NOOBFUL // ONE
ในที่สุดแหวนของพี่ยูราที่แต่งงานไปอยู่ต่างประเทศทิ้งไว้ให้ชานยอลดูต่างหน้าเวลาคิดถึงก็ตกไปอยู่ในมือรุ่นพี่ขี้แกล้งเรียบร้อย นึกถึงข้อแลกเปลี่ยนก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าเอาตูดมันหมายความว่าอะไร ร่างสูงเดินกลัดกลุ้มถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่าระหว่างทางเดินไปเอาจักรยานลูกรักที่จอดอยู่ข้างหลังมหาลัยเพื่อปั่นกลับบ้าน
ระหว่างที่ชานยอลกำลังยกขาคร่อมจักรยานพลางคิดไม่ตกกับเรื่องที่รุ่นพี่สั่งให้ทำอยู่นั้นก็มีรถยนต์ราคงแพงหูดับขับมาจอดเทียบข้างทางเท้าเพื่อเปิดกระจกเรียกคนน่ารักซึ่งกำลังยืนดูดน้ำอยู่กับแก๊งเพื่อนให้หันไปสนใจ แต่สีหน้าคนสวยไม่ยักกะอยากสนใจซักกะนิด
"น้องแบคครับขึ้นรถกัน เดี๋ยวพี่คริสไปส่ง"
ถ้าชานยอลจำไม่ผิด นั่นพี่คริสปีสี่เดือนคณะบริหารฯ ตามจีบแบคฮยอนมาพักใหญ่แล้วแต่ท่าทางแบคฮยอนไม่เล่นด้วย คิดดูว่าขนาดหล่อรวยมีรถขับอีกคนยังไม่เอา ละไอ้เอ๋อถีบจักรยานน้ำลายไหลแบบนี้คงไม่มีตัวตนในสายตาอยู่แล้ว..
"ไม่เป็นไรครับ แบคจะไปดูหนังกับเพื่อนต่อน่ะ"
"งั้นพี่ไปส่งเพื่อนเราให้ด้วยดีไหม"
"เพื่อนแบคเกรงใจพี่น่ะสิ พวกมึงเดี๋ยวเราไปกันเองดีกว่าเนอะ เนอะๆ เนอะสิอิดอกก" มือเล็กเอื้อมไปหยิกเอวพลางจิกตาใส่เพื่อนสาวสองคนของตัวเองที่กำลังล่องลอยเคลิบเคลิ้มในความหล่อของพี่คริสทีละคนจนเซฮุนกับคยองซูทำปากคว่ำเบะใส่
"เอางั้นก็ได้ครับผม เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหานะ"
แบคฮยอนพยักหน้ายิ้มหวานในขณะที่เอานิ้วชี้กับนิ้วกลางไขว้กันไว้ข้างหลังพร้อมท่องในใจว่าใครก็ได้ช่วยเอาไอ้เงิงขี้เก๊กนี่ไปเก็บที นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกชายอาจารย์ดร.วิชาที่โคตรจะยากนะแบคฮยอนคงไม่คบให้เสียเวล่ำเวลาหรอก
"โถ มึงนี่มันไม่มีสมองเอาซะเล้ยให้เขาไปส่งบ้านก็จบละ อีกกี่ชาติจะหาได้ทั้งหล่อทั้งรวยทั้งฉลาดมึงจะเล่นตัวทำไมนักหนาเนี่ย" เซฮุนมองจิก
"มึงก็ไปลองคบเองสิจะได้รู้ว่าพี่เขาเป็นยังไง กูคนนะไม่ใช่เจ้าหญิงดิสนีย์" แบคฮยอนถึงกับกุมขมับ ไปเดทด้วยครั้งเดียวก็เกินพอ ชีวิตนี้ไม่ขอคบ
"ถ้ามันสบายไปทั้งชาติเป็นกูก็ยอมนุ่งกระโปรงสุ่มไก่แบบเจ๊ซินเดอเรลล่าละกันวะ เรื่องมากระวังได้ผัวเป็นกรรมกรแบกหามไม่ก็พวกเอ๋อแดกน้ำลายไหลพูดไม่รู้เรื่องนะเพื่อนรัก" คยองซูตบไหล่เพื่อนพลางโบกมือลาเมื่อรถของที่บ้านขับมารับถึงที่
