CHAPTER TWENTY-SEVEN
A Friend from the Past
PAGBALIK nila ng resort, kapansin-pansin na tila dinaanan ng bagyo ang bawat kagamitan. Nakabalandra sa sala ang ilang mga mamahaling gamit, nakatumba at basag ang ilan. Hindi tuloy nila mawari kung nilooban ba ang bahay dahil sa sobrang daming nagkalat.
"Si Lyra... Si Lyra!" bulalas ni Jess nang maalala na naiwang mag-isa sa resort si Lyra. Maingat siyang naglakad paakyat ng hagdan dahil sa nagkalat na mga bubog. Nang matunton ang pinto ng kwarto, habol-hinga niyang binuksan iyon.
Hindi na siya nabigla nang mabuksan niya ang pinto. Ganoon pa rin, tulog pa rin ito na tila walang kapahamakang mangyayari sa kanya at ligtas sa kamay ng killer.
Naisipan niyang lumapit sa dalaga. Napansin niya mula sa higaan nito ang mantsa ng dugo sa puting kobre kama. Kinuha niya ang nakatakip na kumot kay Lyra at tumambad sa kanya ang tunay na kalagayan ng dalaga.
Puno ng dugo ang higaan nito. Isang kutsilyo rin ang nakatarak mula sa likuran nito na marahil bumawi sa buhay nito. Naiiyak siyang napaluhod. Isa na namang buhay ang kinuha. Hindi na niya kinakaya ang nangyayari.
Isang buhay para sa buhay ng lahat? Isang malaking kahibangan!
Nanghihina siyang lumabas ng kwarto. Ipinagkaloob ng Diyos ang buhay sa bawat isa – isang biyaya kung maituturing. Ngunit bakit may ibang nais angkinin ang biyayang iyon mula sa kanila?
"What happened?" Nakaabang si Wilma sa magiging sagot ni Jess, kunot ang noo.
Malungkot siyang humarap sa lahat at hindi na naman napigilan ang maiyak. Humahagulgol na siya. Pinilit siyang patahanin ng mga kasamahan upang kumalma.
"P-Patay na siya..." aniya sa pagitan ng kanyang mga luha. 'Di tulad ng iba, walang naging reaksyon si Alex. Nanatili itong tahimik.
"Oh my ghadd. Hanggang kailan pa ba 'to? Hindi ko na kaya," gulantang na saad ni Wilma.
Napailing sila. Walang makapagsasabi kung kailan titigil ang mga pagpatay hanggang si Alex na lang ang matira na lihim pa rin sa iba maliban kay Jess.
Malalayo ang kanilang mga tanaw. Pare-parehas na may pinagkakaabalahan ang kanilang mga mata na tila naghahanap sa bawat sulok ng kasagutan upang makaligtas sa tyansang pagkamatay.
"Ilan na lang ba tayo? Kakayanin pa ba natin siya? Kung nagawa niya tayong patayin nang marami tayo, paano pa kayang bibilang na lang tayo ng daliri?" halos naiiyak na ring tanong ni Wilma.
Kaya pa nga kaya nila? Mahigit dalawampu sa kanilang kasamahan ay agad na namatay nang wala pang limang minuto. Nanghihina na ang kanilang mga tuhod. Tila kahit tumakbo sila ay matutunton pa rin sila. Kapiranggot na lang ang natitirang pag-asa nila para mabuhay.
Natigilan sila nang biglang bumagsak si Luz mula sa kinahihigaan nito, sapo-sapo ang parte ng katawan na tinamaan ng bala. Agad din itong hinimatay matapos bumagsak.
"Luz!" sigaw nila. Mabilis namang lumapit si Jess upang alalayan ang kasamahan. Pinagmasdan niya ang parte ng katawang nakatamo ng bala ng baril. Napakaraming dugo ang dumadaloy mula roon.
"Ikamamatay niya kung hindi pa siya malulunasan!" hesterikal na wika ni Jess.
Napailing naman ang iba na tila dismayado, nakatayo lamang at hindi nagbibigay ng kahit kaunting interes. Nangunot ng noo si Jess dahil sa pagtataka.
"B-Bakit kayo ganyan? Hindi niyo ba ako tutulungan? Wala ba kayong gagawin para mailigtas siya? Bakit parang wala na kayong paki?" tiim-bagang niyang sabi.
"Magagaya rin siya sa iba. Hindi na natin siya maililigtas. Wala ng paraan para mailigtas pa natin siya. Aminin na natin sa mga sarili natin na kamatayan din ang kahahantungan niya," seryosong sabi ni Christian ngunit hindi direktang nakatingin sa mga mata ni Jess.
"Maililigtas pa natin siya!" tutol niya.
"Paano?! Paano Jess?! Sa paanong paraan mo siya maililigtas?! Sabihin mo! Wala tayong matinong komunikasyon. Kahit ang pang-transportasyon, wala rin. Ano pa bang paraan para mailigtas siya?"
Tila nagpanting naman ang tainga ni Jess sa mga sinabi ni Christian. Ano pa nga ba ang paraan? Sinasaksak na siya ng realisasyon na isa na naman ang mawawala. Sa ngayon ay dapat hindi na siya ganito mag-react sa dami ng kasamahang namatay.
"P-Patawarin mo ako Jess. Hindi ko nais na–" Naputol ang sasabihin nito nang sumingit si Jess.
"Ayos lang. Ayos lang. Ang mas dapat kong intindihin ay kung sino pa ang natitirang buhay. Dahil maaaring buhay niyo, ang pwedeng makapagligtas din sa akin. Sa ngayon, dapat na natin hanapin ang killer habang apat pa tayong natitira. Magiging mahirap para sa atin kung malalagasan pa tayo," aniya.
