Ik had nooit gedacht dat slapen mijn minst favoriete bezigheid zou kunnen worden, maar dat was het nu toch echt. Slapen deed ik trouwens nauwelijks, daarom was ik blij dat ik nu eindelijk naar de Grote Zaal kon om de dag te beginnen - ook al was ik nog zo moe.
Maar toen ik aan kwam in de Grote Zaal merkte ik meteen dat er iets anders was. In plaats van druk gepraat werd er slechts op gedempte toon gepraat en de sfeer leek nogal bedrukt, alsof er iets was gebeurd. Ik wierp een blik op de Griffoendor tafel. Roos lag met haar hoofd verborgen in haar armen en Albus zat er onverschillig naast, alsof hij niet goed wist wat hij met haar aan moest. Ik liep vlug naar ze toe.
'Roos?' Vroeg ik, nog voordat ik plaats nam.
Roos keek op, haar gezicht geïrriteerd, maar dat verzachtte toen ze zag dat ik het was. Ze trok haar mond open, maar voordat ze iets kon zeggen verplaatste Albus zijn aandacht naar de ingang van de Grote Zaal, waarna ik uit nieuwsgierigheid volgde.
James kwam naar binnen lopen. Ik had hem nog steeds niet gesproken. Gisteren kon ik hem niet vinden, tot ik 's avonds met Roos in de leerlingenkamer had gezeten en hij terug bleek te komen van het Valentijnsgala, aangeklampt door Katherine Kwak, zijn vriendin sinds gisteren. Katherine zat in hetzelfde jaar als James. Ik kende haar nauwelijks en daarom begreep ik ook niet echt waarom ik haar niet aardig vond. Ik had nog nooit tegen haar gepraat, maar iets in me irriteerde me meer dan zou moeten en ik wist niet precies wat het was.
'Mia.'
Ik draaide mijn hoofd naar Roos, ik was nog steeds niet gaan zitten, maar daar leek Roos het niet over te hebben. Ze keek naar mijn handen, die ik zonder het te merken had gebald tot vuisten.
Ik deed alsof ik het niet had gezien en wilde plaatsnemen, maar toen ik me draaide om te gaan zitten, botste ik haast tegen Anderling aan.
'Sorry professor.' Mompelde ik.
'Geeft niet.' Zei ze kalm. Ik dacht dat ze door zou lopen, maar ze hield haar blik bezorgd op Albus en Roos gericht. 'Wemel, Potter, kan ik jullie even spreken?'
Albus en Roos keken elkaar even verbaasd aan, maar stonden toen op. Even dacht ik dat ik alleen zou worden achtergelaten in de Grote Zaal, maar Anderling bleef opeens staan en leek iets te overwegen, waarna ze uiteindelijk haar ogen een beetje bezorgd in die van mij priemde. 'Misschien is het maar beter dat jij ook mee gaat, Parker.'
Ik knikte verward, ik wist niet goed waar over ze ons wilde spreken, voor zo ver ik wist had ik niks fout gedaan. Nee, dat was niet waar - ik had veel fout gedaan, maar zij kon daar niet van weten.
'Potter, jij ook!' Riep ze in het voorbijgaan naar James, die leek te schrikken. Even grijnsde ik, maar toen realiseerde ik me dat ik dat maar beter niet kon doen.
Uiteindelijk liepen we zwijgend achter Anderling aan, op weg naar haar kantoor. Albus en James liepen voor en Roos en ik achter, ik met mijn blik op de grond gericht, terwijl ik me afvroeg of James nog steeds dacht dat ik loog over mijn naam.
'Ik denk dat jullie het nieuws wel hebben gelezen vanmorgen.' Begon professor Anderling met een trilling in haar stem, die verraadde dat ze gespannen was.
Albus en Roos knikten, maar James - evenals ikzelf - leek niet te weten waar dit over ging. 'Sorry professor?' Vroeg hij.
'Over de-' professor Anderling weerhield zichzelf er van om verder te praten en keek argwanend naar een schilderij, waar we snel voorbij beenden. '-ik vertel het zo wel. De schilderijen gaan graag bij elkaar op bezoek, ik wil niet dat het hele kasteel dit hoort.'
Roos en ik keken elkaar even ongerust aan, ook al wist ik niet waar het over ging - maar zij blijkbaar wel.
