Hindi ko alam kung mapapaluha ko kayo, basta ako tumutulo yung luha ko habang ginagawa ko ang chapter na'to. May pagka ma drama ang part na 'to.
No proofread so bear with the typo error hehehe :D
-----
Mahal kita..
Lester...
Bigla na lang tumulo ang luha na kanina ko pa pinipigilan. Kahit umaasa ako na sana tama ang mga hinala ko ay hindi ko pa rin maiwasang makaramdam ng lungkot at sakit. Kasi alam ko naman na 'tong mga kakaibang namumuong damdamin dito sa puso ko ay hindi ko maipaglalaban.
Ikaw ba? Ikaw ba talaga si Bunsoy?
Gusto kong isigaw ang mga tanong na yan sa kanya. Gusto kong sumigaw para magising siya at sabihin na niya sa akin ang lahat. Ang lahat-lahat! Pero hindi ko magawa.
Dahil wala akong lakas ng loob?
Dahil natatakot ako? O
Dahil kahit malaman ko pa ang lahat at ang katotohanan ay hindi na pa rin mababago nito ang lahat?
May girlfriend na siya at ako?
Hindi na rin magtatagal..
Imbes na gisingin siya ay mas pinili kong lumabas na lang. Pakiramdam ko kasi hindi na ako makahinga dahil sa sobrang lungkot na nararamdaman ko. Ngayon palang nalulungkot na ako habang iniisip ang mga posibleng mangyari pagdating ng araw.
Lumabas ako ng silid na 'yun na may luha pa rin sa mga mata. Naglakad ako palayo. Ang gusto ko lang ay ang makalayo. Ang mapag-isa. Ang maisigaw at maipalabas 'tong nararamdaman ko. Lakad lang ako nang lakad. Wala akong pakialam sa mga tao na nakakasalubong ko. Alam ko na padilim na rin dahil sa alas siete na nga ng gabi at bukas pa ng umaga magsisimula ang training at seminar namin.
Pero napahinto ako sa paglalakad nang mapansin kong may humarang sa daanan ko. Nang tumingala ako ay nakita ko ang malungkot na mukha ni Niexy.
"Pwedi ba tayong mag-usap?" Ang sabi niya. Tatanggi sana ako kung hindi niya lang ako hinawakan sa kamay at kung hindi ko lang nakikita ang lungkot sa kanyang mga mata. Wala akong ibang nagawa kundi ang tumango at pagbigyan siyang mag -usap kami.
Sumunod lang ako sa kanya sa paglalakad. Nasa likuran niya ako at tinitingnan ko lang siya. Mukhang seryoso ang pag-uusapan namin dahil sa lalim nang iniisip niya. Napapansin kong palayo na kami sa mga kasama namin. Nag-aalala ako. Hindi para sa sarili ko kundi para sa kanya dahil babae siya at gabi na rin. Hindi rin naman namin kabisado ang lugar. Nang mapansin kong huminto siya dun ko lang din napansin na ang layo na pala ng aming narating. Malapit na kami sa kagubatan at may mga malalaking bato na rin kaya kung may maghahanap man sa amin hindi agad kami makikita. Humarap siya sa akin. Nagtama ang aming mga mata. Kahit may kadiliman sa paligid ay nakikita ko at nababasa ang sobrang lungkot na nababalot dun dahil sa liwanag na nagmumula sa bilog na buwan. Binigyan niya ako ng isang pilit na ngiti at saka niya ako tinalikuran at humarap siya sa dalampasigan.
