I woke up disoriented. Hindi ko agad naalala kung nasaan ako. I was still feeling scared and at the same time, lonely.
Hindi natapos sa pagkamatay ng aking mga magulang 'yung panaginip. It was a long shitty one. It was like a walk back to all the things that happened in my life – a frightening walk.
May isa roon noong seventh birthday ko. A woman came in the house. Kilala siya nina Daddy Samuel at Ninong Raphael. Remembering it now, I just realized the woman was Helena De Leon-Soriano.
"Two days."
Napalingon ako sa nagsalita. Nakaupo sa sahig katabi ng papag na kinahihigaan ko si Justin. Tsaka ko naalala na nasa isang kubo kami sa may Mt. Bandilaan.
Bumangon na ako at pinasadahan ng tingin ang kasama ko. Mukhang kagigising lang din niya dala ng magulo pa ang kanyang buhok.
"Anong two days?" tanong ko sa kanya.
Sinalubong niya ang aking tingin. "Two days tayong wala sa mundo. Nauna lang akong magising sa'yo."
"Shit." I cussed. Shit talaga. Two days? We were asleep for two days?
"Apparently that's what happened with the Ulfric and the Minstrel. And Agent Yu is still out there in her own battlefield."
What?! Eh, nauna pa sa amin 'yung dalawang 'yun doon.
Tumayo na si Justin mula sa kinauupuan niya. "Kailangan na nating umalis dito," aniya at lalabas na sana nang tanungin ko.
"What did you dream about?"
He stared at me like he wanted to kill me for asking. His eyes were burning with rage. "It's none of your business," he spat and stormed out of the room.
It was one of the rare times that I saw him so serious and so hateful.
Tumayo na rin ako at nag-ayos ng sarili. Paglabas ko ng kwarto, wala sina Sara o Ben. Maging si Justin ay dumiretso yatang lumabas ng bahay. Subalit nadatnan ko sa salas si Alexander na komportableng nakaupo sa upuang kawayan at nakamasid sa akin.
"What?" I asked, images of the long dream suddenly flooded my thoughts. I saw the incident again when I saved this boy years ago. Pero sa panaginip, hindi ko siya nailigtas. Natakot ako sa malalim na tubig.
Iniiwas ko ang tingin sa kanya. I was suddenly ashamed.
Narinig ko siyang umismid.
"Like I expected, I was part of the dream," aniya.
"More like a nightmare. A series of nightmare. Why did you people do that anyway?" Unti-unting gumagapang ang galit sa sistema ko. After the fear I felt brought by the nightmare, I wanted to blame someone of everything.
"It's a test. Bawat bisitang pumupunta rito dumaraan sa pagsubok na 'yon." Nagkibit balikat siya. "And whatever question you seek, you'll find it there. Have you?"
Binigyan ko lang siya ng blankong tingin. I could not answer him directly because images started reeling in my head again. Halu-halo 'yung mga eksena sa mahabang bangungot na 'yon. Ang iba, hindi ko matandaang nangyari pala sa akin. Meron namang ibang tila pasilip sa mga mangyayari pa lang.
"Anyway, nakausap ko si Villanueva. Pinaaabot nya 'to." Inilahad niya ang isang maliit na papel. "Mula sa leon."
Kinuha ko ang papel at binasa.
Ang sarap mag-siesta kasama ang nasirang lima.
Huh? Coded message from Dos. It was so easy to decipher.
Pinagpupunit ko ang papel pagkatapos mabasa ang sulat na iyon. Should avoid leaving suspicious messages.
"'Nga pala, nagkita ba kayo ni Apollo?" tanong ko sa kaharap.
Biglang nagbago ang ekspresyon ng mukha niya. "You're still concerned about that man."
Hindi ko naiwasang matawa sa sinabi niya. Eto ba ang sinasabi ni Apollo na poprotekta sa akin?
"Cut the crap, Alexander. Magkapatid kayo. You should forgive him at least."
Umismid siya at tinapunan ako ng uyam na tingin. "Magkapatid kami, oo. Pero sana naisip niya na 'yon noon. Ngayon, bakit ko naman iisipin 'yon para sa kanya?"
Marahas akong bumuntong-hininga. "You're being irrational."
Mabilis siyang tumayo at nakalapit sa akin. "You're judging me wrong, Anicka. At kung ipapamukha mo pa sa akin na higit na magaling ang kapatid ko, makakaalis na kayo."