"บ้าย กูก็ไปก่อนล่ะนะผัวมารับและ พรุ่งนี้เจอกันอิตูดใหญ่"
เซฮุนกระโดดขึ้นซ้อนท้ายวินมอเตอร์ไซด์เสื้อกั้กวูฟแปดแปดสีส้มสะท้อนลูกตาพลางเอาหน้าซบหลังผัว(?) คือใครหล่อมันก็เรียกผัวหมดไม่เว้นแม้กระทั่งพี่วิน
โถ... แบคฮยอนเขวี้ยงน้ำแข็งในแก้วใส่พวกมันไปคนละสองก้อนข้อหาปากหมาเกินจะทน
"นี่ผีเจาะปากมันมาพูดใช่ไหม ไอ้พวกนี้"
ร่างเล็กขมวดคิ้วบ่นมีวันไหนบ้างล่ะที่พวกมันจะไม่แช่งให้ได้ผัวเป็นเอ๋อ ไม่ก็เป็นกรรมกรเนี่ย
"เห้อ เมื่อไหร่พี่แบคบอมจะมารับซักที"
แบคฮยอนก้มดูเวลาจากหน้าจอโทรศัพท์เบื่อๆ เพราะวันนี้บอกจะไปกินข้าวกับป๊าตอนหกโมงก็เลยจะขับรถมารับไม่งั้นป่านนี้แบคฮยอนก็กระโดดขึ้นวินไปกับเซฮุนละเห็นมันจะไปปาร์ตี้กับเพื่อนต่างคณะ ก็เลยอดไปเพราะพี่แบคบอมมานัดเอาป่านนี้
"พี่จะมาถึงได้ยังอ่ะ รอนานแล้วนะ"
แบคฮยอนกดส่งข้อความเสียงไปหาพี่ชายระหว่างเดินข้ามถนนเพื่อเข้าร้านสะดวกซื้อเพราะปกติหลังมหาลัยรถไม่ค่อยเยอะแบคฮยอนก็เลยไม่ทันได้ระวังมากนักตอนข้ามถนน
ปี๊นน ปี๊นน!
พอดีจังหวะนั้นมีรถมอเตอร์ไซค์ขับมาด้วยความเร็วพุ่งเข้ามา คนที่ยืนมองร่างเล็กอยู่นานสองนานเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งไปดึงแขนอีกคนออกมาจากถนนได้เฉียดฉิว แบคฮยอนล้มลงตรงข้างถนนพร้อมกับคนที่พุ่งเข้ามาช่วย แต่อีกคนเอาตัวบังไว้คนตัวเล็กก็เลยไม่เจ็บ
"ข้ามถนนก็ดูทางซะบ้างเซ่!"
โอ้ยวันนี้มันวันซวยอะไรร้อยวันพันปีข้ามถนนไม่เคยพลาด แถมโดนไอ้เด็กแว๊นมันด่าเอาอีก เพราะตกใจงงอยู่เลยยังตั้งสติช้าไปหน่อย พอหันมองรอบกายอีกทีก็ไม่เห็นคนที่พุ่งเข้ามาช่วยซะละ ยังไม่ได้ขอบคุณเลยอ่ะเมื่อกี๊นี้เกือบไปแล้วเชียว
"หนูๆ ไม่เป็นไรใช่มั้ยลูก"
"ไม่ครับป้า"
แบคฮยอนส่ายหัวปฏิเสธป้าที่ขายของแผงลอยแถวนั้นพลางลุกปัดกางเกงตัวเอง อยากรู้จังว่าใครเป็นคนมาช่วยไว้แล้วทำไมถึงรีบหนีไปซะเร็ว เห็นแค่ข้างหลังวิ่งไปไวๆ ถ้าไม่ได้เขาคนนั้นคงแย่ไปแล้วแท้ๆ ต่อไปจะข้ามถนนคงต้องระวังให้มากกว่านี้แล้วล่ะ
"มาแล้วๆ พี่ขอโทษทีรถมันติด" พี่แบคบอมจอดรถรอเปิดกระจกเรียกน้องชายตัวเล็กที่กำลังทำหน้าบึ้งไม่พอใจ
"รอตั้งนาน! นี่เกือบโดนมอไซค์ชนด้วยดีนะมีคนช่วยทัน" แบคฮยอนกอดอกบ่นพี่ชาย
"อ้าวแล้วเป็นอะไรไหมต้องไปหาหมอป่าว สมุดหล่นอยู่น่ะหยิบมาแล้วขึ้นรถได้แล้ว" พี่ชายที่นั่งอยู่ในรถพยักเพยิดไปทางของที่หล่นอยู่ใกล้ๆเท้าแบคฮยอน
สมุด? นั่นไม่ใช่สมุดเราซักหน่อย
.