"Napakaswerte ko sa kanya.." Ang pagsisimula niya. Alam kong si King ang tinutukoy niya. Nanatili lang akong nakatayo sa kanyang likuran at hinihintay ang iba pa niyang sasabihin. "Pero sinayang ko 'yun. Sa aming dalawa ako yung unang nagkamali. Ako yung naduwag na ipaglaban ang pagmamahalan namin sa mga magulang namin. Nakakatawa, dahil kung kailan okay na. Kung kailan maayos na at tanggap na tanggap na ng mga magulang namin yung relasyon namin saka naman siya nagbago." Humarap siya sa akin at tinitigan ako. "Nang makilala ka niya-bigla siyang nagbago. Naiintindihan ko naman kung bakit hindi ka niya madaling kalimutan eh. Maiintindihan ko naman kung gusto niyang mapalapit sa 'yo at maging kaibigan ka. Pero hindi ko maiintindihan at matatanggap kung mamahalin ka niya." May luha nang tumulo sa kanyang mga mata. Gusto kong magsalita pero wala namang mga salita ang gustong lumabas sa bibig ko. "Pero sadyang nagbago na nga ang lahat kasi... minahal ka na niya. Alam ko hindi siya bakla at kailan man hindi siya magiging bakla. Sadyang iba ka lang talaga." Lumapit siya sa akin at hinawakan ang dalawa kong kamay. Tumingin siya sa akin na may pakikiusap sa kanyang mga mata. "Una naman siyang naging akin eh... Nakikiusap ako. Pwedi bang wag mo siyang mahalin. Pwedi bang wag mo na lang siyang pansinin at balewalain mo na lang ang mga pinapakita niya. Nandiyan naman si Kuya Lucas. Nandiyan naman ang bunsoy mo, siya na lang ang mahalin mo. Si kuya na lang. Mahal na mahal ka naman ni Kuya eh." Bigla siyang lumuhod sa harapan ko habang humahagulgol ng iyak. Hindi ko na rin napigilan ang sarili kong umiyak. Naaawa ako kay Niexy. Naaawa ako sa sarili ko. "Rhett, mahal ko si King... Mahal na mahal."
Mahal ko rin siya... Mahal ko si Heaven King.. Ang aking bunsoy..
Gusto kong sabihin yan kay Niexy pero alam ko na mas lalo ko lang siyang masasaktan. Pinatayo ko siya at pinatingin sa aking mukha. Pinunasan ko ang mga luha sa kanyang mga mata gamit ang aking mga daliri at pilit na ngumiti sa kanya.
Masakit man sabihin. Masakit man ang magparaya. Pero kailangan eh. Minsan kailangan natin saktan ang sarili natin para mapasaya yung iba. Kailangan nating maging malungkot para mapangiti sila. Kailangan nating umiyak para sila naman yung tumawa. Naisip ko rin, bakit ko ipaglalaban ang isang pagmamahal na alam ko naman na mawawala rin sa akin.
"Ngumiti ka na, hindi bagay sa 'yo yung umiiyak. Pumapangit ka eh!" Pang-aasar ko sa kanya. Pinapagaan ko lang yung bigat na nararamdaman namin. "Mahal mo siya hindi ba? Kung may nararamdaman man ako sa kanya yun ay bilang isang kaibigan lang. At kung ano man yung nararamdaman niya sa akin, wag kang mag-alala hindi ko yun papatulan...
Hindi ako pweding magmahal dahil maiiwanan ko lang sila." Ang makahulugan kong sabi. Tumingin sa akin si Niexy na waring nagtatanong ang kanyang mga mata. Alam ko nagtataka siya sa huling mga salitang sinabi ko. "Palalim na nang palalim ang gabi. Mabuti pang bumalik ka na sa silid mo." Ang nakangiti kong sabi.
"Pa'no ka?"
"Dito muna ako. Magpapahangin lang saglit at babalik din ako sa silid." Ang nakangiti kong sabi.
"Kung una lang kitang nakilala at kung naging magkaibigan tayo noon.. Siguro, minahal din kita." Ang nakangiti niyang sabi. Napangiti na lang din ako sa sinabi niya. "Sige.. Mauuna na ako. Mag iingat ka dito, ha?"
"Kaw din, mag-ingat ka." Kumaway pa siya bago niya ako tinalikuran.
Nakangiti nga ako pero umiiyak yung puso ko. Binabalot ako ng sobrang lungkot at sobrang sakit. Tumingala ako sa langit.
"Kuya Jeroe, malapit na tayong magkita. Kung noon ako ang iniwan ni Bunsoy. Ngayon, ako ang mang iiwan." Unti-unti na namang pumapatak ang luha sa aking mga mata. Nag-uunahan na nga ang mga ito. "Unti-unti ko nang nararamdaman ang panghihina ng katawan ko." Huminga ako nang malalim saka sumigaw
"Bakit? Bakit hindi ka nagpakilala agad?!" Ang sigaw ko. Nakaharap ako sa dalampasigan at nakikita ko rin ang bilog na buwan na siyang tanging nagbibigay liwanag sa akin. "Mahal mo ako? Bakit hindi mo sinabi agad?! Mahal din naman kita eh." Para akong batang umiiyak. Para akong baliw na nagsasalita mag-isa. Unti-unti akong napaupo sa buhangin. Napaluhod ako habang umiiyak pa rin. "Mahal kita... pero.. hindi pwedi...
