα. Ανοιχτά βιβλία ψυχολογίας ήταν σκορπισμένα στο πάτωμα. Στυλό και μολύβια πεταμένα και γύρω μου γινόταν ένα χάος. Ένιωθα τον λαιμό μου να κλείνει και βαριανάσαινα. Δεν θυμόμουν τι είχε γίνει δευτερόλεπτα πριν, αλλά σιγά σιγά θυμόμουν στιγμές όπου τα χέρια μου, παρόλο που ήταν δεμένα, έριχναν πράγματα από το ξύλινο γραφείο και φωνές να βγαίνουν απ' το στόμα μου σαν ουρλιαχτά. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είπα, αλλά πιθανόν περιλάμβανε τη λέξη "γαμώτο" και πολλές άλλες αισχρότητες.
Η πόρτα άνοιξε ξαφνικά και μέσα μπήκε ο Brian. «Είσαι καλά;»
Δεν μιλούσε σε μένα αλλά εκεί που ήταν καρφωμένα τα μάτια του. Έκανε να πιάσει το μπράτσο μου για να με βγάλει από το δωμάτιο χωρίς καμία απάντηση.
«Όχι!» είπε η Kelsey πριν απομακρυνθούμε. «Είναι εντάξει, εγώ έφταιγα. Είναι καλά. Είμαι καλά. Θα στον παραδώσω μόλις τελειώσει η συνεδρία μας.»
«Είσαι σίγουρη;» ρώτησε ο Brian.
«Ναι» απάντησε η Kelsey με ένα αναγκαστικό χαμόγελο.
Δεν φάνηκε τελείως πεισμένος. Αλλά αφού μου ρίξει άλλη μια σκεπτική ματιά και τσέκαρε το δωμάτιο, τελικά έφυγε κλείνοντας την πόρτα.
Κοίταξα την Kelsey που μάζευε τα πράγματα από το πάτωμα και ένιωσα τύψεις. Μπορεί να μην την συμπαθούσα αλλά δεν έφταιγε εκείνη. Τουλάχιστον μας βοηθούσε να δραπετεύσουμε.
«Συ-Συγγνώμη» μουρμούρισα. Και το εννοούσα. Ήμουν τόσο νευριασμένος με την κυρία Hellman και με τον James και με το Wickendale και με τον εαυτό μου, αλλά δεν έφταιγε η Kelsey.
«Είναι εντάξει» είπε με σιγανό και συμπονετικό τόνο που ποτέ δεν την είχα ακούσει να χρησιμοποιεί πριν.
«Όχι, δεν είναι εντάξει» διαφώνησα και ύστερα έσκυψα και σήκωσα ένα από τα βιβλία που ήταν πεσμένα στο πάτωμα.
Η Rose.
«Harry, τα χέρια σου τρέμουν» είπε η Kelsey. Και έτρεμαν. Έτρεμα και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου και την αναγούλα και φοβόμουν. Αλλά τα αγνόησα. Την αγνόησα και συνέχισα να την βοηθάω στο καθάρισμα της ακαταστασίας που είχα προκαλέσει.
Δεν ήθελα να της απαντήσω και δεν είχα και κάποια απάντηση. Δεν ήμουν σε θέση να συζητήσω. Επειδή με κάθε ανάσα που έπαιρνα εμφανιζόταν και η εικόνα της Rose ξαπλωμένη στο κρεβάτι του χειρουργείου και κάθε κομμάτι του εαυτού μου χειροτέρευε καθώς το μυαλό μου έπαιζε ξανά και ξανά φριχτές αναμνήσεις από κάθε άτομο που αγαπούσα να ξεριζώνεται από την ζωή μου και με κάθε κομμάτι υπήρχε και η πιθανότητα να χάσω τα μισοχαμένα λογικά μου.
«Harry» επανέλαβε η Kelsey μετά από αρκετές προσπάθειες να πάρει πίσω τις προηγούμενες μου πράξεις και να βάλει τα πράγματα στην σωστή τους θέση. «Είναι εντάξει. Πραγματικά». Με κοίταξε με σοβαρό ύφος και εγώ ξεφύσηξα και κάθισα στο πάτωμα, ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο. «Η Lori κι εγώ θα σας φυγαδεύσουμε. Εσένα και την Rose μαζί».
