Sarah wist niet dat op hetzelfde moment Lailas vier zonen zich buiten op de oprijlaan verzamelden.
"Een welkomstcomité voor mij ik voel me geëerd." grinnikte Giovanni terwijl hij zijn broers begroette.
"Had je gedacht..." mompelde Marcus zachtjes terug terwijl hij een slok van zijn beker koffie nam en met zijn hand over zijn voorhoofd ging terwijl hij zijn zonnebril afnam.
"Migraine, broer lief?
Ik heb gehoord dat het een lange nacht was." Grinnikte hij nu betekenisvol verder.
"Praat me er niet van, ik zou het liefst mijn deken over mijn hoofd trekken en morgen pas wakker worden."
"Laat me raden, de enige reden waarom je momenteel niet onder die deken ligt is omdat mam jou net zoal de rest ook opgebeld en dreigend bevolen heeft om te komen ontbijten?" Ze knikten lachend.
"Ik geloof dat ze ons wil voorstellen aan die meid die sinds een paar dagen bij haar woont." Zei Tony nu
"Hoe heet ze ook al weer?" vroeg hij nu peinzend. Giovanni haalde zijn schouders op.
"Who gives a fuck om de naam laten we het gewoon achter de rug brengen.
Ik heb wel wat beters te doen. Ik bedoel als mam een opvangtehuis wil openen dan doet ze het maar.
Zolang ze maar gelukkig is, mij met rust laat en ik geen babysit hoef te spelen maakt het me niks uit." Hij hoorde hoe zijn broers nu zachtjes begonnen te lachen
"Over namen gesproken." Hoorde hij Gabriel zeggen
"herinner jij je nog aan de naam van die meid die je gisteren mee naar huis hebt genomen?"
Giovanni dacht met een verlekkerde blik terug aan het meisje voor wie hij vanochtend nog een taxi had gepakt en mompelde:
"Sunshine is haar naam en mannen je wilt niet weten welke zonneschijn ze in je leven brengt na een nacht met haar.
Haar ouders hebben de naam juist uitgezocht" Ze schoten gezamenlijk in de lach voordat Gabriel nog altijd lachend vroeg:
"ik moet het je laten Gio, je hebt smaak."
"Geleerd van de beste, maar genoeg over mijn chick wie was dat lekkertje die gisteravond de gehele tijd met je riem aan het spelen was alsof ze niet kon wachten om het te openen.
En is die riem ook uiteindelijk geopend geweest?"
Gabriel schoot in de lach en deed alsof hij een slot op zijn mond zette.
"Een heer geniet en zwijgt en voor de rest geen commentaar." Gio en zijn broers staken hun armen in de lucht en deden alsof ze hem aanbaden als hij hun lachend voor zich uit duwde richting de buitendeur van hun ouderlijke huis met de woorden:"Jullie zijn getikt en het is veel te vroeg hiervoor."
Sarah keek vanuit haar plek boven aan de trap hoe vier jonge mannen de woonkamer in stapten en hoorde hoe één er van na zijn ouders kort opgenomen te hebben vroeg
"Hé mam alles in orde?"
Ze kon van haar plek uit helaas niet alle jongens goed zien omdat ze met hun ruggen naar haar toe stonden, wat jammer was aangezien ze dus pas een beeld over hun kon vormen als ze straks samen zouden zitten.
"Er is niks. Kom we gaan ontbijten." Hoorde ze Laila nu antwoorden terwijl ze richting de eetkamer liep en de mannen achter zich liet.
"Pap?" hoorde ze hun nu bezorgd in koor het woord naar Domenique richten.
Ze keek toe hoe Domenique, op zijn beurt zijn schouders optrok en langzaam zei: "Ze heeft Sarah gesproken.
Het meisje vertelde jullie moeder net wat er allemaal voorgevallen is in de laatste jaren sinds de dood van haar moeder en haar verhaal heeft jullie moeder van streek gemaakt, dat is alles."
"En wat heeft ze mam precies verteld?" Dominique zuchtte en sloeg zijn arm om de schouder van één van de jongens en zei: "Kom ik vertel het jullie snel onder het ontbijt voordat ze naar beneden komt om jullie te leren kennen."
"Ik ben langzaamaan benieuwd naar haar." Hoorde ze één van de jongens nu nieuwsgierig zeggen terwijl ze gezamenlijk de eetkamer in liepen.
Sarah wist niet goed wat ze moest voelen bij de gedachte dat het hele gezin zou weten wat ze meegemaakt had in de laatste jaren.
Maar ze wist ook dat ze er toch niks meer aan kon veranderen tenzij ze de eetkamer in zou stormen en het ze verbood. Wat ze natuurlijk niet van plan was te doen.
