De weken vlogen voorbij. Het was alweer augustus en school zou over drie weken beginnen.
Sarah werd nerveus bij de gedachte daaraan.
Ze zou naar een school gaan waar ze niemand kende en met een accent Engels sprak. Het feit dat het om Beverly Hills High ging maakte het er niet beter op. Ze voelde de druk met elke dag intensifiëren.
Sarah haalde diep adem stond op en ging voor de spiegel staan terwijl ze zich opnam.
Ze had niet veel aan haar uiterlijk gedaan sinds ze twee maanden terug hier was komen wonen omdat ze een laag profiel wou houden aangezien ze niet wist bij welke gezin ze dit keer terecht zou komen.
Maar nu ze bijna acht weken verder waren en na het gezin beter te hebben leren kennen, voelde ze zich veilig genoeg bij Laila, Dominique en de jongens om wat aan haar uiterlijk te willen veranderen.
Ze wist dat als ze zo met school zou beginnen zij de opkomende jaren door een hel zou gaan. Maar ze had de moed nog niet samen kunnen rapen om Laila geld te vragen, om kleding te kunnen kopen aangezien alles wat ze bij zich had was overgebleven van haar laatste pleeggezin en daar was alles maar dan ook alles bedekt om de heer des huizes niet op nog meer rare gedachtes te brengen dan die hij al had.
Er ontbrak alleen nog een bijpassende hoofddoek aan de ensembles die ze toen der tijd aangekocht had.
Maar nu werd het zelfs voor haar te warm. Het was dagelijks een gemiddelde van 38 graden en om haar momentele stijl als out of date te omschrijven was nog mild uitgedrukt.
Vooral als ze de kledingstijl van de meiden in deze stad bekeek.
Ze zag door de spiegel heen hoe Laila in de deuropening van haar kamer kwam staan en haar met een moederlijke glimlach opnam.
"Is het al tijd om te lunchen?"Laila schudde haar hoofd.
"Nee, ik moest van Tony jou alleen een boodschap doorgeven. Hij geeft vanavond zijn jaarlijkse all white zomer party en vroeg zich af of je zin hebt om ook te verschijnen."
Sarah glimlachte zwak bij het horen van haar vraag alsof ze niet nog depressievere gedachtes kon krijgen besefte ze zich opeens dat ze geen enkele witte outfit had.
Dus haalde ze diep adem en zei wat ongemakkelijk: "Ik zou wel willen alleen..." en zweeg omdat ze de woorden er niet uit kon gooien.
Ze zag hoe Laila met opgetrokken wenkbrauwen haar vragend aankeek "Alleen wat?"
Ze schrapte haar keel ongemakkelijk en antwoordde haast geluidloos. "Ik heb niks om aan te doen."
"Oh." Hoorde ze haar met een frons zeggen alsof het haar nu pas daagde.
"Ik heb daar niet eens bij stil gestaan. Schat, waarom ben je niet eerder bij me gekomen?" Sarah haalde haar schouders op. "Ik wil jou en je portemonnee niet tot last zijn." Zei ze met een zwakke glimlach.
Laila schoot nu in de lach alsof ze de grap van de eeuw had gemaakt.
"Gekke meid, shoppen als een last zien terwijl dat juist het leukste is aan het hebben van een meisje in huis. Kom kleed je aan en ik bel even naar het ziekenhuis om door te geven dat ik een dag vrij neem, zodat ik en jij eens een winkeldag hebben op z'n Beverly Hills.
Als ik mij niet vergis is het begin van school ook bijna. Heb je daar wel passende kleding voor of kan ik mij al verheugen op een paar gezellige weekends met jou onderweg om nieuwe kleding te kopen?" Sarah glimlachte haar dankbaar toe voordat haar lippen het luidop uitspraken "Dank je Laila." Ze knipoogde en draaide zich weer terug naar de gang om naar het ziekenhuis te bellen.
Sarah zag hoe ze zichzelf niet kon helpen om breed te lachen terwijl ze zich afvroeg hoe ze zo een geluk kon hebben om bij Laila terecht te zijn gekomen.
Na het eindeloze geloop van winkel naar winkel voelde begonnen sarah's voeten ongevoelig te worden.
Maar ze vertikte het om te klagen of te stoppen met winkelen gezien het feit dat Laila de gehele tijd naast haar had gelopen in tien centimeter hoge pumps en geen kik gaf.
Ze keek op naar het zilverkleurige bord boven de ingang van de winkel waar ze nu binnen stapten en waar met sierlijke letters Dolce&Gabanna stond.
"Mevrouw Allonzo fijn om u weer te zien, hoe gaat het met de kinderen?" Hoorde ze één van de verkopers vragen terwijl hij onmiddellijk op hun afstapte.
"Heel goed Brian en hoe gaat het met Candice?"
"Prima, je kent haar, ze is momenteel druk bezig met het organiseren van Michaels feestje, het schijnt ongelooflijk te..."
Ze hoorde de rest niet aangezien ze zonder Laila verder liep naar de sectie met de avondjurken.
