"Tagu-taguan maliwanag ng buwan. Masarap magtago sa dilim-diliman." Sambit ni Chelsea habang nakadukdok ang kanyang ulo sa my pader ng kanyang kwarto. Nagulat na lamang siya nang biglang bumukas ang pinto at bumungad ang kanyang ina na nakakunot ang noo.
"Anong ginagawa mo?" tanong nito kay Chelsea
"Nakikipagtaguan po. Gusto mo Ma, sali ka?" anyaya nito sa ina
"Hindi na, maraming ginagawa si Mama." Sabay nagbuntong hininga ito. Naawa siya sa kanyang anak. Palagi na lamang itong naglalarong mag-isa. Hindi naman sa binabawalan niya itong lumabas at maglaro sa kalsada. Nag-aalala lamang ito dahil maliit pa ito at walang magbabantay sa kanya sa daan.
"Sige,"
Matapos nang maikling sagot ni Chelsea ay agad nang sinara ni Shane ang pintuan. Hindi niya maatim na makita ang dismayadong mukha ng kanyang anak dahil wala na naman siyang oras para dito. Ilang buwan na rin ang lumipas mula nang lisanin sila ng kanyang asawa sa isang malagim na aksidente ilang araw matapos nilang lumipat sa bagong bahay nila. Sadya niyang isinubsob ang kanyang sarili sa trabaho para malimutan ang lahat. Ngunit sa tuwing titingnan niya si Chelsea ay muli niyang naalala ang kanyang asawa. Magkamukhang-magkamukha kasi silang dalawa. Bukod pa doon ay talagang malapit si Chelsea sa ama.
"Game na ba?"
Dinig ni Shane ang boses ng anak mula sa labas. Sa isip niya, nakakahabag na umaarte itong nakikipagtaguan para lamang aliwin ang sarili. Alam niyang naghihinagpis din ang anak sa pagkawala ng kanyang ama. 'Yung nga lang may iba't ibang paraan sila kung paano matatakasan ang sakit at ito ang paraan ni Shane. Ang kalimutan ang lahat.
"Chelsea! Aalis na si Mama. Hintayin mo si Mamay ha. H'wag kang lalabas ng bahay. At h'wag mong bubuksan ang pinto kung hindi lang din si Mamay ang kumakatok," paalala nito sa anak.
"Sirit na ako. Hindi kita makita,"
Hindi na pinansin ni Shane ang sinabi ng anak. Sinara nito ang pintuan bago tuluyang lumabas ng bahay. Paalis pa lamang siya ng kanilang bahay nang makasalubong niya ang kanyang Mamay na padating na.
"Shane! Papasok ka na? Maaga pa ah."
"Mabuti na iyon, Mamay. Kayo na munang bahala kay Chelsea."
"Sandali Shane." Pigil nito sa anak na papaalis na. "Alam mong gusto kong inaalagaan ang apo ko pero kailangan ka rin niya. Hindi lang ikaw ang nawalan. Nangungulila din ang anak mo,"
"Mamay, kaya nga nandiyan ka di ba? Hindi ko kayang pagsabayin ang paghahanap ng perang kikitain at pag-aalaga sa anak,"
"Kaya mo. Ayaw mo lang gawin." Maikling sabi nito sa anak at tinalikuran na niya ito. Wala na siyang panahon para kausapin ng isang taong sarado na ang isipan. Mas kailangan siya ng kanyang apo ngayon.
Tinungo ni Mamay ang pintuan at nagsimulang kumatok.
"Chelsea, apo. Pakibuksan mo ang pinto." Matapos ng ilang minuto niyang pagtawag ay napagdesisyunan niyang sumilip sa bintana at baka hindi siya naririnig ni Chelsea. Eksaktong pagsilip niya ng bintana ay may nakita siyang isang anino na nagtatatakbo sa may kusina. Nataranta siya sa pagtawag kay Chelsea.
"Sino yan?" Malakas niyang tawag dito, para takutin kung sino man ang nasa loob. "Chelsea! Chelsea!" Nagtatakbo siya pabalik sa pintuan sinubukan niyang pwersang buksan iyon pero hindi iyon nagbukas. Ilang malakas na katok pa at bumukas ang pintuan.
"Mamay! Pasensya na po, nagtatago pa ako eh."
Hindi muna pinansin ni Mamay si Chelsea. Dumiretso siya sa kusina kung saaan nakita niya ang anino. Binusiksik niya ang kasuluk-sulukan ng kusina ngunit wala siyang nakita. Nakahinga siya nang maluwag, marahil ay namalikmata lamang siya. Inusog niya ang isang upuan t umupo siya. Maya-maya ay napansin niya na nkatingin si Chelsea sa kanya.
"Anong hinahanap po ninyo Mamay?"
"Wala. Akala lang ni Mamay may kasama kang iba dito,"
"Meron nga!"
Tumindig ang balahibo ni Mamay sa sinagot ni Chelsea. Tama ang nakita ng kanyang mga mata. May ibang tao nga dito sa loob ng bahay.
"Sino?" tanong niya sa bata habang palinga-linga ng tingin na parang natatakot na baka bigla na lamang may sumulpot doon.
"Ayaw niya pong pasabi ang pangalan niya pero mahilig siyang makipagtaguan,"
"Chelsea, hindi ka dapat nagpapapasok ng kahit na sino sa loob ng bahay. DI ba sinabi na sa iyo ni Mama mo na h'wag kang magpapasok dito?" saway nito sa apo.