.
"แฮ่ก.."
ชานยอลตาลีตาเหลือกรีบปั่นจักรยานกลับมาจนถึงหน้าบ้านของตัวเองภายในเวลาไม่ถึงสิบนาที ทันทีที่จอดลูกรักเข้าที่ ร่างสูงก็โค้งตัวเท้ามือกับหัวเข่าหอบแฮ่กจนลิ้นห้อยเพราะความเหนื่อยและรีบร้อน ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะรีบถีบจักรยานหนีมาทำไมในเมื่อไม่ได้ทำอะไรผิด ทำดีด้วยซ้ำที่ได้ช่วยให้แบคฮยอนปลอดภัย
แต่ก็เป็นแบบนี้จนชิน ไม่กล้าเผชิญหน้าแม้จะแค่เศษเสี้ยววินาทีเดียวก็ไม่กล้า เมื่อครู่นี้พอเห็นอีกคนอยู่ในอันตรายเข้าก็เผลอตัวทิ้งจักรยานรีบเข้าไปช่วยทันทีโดยไม่มีข้อแม้ แต่พอตั้งสติได้ก็รีบหนีมาแบบไม่คิดชีวิตซะแล้ว
"กลับมาแล้วหรอลูก วันนี้เรียนยากไหม"
"ครับแม่ ไม่ยากหรอกแค่แคลคูลัสกับพรีเทสต์นิดหน่อยน่ะครับ"
"ดีจ้ะ แล้วทำไมกระเป๋าไม่ได้รูดซิปแบบนั้นล่ะเรา รีบไปอาบน้ำลงมากินข้าวด้วยกันนะ"
ชานยอลหันไปมองกระเป๋าเป้ของตัวเอง ซิปมันเปิดอยู่จริงๆ เขาไม่ได้คิดอะไรจึงรูดซิปมันแล้วเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำเพื่อลงมาทานข้าวมื้อเย็นกับครอบครัวตามปกติ
ครอบครัวปาร์คเป็นครอบครัวที่ค่อนข้างเข้มงวดเรื่องการเรียนอย่างเสมอต้นเสมอปลายนั่นจึงทำให้ชานยอลรักเรียนขนาดที่ว่าเรียนอย่างเดียวเรียนจนแทบไม่สนใจโลกเลยก็ว่าได้ เคยเห็นพวกเด็กเรียนแถวหน้าห้องแว่นหนาๆวันๆไม่สนใจอย่างอื่นนอกจากมาเรียนใช่มั้ย?
ชานยอลก็เป็นแบบนั้นแหละ เป็นบุคคลประเภทที่ไม่ค่อยมีใครอยากคบหาเพราะฉลาดเกิน พี่สาวแต่งงานเป็นดีไซน์เนอร์อยู่ที่ต่างประเทศ พ่อเป็นทนายส่วนแม่เป็นทันตแพทย์ ที่จริงชานยอลก็สอบติดแพทย์แต่ดันมาเลือกเรียนวิศวะเพียงเพราะรู้มาว่าแบคฮยอนใฝ่ฝันอยากมีแฟนเป็นวิศวกร จะว่าโง่ก็โง่ล่ะนะ ก็คนมันรักให้ทำไงได้
ก็เพราะเรียนเก่งทุกวิชาขนาดที่ว่าคะแนนสอบกลางภาคครั้งแรกสูงที่สุดในคณะนั่นแหละถึงได้โดนพวกรุ่นพี่แกล้งเอาแบบนี้ อีกอย่างก็เป็นพวกไม่กล้าสู้คน ผลมันก็เลยกลายเป็นอย่างที่เห็นไป ชานยอลมักจะอ่านสมุดที่จดตอนเรียนไว้เสมออย่างน้อยวันละห้ารอบกำลังดี
ครับ...ไม่ต้องตกใจหรอก เพราะอ่านไงเลยฉลาดถ้าไม่อ่านก็คงโง่ไปแล้ว
"สมุดแคลฯ สมุดแคลฯอยู่ไหน"
แต่วันนี้เขาดันหาสมุดไม่เจอ แล้วก็เพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าตอนเย็นเปิดกระเป๋าหยิบกุญแจออกมาไขที่ล็อคจักรยานไว้แล้วยังไม่ได้ปิดซิบก็รีบทิ้งจักรยานแล้ววิ่งไปช่วยแบคฮยอน...