Een beeldschone meid die meer weg had van een model dan een verkoopster liep onmiddellijk op haar af. "Goedemiddag, mijn naam is Kelly, kan ik u ergens mee helpen?" Vroeg ze glimlachend met haar perfecte kleine mondje en rechte witte tanden.
Sarah knikte langzaam: "Ik ben op zoek naar een witte avondjurk voor een feest."
Kelly nam haar van topt tot teen op en vroeg met een nog altijd brede glimlach.
"Maat 36?" Sarah knikte langzaam
"Ik denk dat ik iets heb liggen dat perfect bij u zal staan."
Sarah volgde haar naar achteren en keek toe hoe ze uit een rek met witte kledingstukken een prachtige witte strapless jurk trok.
De jurk was strak van boven en liep wijd uit en zou tot net boven haar knieën komen.
Het was tot de kleinste pareldetails bij de zoom perfect afgewerkt en in één woord adembenemend. "Zou ik hem kunnen passen?"
Het meisje knikt breed lachend met een "Absoluut." Voordat ze voor haar uit liep richting de pashokjes.
Sarah haalde voor zestigste keer vandaag haar kleren uit en trok de jurk over haar lichaam.
Ze nam plaats voor de spiegel in de paskamer en nam zichzelf op.
Ze keek naar zichzelf maar ze kon niet ontkennen hoe mooi de jurk viel.
Het wit van de jurk liet haar bruingebrande kleurtje mooi uitkomen.
De pasvorm was zo perfect dat het leek alsof het voor haar lichaam gemaakt was.
De stof omhelsde haar borsten en taille alsof het alleen gewacht heeft om eindelijk iemand te omhelzen en ze begreep waarom mensen zo veel geld neerlegden voor een designer jurk.
Nu ze aan prijzen dacht was kostte dit klein gevalletje eigenlijk?
Ze nam het prijskaartje dat onder haar oksel vast zat op en voelde een lichte teleurstelling zich man over haar maken bij het zien van de dik gedrukte zwarte cijfertjes die 699 dollar zeiden. Sarah had verwacht dat het duur zou zijn maar god allemachtig, voor een dergelijk klein beetje stof was de prijs belachelijk hoog maar oh zo mooi gemaakt.
Ze beet teleurgesteld op haar onderlip terwijl ze een laatste rondje maakte voor de spiegel voordat ze de jurk uit zou doen.
Laila had vandaag zo veel geld uitgegeven aan haar, dit ze dit onmogelijk erbij kon nemen.
Ze reikte net naar de rits als ze een klop op de deur van de paskamertje hoorde voordat Laila haar stem volgde met een"Schat kom er eens uit en laat mij jou keuren."
Ze moest zich inhouden om niet te vloeken en zei in plaat daarvan
"Hmm... ik weet niet Laila, ik denk dat deze jurk het toch niet is."
"Wel, kom eruit en laat ons dit beoordelen."
Sarah ademde ongemakkelijk diep in en stapte de cabine uit om te zien hoe Laila, Brian en Kelly haar met open mond aanstaarden.
Ze wist niet of ze beledigd moest zijn of blij dat ze het mooi vonden.
"Meisje toch, de jurk staat je geweldig."
"Prachtig... perfect." Hoorde ze Brian en Kelly bevestigend zeggen.
"Het is te duur." Zei ze nu zacht in het Nederlands.
Laila keek haar niet begrijpend aan terwijl ze het prijskaartje opnam en in de lach schoot. "Schat om nu niet als een complete snob te klinken maar ik geef meer aan mijn make-up uit. En nu wil ik graag dat je niet zo onnozel denkt en een rondje voor mij maakt zodat ik je goed kan bekijken.
Ik werk mijn reet namelijk niet dagelijks af zodat ik het geld op de bank laat staan, als ik het niet aan mezelf of de mensen kan uitgeven waarvan ik houd waarom doe ik in godsnaam nog al deze moeite?"
Terwijl ze haar een zetje gaf om een rondje rond haar eigen as te maken.
Voordat Laila nog altijd geamuseerd met twinkelende ogen"Gekocht." Zei zich naar Brian keerde en vroeg of ze bijpassende schoenen hadden.
Vermoeid nam Sarah opgelucht een halfuur en vier paar schoenen later plaats op de kappersstoel terwijl Laila tevreden en glimlachend naast haar ging staan.
"En wat zal het zijn?" vroeg de kapper vriendelijk.
Vastbesloten om haar haren weer zo te dragen zoals in Nederland toen haar moeder nog leefde zei sarah vastbesloten: "Drie tinten lichter dan mijn natuurlijke haarkleur en highlights in twee tinten lichter. Ik wil mijn haar in laagjes geknipt.
Van achter rond en van voren wil ik dat laagjes vanaf mijn kin beginnen." Laila grinnikte bij het horen van de waterval aan woorden die haar mond verlieten voordat ze haar handen kort op haar schouders plaatste en zei "wel ik zie dat jij me niet nodig hebt, ik denk dat ik een gezicht masker en een manicure ga nemen terwijl ik acht." Ze drukte een kus op haar wang en liep zonder op een antwoord te wachten richting een blond meisje wat verderop.
