Chapter 4
Mila Amaris Albarasin
February 5, 2012:
Nagising ako na may mahinang tumatapik sa akin balikat, unti-unti kong minulat ang aking mata at nasilayan si Cato na nakangisi sa akin habang nakatitig. I immediately sat straight and wipe my mouth, checking if I drool while I'm sleeping. Buti na lang at wala.
"Nasan na tayo?" I asked. Kinuha ko ang pulbo sa body bag ko at naglagay sa kamay bago iyon pinahid sa aking mukha. I turn on the light inside the car Cato rented and make sure na walang buo buong pulbo sa mukha ko.
"SM. Gutom na ako," he answered. Pinatay na niya ang makina ng sasakyan at naunang bumaba para pagbuksan naman ako ng pinto. I looked at my watch, fifteen past eight pa lang. Marami pa ring sasakyan sa parking lot at puno pa ng liwanag ang buong lugar. Tinignan ko ang mall, sa tuktok nito ay may nakalagay na kulay asul na SM Dasmariñas. "Let's go."
Naunang naglakad sa akin si Cato. Pagpasok namin sa mall ay nagulat ako dahil napakarami pa ring tao kaya bigla akong kumapit ng mahigpit sa braso ni Cato, that he laughed at.
"Relax. No one's going to hurt you here." He assured me tapos ay mahinang pinisil ang kamay ko. Nagpunta kami sa isang fast food. Naghanap muna kami ng upuan before he left me para makapag-order na siya. Nasa malapit kami sa may glass window nakapwesto kaya kitang kita ko ang mga tao na nasa labas.
Eleven years noong huling beses akong nakapunta ng mall, and the mall that we go to before is not this big and not this crowded. Dumating si Cato na may dalang chicken at spaghetti, may isa ring malaking fries at dalawang coke. He eats like he's really starving samantalang ako ay dahan dahan lang ang pagkain kahit gutom na gutom na. Nauna siyang natapos sa akin habang ako ay pinapapak pa ang chicken habang nakatingin sa labas.
"Where do we go next?" I asked Cato when I'm done.
"We'll go to Tagaytay. Pero hindi mo pa makkita ang taal, mag-che-check-in muna tayo sa isang hotel. Gabi na masyado." Tumango ako sa sinabi niya. Umalis na kami ng fast food at pumunta sa may Watsons para bumili raw ng panlinis ng sugat niya, then after that ay ma pinuntahan kaming electronic shop -- iyong may mga phones, camera and laptops. May kinausap siyang saleslady habang inaabala ko ang sarili ko sa pagtingin sa mga gadgets.
"Anong binili mo?" Tanong ko nang balikan na niya ako. May hawak siyang plastic, nilabas niya mula doon iyong binili niya. Isang box iyon, pinahawak niya sa akin iyong plastic then nilabas niya mula sa box ang binili niya. It is a black polaroid camera.
"Para may souvenir ka."
Nilagyan niya ng fil iyong camera tapos ay bigla akong hinatak at inakbayan, he raised his right arm and told me to smile -- so I did, I heard the camera shutter and few seconds later the film came out. Kinuha niya iyon at hinintay naming makita na ang kinalabasan. The photo showed, it was really cute.
"You look beautiful," he commented.
February 6, 2012:
Katatapos ko lang mag-blower ng buhok ko when someone knocked on my door. It must be Cato kaya binuksan ko kaagad ang pinto, and it really is him. May dala siyang paper bag na may logo ng kinainan namin kagabi. "Breakfast?"
Tumawa ako. "Hindi mo naman favorite 'yan, no?"
"Hindi naman masyado." Pumasok na siya sa loob at hinanda sa lamesa ang pagkain. Sinabi niyang bilisan namin ang pagkain dhail gusto niyang maabutan namin ang sunrise. Kaninang mga bandang three-thirty AM kasi ay tumawag siya sa phone ko at sinabing mag-ready na ako dahil gusto niya raw maabutan namin ang sunrise. Ayon kasi sa report, 5:47 AM ang sunrise.