หรือว่าสมุดหล่นจากกระเป๋าตอนนั้น!
"ยะ แย่ล่ะ"
˟
มือเรียวเปิดดูสมุดเล่มบางที่ถูกจดเอาไว้เป็นระเบียบทุกบรรทัดอย่างละเอียดตั้งแต่หน้าแรกจนเกือบจะหมดเล่มบนเตียงหลังจากไปทานข้าวกับป๊ามาเรียบร้อย อื้อหือเจ้าของสมุดคงจะเรียนเก่งน่าดูถึงได้เขียนพวกนี้ออกมาได้ถึงขนาดที่แบคฮยอนอ่านไอ้สัญลักษณ์กับโจทย์พิลึกกึกกือนี่ไม่ได้ซักอันเดียว
แบคฮยอนกรอกตาแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ถึงกับผงะไปหลายนาที ทำไมรู้สึกโง่ได้ขนาดนี้นะเรา?
"นี่มันแคลคูลัสหรือยันต์กันโง่วะ"
แต่เจ้าของสมุดนี่ต้องใช่คนที่มาช่วยเขาเมื่อตอนเย็นแน่นอน แล้วไหนชื่อเจ้าของหรือว่ารหัสนักศึกษาล่ะ ไม่มีเขียนไว้หน่อยเลยหรอ แค่คณะไหนชื่ออะไรก็ได้จะได้เอาไปคืนถูกตัวแล้วก็เผื่อได้ขอบคุณด้วย มือเล็กพลิกสมุดไปมาเพื่อหาเจ้าของ
"อ้ะ นี่ไงรหัสนักศึกษา 5805501127"
Engineering เอ็น-จิ-เนีย-ริ่ง ก็คณะวิศวะน่ะสิแล้วก็นี่ไงมีชื่อตัวเล็กๆ อยู่ตรงนี้ด้วย
'ปาร์ค ชานยอล'
"ทำแบบนี้จะดีอ่อ ถ้าไม่ใช่เจ้าของมาเอาไปอ่ะทำไง"
"เถอะหน่าเชื่อกู กูฝากให้ Information ประกาศให้ละว่าให้ปาร์คชานยอลมาเอาของที่ลืมไว้ที่นี่"
แบคฮยอนวางสมุดไว้บนโต๊ะในห้องสมุดของมหาลัยแล้วแอบดูอยู่ห่างๆ นี่เป็นแผนของคยองซูที่คิดจะหาตัวเจ้าของซึ่งตอนนี้คงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่าทำสมุดตกไว้ ยังไงก็ต้องมาเอาคืนแน่ๆแหละ แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้รอมาเป็นชั่วโมงแล้วยังไม่มีหน้าไหนโผล่มาซักคน
"ท่าทางจะชวดละมั้ง" แบคฮยอนถอนหายใจแล้วเดินไปหยิบสมุดมาถือไว้อย่างเดิม "มึงว่าเขาจะหล่อปะวะอิฮุน เรียนวิศวะด้วยนะมึง"
"กูว่าน่าจะหล่ออยู่แหละ พวกวิศวะดิบๆเถื่อนๆไรเงร้ไงแกร อร๊ายยเอาเครามาไซร้หน่อยสิค้า"
"อีบ้า ถ้าหล่อเขาจะรีบหนีไปทำไมวะ มึงอย่าโง่ดิ" คนตัวเล็กที่สุดในกลุ่มส่ายหัว
"ดับมโนพวกกูอีกละนะมึงเนี่ย" แบคฮยอนเบ้ปากใส่คยองซู แหมจะช่วยกูมโนหน่อยก็ไม่ได้นะ นานๆทีจะมีหนุ่มวิศวะในฝันมาสนใจ(รึเปล่า)
"สเป็คมึงเลยหนิ ตอนเขียนลงหนังสือรุ่นมึงก็กรอกไปว่าชอบหนุ่มวิศวะนี่หน่า" เซฮุนว่า
"เออ กูแค่คิดว่ามันเจ๋งดี คงเข้าถึงยากหน่อยดูอบอุ่นแต่ก็ไม่เลี่ยน" แบคฮยอนนั่งมองชื่อบนสมุดเล่มบางแล้วนึกภาพตาม คนที่ช่วยเขาเมื่อวานจะเป็นแบบนั้นรึเปล่าน้า
"เพ้อเจ้อจ้า ไปมึงไปเรียนคาบต่อไปได้ละอีอ้วนเอ๊ย"
