-Κύριε, κάποιος σας ζητάει στο τηλέφωνο, του είπε η Εκατερίνα Δημήτροβα.
-Ποιος;
-Δεν ξέρω, δεν λέει το όνομα της, όμως είναι γυναίκα.
-Ωραία, συνδέστε με μαζί της.
Σε λιγότερο από μισό λεπτό χτύπησε το τηλέφωνο στο δωμάτιο του.
-Έλα, τι έγινε; την ρώτησε.
-Άκου, δεν έχουμε πολύ χρόνο. Θα μας καταλάβουν έτσι όπως πάμε!
-Τι λες να κάνουμε;
-Κανόνισε τον! Ξέρεις για ποιόν μιλάω. Είναι πολύ έξυπνος, κάποια στιγμή θα φτάσει σ' εμάς.
-Πότε, τώρα;
-Όχι τώρα. Πρέπει να περιμένουμε λίγο. Όταν μείνει μόνος, τότε θα γίνει. Βρες εσύ τον τρόπο να το κάνεις και καν' το γρήγορα. Θα περιμένω νέα σου, εντάξει; Έλα σε κλείνω, πρέπει να γυρίσω πίσω στο ξενοδοχείο. Θα τα πούμε. Γεια.
-Γεια...
Έκλεισε το τηλέφωνο μουδιασμένος. Κοίταξε έξω από την μπαλκονόπορτα. Είχε μπει πια το 1986, ήταν η πρώτη μέρα του Ιανουαρίου και έξω ψιλόβρεχε...