Itatago at iingatan ko na lang ang pagmamahal ko sa 'yo dito sa puso ko. Kahit sa'n ako mapunta. Dala-dala ko 'to at mananatili ka dito.."
Tuluyan na akong umupo sa buhangin. Nakatingin lang ako sa alon na pabalik-balik. Nararamdaman ko na rin ang paglamig ng hangin na bumabalot sa katawan ko. Napapayakap ako sa sarili ko para maibsan kahit konti yung lamig at lungkot na bumabalot sa akin. Nasa ganun akong sitwasyon ng maramdaman ko na may naglagay sa akin ng jacket mula sa likuran. Kahit hindi ko lingunin kung sino ang nasa aking likuran ay alam kong si Heaven King yun dahil sa kakaibang kaba na sa kanya ko lang nararamdaman. Narinig ko pa ang pagbuntong hininga niya pero nanatili pa rin akong nakatingin lang sa kawalan. Napansin ko na lang nasa tabi ko na siya't nakaupo.
"Kanina pa kita hinahanap. Hindi ka ba nagugutom?" Ang pagbasag niya sa katahimikan.
"Bakit mo naman ako hinahanap?" Ang tanong ko na hindi man lang tumitingin sa kanya.
"Namimiss kita.." Lihim akong napangiti. Ang sarap sanang pakinggan. Naramdaman kong humarap siya sa akin. Hinawakan niya ang magkabilang pisngi ko upang maharap ko siya. Nagtama ang aming mga mata. Ibabaling ko sana ang mukha ko sa ibang direksiyon nang pigilan niya ako. Hindi ko kasi matagalan ang mga titig niya. At kapag hayaan kong tumingin sa kanyang mga mata baka hindi ko lang mapigilan yung emosyon ko. Sa totoo lang gusto ko na siyang yakapin. Yakapin nang napakahigpit. "Nalulungkot ka ba? Nahihirapan? Ako rin naman. Alam mo ba yung feeling na gusto kong itakas ka na lang. Yung lumayo tayo sa mga taong nakapaligid sa atin..." Titig na titig pa rin kami sa mata ng isa't isa.
Kung hihilingin ko ba sa iyong samahan mo ako1sa kamatayan, gagawin mo kaya?
"Ano ba tayo?" Shit! Bakit ba nasasaktan ako sa sarili kong tanong. At bakit ba natatakot ako sa maaaring marinig na sagot. Hinihintay ko ang sagot niya pero hindi siya makasagot.
Ano ba tayo? Walang tayo pero may nararamdaman tayo sa isa't isa. Walang tayo kaya tayo nahihirapan ng ganito.
"Mahal kita..." Ang mahinang sabi niya pero para sa akin iyun na siguro ang pinakamalakas na salitang narinig ko. Kasabay nang pagpikit ko ay ang pagtulo naman ng aking mga luha.
Mahal din kita.
Hinayaan kong sa isip ko na lamang ang mga salitang yun. Naramdaman ko ang pagdikit ng mga labi niya sa mga labi ko. Malambot. Matamis. Marahan at puno ng pagmamahal. Napakagat siya sa lower lip ko na nagpaungol naman sa akin. Tumigil siya sa paghalik subalit magkadikit pa rin ang aming mga mukha. Tumitig siya sa aking mga mata na waring naghihingi ng permiso sa mga susunod pa niyang gagawin. Ngumiti naman ako sa kanya at tumango. Kung ano man ang mga mangyayari ngayong gabi, iingatan at itatago ko na lang yun dito sa 'king puso.