"Hindi ko naman po siya pinapasok. Dito po siya nakatira,"
"Anong dito nakatira? Dalawa lang kayo ng Mama mong nakatira dito. Itigil mo na yan Chelsea h at kinikilabutan ako,"
"Pero totoo po, sabi niya kapag nakita ko po siya may premyo ako. Pero hindi ko pa rin siya nakikita kung saan siya nagtatago. Sabi rin niya, nakikipagtaguan sana siya kay Daddy pero hindi siya pinansin ni Daddy kay daw namatay si Daddy."
"Por Dios Por Santo kang bata ka! Kung anu-anong lumalabas sa bibig mo. Dapat talaga nababantayan ka ng Mama mo." Kinalma nito ang sarili at kinausap ng masinsinan ang bata. "Ang Daddy mo, kinuha na ni Papa Jesus. 'Di ba iyon ang sabi ko sa iyo?"
Hindi na pinansin ni Chelsea ang abuela. Pumunta na siya sa kanyang kwarto upang ipagpatuloy ang laro. Si Mamay naman ay naglinis ng bahay. Naririnig pa rin niya mula sa may sala ang boses ng apo niya na may kinakausap.
Samantala sa loob ng kwarto ay tuloy lamang ang pagsasalita ni Chelsea. Tila ba kumbinsido ito na may kasama siya roon. Mapailing na lamang si Mamay at naawa sa apo. Napakalaki talaga ng pinagbago ng pamilya simula nang nawala ang haligi ng kanilang tahanan.
"Bawal ako doon. Magagalit si Mamay. Madilim daw sa atik."
Eksaktong pagsabi ni Chelsea ay bumukas ang daanan sa kisame at bumagsak ang hagdan na patungo sa itaas nito. Narinig ang pagbagsak na iyon hanggang sa labas na ikinagulat ni Mamay. Hindi na iyon nakatiis at sinitang muli ang kanyang apo.
"Chelsea! Ano ba 'yan?
"Wala po, Mamay."
Matapos noon ay isang nakabibinging katahimikan ang namutawi sa loob ng bahay. Wala ka nang maririnig na kausap si Chelsea. Si Mamay naman ay pumunta sa kusina upang gumawa ng tanghalian nila ng kanyang apo. Mayamaya ay nagulat na lamang siya na sumisigaw ang apo at tumatakbo ppunta s kanya.
"Bakit! Anong nangyari?"
"Nakita ko na siya Mamay! Nakita ko na siya!"
"Sino?"
"'Yung nakikipagtaguan sa akin. "
Hinatak-hatak ni Chelsea si Mamay. Hanggang marating nila ang kwarto ni Chelsea. Nakababa pa rin ang hagdan patungo sa atik. Umakyat silang dalawa sa itaas, dahan-dahan na animoy may nakaambang patibong sa kanilang lalakaran. Ipinakita ni Chelsea ang hawak niyang kapirasong pako. Kahit na madilim doon ay may nakkakalampas na liwanag ng araw sa maliit na siwang ng bintana sa atik.
"Nakaipit ito doon sa may lock ng chest kaya hindi mabuksan. Pagbukas ko nandoon siya."
Nilapitan nila ang lumang baul. Laking panghihilakbot ni Mamay nang makita niyang may mga piraso doon ng buto ng tao. Nagsisigaw siya at nakarating ang alingawngaw ng kanyang tinig sa mga kapitbahay. Ilang oras pa nga ay dumating na ang mga tauhan ng barangay at tumawag na rin sila ng pulisya para imbestigahan ang nakita nila.
Sumapit ang gabi ngunit walang malinaw na sagot ang mga pulisya tungkol sa piraso ng mga butong nakita sa may baul sa kisame. Paguwi ni Shane ng bahay ay nagulat siya na may mga pulis sa kanyang bahay. Kinabahan tuloy siya na baka kung ano ang nangyari sa kanyang anak at ina. Ngunit maayos namang naipaliwanag kay Shane ang lahat nang nangyari.
Ilang sandali pa at unti-unting nag-alisan ang mga tao pati na ang mga pulis. Nang sila na lamang ang naroon ay kinausap niya si Chelsea.
"Paano ka nakaakyat sa atik at paano mo nalamang may atik?"
"Tinuro po sa akin ng lalaki."
"Sino?"
"Siya, yung nasa loob ng chest."
"Chelsea, hindi ako natutuwa. Alam mong ayaw ko nang nagsisinungaling."
"Opo. Pero matutuwa po kayo, kasi may premyo daw ako dahil nakita ko siya."
Bigla na lamang may kumatok sa pinto. Akala ni Shane ay may nakalimutan ang mga pulis at nagbabalik. Agad niyang tinungo ang pinto at binuksan. Pagbukas niya ay napaatras siya sa kanyang nakita.
"Anong ginagawa mo dito?"
"Siya po ang premyo ko. Hiniling ko na bumalik si Daddy." Masayang sabi ni Chelsea.
Niyakap niya ang kanyang ama na wala na ang isang mata sanhi ng aksidente sa kotse. Basag ang bungo nito at nangangamoy na. Inuuod na rin ang kaliwang pisngi nito na naapektuha ng malakas na pagbangga ng kotse. Ang hindi lang nila maipaliwanag ay kung bakit gumagalaw ito at nasa harapan pa nila.