คยองซูหยิกก้นเซฮุนกับแบคฮยอนแล้วลากแขนเพื่อนออกจากห้องสมุดแล้วขึ้นตึกเรียนไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีคนแอบดูพวกเขาอยู่ห่างๆ แบคฮยอนมันก็เป็นซะอย่างนี้แต่พอเอาเข้าจริงมีคนเพอร์เฟคมาจีบก็ไม่ยักกะเอา อยากรู้เหมือนกันว่าสุดท้ายแล้วจะจบลงที่คนแบบไหน
"แต่กูว่าคนนั้นต้องแอบมองกูอยู่ตลอดแน่ๆไม่งั้นจะมาช่วยทันได้ไงไม่ใช่เอ็ดเวิร์ดคัลเลนซักหน่อยอีกนิดเดียวเด็กแว๊นมันก็จะเสยก้นกูอยู่ละ ถึงกับเก็บเอาไปฝันพวกมึงคิดดู" ดนตรีเพลงผู้ชายในฝันนี่แว้บขึ้นมาเลอ
ตั้งแต่เป็นสาวเต็มกายหาผู้ชายถูกใจมิมี เมื่อคื๊นฝันดีน่าตบ ฝันฝันว่าพบผู้ชายยอดดี พาไปเที่ยวดูหนัง พาไปนั่งถูอี๋ อุ๊ย..ร้องผิด ( ._.) (._. )
"เห้อคิดไรนะเรา แบบนี้แรดเลยนะเนี่ย แรดเลย..."
.
.
หลังจากแบคฮยอนเดินขึ้นตึกเรียนไปแล้วก็จงแพลนกล้องมายังคนตัวสูงที่ยืนหลบมุมเหงื่อแตกพลั่กจนแทบจะกลืนไปกับกำแพงมองดูสมุดแคลฯของตัวเองในมือเล็ก ได้ยินบทสนทนามาตลอดถึงกับกุมขมับเครียด ที่จริงสมุดจะปล่อยไว้แบบนั้นก็ได้เพราะยังไงก็จำทุกอย่างที่เขียนลงไปได้ กลัวอย่างเดียวว่าอีกคนจะตามหาตัวเขาเจอ
แล้วเรื่องแหวนของพี่สาวอีก ควรจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี..
"อ้าวชานยอล มาทำไรตรงนี้เนี่ย"
"หะ เห้ย!" คนสวมแว่นกรอบหนาตกใจเสียงเรียกจนเข่าอ่อนเกือบจะทรุด มือใหญ่ยกขึ้นเกาหัวทำหน้าเหวอแล้วรีบโค้งให้รุ่นพี่ในคณะ "รุ่นพี่มินซอก มีอะไรครับ"
"ฮ่าๆ ก็เห็นนายยืนทำท่าแปลกๆนานสองนาน เลยคิดว่าเป็นอะไรรึเปล่า"
มินซอกหัวเราะกับท่าทางน่าขันของรุ่นน้อง ปกติเห็นคนอื่นชอบแกล้งชานยอลกันเพราะว่าเด็กคนนี้ดูท่าทางไม่สู้คนแล้วก็เป็นเด็กไม่ค่อยทันโลก แต่ว่ามินซอกกลับเห็นใจชานยอลมากกว่าพอคนอื่นไม่สนใจเขาก็คอยแอบมาช่วยอยู่บ่อยๆ หลายครั้งที่ไปนั่งกินข้าวด้วยตอนอยู่ในโรงอาหารจะว่าเขาเอ็นดูรุ่นน้องก็ว่าได้ล่ะนะ
"เอ่อ คือว่า.. ผมแบบว่า คะ..คือผม" ชานยอลก้มหลบหน้าหลบตา
"นั่นไง แบบนี้ต้องมีอะไรแน่ๆใช่ไหมใครแกล้งมาอีกล่ะจะปรึกษาพี่ก็ได้"
หรือว่าควรจะขอคำปรึกษาจากพี่มินซอกดี ชานยอลชั่งใจเพราะตั้งแต่มาเรียนก็มีแต่พี่เขาคนเดียวที่ทำตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีกับเขาจริงๆ บางทีพี่มินซอกอาจจะช่วยพูดเรื่องแหวนให้ก็ได้ เมื่อไม่มีทางเลือกก็คงต้องพึ่งพี่เขาซะแล้ว
"ก็ ครับพี่.."