Muli niya akong hinalikan. Mas maalab. Mas agresibo. Puno nang pananabik at pagnanasa. Unti-unting bumababa ang labi niya sa leeg ko. Napahawak ako sa batok niya nang kagatin at sipsipin niya ito. Dahan -dahan akong napahiga sa buhangin habang patuloy pa rin siya sa paghalik sa akin. Nang tuluyan na akong napahiga at nakapatong naman siya sa akin saka lang siya huminto para maghubad ng kanyang damit. Tinulungan niya rin akong hubarin ang sa akin. Muli niya akong hinalikan sa mga labi. Napabuka ako nang kagatin niya ang lower lip ko, saka niya ipinasok ang kanyang dila at nakipag espadahan naman ito sa aking dila. Ang kamay naman niya ay pumipisil sa nipple ko kaya napapaliyad at napapaungol ako dahil sa kakaibang kuryenteng bumabalot sa akin. Para namang may sariling pag-iisip ang aking mga kamay dahil kusa na lang itong naglalakbay sa kanyang katawan. Bumaba ang kanyang halik hanggang sa aking dibdib. Hinanap niya ang kaliwang nipple ko. Sinisipsip at kinakagat niya ito habang ang isang kamay naman niya ay naglalakbay sa aking katawan. Napapaso ang balat ko sa bawat himas niya dito. Pumaibaba ang kanyang kamay hanggang sa matagpuan nito ang aking pagkalalaki na kanina pa nakatayo. Tumigil siya sa paglalaro sa aking nipple at hinubad niya ang aking short na suot pati ang aking brief. Tumambad naman sa kanya ang aking pagkalalaki. Bigla akong napaliyad nang hawakan niya ito dahil sa init at kuryenteng bigla na lang dumaloy sa 'king katawan. Napangiti naman siya dahil sa 'king reaksiyon. Hinubad na rin niya ang kanyang short at underwear. Tumambad sa akin ang kanyang may kataasan at matabang pagkalalaki na tayong-tayo na rin. Muli siyang pumatong sa akin. Muli niya akong hinalikan sa mga labi na tinugon ko naman. Napapa-ungol ako sa kanyang ginagawa dahil habang hinahalikan niya ako, tumataas-baba naman ang kanyang katawan sa aking katawan kaya nagkakabanggaan ang aming pagkalalaki. Naramdaman ko ang kanyang kamay na humawak dito. Itinaas-baba niya ang kanyang kamay sa 'king pagkalalaki kaya napapaliyad naman ako. Bigla siyang tumigil sa paghalik sa akin. Bigla siyang bumaba upang magpantay ang ari ko at ang kanyang mukha. Muli niyang itinaas baba ang kanyang kamay at bigla niyang isinubo ang aking pagkalalaki kaya napasabunot ako sa kanyang buhok. Ramdam ko ang init ng kanyang bibig at kitang-kita ko ang paglabas-masok ng aking pagkalalaki dito. Ilang minuto rin niyang ginawa iyun. Humito siya at muling pumatong sa akin. Tumitig muna siya sa akin bago nagsalita.
"Are you ready?" Medyo paos na tanong niya. Tumango naman ako. Hinalikan niya ako sa noo saka sa mga labi bago niya dahan-dahang ipinasok ang may kalakihan niyang pagkalalaki sa akin. Napapangiwi at napapaarko naman ang katawan ko dahil sa sakit at hapdi. Napakagat pa ako sa labi niya na naging dahilan upang magdugo ito. Inilayo ko ang mukha ko sa kanya upang makita ang nasugatan niyang labi.
"Sorry.."
"Sshh.. Okay lang." Hinalikan niya ulit ako sa mga labi. "Ako ang dapat na humingi sa 'yo ng sorry.." Pinunasan niya ang pawis sa 'king noo gamit ang kanyang kamay. Nagsimula na siyang gumalaw. Dahan-dahan. Puno nang pag-iingat. Sinasabayan niya ng halik sa akin ang paglabas masok na ginagawa niya. Napapaungol na rin siya.
Mahal Kita bunsoy.. Pero hayaan mo na lang na hindi ko sabihin sa 'yo ang tatlong salitang 'yan.
Tanging liwanag na nagmumula sa bilog na buwan ang tanging naging ilaw namin. Hindi ko rin alintana ang lamig dahil sa init na nagmumula sa kanyang katawan at sa init na aking nararamdaman. Nang gabing iyun, paulit-ulit niyang inangkin ang aking katawan. Hindi ako nagsisisi at hindi magsisisi. Ang tunog ng alon ang tanging musika namin. Ang mga bituin at buwan sa langit naman ang naging saksi sa lihim naming pagmamahalan.
Bago ako nakatulog narinig ko pa ang mahinang bulong ni Heaven King sa akin..
"Mahal kita....Bunso."
---