Uiteindelijk kwamen we bij de grote trap met de waterspuwer. Anderling siste vlug het wachtwoord, dat ze zo te zien al veranderd had sinds de keer dat ik er was geweest. Ze gebaarde dat we moesten volgen en Roos en ik stapten als eerst de trap op, gevolgd door Albus en James.
'Wat doe je?' Zei Albus opeens. Roos en ik keken om, maar Albus had het duidelijk niet tegen ons, want James porde hem tegen zijn arm en toen viel het gesprek weer stil.
Binnenin het kantoor van professor Anderling leek te sfeer nog ernstiger dan in de Grote Zaal. Misschien kwam het omdat Anderling een beetje gehaast deed, of misschien omdat het akelig stil was in de seconden dat we plaatsnamen achter het bureau, maar ik was van één ding heel zeker, er was iets gebeurd - en het betekende weinig goeds.
'Nou, Potter - voor jouw informatie, er is een dreuzel vermoord.' Begon professor Anderling tegen James. Ze ademde diep in. 'Door de Vloek des Doods.'
James schrok even en staarde haar toen een beetje verward aan. 'Maar dat gebeurt toch wel vaker?'
'Wat is de Vloek des Doods?'
Ik had al de hele tijd mijn mond gehouden en iedereen keek me ook een beetje verstoord aan nadat ik het had gevraaagd, maar opeens had ik de volle interesse in het gesprek.
Anderling staarde me even aan, met een blik die mensen op hun gezicht hadden als ze een lastig vraagstuk moesten oplossen. Toen schraapte ze haar keel onverschillig en vouwde ze haar handen in elkaar. 'Een vloek die mensen kan doden.'
Ik wist dat magie een sterke kracht was, maar dat het iemands leven kon nemen door één simpele spreuk uit te spreken had ik nooit verwacht. Het schokte me echter niet, ik wist niet precies wat ik voelde. Het besef dat ik magie zo kon gebruiken om die spreuk uit te spreken, gaf me een vaag gevoel van macht.
Professor Anderling draaide haar hoofd langzaam van me weg, maar ik had haar blik heus wel gemerkt. Het was alsof iedereen in dit kasteel me wantrouwde.
'Je hebt gelijk, Potter, maar de Schouwers vermoeden dat het niet zo maar een moord was.' Ging professor Anderling toen verder. 'En aangezien jullie vaders Schouwers zijn wilden ze jullie daar van op te hoogte stellen, omdat het jullie ook zeker aan gaat.'
'Hoezo?' Vroeg Roos, die al een vermoeden leek te hebben.
Professor Anderling kreeg iets van medelijden in haar gezicht, maar wist haar strenge blik al snel terug te krijgen. 'Omdat de Schouwers denken dat Lucius Malfidus hier achter zit.'
Iedereen hapte geschrokken naar adem, behalve ik - het drong las een paar seconden later tot me door. Ik kreeg een verwarde blik van Anderling en vroeg me eigenlijk af waarom ik bij dit gesprek moest zijn. Ik was dan wel goede vrienden van hen - behalve dan misschien van James - maar dit ging over hun ouders, hun gezinnen, en ik maakte daar geen deel van uit, ook al voelde het soms alsof ik dat wel deed.
'Vanaf nu gaan jullie brieven allemaal via mij.' Zei professor Anderling tegen Roos, Albus en James. 'Het Ministerie zal ze niet meer controleren, omdat er eventuele brieven onderschept kunnen worden.'
Roos schrok. 'Maar dat betekent-'
'Ja juffrouw Wemel, op dit moment is niemand te vertrouwen.' Onderbrak Anderling haar, met een bittere ondertoon.
Een paar seconden bleef het stil, seconden waarin iedereen zichzelf een vraag stelde, maar hem niet hardop durfde uit te spreken, tot Albus zijn hoofd ophief. 'Denkt u-' begon hij. '-denkt u dat er misschien nog mensen zijn zoals de Dooddoeners?'
Professor Anderling keek hem even strak aan en toen brak er een kleine glimlach door in haar gezicht. 'Albus Severus, soms lijk je zo veel op je vader.'
'Minerva, ik was er niet van op de hoogte dat je mijn vader hebt gekend.'
Achter Anderling, aan de muur, had iemand gepraat. Het was een schilderij van een oude man met een baard, hij droeg een bril in de vorm van een halve maan en ik herkende hem meteen als Albus Perkamentus.
'Werd mijn naam zojuist genoemd?'