Magfa-five fifteen nang umalis kami sa hotel. Madilim pa ang daan at sobrang lamig kaya sinarado na lang namin ang bintana ng sasakyan.Kinalikot ko ang polaroid, I took a picture of him while driving natatawa na lang siya sa ginawa ko. Lumabas ang litrato and he look so handsome.
"Ang gwapo mo," I commented while staring at his photo. "Kaso panira ang scar sa pisngi mo."
May mahabang pilat kasi siya sa pisngi pababa sa leeg niya. Hindi naman talaga panira, it actually gave him a more edge, he looked scarier -- but not that scary... Hindi ko ma-explain. The scar gave him more charisma... Right. It gave him more charisma.
"Saan mo ba nakuha 'yan?" I asked. "Saan mo nakuha ang mga scars mo?" Napakarami niya kasing sugat. Noong ginagamot namin siya ni Simon, I saw many scars.
"My job..." He smirked.
"Are you a soldier?"
"Something like that," makahulugan ang tono ng boses, like he has some joke na siya siya lang ang nakakaintindi.
"So doon mo nakilala si Simon? He's a soldier kasi before siya naging personal bodyguard."
"We're comrades." Tumango ako.
"Then soldier ka nga?" Tinawanan na lang niya ako.
Naramdaman ko na tumigil na ang sasakyan, at naaninag ko sa labas ang isang malaking puno at iilang sasakyan na nakapark malapit doon. Nauna akong bumaba ng sasakyan kesa kay Cato dahil excited ako, hindi ko naman inaasahan na sobrang lamig pala kaya bumalik din ako kaagad sa loob, tinawanan ako ni Cato at bumaba na. May kinuha siya sa likod ng sasakyan, umikot siya papunta sa pinto ko at binuksan iyon, inabot niya sa akin ang kulay light blue na jacket.
"Thanks," sabay namin sinuot ang jacket, ang sa kanya ay kulay itim na jacket. Inalalayan niya ako pababa then he closed the door, pinatunog niya ang sasakyan at inakbayan ako -- na okay lang naman dahil sa sobrang lamig talaga. "Nasaan tayo?"
"Camping ground. You want some hot chocolate?" Tumango ako.
Naglakad kami patungo sa may isnag store na nagbebenta ng something they call bibingka, may hot chocolate din daw doon. Si Cato ang bumili ng hot chocolate habang ako ay nakaupo sa isang bench at pinapanood ang ilang taong dumadating sa lugar, some are couple while are with their families. I wish na soon, I can come here with Mom and Dad.
"Hey," inabot sa akin ni Cato ang maliit na cup. Kinuha ko naman iyon and it felt relaxing dahil sa warmth na nagmumula dito. "Let's go. Malapit nang sumikat ang araw."
Nagsimula na kaming maglakad, ang dami naming kasabay, they're probably going to the same spot na pagdadalhan sa akin ni Cato. Malayo 'yung place, but it's fine, I like walking, at isa pa, ang sarap ng simoy ng hangin kaya masarap maglakad. Tinuro ni Cato ang lugar kung saan may magandang view ng taal. Isa iyong malaking gazebo na nasa edge ng lugar na ito. The place is crowded kaya inalalayan ako ni Cato para makapunta kami sa may bandang railings. When we got there ay hindi pa ganong kita ang Taal, nababalot pa kasi siya ng fog and it's still so dark.
"Ten minutes na lang," he said after looking at his watch. Tahimik na tinignan ko ang madilim na lugar, habang si Cato ay nakasandal lang sa railing at iniinom ang kape niya.
"after nito, where will we go? May iba pa bang papasyalan dito?"
"Mag-zi-zip line lang tayo then we'll go to Manila, pupunta na tayong Star City." Mukhang pin-lano na niya ang lahat. "Hindi ka ba matatakot sa zip line?"
"Nope! I've seen it in youtube, mukha namang masaya." Nanlaki ang mata ko nang unti unting lumiwanag ang langit at ang kulay kahel na nagmumula sa araw ang siyang nagbibigay buhay sa buong langit. "Cato!" Tinapik ko ang braso niya, humarap naman siya sa view.
