CHAPTER 2
**JULIETTE(CHESKA)**
NAKARATING NA KAMI dito sa room. Nagpaalam na si Miss Scarl—este Cara. Ang bait niya pala. Sobra. Ang sarap sa feeling. Hay... buti na lang meron pang mga taong tulad niya.
Kokonti pa lang pala 'yung tao dito sa room. Dire-diretso kami at pumunta dun sa pinakalikod na mga upuan. Nahihiya kasi kami eh. Pero mukhang mababait naman yung mga kaklase namin. Ngumingiti pa nga sila, yung iba nag-ha-hi.
“Napakaganda mo Letlet.” Sabi bigla ni Emil, titig na titig siya sakin. Nagulat pa nga ako eh, ewan. Weird feeling.
“Ano ba JUJU! ‘Wag mo kong tawaging LETLET dito sa school.” Pabulong kong sabi sa kanya, talagang naka-emphasize mga palayaw namin.
“Oo nga LETLET. Nagmukha ka ng tao! Pfft.” Sabi naman ni Drew epal. Inirapan ko tuloy. Tumingin ako kay Juj—este Emil tapos nginitian siya.
“Salamat Juju! Gwapo mo rin. Naks! Kamukha mo na si Julian na kapangalan mo! Yung artista sa TV! Kyaaah!” sabi ko kay Emil a---“Ay sus! Sino ba iyon? Wala akong alam diyan ire! Basta mas gwapo ako doon panigurado! Letlet naman e!” sabat niya. Sinamaan ko nga ng tingin.
Tinitigan ko naman si Drew sabay turo—“At ikaw KAKHAL! KAKALBUHIN na talaga kita! Malapit na. Swear!”
“Kuu! Letlet Panget. Ang panget mo. Woo! May pa-swear swear nang nalalaman. That’s cool… NOT! HAHAHA—A-ARAY!—Kailangan manapak? Pfft—HAHAHA---A-AW! ARAY!”
“Ops ops ops! KAKHAL! LETLET! ANG KUKULET NIYO! Aba’t! Itigil na iyan bay!”
“OPO JUJU!” sabay naming sigaw kay Emil at—
“PFFFFT! HAHAHAHAHAHA.” Sabay-sabay na kaming napatawang tatlo. Para kaming mga tanga. Pero hindi naman masyadong maingay. Eh kasi naman, parang ewan mga tawagan namin.
“HAHAHAHAHA. I’m Drew mga pare!”
“Emil ho! Huwag Juju! Ambaho ire!”
“At sabi ni Cara, ako si Chesk—
Blag!
Biglang bumalibag pabukas yung pintuan. Natahimik ang lahat. Lahat kami napatingin sa direksyoon paroon. Parang natakot yung mga students. Tumahimik bigla, nakakabingi.
Biglang may pumasok na lalake. Nagulat ako.
S-Siya yun. Siya yung lalaki dun sa may hill. Hindi ako pwedeng magkamali. Siya talaga yun. Pero ibang-iba yung itsura niya. Nakakatakot siya. A-Anong nangyari?
Papunta siya sa may direksiyon naming tatlo. Palapit ng palapit.. hanggang tumigil siya sa harap ko. Blangko lang siyang nakatitig sakin na parang patay, wala siyang ka-emo-emosyon. Ako naman, hindi makagalaw sa kinauupuan ko, nagmistula akong istatwa.
“Alis.” Sabi niya.
Pinatunog niya bigla yung leeg niya. Yung parang tunog na nag-crack na buto. “Tch. ALIS.” Sabi ulit niya.
Gusto kong umalis pero parang nakadikit ako sa kinauupuan ko, hindi talaga ako makagalaw. Nanginginig ako at hindi ko alam kung bakit. Kung dahil ba sa takot o dahil sa wakas nahanap ko na rin siya.
“ALIS!”
Naiiyak na ako, hindi ko na alam nangyayari. Magulo. Magulo. Malabo. Hindi ko na maintindihan sinasabi nung mga kaklase ko. Umiikot. Malabo. Hindi ko marinig.
Naramdaman ko na lang na may humihila na sakin palayo.. si Emil at Drew.
Linayo na nila ako pagkatapos nun.. at hindi ko na alam kung anong sunod na nangyari.
**SCARLET**
NATAPOS NA YUNG KLASE, nandito na ako sa bahay, sa loob ng kwarto ko. Wala akong pinasukan na klase actually, lutang kasi ako kanina. Nandito ako ngayon sa tabi ng bintana, tulala lang na nakatitig sa labas, umuulan. Hindi ko pa rin talaga makalimutan yung nangyari kanina.