«Είσαι σίγουρη;» ρώτησα, επειδή χρειαζόμουν κάποια βεβαίωση αυτή τη στιγμή.
«Ναι» απάντησε η Kelsey. Και ίσως ήταν κάποιο ψυχολογικό κόλπο, αλλά με έκανε να πιστέψω τα λόγια της με όλη μου την καρδιά. «Η Rose είναι η καλύτερη μου φίλη. Και εγώ νοιάζομαι για εκείνη, Harry και θα σιγουρευτώ ότι θα βγει από εδώ πέρα πριν γίνει τίποτα».
Έγειρα το κεφάλι μου πίσω και έβγαλα ένα τσιγάρο από το πακέτο που βρισκόταν στην μπροστινή μου τσέπη. Γάμα το, αυτή ήταν η σκέψη που τριγυρνούσε στο μυαλό μου καθώς έβαλα το τσιγάρο στο στόμα μου και το άναψα. Η Kelsey κάποτε μου είχε πει ότι απαγορευόταν το κάπνισμα στο γραφείο της, αλλά όπως φαίνεται αυτή ήταν μια εξαίρεση.
Πέρα από τους ήχους που έβγαζαν οι αναπνοές μου από τα μαύρα μου πνευμόνια, το δωμάτιο ήταν ήσυχο. Ήθελα να κάνω χρήσιμη τη συνεδρία και να πω στην Kelsey ότι δεν μπορούσα να χάσω την Rose. Είχα επιβιώσει χωρίς αυτήν πριν από όλο αυτό και τελικά θα μπορούσα να επιβιώσω μετά απ' όλο αυτό. Αλλά δεν ήθελα. Θα ήταν άσκοπο. Ήθελα να πω στην Kelsey ότι ήξερα ότι υπερβάλλω. Ήθελα να της πω ότι ήξερα ότι θα καταφέρναμε να την βγάλουμε από εδώ και ότι δεν υπήρχε καμία γαμημένη περίπτωση να τους άφηνα να την αγγίξουν και ότι δεν έπρεπε να ανησυχώ. Ήθελα να την ρωτήσω γιατί στη σκέψη του θανάτου της Rose με έκανε να αισθάνομαι έτσι. Αλλά τα μόνα λόγια που βγήκαν απ' το στόμα μου ψιθυριστά ήταν: «Είναι όλα όσα έχω».
Αν με άκουσε η Kelsey, δεν απάντησε. Αντ' αυτού μίλησε για την διαφυγή, που έκανε τις σκέψεις μου να "ισιώσουν" κάπως. «Λοιπόν, έχω τον χάρτη. Η Lori θα σας δώσει προμήθειες. Υπάρχει το τούνελ στην Πτέρυγα C. Έχουμε τον τρόπο, το μόνο που μας μένει είναι να βρούμε πως θα το κάνουμε. Αλλά η Rose θα είναι εντάξει».
Έγνεψα, πιστεύοντας το καθώς ο πανικός υποχωρούσε. «Ευχαριστώ» είπα, περνώντας το χέρι μου μέσα απ' τα μαλλιά μου. «Μπορείς απλά να- να μου πεις αν βρεις κάτι; Και σε παρακαλώ μην το πεις στην Rose. Δεν θέλω να ανησυχεί όταν δεν πρέπει».
«Εντάξει» είπε η Kelsey και μου έδωσε ένα αναγκασμένο χαμόγελο. Πήρα τον χάρτη από τα χέρια της και σηκώθηκα, ξεκινώντας να προχωράω προς την πόρτα. «Harry» με φώναξε. Γύρισα και την είδα να είναι ακόμη καθισμένη στο σκληρό χαλί. Τα μάτια της κοίταξαν τον χάρτη που κρατούσε σφιχτά το αριστερό μου χέρι. «Σιγουρέψου ότι θα τον κρατήσεις κρυμμένο».
