Nakauwang ang bibig ko habang nakatingin lamang sa kanya. Madilim nung unang beses na nakilala ko siya kaya hindi ko gaanong nakita ang kanyang mukha. Now... Now I can see him.
Wala ng face paint ang kalahati ng mukha niya. Ang mga mata niya naman ay may parehong kulay. Hindi ako nagmadali sa pagtitig sa bawat bahagi ng mukha niya.
His skin was a tug of war between fair and sun-kissed. His eyebrows were slightly thick, kagaya nung sa mga male models na nakikita ko. His eyes were the most beautiful color of brown that I've ever seen. He's got a well-shaped nose. His lips were slightly red, like it'd been recently sucked. His killer jaw completed the ridiculously good-looking package.
He's the very personification of the word gorgeous. A creature that came from a very blessed gene pool.
At mukha pa lang ang tinititigan ko nung lagay na iyon. He had a classy hairstyle going on. His hair was just subtly spiked on top that it looked effortlessly good.
Sunod kong napansin ay ang mataas niyang height dahil bahagyang nakatingala ang ulo ko at kapag hindi ko inangat ang tingin ay ka-level ko lang ang ibabaw ng dibdib niya.
My eyes next scanned his body and I almost groaned when I realized he doesn't have any flaw physically. He doesn't look like a man on steroids, but he wasn't lean either. He had the right physique to match his height and his handsome face.
Bumalik ang mga mata ko sa mukha niya at napansin na wala na ang ngisi sa labi niya at nakataas na ang kilay nito. Atomatikong namula ang buong mukha ko.
Oh, shit... Was I staring too much?
"Uh, t-thanks," I said when I finally recovered from ogling him. I took the handkerchief from his hand, ignoring the burn that I felt when my fingers grazed against his skin.
Nag-iwas ako ng tingin at halos manginig ang kamay habang pinupunasan ang mukha ko. It's my first time to be this affected over a guy. Iyong halos matunaw ako dahil lang nasa harapan ko siya.
I brushed the unnecessary thoughts away. Pinunasan ko ang braso ko. Habang ginagawa iyon ay napatingin ulit ako sa kanya. Nakatingin pa rin siya sa akin pero iba na naman ang emosyon na pinapakita niya sa mukha niya.
His lips were firmly straight. His jaw was ticking as his chocolate eyes turned darker while scanning my body. May galit na namuo sa mga mata niya at ibinalik ang tingin sa mukha ko.
Nang makitang nakatingin din ako sa kanya ay bigla siyang nagmukhang iritado. "Don't you have an umbrella?"
Napanguso ako. "I didn't know that it was going to rain."
Nagbuntong-hinga siya nang malalim at hindi na nagsalita. Pinanuod niya lang ako habang patuloy ako sa pagpunas sa mga nabasang parte ng katawan ko. He's still wearing that scowl on his face. His jaw looked rigid. He looked really annoyed. Hindi ko alam pero napangisi ako dahil doon.
"Thank you ulit." Mapang-asar na ngumiti ako at inabot ang panyo sa kanya.
Bumaba ang mga mata niya sa nakaangat kong kamay. Sumimangot siya habang tinitingnan iyon.
"Keep it," tipid na sagot nito. Inalis niya ang mga mata sa akin at tumingin sa gilid ko.
"Hindi na. Nakakahiya naman sa'yo," nang-iinis ang boses ko nang sabihin iyon. Kumunot ang noo niya at mariin akong tinitigan. Inalis ko ang ngisi sa mukha ko at pinilit na magmukhang inosente.
"I said keep it. It's soaked. I have no use for it," habang sinasabi iyon ay inalis niya ulit ang tingin sa akin. Pinadalhan niya ng malalamig na titig ang kung anong nasa gilid ko.
Hindi ko na napigilan ang sarili at sinundan ang tingin niya. Tumama agad ang mga mata ko sa isang lalake na nakasandal sa pader at seryosong nakatitig sa akin.
Bahagyang nanlaki ang mga mata niya nang makita akong nakatingin din sa kanya. Lumipat ang tingin niya sa lalaking kaharap ko at mukhang namutla sa takot. Inangat nito ang kamay at nagpanggap na may tinitingnan sa phone.
Napangisi ako at umiling bago muling ibinalik ang mga mata ko sa harapan. Nakatingin pa rin siya sa lalake pero inalis rin makalipas ng ilang segundo. His eyes were on me again.
"I'm hungry," he quietly mumbled.
Ang akala ko nga ay ako ang sinasabihan niya no'n pero bigla niya akong tinalikuran at umalis nang hindi nagpapaalam. Napangiwi ako dahil doon.
