Ο Μπορίς Στόεφ μπήκε στο δωμάτιο του Ρόσεν ενοχλημένος.
-Δεν μπορώ να καταλάβω τι με θέλετε εμένα και την Αντριάνα. Αφού σας είπαμε ότι δεν ξέρουμε τίποτα!
-Καθίστε παρακαλώ κάτω. Εσείς μπορεί να θεωρείτε ότι δεν ξέρετε κάτι σημαντικό όμως ίσως στο τέλος μας βοηθήσετε με ένα ακόμα στοιχείο για την έρευνα μας, του απάντησε ο Ρόσεν.
-Σας ακούω.
-Λοιπόν ας το πιάσουμε από την αρχή. Γνωρίζατε την εκλειπούσα;
-Την ποια;
-Την Ελένα Στεπάνοβα κύριε!
-Όχι.
-Επόμενη ερώτηση. Πρέπει όμως πριν την απαντήσετε να σκεφτείτε καλά. Προσέξατε κάτι περίεργο εκείνο το βράδυ;
-Όχι.
-Τις προηγούμενες μέρες ίσως;
-Προχτές το βράδυ ήρθαμε και εγώ και η Αντριάνα, δεν βγαίναμε πολύ από το δωμάτιο μας.
-Πότε είδατε για τελευταία φορά την Στεπάνοβα;
-Στο βραδυνό, λίγο πριν γυρίσουμε κατά τις έντεκα και τέταρτο στα δωμάτια μας.
-Το βράδυ του φόνου που βρισκόσασταν;
-Στο δωμάτιο μου μαζί με την Αντριάνα κοιμόμασταν, δεν καταλάβαμε τίποτα.
-Είστε σίγουρος;
-Νομίζεται ότι σας κοροϊδεύω; Μα για τι με περνάτε; Για κανέναν εγκληματία;
-Στις ερωτήσεις μας θα απαντάτε μόνο με απαντήσεις και όχι με ερωτήσεις κύριε. Λοιπόν. Χαρακτηρίστε μας λίγο την Ελένα. Πως σας φαινόταν;
-Ορίστε;
-Θέλετε να επαναλάβω την ερώτηση;
-Τι είναι αυτά που με ρωτάτε; Αφού σας είπα ότι ήρθαμε προχτές το βράδυ! Που να προλάβω να γνωρίσω, αυτήν την πως τη λέτε...
-Μάλιστα. Ποιος πιστεύετε ότι μπορεί να έκανε κάτι τέτοιο;
-Εννοείτε ποιος πιστεύω ότι τη σκότωσε;
-Ναι.
-Τι να σας πω, ειλικρινά δεν ξέρω.
Βλέποντας το αυστηρό και καχύποπτο βλέμμα του Ρόσεν σηκώθηκε από τη καρέκλα του θυμωμένος.
-Α, ως εδώ εντάξει; Δεν θα μου φορτώσετε κι ένα φόνο τώρα! Σας είπα δεν γνωρίζω τίποτα! Γιατί με κρατάτε τόση ώρα;
-Μην ωρύεστε...
-Πως;
-Α, δεν θα τα πάμε καλά! Λοιπόν κύριε Παυλόπουλε έχετε καμία άλλη ερώτηση;
-Όχι.
-Ωραία. Είστε ελεύθερος να φύγετε. Στο καλό κύριε Στόεφ και να ξέρετε πως θα τα ξαναπούμε!
-Αυτό δυστυχώς δεν μπορώ να το αποφύγω, μουρμούρισε ο Μπόρις, αλλά τον άκουσε ο υπαστυνόμος.
-Θα σας κρατάμε ενήμερο για την υπόθεση, είπε μέσα από τα δόντια του...