ชานยอลพยักหน้ายอมรับและตัดสินใจเล่าเรื่องแหวนของพี่สาวให้พี่มินซอกฟังจนได้ และเย็นวันนั้นชานยอลก็ไม่ได้ไปเข้าชมรมโดยเขียนจดหมายลาไว้ว่าจะไปธุระ แต่ที่จริงเขามายังสถานที่นัดพบที่พี่มินซอกนัดให้ไปเจอ หลังจากได้ฟังเรื่องทั้งหมด
ณ ร้านเหล้าเจ็ดยับ
ร่างสูงกวาดสายตามองไปรอบร้านเจ็ดยับซึ่งเป็นจุดนัดพบของรุ่นพี่ ร้านอะไรก็ไม่ทราบ แต่ที่แน่ๆเห็นร้านแบบนี้ตั้งอยู่หน้ามหาลัยเต็มไปหมดตอนช่วงหัวค่ำ ปกติก็ไม่ได้สังเกตเท่าไหร่กว่าจะหาร้านเจอเล่นเอาแทบแย่ เข้ามาแล้วก็มีแต่โต๊ะเรียงติดๆกันเต็มไปหมดแล้วก็มีบริกรยืนตามจุดต่างๆ ในชีวิตนี้ชานยอลเพิ่งจะเคยเข้ามาสถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรก
"ชานยอล ทางนี้" พี่มินซอกกวักมือเรียก
"โทษทีนะ พอดีแฟนพี่เป็นผู้จัดการร้านอยู่ พี่ก็เลยอยากให้เรามาคุยที่นี่จะได้เปิดหูเปิดตา ทำหน้าแบบนั้นแสดงว่าเพิ่งเคยมาล่ะสิ"
"ครับพี่ ว่าแต่ใครตั้งชื่อร้านครับแปลกดี" ชานยอลนั่งลงตรงโต๊ะที่ว่างอยู่
"แฟนพี่นี่แหละตั้ง ฮ่าๆ งั้นเข้าเรื่องกันเถอะ ที่บอกว่าดงอูมันเอาแหวนไปแล้วสั่งให้ไปเอาตูดแบคฮยอนให้ได้แล้วจะคืนแหวนนี่คิดว่าจะทำจริงไหม" มินซอกเริ่มถาม
"คือผมไม่รู้ ว่า..เอาตูดคืออะไร" เด็กแว่นทำหน้างง ถามว่าอายมั้ยมันก็อายอยู่หรอกแต่ถ้าไม่ถามก็คงไม่มีทางรู้ความหมาย ก่อนหน้านี้ชานยอลก็ไปค้นหาในพจนานุกรมดูแล้วก็ไม่มีแปลไว้
"พรืดดด" มินซอกขำก๊าก "นั่นสิ อย่างนายคงไม่รู้ความหมาย ที่จริงมันแปลว่า...."
"ซ..เซ็กส์!?"
ชานยอลเบิกตากว้างอ้าปากค้างถึงกับช็อคหงายตาตั้งไปหลายนาทีเมื่อได้ยินความหมายตรงตัวสุดๆ ที่รุ่นพี่เฉลยให้ฟัง สั่งให้เขาไปมีเซ็กส์กับแบคฮยอนถึงจะยอมคืนแหวนให้ เรื่องนั้นมันจะเป็นไปได้ยังไง มันไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว!
