Een glimlach verschijnt op mijn gezicht als ik de hoek om sla en mijn straat van bestemming in loop. Het voelt goed om hier weer te zijn. Londen voelt inmiddels als een soort tweede huis voor me, en dat geldt ook in zekere mate voor het pand dat midden in deze straat staat.
Ik hijs mijn koffer de paar treden voor de voordeur op en bel aan. Mijn maag maakt een sprongetje als ik binnen het geluid van voetstappen hoor. Nog even en dan zal ik weer oog in oog staan met de leukste jongen ter wereld.
De deur wordt geopend door een magere jongen die eruit ziet alsof hij net uit bed komt, ook al is het vier uur 's middags. Zijn vingers zitten losjes om de hals van een bierflesje geklemd. "Hé Val. Nathan is boven, denk ik." Zonder verder nog iets te zeggen, loopt de jongen weer terug naar de woonkamer.
"Ook leuk om jou weer te zien, Tyler," mompel ik terwijl ik naar binnen stap en de deur achter me dicht duw. Met alle krachten die ik nog in me heb na al het reizen van vandaag, sjouw ik mijn koffer naar de tweede verdieping van het huis. Daar is de kamer van mijn vriendje.
"Val!" Nathan zet zijn gitaar meteen aan de kant als hij me ziet en komt op me af voor een welkomstkus. "Hé, ik had toch gezegd dat je even moest bellen? Dan was ik je komen halen."
"Ik wilde je verrassen." Ik vlei mijn hoofd tegen zijn schouder. Het is zo heerlijk om hem weer aan te kunnen raken in plaats van alleen zijn gezicht te zien via Skype. Zijn vertrouwde lichaamsgeur kietelt mijn neusgaten. Kon ik maar altijd bij hem zijn. Helaas heeft hij zijn carrière en ik mijn studie.
Nathan slaat zijn armen stevig om me heen, alsof hij vast van plan is me nooit meer los te laten. "Ik heb je zo gemist."
"Ik jou ook, maar er is ook goed nieuws. Ik heb me aangemeld voor dat studieprogramma waarover ik je vertelde. Er is een grote kans dat ik volgend jaar hier kan komen studeren." Toen mijn opleiding vorige herfst een aantal nieuwe partneruniversiteiten aankondigde, waaronder eentje in Londen, ben ik meteen op mijn studiebegeleider af gestapt om te vragen hoe ik daarvoor in aanmerking kon komen. De aanmeldprocedure bleek helemaal niet zo moeilijk te zijn en nu heb ik alleen nog een bevestiging nodig dat de Londense universiteit me ook daadwerkelijk wil hebben.
"Dat is inderdaad goed nieuws te noemen. Daar drinken we er vanavond eentje op, oké?"
"Eentje maar?," grijns ik, nog steeds in zijn armen. Vanavond viert zijn mede-bandlid en huisgenoot Shane zijn verjaardag. Dat kan nooit bij maar één drankje blijven.
-
Een paar uur later is het huis veranderd in een explosie van muziek en aangeschoten mensen. Ik hang met Nathan op de bank terwijl de jarige met zijn vriendin en een aantal andere vrienden staat te dansen.
"Zullen wij ook gaan dansen?," stel ik voor. Inmiddels ben ik wel bijgekomen van de vliegreis Bovendien kan ik het niet aanzien hoe Shanes vriendin Madison zich als een eersteklas hoer beweegt, dus ik zoek een reden om met mijn rug naar haar toe te staan. Verder is het overigens een hartstikke aardige meid. Ik heb haar vorig jaar in de herfstvakantie voor het eerst ontmoet, toen het net aan was tussen haar en Shane, en we konden het meteen goed met elkaar vinden. Het schept blijkbaar een band om een jongen uit een boyband te daten.
"Goed idee," vindt Nathan. Hij hijst me overeind. "Kun je met deze muziek overweg of moet ik iets van Springsteen opzetten?"
"Nee, ik weet wel iets beters. Er is een hele gave boyband en één van die jongens is zo ontzettend leuk. De Sunshine Heroes heten ze volgens mij. Ooit van gehoord?"
"Zegt me helemaal niks, maar die gast kan beter uitkijken dat hij niet met mij te maken krijgt." Hij kust me, om me vervolgens om de eerste klanken van 'Shut up and dance' mee te sleuren tussen de dansende mensen in.
Terwijl ik de muziek mijn lichaam over laat nemen, krijg ik weer dat gevoel dat ik hier thuishoor. Nathan en ik hadden misschien geen geweldige start samen, maar we horen bij elkaar, dat weet ik zeker.
Het is nog steeds best idioot. Ik chanteerde Nathan, maar uiteindelijk werden we verliefd op elkaar. Aan dat hele gedoe heb ik wel mijn blog overgehouden en die kon ik afgelopen jaar inzetten om extra studiepunten te krijgen. Eerst kwamen er bakken vol haatreacties, maar nu heb ik voornamelijk enthousiaste volgers. Wat er ook iets mee te maken zou kunnen hebben dat ik de jaloerse reacties er zoveel mogelijk uit probeer te filteren, voor zover ik daar tijd voor heb tenminste. Ook Madison volgt me. Zij is misschien nog wel mijn meest enthousiaste lezer, na mijn zusje dan.
"Ik ben zo blij dat je er bent," mompelt Nathan in mijn oor als de muziek overschakelt op een wat rustiger nummer. "Nederland is misschien maar aan de andere kant van de Noordzee, maar het is toch veel te ver weg."
Ik sla mijn armen om hem heen. "Vertel mij wat. Gelukkig zijn we nu de hele zomer samen."