Sinundan ng mga mata ko ang likod niya hanggang sa lumiko siya at pumasok sa loob ng cafaeteria. Huminga ako nang malalim at ibinulsa ang panyo bago ipinagpatuloy ang paglakad.
I'm going to order a pizza and spaghetti on my favorite stall called Hasty's. Noon pa may ay madalas akong bumili roon dahil masarap ang mga pagkain. It's been two weeks and I missed the food.
Bumagal ang pagbukas ko sa mabigat na glass door nang makita siya sa harapan ng Hasty's. Nakatingin lang ito sa menu at mukhang nag-iisip ng mabibili.
"Excuse me," sabi ng isang mariin na boses mula sa likod ko. Umalis na agad ako sa harap ng pinto at itinuloy ang paglakad patungo sa stall.
Nang makalapit ako ay tumingin na siya sa babaeng cashier na nakatitig sa kanya at mukhang kanina pa naglalaway sa kagwapuhan niya.
"One carbonara and coke," sabi nito at inasikaso naman siya agad.
Mukhang hindi niya napansin na katabi niya ako dahil hindi niya ako nagawang tapunan ng tingin. Hindi ko na lang ito inintindi at nag-order na nang tanungin ako ng cashier.
I picked up the tray and turned around. Hindi agad ako naglakad dahil inilibot ko pa ang mga mata sa buong cafeteria para maghanap ng bakante.
Tumama ang mga mata ko sa kanya na sumisimsim ng coke habang nakatingin sa akin. Nakaupo siya mag-isa sa bakanteng table. Baka ma-conscious akong kumain kapag nakisalo ako sa table niya kaya naghanap ako ng iba.
I spotted a table with only one person occupying it at the far corner of the room. Inayos ko ang hawak sa tray at maglalakad na sana para puntahan ang lamesang iyon nang biglang may umagaw ng tray kong may nakapatong na plate at nakahiga na mineral bottle.
Hindi pa ako nakakapag-react ay tumalikod na agad sa akin ang umagaw ng tray ko. Kahit na likod lang ang kita ay alam ko na agad kung sino iyon.
Ayaw kong magtawag ng atensyon kaya sumunod na lang ako sa kanya nang walang reklamo. Inilapag niya ang tray sa tapat ng kanya bago bumalik sa inuupuan kanina.
"What are you doing?" I asked with a grimace, standing near the table.
"You were looking for a table. Here's a table." Tinapik niya pa ang lamesa kaya napatingin ako doon. Ibinalik ko agad ang mga mata sa mukha niya.
"Pero may nahanap na akong iba."
"Why?"
Kumunot ang noo ko. "Anong why?"
"Why not this table? You don't wanna sit with me?" deretsong tanong niya. I stared at his face and tried to read him. His cool expression didn't give anything away, so I gave up.
Hindi na ako nagsalita. Napabuntong-hininga na lang ako bago pumwesto sa upuan na katapat niya.
Walang umimik sa aming dalawa nang mag-umpisa na kaming kumain. Hindi ko inalis ang mga mata ko mula sa kinakain. Sa tuwing iaangat ko ang mukha ko ay titingin ako sa lahat maliban lang sa kanya.
I'm trying to avoid his eyes because I didn't want him see the smile on my eyes because I was eating with him. I didn't want him to misinterpret that. Mas masaya kasi ang pakiramdam ko sa tuwing may kasabay akong kumakain.
Sa kalagitnaan ng pagkain ay tumunog ang phone ko mula sa loob ng bag. I quickly checked it and saw a text from Oli on the screen.
Oli:
Kamusta ang first day natin? Met any new friends?
Napangiti ako at agad na nag-type ng isasagot sa kanya.
Me:
It was boring. Wala gaanong pumasok. Tapos umambon pa at wala akong payong. Medyo nabasa ako nung tumawid ako ng building. I should have stayed at home 😠
Ibinaba ko ang phone sa lamesa at bumalik sa pagkain. Nakatingin lang ako sa phone at naghihintay ng reply.
Oli:
Ang sabihin mo, you should have come with me sa Cebu.. At hoy! Kumain ka na ng lunch!
Napatawa ako dahil sa text niyang iyon. Parang naririnig ko kasi ang maarteng boses niya habang sinasabi iyon.
Me:
Yes. I'm eating right now at istorbo ka. Bye, Oli bear! See you soon x
Nakangiti na ibinaba ko ang phone sa ibabaw ng lamesa. Kinuha ko ang fork at nagsimula na ulit kumain.
"Sinong ka-text mo?"