Pinilit kong hindi siya sapakin. Ibinulsa ko ang nakakuyom kong mga kamao at sinabi sa nagtatangis na mga ngipin, "Hindi ko alam kung anong nangyayari kay Apollo, pero ibinilin niya ako sa'yo. Sinabi niyang mapoprotektahan mo ako na maaaring hindi niya magagawa. Wala namang problema sa akin 'yon kung hindi mo lang paiiralin ang pagiging childish mo. Kailangan ko ng mga kakampi ngayon, pero kung ayaw mo, maluwag kang makaaalis sa misyong ito."
I stormed past him and went out of the house. Agad kong natanaw sa 'di kalayuan si Justin na kausap si Agustin. Malayo man, nakikita ko pa rin ang pagkabagot sa mukha ni Justin, pero base sa tindig at pagkakapamulsa ng mga kamay niya, alam kong nagtitimpi siya ng inis.
I walked towards them leaving curious glances on my wake.
"You cannot leave Agent 14 here. Assignment niyo pareho 'to." Sabi ni Justin na nadatnan ko.
"Hindi kita supervisor para sundin. Aalis ako rito kung kelan ko gusto," giit naman ni Agustin.
Dire-diretso akong lumapit sa kanila at siya ang unang napagbalingan ng init ng ulo ko. My fist landed hard on his face. Bingo!
The punch took them both by surprise. Parang hindi pa makapaniwala si Agustin na sinuntok ko siya habang sinisipat ang ilong niya. Pagtanggal niya ng kanyang kamay, oops. Ayun, may dugo.
"Huwow!" The reaction came late from Justin. 'Yung inis na tinitimpi niya kanina, napalitan ng abot tengang ngiti.
"That felt good." Pang-aasar ko pa na pinalalagutok ang mga daliri ng kamay ko.
"What the fuck?! Ugh!" At last, Agustin felt the pain. Itiningala niya ang ulo niya para patigilin ang pagdurugo ng ilong niya.
"Anong nangyari rito?"
Alexander came storming towards us. Ang lalim ng pagkakakunot ng noo niya, nagtataka kung bakit nagdurugo ang ilong ng isa sa amin.
"Naghahanap ako ng mapagbu-buntunan ng ka-bad tripan ko. Eh, saktong nag-aalburuto 'tong si Agustin, sinamaan ko na." Walang gatol na pahayag ko.
"Tss. Amasona." Narinig kong komento ni Alexander bago lumapit kay Agustin. "Tara, ipapagamot muna natin 'yan."
Hindi na pumalag si Agustin, pero iniwanan niya kami ng isang pagbabanta. "I'll deal with you after this fucking mission, Velchez."
I just answered him with a snigger. Ni kay Justin nga hindi ako natatakot kapag nagbabanta, sa kanya pa kaya?
Pinauna na siya ni Alexander na nag-iwan din ng bilin. "Hintayin niyo ako dito. Sasama ako sa inyo."
Hindi na kami umimik ni Justin, but it was a relief for me na matauhan na si Alexander. I didn't need another creature with ill attitude especially when I was getting near the climax.
Bago pa man kami makaalis sa Siquijor, nagkaroon pa ako ng pagkakataon upang makausap si Vincent. Puno ng pasa ang mukha nito at medyo iika-ika rin sa paglalakad. Hindi ko tuloy mapigilan ang maawa at ma-guilty sa sinapit niya.
"Paano siya napatay?" tanong niyang tinutukoy ang tiyuhin, si Senior Agent 7 Leopoldo Rivera.
I exhaled a heavy breath and answered, "We're not certain, pero malaki ang hinala naming nilason siya."
"Upang hindi siya makapagsalita pa ng nalalaman niya." Aniyang tila sigurado.
"Paano ka naman nakakasigurong magsasalita siya tungkol sa kung sinumang pinaglilingkuran niya?"
"Dahil katulad din siya ni Alexander."
Napaayos ako ng tayo. "Paanong katulad?" tanong ko bagaman alam ko na ang magiging sagot.
Hindi siya sumagot bagkus matagal niya akong tinitigan. Ilang saglit pa, nagsalita na rin siya.
"Hanggang doon na lamang ang impormasyong maibabahagi ko sa inyo. Maaari niyo ng lisanin ang lugar na ito," aniya at tinalikuran na ako.
Our visit in the mountain endedthere, but our real mission just begun.