Ang rays of sun are perfectly aligned sa likod ng taal, it acts like the little mountain's halo. It looked so divine. Katulad na katulad ng mga nasa litrato sa internet. Nakangiting nilingon ko si Cato, I immediately look at his eyes... The light from the sunrise reflected in his eyes at ang kulay nito ay sobrang nakakabighani. They said that sunrise and sunset can never meet... But right now I can see them meeting each other for the first time and it was something I have never seen before... It was perfect.
"The camera..." Nilingon niya ako. Inabot ko ang cup ko sa kanya at kinuha sa body bag ko ang polaroid. Kinuha niya naman iyon sa akin then he went to some guy and ask if he can take a picture of us. Pumayag naman iyong lalaki. Sumandal kami sa may railing, he put his arm around me, we both smile and at the count of three, the man took a photo of us. Nagpasalamat kami sa lalaki at hinintay naming lumabas ang litrato sa polaroid. I took some seconds... And after about two minutes ay lumabas na ang litrato sa film.
"Ang ganda." Kinuha ko ang ball pen sa bag ko at sinulatan ang likod ng film. Sinulat ko ang date ngayong araw at ang lugar namin. "Sana next time na magpa-picture ako dito ay kasama ko na sila Mommy."
"Mangyayari rin iyon. They can't lock you for the rest of your life." He assured me.
Umalis na kami sa may gazebo at naupo sa ilalim ng mga puno rito. He bought a bibingka -- which tastes really good. Dumadami na ang tao sa buong lugar, nagsimula nang maging crowded ang buong lugar. Many brought food at dito ata sila mag-aalmusal, marami ring bata na naglalaro at tumatakbo. Unti unti na ring lumalabas ang mga vendors at nagbubukas ang mga souvenir shops.
Tumingin tingin muna kami sa mga souvenirs bago kami pumunta sa may zip line. Twice kaming mag-zi-zip line. Papunta sa kabilang part tapos pabalik. We left our things sa may nag-aayos ng harness namin then kinabit na sa amin ang zip line, pang-superman position ang pinili namin, maganda raw kasi iyon para mas makita ang mga puno sa baba.
"Picture po?" Tanong ng isang binatilyong photographer sa amin. Parehas kaming ngumiti ni Cato sa camera.
"Ready na, ma'am, sir." Tumango ako. I feel so nervous, ang bilis ng tibok ng puso ko at nanlalamig ang kamay ko. Tinulak ng staff ang line at feeling ko naiwan ko ang puso at bituka ko sa may platform at nagsisigaw ako.
"Open your eyes, Mila." Kahit kinakabahan ay minulat ko ang mga mata ko. Ang mga puno na nasa ibaba ko ay sumasayaw dahil sa lagaslas ng hangin at napakagandang tignan dahil sa kulay berde nilang kulay.
Napatingin ako kay Cato, he was looking at me at nakangisi siya. Tinuro ko ang mga puno sa ibaba at tumatango lang siya sa pagkamangha ko. It was the same feeling noong pabalik na kami. Na parang naiwan ang kaluluwa ko sa kung saan, at pagbaba namin ay hindi ko maramdaman ang binti ko sa sobrang panlalabot.
"Akala ko ba ay hindi ka takot?" Tinatawanan niya ako.
"Hindi nga. Nakakakaba lang. Pero ang ganda. Para akong bird. Ang saya pa lang lumipad." Ngingiti lang sa akin si Cato.
Mga sampung minuto pa kaming nanatili sa pwesto namin nang ayain na niya akong magtanghalian. Dinala niya sa isang lugar na tinatawag na mushroom burger. Siya na ang um-order ng pagkain ko. Nagulat pa nga ako nang dumating ang in-order namin dahil ang laki ng burger na si-nerve pero dahil na rin siguro sa pagod at gutom ay mabilis ko iyong naubos -- nauna pa nga ako sa kanya.
"Diretso na tayo ng Star City," sabi niya habang nag-da-drive. "Gusto mo pa bang kumain?"
"Hindi na 'no! Grabeng nakakabusog 'yung burger kanina." Mahinang tumawa lang siya at tinuon na ang atensyon sa daan habang ako naman ay inaabala ang sarili sa mga litrato namin sa cellphone ko. We took many pictures ng lugar, pati naming dalawa. Gusto ko ulit pumunta sa Tagaytay. Mom likes cold places kaya magugustuhan niya doon. Sana lang ay hayaan na nila akong makalabas.