Nagtataka rin ako dahil hindi ko nakasabay yung tatlong students kanina nung lunch break, sina Cheska, Emil at Drew. Hinanap ko sila at sabi nung mga nakakita, nasa clinic raw sila. Ayoko namang magpunta dun dahil panigurado meron si Agatha—este si Nurse Kaylee, baka hindi ko mapigilan yung sarili ko at kung ano pang magawa ko sa kanya. Ayoko pang makita ulit siya at mas lalong ayokong makausap siya.
Pinagmamasdan ko lang yung ulan. Hawak hawak ko ngayon yung isang sulat ni Daniel na naiwan, basa na nga ng luha ko, halos hindi na mabasa. Umiiyak kasi ako kanina.
Masakit e. Masakit. Lalo na yung ginawa niya kanina...
Ang tagal kong tulala bago ko napagdesisyunang pulutin ang isa sa mga sulat niya. Sulat ni Daniel. Hindi ko pa nga nababasa nung may narinig akong mga hakbang. Footsteps. Rinig na rinig dito sa hallway, out of instinct agad kong tinago yung papel sa likod ko.
Paglingon ko, nakita ko si Daniel—este si Drake. Para siyang nagulat na nakatingin sa may sahig. Binaling niya yung tingin niya sakin pero blangko na ulit yung titig niya. He’s just blankly staring at me.
Pagkatapos nun ay dire-diretso siyang naglakad at ang bilis ng mga pangyayari. Nasusunog na yung mga sulat dun sa sahig. Sinindihan niya pala ng lighter tapos inapak-apakan hanggang sa matupok yung apoy at puro abo nalang yung natira sa sahig. Nung kumalma siya, umalis nalang siya na parang walang nangyari.
Ako naman, naiwang nakatayo at walang nagawa. Ang higpit ng hawak ko sa papel na nasa likuran ko.
At yun nga ang nangyari. Kaya sa dami ng sinulat niya, isa na lang yung naiwan. Itong papel na hawak hawak ko na lang ngayon.
Alam niyo ba kung anong nakasulat dito? Malamang hindi.
Dear Chandria ko, Babs ko, Honey ko, at Babaeng Mahal na Mahal ko (Ops, ikaw lahat yan. Hindi ako babaero.),
Ito na yata ang pang-anim napung sulat ko sa’yo at ito na rin siguro ang huling sulat na matatanggap mo. Sabi ko sa sarili ko, kakalimutan na kita, pero hindi ko magawa. Paulit-ulit ko nang sinasabi ‘to sa mga sulat ko sa’yo. Paulit-ulit dahil umaasa pa rin akong mababasa mo. Paulit-ulit dahil mahal na mahal kita. Nakakasawa ba? Ako kasi, hindi nagsasawa. Hindi ako magsasawang mahalin ka. Hindi ako magsasawang hanapin ka. Hindi ako magsasawang hintayin ka. Hindi ako magsasawang sulatan ka kaso alam ko kung kailan kailangan ko nang tumigil.
Sorry. Yan na muna siguro yung masasabi ko. Sorry kung may magawa man akong hindi kanais-kanais. Sorry kung hindi mo na ako makilala. Basta sorry. Sorry. Paalam.
Kung mabasa mo man ‘to, tandaan mo. Mahal kita Babs ko. Forever and ever. Kung gusto mo akong makita, siguro mahahanap mo ako sa lugar kung saan ka tinuturo ng puso mo. Bahala ka nang alamin kung saan. Basta ako, naniniwala pa ring makikita ulit kita. Paalam mahal ko..
Nagmamahal,
Daniel gwapo, Unggoy mo at habang buhay i----
“Huh?”
“S-Sino ka?”
Bigla na lang kasing may tumakip sa mga mata ko.
“Sino ka?”
“Sino ka?"
"Tay Sebastian?”
Pero hindi. Hindi naman ganito kamay ni Tay Sebastian.
“Pfft.” Sabi niya. Parang pinipigilan yung tawa. Pamilyar eh.
“Sino ka sabi?”
“Kinalimutan mo na ba ako? Guess who?”
Oh.. My.. God.
“K-Kuya?”
“Kuya who?”
“KUYA GWAPO!”
“Tinumpak mo! Bato!” sabi niya at tinanggal na yung pagkakatakip niya sa mata.
Agad ko siyang sinunggaban ng yakap. Napahiga pa tuloy sa kama ko, bigat ko kasi e.
“Woah. Hinay hinay little sis. Miss na miss mo naman yata ako? Tsk! Gwapo ko talaga.”