อย่าว่าแต่ทำกับแบคฮยอนเลยกับคนอื่นชานยอลก็ยังไม่เคยทำ...
"อาฮะ มีอะไรกับน้องแบคฮยอนคนนั้น"
"ผมทำไม่ได้หรอกพี่! ผะ..ผมจะทำเรื่องแบบนั้นได้ไง แล้วยิ่งกับแบคฮยอนยิ่งไม่ได้หรอกครับ" ชานยอลปฏิเสธหัวชนฝา หน้าแดงหูแดงทำตาเลิ่กลั่กยิ่งทำให้มินซอกสังเกตเห็นความผิดปกติบางอย่างเข้าไปใหญ่
"เดี๋ยวนะ หรือว่านายแอบชอบน้องแบคอยู่" มินซอกจ้องจับผิด
"ครับ เอ้ย..ไม่ครับพี่ ไม่ใช่!"
ชานยอลส่ายหัว ยกมือขึ้นมาโบกไม่ใช่เป็นพัลวันจนเกี่ยวปัดแว่นสายตาสั้นเกือบพันที่สวมอยู่หลุดหล่นลงบนพื้นซะงั้น ร่างสูงรีบก้มลงใช้มือควานหาแว่นบนพื้นของร้านไปทั่ว
"แหมใจเย็นดิ เดี๋ยวพี่เก็บให้ๆ เอ้านี่.."
มินซอกหัวเราะกับท่าทางเงอะงะงุ่มง่ามแล้วช่วยก้มหยิบแว่นขึ้นมายื่นให้คนที่ยกมือหนขยี้ผมจนยุ่งพลางใช้แขนเสื้อนักศึกษาเช็ดเหงื่อบนหน้าออกลวกๆ บอกตามตรงว่าเงยหน้าขึ้นมานี่เล่นเอาช็อคยิ่งกว่าดูรายการคนอวดผี
เชี่ยยยย...
นี่ช็อคยิ่งกว่าได้รู้ว่าคนไม่ประสาไม่ทันโลกอย่างชานยอลแอบชอบนางฟ้าอย่างแบคฮยอนก็ตอนเห็นหน้าไร้แว่นของคนที่โดนเรียกว่าไอ้เอ๋อมาทั้งเทอมนี่แหละ ให้ตายเถอะครับถึงปกติใส่แว่นแล้วจะไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่อะไรนักแต่ทำไมถอดแว่นแล้วออร่ามันฟุ้งขนาดนี้ได้เนี่ย
"ขอบคุณครับ" ชานยอลสวมแว่นกลับเข้าไปคืน แล้วเลิกคิ้วมองหน้าพี่มินซอกที่ทำหน้าโคฟเวอร์เป็นเอ๋อตาม "มีอะไรหรอครับพี่" จากมีออร่ากลายเป็นไอ้เอ๋ออีกครั้งแค่ชั่วพริบตาเดียว ถถถถถถถ...
"พี่ว่าเรื่องแหวนพี่คงช่วยเอาคืนให้ไม่ได้หรอก ถึงเอาคืนมาพวกไอ้ดงอูมันก็หาทางแกล้งนายอีกอยู่ดี"
"ครับ..ผมนึกอยู่แล้ว"
ชานยอลก้มหน้าผิดหวังพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ แต่ทว่ามินซอกกลับยิ้มกริ่มเมื่อนึกวิธีช่วยรุ่นน้องขึ้นมาได้ เพราะยังไงในฐานะรุ่นพี่เขาก็ไม่ปลื้มนักหรอกเวลาเห็นรุ่นน้องถูกรังแกแล้วช่วยอะไรไม่ได้
"แต่พี่มีอีกวิธีนะ ถ้าสำเร็จก็ได้แหวนคืนแถมได้เอาตูดน้องแบคฮยอนแสนซนคนสวยด้วย เผลอๆพวกดงอูอาจจะไม่มาแกล้งนายอีกเลยก็ได้"
"จะลองทำไหมล่ะ?"
ในเมื่อคิดดูแล้วมันไม่เสียหายอะไร แน่นอนว่าชานยอลต้องตอบตกลงเพื่อที่จะเอาแหวนคืนมาให้ได้..
"ก็ได้ครับพี่ ผมจะลองดู"
#พี่ชานคนกาก