Het had bijna drie uur lang geduurd voordat de kapper en visagist klaar met haar waren.
Haar haren zaten perfect. De make-up was in mooie natuurlijke tinten aangebracht en voor het eerst in jaren herkende ze zichzelf weer terug.
"Ongelooflijk." hoorde ze Laila nu naast haar fluisteren toen de kapper haar eindelijk was gaan halen voor de grote onthulling.
"Niet dat je hiervoor niet mooi was." Corrigeerde ze zichzelf snel
" maar kindje je overtreft alle verwachtingen. Nu begrijp ik wat je moeder bedoelde met de woorden mijn dochter begint een adembenemende jonge vrouw te worden. Mijn god ze zou zo trots op je zijn." Sarah draaide zich naar Laila toe en plaatste haar hand op haar mond terwijl ze met een brok in haar keel fluisterde:"Niet doen. Je gaat mijn make-up verpesten."
Ze zag hoe Laila met tranende ogen in de lach schoot. Als Sarah op haar beurt diep in ademde en probeerde om haar gevoelens weer onder controle te krijgen terwijl ze nog een laatste blik in de spiegel wierp voordat ze opstond en Laila naar haar auto volgde.
Het was een uur later dat ze voor de grote spiegel in haar aankleedkamer stond.
Gekleed in haar nieuwe jurk en met haar voeten in de gloednieuwe zilverkleurige pumps die Laila voor haar gekocht had voorheen.
Ze haalde diep adem en keek geschokt naar haar eigen spiegelbeeld.
Ze herkende zich haast niet terug en op hetzelfde moment was dit de eerste keer in een lange tijd dat ze haar echte zelf terug zag kijken.
Het lag jaren terug dat ze zichzelf als een meisje kon aankleden zonder schuldgevoelens, zonder angst te hebben voor de vrouw noch de man des huizes.
Alleen al daarvoor zou ze Laila eeuwig dankbaar zijn.
De adoptieprocedure was vorige week afgerond en ze was sinds vorige week woensdag officieel, het nieuwe lid van de Allonzo familie, tenminste op papier. Ze hoorde Laila op de open kamer deur kloppen en hoe ze binnen stapte met een brede glimlach en een trotse blik in haar ogen.
"Wauw." fluisterde ze zacht terwijl ze op haar afliep en haar strak omhelsde.
"Je ziet er geweldig uit."
"Dank je." Sarah keek toe hoe Laila een vierkante platte doos ophield met de woorden.
"Ik heb nog wat voor je."
"Voor mij?" Ze knikte met een zwakke glimlach. Sarah opende de doos voorzichtig en zag een prachtige dunne collier met bijpassende armband en druppelvormige oorbellen erin lagen.
Ze fronste kort haar wenkbrauwen terwijl ze haar vingers over de sieraden liet glijden voordat ze zich plots besefte dat dit geen Primark gekochte sieraden waren maar echte diamanten.
"Laila," Zei ze nu geschokt terwijl ze met wijd open ogen naar de vrouw voor haar opkeek.
Ze glimlachte op haar beurt nonchalant en zei: "Dit setje heb ik jaren geleden cadeau gekregen van mijn ouders voor mijn 18de verjaardag.
Het was de bedoeling dat het doorgegeven zou worden aan mijn dochter en die zou het weer doorgeven aan die van haar, maar zoals je ziet is dat er nooit van gekomen.
En om eerlijk te zijn zie ik Gio het halssnoer niet dragen, daar heeft hij een iets te dikke nek voor."
Sarah grinnikte nu zachtjes terwijl ze probeerde haar tranen binnen te houden.
"Aangezien jij waarschijnlijk het dichtstbijzijnde zal zijn van wat ik ooit als een dochter zal hebben wou ik het aan jou schenken."
"Laila." Zei ze nu met een gebroken stem.
"Het is echt niks, Sarah. Bovendien woon je nu in LA en je zou langzaamaan je eerste diamanten al gehad moeten hebben." Ze voelde hoe een traan langzaam over haar wang gleed bij het horen van haar woorden en de betekenis er van.
"Verpest je make-up niet." Hoorde ze haar met een dikke stem tegen haar fluisteren terwijl ze een tissue trok uit de doos boven haar kaptafel en zachtjes de traan weg depte.
"Ik doe mijn best maar je maakt het mij niet bepaald makkelijk." Ze grinnikte en omhelsde haar stevig voordat ook zij diep in ademde de sieraden langzaam uit de doos haalde en haar hielp ze om te doen en te sluiten.
Met hun hoofden naast elkaar en haar handen op Sarah's schouders keken ze beide elkaar in de spiegel aan als ze hoorde hoe Laila langzaam fluisterde: "Perfect. Gewoonweg perfect"
Herschreven 30/01/2017