Napatingin ako sa kanya nang marinig ang tanong. Mukha siyang iritado. Tumaas ang kilay ko. "Bakit mo naman gustong malaman?"
I don't see the reason why he needed to ask me that. Hindi kami magkaibigan, ni-hindi nga kami magkakilala. Kaya para saan?
Or maybe he's just meaning to start a conversation and I chose to snob at him. Great, Kenna. Well, masungit rin naman siya sa akin. All is fair.
I thought of answering his question but I was stopped from doing exactly that when he muttered a curse under his breath.
His jaw was clenched and his whole body was stiff. Bigla siyang tumayo at kagaya nung kanina ay umalis na lang siya bigla nang hindi nagpapaalam.
Sa pagkabigla ko ay wala akong nagawa kundi ang panoorin siyang umalis ng cafeteria. Nang hindi ko na siya makita ay ibinalik ko ang tingin sa pagkain sa harapan.
Walang kabawas-bawas ang carbonara na binili niya. Napangiwi ako. Akala ko ba nagugutom siya?
Napailing-iling ako at ipinagpatuloy na lang ang pagkain mag-isa. Umalis din ako agad ng cafeteria para makapunta na sa laboratory room. I was relieved to see that the drizzle already stopped.
Sana ay h'wag nang umulan hanggang sa masundo ko na si Shadow at makauwi kami sa bahay. I hope it doesn't rain hard too, because I'm very terrified of thunder.
The laboratory was long. It dragged for hours. Kahit na kaonti lang ang pumasok ay hindi pa rin ini-dismiss ng professor ang klase.
She promised us plus points for the first activity on both lecture and laboratory. Nag-present din siya ng portfolio niya at ipinakita ang mga nagawa ng dati niyang mga estudyante.
Malapit na ang dismissal nang biglang bumuhos ang malakas na ulan sa labas. Lahat kami ay napatingin doon. Pati ang professor namin ay huminto sa pagsasalita.
"Shit! Wala akong payong!" bigo na sabi ng isang babae at tumango naman ako sa isip ko. I feel you.
"Ma'am, dismiss niyo na po kami. Baka po lalong lumakas yan," suhol ng isang lalaki sa likod. Sumang-ayon naman ang iba.
Natahimik ang professor namin at mukhang pinag-iisipan pa. Sumigaw ang isa kong kaklase para kumbinsihin siya lalo. Napabuntong-hininga na ito.
"Okay. Okay. Sige na. You may go," sabi nito at naghiyawan naman ang mga blockmates ko sa tuwa.
Mabilis na nagsilalisan ang mga tao sa loob ng room. Sumabay na ako sa pag-alis nila dahil ayaw kong maiwan mag-isa.
Mas maraming naipon ngayon sa entry way ng building. Ang iba ay nakaalis agad dahil may mga dalang payong. Ang ilan naman ay nakisabay sa iba. Napangiwi ako.
What now?
The floor was already wet and the rain was pouring hard. Hindi ko kayang takbuhin iyon. Malayo pa ang parking lot mula sa building na ito. Napakagat ako sa labi at nag-iisip ng maayos na solusyon.
I can just wait till it stops raining. Pero paano kung hindi huminto at mas lalong lumakas? I have no other friends to call. Si Nina at Oli lang naman ang kaibigan ko. I let out a frustrated groan.
"Uhm..." may narinig akong humuni sa gilid ko ngunit di ko siya pinansin at malungkot na nakatingin sa ulan.
"Excuse me po," boses ng isang lalake iyon. Napatingin na ako nang tuluyan nang kalabitin niya ako.
He's an average looking guy. Mas matangkad lang siya nang konti sa akin. Mukha naman siyang mabait.
"Ano 'yon?" tanong ko dito.
"Payong niyo po." Inangat niya ang kamay na may hawak na asul na payong. Napatingin ako roon at nagtatakang tumingin ulit sa kanya.
"That's not mine," I said with a creased forehead.
"May nagpapabigay lang po. Kaya tanggapin mo na po sana." Lalo niyang inilapit ang payong sa akin at napakagat naman ako sa labi ko.
Kinuha ko iyon mula sa kanya. Nagtataka pa rin ako habang tinitingnan iyon. May nagpapabigay? Sino naman? I can't think of a name.
Ibinalik ko ang mga mata sa lalaki para itanong sa kanya kung kanino ito galing.
"Sino—" napatigil ako dahil tumalikod na ang lalaki at nagmamadaling umalis.
Naiwan ako na nakatingin sa lalaki hanggang sa hindi ko na siya nakita. Bumaba ang mga mata ko sa asul na payong. Habang tinitigan iyon ay unti-unti akong napangiti.