****
Η καρδιά μου σταμάτησε για δεύτερη φορά σε μία μέρα όταν την είδα να κάθεται στο συνηθισμένο τραπέζι στο κυλικείο. Το κεφάλι της στηριζόταν στο χέρι της καθώς καταβρόχθιζε με τα μάτια της το βιβλίο που βρισκόταν μπροστά της. Τα σκουρόχρωμα μαλλιά της έπεφταν από τον ένα ώμο κυματιστά και τα χείλη της έμοιαζαν όμορφα πάνω στο χλωμό της δέρμα. Τα μάτια της έλαμπαν από αθώα περιέργεια καθώς διάβαζε τις σελίδες.
Και εκείνη τη στιγμή αποφάσισα το πώς θα πεθάνει και δεν θα γινόταν πάνω σε ένα χειρουργικό κρεβάτι σε αυτό το σκατένιο ψυχιατρείο, αλλά θα γινόταν όταν θα είναι μεγάλη και γεμάτη ρυτίδες με μια ντουζίνα χαμογελαστά εγγόνια. Θα τους λέει ιστορίες για την ζωή της και δεν θα είναι ιστορίες από εδώ, αλλά καλές, χαρούμενες ιστορίες. Θα κάνει υπέροχα πράγματα που θα τα μοιραστεί μαζί τους και ύστερα θα πάει να κοιμηθεί και θα πεθάνει στον ύπνο της, γαλήνια και ευχαριστημένη. Και ίσως, ίσως εγώ να βρίσκομαι ξαπλωμένος δίπλα της. (a/n: μαλάκες δάκρυσα, δεν σας κάνω πλάκα)
Αλλά δεν θα πέθαινε εδώ, στα είκοσι της χρόνια. Δεν υπήρχε καμία γαμημένη περίπτωση. Ήμουν πεπεισμένος και αυτό με έκανε να χαλαρώσω λίγο τους τεντωμένους μου μύες που προκλήθηκε από τα νέα που μου είπε η Kelsey. Αλλά ακόμη την θεωρούσα εύθραυστη. Οπότε, μόλις έκατσα δίπλα της και έβαλα μια τούφα απ' τα μαλλιά της πίσω απ' το αυτί της, το έκανα απαλά για να μην τρομάξει.
Τα μάτια της μετακινήθηκαν από το βιβλίο, στο πρόσωπο μου και χαμογέλασε. «Γεια» είπε. Αντί να της απατήσω, κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της. Τα χείλη της ήταν τόσο γαμημένα απαλά και τα ακούμπησα στα δικά μου για όσο περισσότερο μπορούσα χωρίς να τραβήξω την προσοχή. Όταν τραβήχτηκα, τα μάτια της άνοιξαν και ένα χαμόγελό εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.
«Μάντεψε τι έχω» είπα.
«Τι;»
Δεν μπορούσα να μην νιώσω σαν χαζοχαρούμενος καθώς έβαλα το χέρι μου στην μπροστινή μου τσέπη. Έβγαλα το αντικείμενο λίγο, ίσα ίσα για να δει η Rose τη γωνία του χαρτιού.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησε.
Την πλησίασα έτσι ώστε τα χείλη μου να φτάσουν το αυτί της. «Ένας χάρτης» ψιθύρισα.
«Αλήθεια;» ρώτησε και εγώ έγνεψα.
«Είμαστε τόσο γαμημένα κοντά, Rose. Ξέρω μια διέξοδο. Απλά θα πρέπει να περάσουμε όλη την ασφάλεια με κάποιο τρόπο».
Παρόλο που η Rose κι εγώ βρισκόμασταν πολύ κοντά και τα λόγια μας ήταν ψιθυριστά, προφανώς η συζήτηση φάνηκε ελκυστική. Επειδή η Mikayla, που είχε αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα, κάθισε στην άκρη του τραπεζιού. «Γεια» είπε.
«Γεια» απάντησε η Rose. Εγώ δεν είπα τίποτα.
«Εμ, ξέρετε αυτόν τον ασθενή, τον Norman;»
«Τι μ' αυτόν;» αναρωτήθηκε η Rose.
«Είναι γαμημένα τρομακτικός» είπε η Mikayla. «Ήρθε πριν λίγο και μου μίλησε».
«Τι σου είπε;» ρώτησε η Rose.
«Προσπαθούσε να μου την πέσει υποθέτω. Με έλεγε όμορφη και με άγγιζε».