“Kuya Sam! Miss na nga kita! Nakakainis ka!“ Hinampas ko nga. Aray baby sis!” ngiwi niya habang tumatawa. “Nakakainis ka! I hate you kuya! I hate you! I hate you! I hate you!” Patuloy ko pa rin siyang hinahampas habang sinisigawan nang paulit-ulit. "A-Aw! Sorry na sabi o!"
“Kuya! Kyaaah! Ibaba mo 'ko!” sigaw ko. Bigla niya kasi akong binuhat tapos tumayo siya. Ang tangkad niya eh. Ganun ba ako kagaan?
Umikot-ikot pa siya. Gawain niya ‘to dati eh. Nakakamiss. Ang saya ko. Pero nakakahilo ka--
“Kuya! Ibaba mo ko sab--teka sino siya?” tanong ko. May nakita kasi akong babae doon sa may bungad ng pintuan, nakangiting pinagmamasdan kami. Ang ganda niya.
Binaba naman ako ni kuya tapos ginulo yung buhok ko. Sinenyasan niya yung babae na lumapit. Lumapit naman siya.
“Chacha—Ehm, I mean Cara. This is Fatima, my girlfriend, and your soon-to-be sister-in-law. Fatima, this is my one and only sister, Ka—Scarlet. Call her Cara.”
“OMG Kuya! Binata ka na! Sa wakas. Hahahaha. Hi Ate! Congrats sa inyo,” sabi ko. Woman-hater kasi dati si Kuya. Biruin mo 'yun? After five years na hindi ko siya nakita. Yeah, nasa ibang bansa kasi siya. Nag-eemail naman pero minsan lang. Busy kasi eh. Siya ang mas inaasikaso ni Mom at Dad. Buti pa nga siya madalas silang kasama eh.
“Hi Cara. You’re so pretty.”
“Thanks Ate Ganda.” Sabi ko habang nakangiti. Tumingin ako kay Kuya. “Kuya, asan na si Mommy at Daddy, akala ko ba last last month pa sila uuwi? Hindi ko rin sila macontact eh. Ilang beses na akong nag-email. Walang sagot.”
Napasad smile siya. “Matagal pa raw bago sila makauwi Chacha eh. Sorry.”
“Pero huwag kang malungkot! May surprise pa ko sa’yo! Teka.”
“Hoy! Pasok na kayo!”
Huh? Sino kaya 'yung mga 'yun?
Napatingin ako sa may pinto. Unti-unting pumasok si…
“Kuya Boss Boypren! Namiss din kita! Ang sama niyo! Bakit ngayon lang kayo nagpakita?” Napatakbo tuloy ako sa kanya at yinakap din siya. Ganyan talaga tawag ko sa kanya, ‘wag magtaka. Pinsan ko lang naman siya. Nakakaiyak naman ‘tong mga ‘to. Nakita ko sa likod niya si...
“Oy! Bitc—este Jale! Hindi kita namiss.” Sabi ko sa kapatid ni Kuya Xavier at binelatan. Pero sa totoo niyan, miss na miss ko na siya. Parang bestfriend ko na kasi 'yan noon, kakambal pa nga e.
“Asa bitch. Hindi rin kita namiss.”
Ang sama talaga nito porebs. Pero wag kayo, tawagan talaga naming dalawa 'yun. Hindi kami magka-away, nagmamahalan kami. Napatawa tuloy ako.
Kamiss yung kasamaan niya at 'yung pagiging masama ko rin sa kanya. Ganyan kami magmahalan. Masama sa isa’t isa. Pinsan ko silang dalawa. Si Kuya na tinatawag kong boss boypren, Stephen Xavier King Ponce saka si Bitch na kakambal ko, Jale Aria Maeve Ponce. Mga Ponce, pinsan namin sila.
Lumabas na muna si Kuya Sam at Ate Fatima.
Pumasok nang tuluyan sa loob sina Kuya Xavier tapos si Jale. Tapos isang babae ulit na parang ka-edad lang ni Ate Fatima na ngayon ko lang nakita, maganda rin siya, may buhat buhat siyang batang babae. Halos kasing-edad yata ni liit .
Dire-diretso yung babae tapos biglang binatukan si Kuya Boss Boypren. Napatawa na naman ako. Napa-aray tuloy si Kuya ng malakas. Anyare?
“UMMA!” sabi ng bata nu'ng binaba siya nu'ng babae tapos biglang tumakbo at yumakap sa 'kin.
Hala?
Napanganga bigla si Kuya Xavier, Jale, saka 'yung magandang babae. Teka. Ano raw ulit?
“UMMA! Shawanghae.” And she kissed me on my cheek.
U-Umma?
T-Teka.
Mommy 'yun 'di ba?
Ano raw?
“HA?”