Er was een tweede portret gaan praten, het portret naast die van Perkamentus. Deze keer was het van een man, volledig gehuld in zwart, met even zwart haar als zijn ogen en kleding, dat vettig langs zijn smalle gezicht hing. Dat moest Severus Sneep zijn.
Anderling draaide zich verbaasd om en keek de portretten aan, waarna ze haar hoofd schudde. 'Ik heb het niet tegen jullie!'
'Tegen wie dan wel?' Zei Sneep.
'Ik had het tegen Potter.'
Sneeps ogen werden groot. 'Potter?!' Riep hij, met een walging, maar ook een soort enthousiasme in zijn stem. Zijn geverfde gezicht zocht de kamer af en bleef verbaasd steken bij James en Albus. Hij zweeg.
'Ah, Albus Severus Potter, zoon van Harry niet waar?' Vroeg het Perkamentus schilderij.
Albus was een beetje rood aan gelopen en knikte verlegen. 'Ja, en van Ginny Wemel.'
Ik herkende de naam. Ginny Wemel was een beroemde Zwerkbal speelster, maar ik had nooit geweten dat dit de moeder was van Albus en James. Het verklaarde tenminste waarom James en Albus zo goed in Zwerkbal waren.
Perkamentus glimlachte. 'Natuurlijk, vanzelfsprekend.'
Het Sneep schilderij trok nu ook aarzelend zijn mond open. 'Je hebt je vaders ogen.' Zei hij zacht.
Perkamentus knikte instemmend. 'Zeker, zeker.'
Anderling draaide zich weg van de portretten en keek Albus weer aan. 'Maar inderdaad, Potter.' Zei ze, om over het onderwerp van net terug te komen. 'Ik denk zelfs dat er nog mensen rondlopen zoals Voldemort.' Ik wist het niet zeker, maar haar ogen schoten heel even mijn kant op. 'Het kwaad reist een oneindige weg, het is aan ons om die niet te volgen.'
Albus zweeg en keek naar de grond. Iedereen had een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht en ik maakte me eerlijk gezegd ook zorgen. Misschien was het wel helemaal niet zo erg als het nu leek, maar als de moordenaar inderdaad Lucius Malfidus was, dan liep er niet alleen een moordenaar op vrije voeten, maar zou het kunnen betekenen dat Dreuzels niet lang meer veilig waren, evenals de Potters en misschien wel de Wemels.
'Jullie hoeven je echter geen zorgen te maken.' Zei ze toen geruststellend. 'Zweinstein is één van de veiligste plaatsen in heel de toverwereld.'
Iedereen knikte, maar niet erg overtuigend. Anderling zag dit ook, maar ging er niet op in.
'Het spijt me van jullie ontbijt, maar ik denk dat het tijd wordt om naar jullie les te gaan.' Zei ze, nu weer met haar normale, strenge gezicht.
Iedereen knikte en stond op. James was weliswaar als eerste het kantoor uit gestormd, iets zei me dat hij al te vaak in dit lokaal was geweest, wat me niks verbaasde.
Ik zou als laatste de deur passeren, maar iets liet me stoppen. Ik keek naar Anderling, die nu achter haar bureau zat en door een aantal papieren bladerde. Anderlings gedrag was nogal vreemd tegen mij en dit was niet eens de eerste keer dat het me opviel, tegen de meeste leerlingen deed ze anders. Het was altijd alsof ze op haar woorden moest letten als ze tegen mij praatte, alsof ze niet te veel mocht zeggen.
Ze merkte zo te zien dat ik was blijven staan, of had de deur nog niet horen dichtslaan, maar ze keek op. 'Is er iets dat je me wil vertellen?'
Er was veel dat ik haar wilde vertellen, of eigenlijk moest vertellen, maar ik trok mijn wenkbrauwen op en deed alsof ik van niets wist. 'Nee, professor. Niets.'
'Oké dan.' Zei ze. 'Je kan gaan.'
[A/N]
Ik heb dit stuk meerdere keren overgelezen, maar ik ben er nog steeds niet tevreden mee. Toch wilde ik updaten, want anders zou het wel heel lang duren haha.
Ik ga ook een aantal eerdere hoofdstukken (ongeveer tussen 1 en 10) verbeteren, ik heb geen idee of je daar meldingen van kan krijgen, maar als je ze krijgt weet je nu waarom.
Bedankt voor het lezen!