«Ναι, είναι ένα γαμημένο φρικιό. Μείνε μακριά του» την προειδοποίησα.
«Μην ανησυχείς, θα το κάνω» είπε, κουνώντας το κεφάλι της πιθανόν λόγω της απαίσιας ανάμνησης. «Αλλά, εμ, είπε κάτι για σένα».
Τα μάτια μου καρφώθηκαν στο πρόσωπο της Mikayla. Αλλά αν σκεφτούμε που κοιτούσε, ήταν φανερό ότι δεν μιλούσε για μένα.
«Για μένα;» ρώτησε η Rose την ίδια στιγμή που είπα εγώ, «Τι στον πούτσο είπε;»
«Εκτός αν υπάρχει κι άλλη Rose στο ψυχιατρείο, μιλούσε σίγουρα για σένα. Το μόνο που είπε ήταν "πες στην Rose ότι δεν έχω ξεχάσει να τελειώσω αυτό που αρχίσαμε", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό»
Τι στο διάολο;
«Νόμιζα ότι ο Norman δεν σου ξαναμίλησε από τότε που συνήλθε από το κώμα» είπα. Το ορκίζομαι, αν της μίλησε, την πλησίασε ή ακόμη και αν την κοίταξε, θα τον σκοτώσω. Δεν είχα όρεξη για αυτές τις μαλακίες και αν βρισκόταν εδώ τώρα, θα τον σκότωνα.
Η ματιά της Rose δεν συνάντησε την δική μου. Κοιτούσε αλλού καθώς υπήρχαν ενοχές. Οπότε ο Norman της είχε μιλήσει.
Υποθέτω πως δεν ήμουν ο μόνος που κρατούσε κάτι μυστικό.
ANONYMOUS' POV
Η Rose δεν ήξερε τι είχε κάνει ο Harry. Η κυρία Hellman δεν ήξερε, παρόλο που έφτασε πολύ κοντά στο να το ανακαλύψει. Ούτε καν η Kelsey γνώριζε. Οι μόνοι που γνώριζαν ήμουν εγώ, η Alice και ο ίδιος ο Harry. Κανείς δεν είχε πιστέψει την Alice, ο Harry δεν ήθελε να το ξέρει κανένας και εγώ είχα καταφέρει να κρατήσω το στόμα μου κλειστό. Αλλά τώρα στεκόμουν με την ηθική μου και τις υποσχέσεις μου στη μάχη.
Δεν είχε σχέση μόνο με αυτό που έκανε, ή δεν έκανε, αλλά είχε να κάνει με το ποιος είναι. Είναι το αγόρι που εκτέλεσε εκείνο το τέλειο σχέδιο τόσα πολλά χρόνια πριν. Το αγόρι με το πανέξυπνο, κοφτερό μυαλό. Και τώρα ήταν ερωτευμένος. Και η Rose ήταν ερωτευμένη μαζί του. Ήταν όμορφο και θα άνθιζε και θα γινόταν κάτι παραπάνω από ομορφιά αν κατάφερναν να το σκάσουν. Δεν ήθελα να τους σταθώ εμπόδιο σε αυτό.
Αν το πω στην Rose μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Μπορεί να ξεριζώσει την αδιαμφισβήτητη στοργή της. Οπότε το καλύτερο θα ήταν να θάψω τη σκέψη και να τους αφήσω στην ησυχία τους.
Αλλά αν κρατούσα την υπόσχεση μου και διάλεγα τον εύκολο δρόμο, θα έκανα λάθος. Θα την άφηνα να δραπετεύσει μαζί του ενώ δεν γνώριζε ολοκληρωτικά ποιος ήταν. Θα το άφηνα να περάσει και ίσως να ήμουν εντάξει, αλλά στο τέλος θα γυρνούσε στο ποιος ήταν. Δεν θα ήταν ο Harry με τα ρομαντικά φιλιά και τα παιχνιδιάρικα πειράγματα και τις θετικές σκέψεις. Θα γυρνούσε σε μια πολύ διαφορετική έκδοση του εαυτού του. Και έπρεπε να προειδοποιήσω την Rose ποιος ακριβώς μπορούσε να είναι.