Halos two hours ang tinagal ng biyahe namin. Mag-tu-two na ng hapon nang makarating kami sa Star City and it shocked me to see too many people. As in super dami. May mga bus na naka-park sa may parking lot tapos ay mga batang naka-uniform ang lumalabas mula doon.
"Bad timing..." Ngumiwi si Cato nang makapasok kami sa loob. Napakahaba ng pila sa entrance. "Okay lang ba na h'wag muna natin itong puntahan?"
Tumango ako. "Okay lang. Hindi rin siguro natin ma-e-enjoy kung ganito ka-crowded."
Medyo disappointed ako nang lumabas kami, tinanaw ko na lang mula sa sasakyan ang lugar, kitang kita ang mataas na ferris wheel. Nakatanaw pa rin ako sa labas habang nagmamaneho si Cato. Hindi ko na natanong pa kung saan kami pupunta, naramdaman ko na lang na itinigil niya ang sasakyan. Pinagbuksan niya ako ng pinto at inalalayang makababa.
"Nasan tayo?"
"Mall of Asia. May ferris wheel din dito," nanlaki ang mata ko sa saya.
"Talaga. Pero mamayang gabi na lang tayo sumakay."
"Eh, anong gagawin natin ngayon?"
"You'll know."
Hinatak niya ako papasok ng napakalaking mall na ito. I'm so excited on where he's going to bring me. May kinausap siyang babae sa isang parang bilihan ata ng ticket tapos ay hinawakan niya ako sa kamay at hinatak papasok, then I saw people, inside this rink... Ice skating.
"OMG! Hindi ako marunong niya." I said while laughing. Kinuhaan niya kaming dalawa ng shoes. He let me sit sa bench at siya mismo ang nag-suot ng sapatos ko sa akin, then nilagay niya sa isang locker. Sinuot niya na ang sa kanya then inalalayan niya akong maglakad papuntang rink. Sobrang slippery ng ice kaya napayakap ako ng sobrang higpit sa kanya na tinawanan niya lang. He put his arms around me then dinala niya ako sa gitna ng rink.
"Let go. I'll teach you..." Nanginginig na kumalas ako ng yakap sa kanya, he held my hand, sobrang higpit ng pagkakahawak ko sa kanya, feeling ko nasasaktan ko na siya. "Bend your knees a little then slowly slide your foot..."
Sinunod ko ang instruction niya, nagawa ko namang makalakad. Nakakapit pa rin ako sa kanya, paabante ako ng lakad habang siya ay paatras dahil inaalalayan niya ako. I was concentrating on my feet when he just pull me and he ran... Halos mapasigaw ako sa sobrang gulat at kaba. Binitawan niya ang isang kamay ko kaya ang dalawa kong kamay ang nakakapit sa kanan niyang kamay habang hinahatak niya ako.
Sobrang bilis ng pagtakbo niya kaya hindi namin napansin ang batang biglang tumakbo sa harap namin, Cato immediately turn the other way and because of it ay na-out of balance kami. He fell on the floor and I fall on top of him.
"Are you alright?" Hawak ni Cato ang ulo ko, bahagyang tinayo niya ang katawan niya. Lumuhod naman ako at hinawakan ang aking siko. "What happened?"
Hinawakan niya ang braso ko at tinignan ang siko ko. "Wala naman. Daplis lang."
"May sugat." Tumingala siya, nagsalubong ang mata namin and as if on cue something white and cold fell from top of us. I wanted to look what it is but Cato's eyes hypnotises me. Everyone went near us, enjoying the thing that fell. "Ano iyon?"
He's still staring at me. Namumungay na ang mata niya at biglang dumako ang tingin niya sa labi ko. "Artificial snow ata..."
He went closer to me. I closed my eyes and wait in anticipation for his lips to touch mine but I didn't feel anything. Then I just felt his hands held my arms and helped me stand up. I open my eyes and he was looking away from me, hissing something I couldn't hear.
**End of Chapter**