Ik pakte snel de sleutels van mijn vestpa en mijn canada goose jas. Ik deed onder weg het liedje
~ Joyba als jij het maar begrijpt~
Schat je moet begrijpen het zijn de dingen die je doet, doet, doet daarom wil ik je wyfen want jij ben zo goed, goed, goed. En hoe je naar me kijkt hoe je naar me lacht hoe je naast me wandelt schatje jij bent zo knap. En hoe je naar me kijkt hoe je naar me lacht hoe je naast me wandelt schatje jij bent zo knap. Met jou onderweg waar jij wilt gaan hou me stevig vast we gaan naar de maan.
Aangekomen bij het park zag ik Khalid zitten ik groette hem en ging ook zitten.
K: hey alles goed
S: hmdl met jou
K: z'n gangetje maar wat was er zo dringend ?
S: euhm ik weet niet hoe ik het moet vertellen dus ik zeg het maar gewoon
K:...
S: je weet vast wel dat ik lang niet op school ben geweest enzo toch
K: ja
S: nou euhmm dat heeft ook een reden ik...
K: wat is er Nouhaila je kan me alles vertellen dat weet je toch
S: ik heb k..kanker....
Ik zag dat hij echt schrok zijn ogen werden langzaam ook rood hij keek me lang aan. Hij zij niks het enige wat hij deed was mij en zijn arme nemen.
K: Souhaila
S: ja
K: hoe lang speelt dit al
S: euhm ik denk 4weken ofzo
K: wie heb je dit allemaal al verteld
S: bijna niemand alleen jij, Souhaila, Soufian, de docenten en mijn ouders weten het maar zo wil ik het voorlopig ook houden.
S: heb je Soufian trouwens nog gesproken?
K: euhm even denken oja hij is met een paar vrienden een weekendje naar Frankrijk toe.
S: oh oke
K: heeft hij het niet verteld dan
S: nee...
K: oh okee hij gaat je vast wel nog apprn maar als je wil praten of iets anders dan kan je me altijd op bellen dat weetje he kleintje ;)
S: dankjewel zal ik doen maar ik moet nu terug naar het ziekenhuis ik zie je volgende week weer op school.
K: is goed kleintje let goed op je zelf
Ik nam nog snel afscheid en ging weer richting het ziekenhuis. Aan gekomen liep ik meteen naar mijn kamer. Ik ging maar even liggen er ging van alles door mijn hoofd. Niemand die me mist, belt, appt of überhaupt aan me denkt.
Soufian die lekker zit te chillen in Frankrijk zonder maar ook iets te zeggen.
Langzaam vielen er een paar tranen langs mijn wangen. Waar om vraagt er niemand om mij blijkbaar ben ik niet belangrijk genoeg. Zoals ze zeggen geen woorden maar daden. Ze zeggen zo veel alleen afwachten of ze het ook echt doen. Is een appje te veel gevraagd?
De tranen bleven maar stromen het leek net een water val. Van wie ik het minst verwacht zelfs Soufian en Souhaila niet. Echt HELEMAAL NIEMAND!
Ik werd gek van me zelf ik werd gek van de gedachtes ik werd gek van alles en iedereen om me heen. Ik besloot om mijn telefoon helemaal uit te zetten aangezien toch niemand mij belt ofzo. Ik ging maar een rondje lopen op de afdeling om even alles te vergeten. Ik zag daar een paar jongens van ongeveer 17 voetballen op de gang.
" EWAA strijders "
"Joo Nouhaila doe je mee"
" Nee man ben moe"
"Kom voor mij AUBB"
"Ey de verliezer die gaat trakteren vriend"
"Haha Nouhaila ik hoop voor je dat je genoeg hebt voor ons allemaal"
"Haha ik kan straks mij hele kamer vullen als ik wil ehh mattiee"
"Izan met jou kom speel ehh egjoer"
Ik hou echt van die boys vooral Anouar hij is net een broer voor mij. Door hem doe ik alles vergeten hij betekend echt veel voor me. Na wat gespeeld te hebben gingen we allemaal weer naar onze eigen kamer. Daar zat ik dan weer die ene kamer dat ene bed die ene plek waar alles veranderde. Ik had best wel een grote kamer voor een persoon je zou denken chill enzo maar dat is het echt niet.
Ik deed mijn telefoon aan met de hoop dat ik toch nog een melding of iets binnen kreeg maar nee. Ik ging even op insta kijken ik zag een foto van Souhaila en Nisrine samen in de stad.
"Geslaagd dagje met schatje"
Wauw dat is het enige wat door mij heen ging op dat moment. Heb je wel eens het gevoel dat je een mes van achter krijgt. Nou dat voel ik nu ook van voor en van achter echt letterlijk door alle woede gooide ik mijn telefoon op de grond. Ik huilde zo hard dat bijna iedereen het kon horen. Het enige wat ik dacht was Souhaila kan wel lekker rondjes lopen door de stad met Nisrine maar niet eens even vragen hoe het met mij gaat. En dan nog te praten over Soufian die flikker hoef ik helemaal niet eens meer te spreken. Ik voelde me zo verschrikkelijk verraadde en waarom omdat ik achter ben gekomen dat het woord VRIENDEN niet bestaat.
Ze staan achter je want de kogel komt van voren.
Ik hoorde zacht geklop op de deur en snel veegde ik mijn tranen weg.
"wie is daar"
"Ik ben het Anouar"
"Oh kom maar binnen"
Zonder wat te zeggen legde hij het eten op tafel hij liep naar me toe veegde mijn tranen weg. En gaf me een stevige knuffel.
A: Nouhaila het doet me pijn om je zo te zien ik wil je niet zien huilen. Zo ken ik je helemaal niet je bent altijd zo vrolijk. Met je biggsmile van hier tot Tokio. Jou tranen zijn niemand waard echt niet helemaal niemand. Wie jou laat huilen begaat een grote fout. Nouhaila vertel me wat zit je dwars wil je er over praten? Het doet me pijn om je zo te zien echt heel erg veel pijn.
N: Anouar....
A: ja kleintje (ook al ben ik maar 2maanden ouder ofzo)
N: ik waardeer echt wat je allemaal tegen me zegt echt waar. Ik ben gewoon sprakeloos. Je moet weten dat ik echt van je hou en dat ik er altijd voor je zal zijn. En je altijd alles bij mij kwijt kan.
Waarom voelt het bij Anouar zo anders dan bij Soufian zo vertrouwd.
A: ik hou ook van jou..
En je moet weten dat ik er altijd voor je zal zijn. En goede en slechte tijden. En nu ga je lekker eten want jah zoals beloofd moet ik je nog trakteren ;)
N: hahaha echt een sukkel ben je ook he
A: ja maar ik ben wel de liefste sukkel he niet vergeten ga maar lekker eten kleintje tot morgen dan gaan we wat leuks doen met z'n tweeën.
S: is goed tot morgen slaap lekker alvast