Meteen vertrekt zijn gezicht in een ongelukkige uitdrukking. "Ik heb je gezegd dat-"
"Ja, ik weet het," onderbreek ik hem. "Je moet werken. Maar we kunnen wel samen wakker worden, samen ontbijten en dat soort dingen." Het heeft me weken gekost voordat ik Nathan had overgehaald om me met de band mee op tour te nemen. Uiteindelijk was het feit dat hij me anders deze zomer nauwelijks zou zien de doorslaggevende factor. Dan zou ik hem pas eind oktober weer op kunnen zoeken en dat duurt echt veel te lang.
Nu mag ik dus mee op de tour, die overmorgen begint. De komende weken zullen we door heel Europa reizen. Madison gaat ook mee, dus ik hoef me niet eenzaam te voelen tijdens de vele momenten dat de band repeteert, interviews geeft of optreedt.
"Hé Valerie!," rukt een stem me uit mijn gedachten. Het komt van vlak bij mijn oor.
"Hé Luke." Ik maak me van Nathan los om de broer van de jarige een begroetingsknuffel te kunnen geven. "Lang niet gezien. Hoe is het?"
"Super. Kijk eens wie ik meegenomen heb?" Luke wijst naar een gestalte achter zich.
Als mijn blik hem volgt, verstijf ik. Vince. Doordat we het afgelopen jaar op school in verschillende werkgroepen werden ingedeeld, is het ons gelukt elkaar zoveel mogelijk te ontlopen. We hebben onze ruzie van vorig jaar nog steeds niet uitgepraat. Misschien moet ik maar eens beginnen met volwassen doen. De strijdbijl begraven, enzovoort. "Hoi Vince. Alles goed?"
"Ja, prima. En met jou?" De woorden komen absoluut niet van harte uit zijn mond. Hij toont alleen maar zogenaamd interesse omdat ik dat ook doe.
"Fantastisch. Ik ga met de jongens mee op tour deze zomer. Heb jij nog plannen? Je gaat zeker weer gitaar spelen voor Ellie Goulding of zo?"
"Zoiets," mompelt Vince. "Maar nu ga ik eerst even wat te drinken halen. Tot straks misschien." Met die woorden glipt hij weg tussen de zweterige lijven van wild dansende feestgangers.
Nou ja, mij best. Ik ben allang blij dat het ongemakkelijke gesprek voorbij is. Hopelijk kunnen we elkaar de rest van de avond gewoon negeren zoals we dat op school ook doen. Blijkbaar zit een vriendschap er voor ons voorlopig nog niet in.
-
Buiten wordt het alweer licht tegen de tijd dat de laatste gast de voordeur achter zich dicht trekt. Het huis is een ravage. Overal liggen lege chipszakken, flesjes bier, halfvolle cocktailglazen en sigarettenpeuken. Een snoer feestlichtjes is van het plafond gevallen en kronkelt nu over de vloer van de woonkamer. In een hoek liggen scherven die afkomstig zijn van een kapotte wijnfles, een paar ervan besmeurd met bloed omdat er iemand in is gaan staan. En op de één of andere manier is er een lading borrelnootjes in de vissenkom terechtgekomen.
Zodra mijn vriendje de kamer in zwalkt, verschijnt er een lach op zijn gezicht. "Hé sufkop, ga je mee naar bed?"
"Heel graag. Ik weet alleen niet of mijn voeten nog weten hoe ze moeten bewegen."
"Zorg maar dat ze daar snel achter komen dan, want ik ga je niet dragen. Daar ben je me te zwaar voor. En ik te dronken."
"Hé, vind je me dik of zo?," roep ik zogenaamd beledigd uit. Maar ik weet ook wel dat hij me nooit op zou kunnen tillen. Eerlijk gezegd ziet hij er op dit moment uit alsof hij nog geen suikerklontje op zou kunnen tillen, en dat terwijl hij toch best gespierd is. Blijkbaar hangt hij tussen het instuderen van danspasjes door ook af en toe in de sportschool rond om de frustratie van een langeafstandsrelatie eruit te werken.
Nathan schenkt me de breedste glimlach die ik ooit heb gezien, die waarschijnlijk ook te danken is aan de hoeveelheid alcohol die hij achter de kiezen heeft. "Jij bent het mooiste meisje van de wereld. Zelfs als je wel dik zou zijn, zou ik je nog op willen eten."
Met grote moeite weet ik mezelf toch overeind te hijsen. Wankelend beland ik in Nathans armen. Volgens mij heb ik zelf ook een glaasje te veel gehad. Of meerdere glaasjes.
"Hé schoonheid, ik meende het. Je zult echt zelf naar boven moeten lopen." Hij slaat een arm om mijn middel. "Of we zouden op de trap kunnen slapen, maar daar liggen geen dekens."
Ik grijp mezelf vast aan de leuning van de trap. Als ik een laatste blik achterom werp, flitsen de herinneringen aan een geweldige avond door mijn geheugen. Dit was een avond om nooit te vergeten, en het wordt zeker weten een zomer om nooit te vergeten.
- - -
A/N Deel 2! Gezien de meesten van jullie het liefst maar 1 update in de week hebben, komt er ook bij dit deel weer elke maandag een update. Inmiddels heb ik ook al 3 hoofdstukken van het laatste deel, dus dat gaat de goede kant op. Deel 2 zal trouwens wel minder grappig zijn dan het eerste deel. Ik hoop dat jullie daar doorheen kunnen lezen.
Opgedragen aan Aardbeitje_x voor haar hulp met de cover.