Nagtanguan naman ang kanyang mga kasamahan. Desidido na silang harapin ang killer. Wala ng atrasan ito kung buhay man ang maging kapalit. Kasabay no'n ay tuluyan ding binawian ng buhay si ;uz dahil sa pagkaubos ng dugo nito.
Kinagabihan, wala ni isa sa kanila ang dinadalaw ng antok. Pare-parehas mulat ang kanilang mga mata sa kailaliman ng gabi. Antok man ay pinipigilan nila ang makatulog sa takot na paggising nila ay ibang paligid na ang kanilang makita.
"Matulog na muna ang iba habang ang dalawa ay nagbabantay para sa seguridad. Kailangan nating mag-ipon ng lakas," saad ni Jess.
Pinatulog na muna niya sina Wilma at Alex kaya't nanatili silang gising ni Christian bilang mga bantay. Kapansin-pansin ang malalim na iniisip ni Christian dahil sa malayo ang mga tingin nito.
"Ano'ng iniisip mo?" tanong niya pero hindi direktang nakatingin.
"Marami."
"Ano?"
"Kung sino ang killer, kung isa ba sa atin ang pumapatay, ano'ng motibo niya, sino ba ang kailangan niya, ligtas pa kaya 'yong iba. Karaniwang tumatakbong mga katanungan sa utak mo kapag nasa kagipitan ka tulad nito," aniya at saka huminga nang malalim. "Ikaw, ano'ng nasa isip mo?"
Bumuntong-hininga siya. "Ang pamilya ko. Ang anak at asawa ko na naiwan ko. Nangako ako sa kanila na uuwing buhay. Pero parang malabo na yata. Mahal na mahal ko sila higit pa sa buhay ko. Sila na nagsisilbing buhay at kaluluwa ko. Kung wala sila, magkukulang ako."
"Buti ka pa. Kung makikilala lang natin kung sino ang killer, mas magiging maganda. May ideya ka ba kung sino siya?" tanong nito sa huli.
May pag-aalinlangan siyang sumagot. "W-Wala... May naiisip ka ba?"
"Akala ko noong una ay si Lyra kaso nawala ang panghihinala ko nang mamatay siya. Ang panghihinala ko bigla ay napunta sa tatlo – sina Sammie, Tristan at Direk Anne. Kung titingnan kasi, madali lang naman kumuha ng litrato ng sarili niyo habang nakagapos. Kaya malaking misteryo para sa akin kung sino sa kanilang tatlo."
Nagulat naman si Jess sa pag-aanalisa ni Christian sa mga pangyayari. May punto ang binata kahit saan mo tingnan.
"Si Direk Anne, nawala na lang siya bigla habang pinapatay ang mga kasamahan natin. Maaaring nagpanggap lang siya na biktima rin para maitago ang pagpatay niya. Si Sammie at Tristan, matagal ko na silang pinaghihinalaan pero may kakaiba kasi sa kanila. Hindi ko lang masabi kung ano. May something ba sa kanila ni Alex?"
Napamulat ng mata si Jess. Nangako siya kay Alex na hindi niya ipagsasabi ang mga nalalaman niya. "W-Wala akong ideya."
"Pwede rin naman ang salarin ay ikaw, ako, si Alex o si Wilma. Magdedepende na lang talaga sa motibo. Pwedeng ako at itinuturo ko lang ang iba para maghinalaan niyo. O ikaw, maaaring ang pagpapakita mo ng kabaitan ay pagbabalatkayo lamang. Hindi natin masasabi," anito.
Napapatango na lang siya. Matalino si Christian. Pero sapat na kaya ang kaalaman nito para maligtas siya?
"Si Celine," bigla niyang naibulalas. "Muntikan ko ng makalimutan. Si Celine. Si Celine. Si Celine."
"Sinong Celine? Si Celine Rodriguez? 'Yong namatay na artista ng ARR Films?"
"Oo. Nakita ko siya kahapon. Hindi ako pwedeng magkamali. Nakalimutan ko lang dahil sa mga nangyari," gulat niyang sabi.
"Paanong nakita mo siya kung gayong patay na siya? Baka naman nakakita ka lang ng multo?"
"Siya talaga 'yong nakita ko. Maniwala ka! Siya at wala ng iba! Hindi ko lang alam kung paano nangyari 'yon pero-"
Isang bagay ang biglang tumapon sa kanilang harapan. Naglabas iyon ng usok na wari nila ay alam nila kung ano.
"Knockout gas!" saad ni Christian. Hindi na nila nagawa pang makapalag dahil mabilis na kumalat ang usok. Dumaan ito sa kanilang baga hanggang sumabay na ito sa kanilang sistema. Nagsimula ng umikot ang kanilang mga paningin na tila gumagalaw ang anumang makita nila.
Nanlalabo na ang kanilang mga mata na bibigay na anumang oras. Bago sila mawalan ng malay, isang babae ang nasa kanilang tapat. Pinagmasdan ni Jess ang mukha ng babae. Nakangiti ito sa kanya na parang kailan lang nang muli silang magkita. Nanariwa sa kanyang alaala ang lahat.
"Long time no see, Jess."
"Celine..." huling nasaad niya bago siya hinimatay.
A/N: Kaunting-kaunti na lang, guys. Mare-reveal na ang identity ng killer! Huwag bibitiw sa mga mangyayari. Send me your thoughts through comments or following my accounts.
IG: @misterdisguise
Twitter: @misterdisguise7
Ask.Fm: @MisterdisguiseWattpad