In plaats daarvan liep ze naar haar kamer en pakte de drie fotolijsten van haar moeder uit haar koffer.
En plaatste één op haar nachttafeltje aan de kant waar ze sliep. Het was de foto waarop haar moeder er gelukkig en onbezorgd op uit zag.
Op de tweede foto stond haar moeder achter haar met haar armen rond haar zij gedraaid en haar hoofd op haar schouder naast haar gezicht en hoewel ze op de foto glimlachte stonden haar ogen verdrietig.
De foto was een jaar voor haar overlijden en chemotherapie genomen. De ziekte had haar hier psychisch al getekend.
De derde foto was een foto van haar als baby in de armen van haar moeder deze foto zette ze op het bureau.
Ze had voor de rest niks meer van haar bij. Alle resterende spullen en foto's lagen ergens in een opslagruimte in Nederland opgeslagen.
Maar ze besefte wel dat dit de eerste keer sinds haar moeder gestorven was dat de foto's uit haar koffer waren gekomen en in haar kamer kwamen te staan dat zei toch iets.
*****
Een kleine drie kwartier later en na een hete douche voelde ze zich eindelijk bereid om de rest van de familie onder ogen te komen.
Ze voelde hoe de waterdruppels langzaam hun weg over haar rug zochten en terwijl ze de trap afdaalde een ril probeerde te onderdrukken.
Haar föhn had vandaag er voor gekozen om het te begeven dus zat er niks anders op dan met natte haren kennis te gaan maken met Laila's zonen.
Ze keek nog een laatste maal in de hal spiegel en zuchtte, haalde het elastiek van haar pols en besloot om haar haren toch maar vast te zetten in een knot.
Ze zag er nu weliswaar uit als een burgertrut maar dat was beter dan eruit te zien als een verzopen kat.
Ze liet haar handen over de enkellange turkooizen jurk met witte bloemen glijden en knoopte toch maar haar vestje dicht bij het zien van haar decolleté die toch wel erg prominent aanwezig was in het complete plaatje.
Nog geen jaar terug had ze een A cup maar ze begonnen groter en groter te worden.
Ze was blij dat dit niet gebeurd was toen ze nog bij haar laatste pleeggezin zat alhoewel ze vermoedde dat haar pleegvader haar wellicht dan met rust had gelaten.
Ze schudde de nare gedachtes weg en klopte na nogmaals diep in te ademen op de eetkamer deur en stapte binnen.
Ze zag hoe vijf paar ogen zich op haar richten terwijl ze een verontschuldigende glimlach op haar gezicht plaatste en een beetje ongemakkelijk nog een stap de eetkamer in zette.
Laila wierp haar een brede glimlach toe stond op en liep naar haar toe.
Ze ging achter haar staan en plaatste haar handen plechtig op haar schouders terwijl ze het woord nam en zei:
"Jongens, dit is Sarah en Sarah dit zijn mijn zonen Gabriel, Antonio en Marcus." De jongens knikten haar om de beurt toe terwijl hun moeder hun naam noemde zo kon ze ook de naam met een gezicht in verbinding brengen.
Ze hadden één voor één donkerbruin haar, met bijna allemaal dezelfde kleur ogen een mix van groen met honingbruin heel apart.
Waar bij Gabriel en Antonio de kleur bruin domineerde, was het bij Marcus het tegenovergestelde.
Ze zag dat ze haar net zo nieuwsgierig van top tot teen opnamen.
"Neem plaats" Zei Laila, terwijl Gabriel de stoel aan zijn rechterkant naar achteren trok.
Ze nam naast hem plaats en reikte naar een broodje die ze een beetje onwennig op haar bord plaatste.
Voordat ze haar handen weer snel onder het tafellaken verborg zodat niemand kon zien hoe heftig ze trilden.
Hun blikken hadden haar gezicht niet verlaten en een beetje onzeker vroeg ze met een zwakke glimlach:
"Wie is de oudste?" In de hoop om het ijs te doorbreken.
Ze wist dat het van groot belang was dat ze haar mochten tenslotte waren zij Laila's en Domenique hun echte kinderen en Laila mocht nog veel beweren maar ze wist hoeveel impact de echte kinderen op hun ouders hadden en hoe snel zij weer gedumpt kon worden in het tehuis.
Maar ze zou er alles aan doen zodat dit niet gebeurde nu ze na de laatste kut jaren eindelijk een huis had gevonden waar ze echt welkom was.
"Ik." Hoorde ze Antonio het woord nemen
" En zeg maar Tony." Vervolgde hij
" Op mijn moeder na noemt niemand mij Antonio. Ik ben of word beter gezegd dertig, na mij komt Gabriel, die is zevenentwintig, dan Marcus vijfentwintig en tot slot Giovanni hij is drieëntwintig, je zult hem deze week wel ontmoeten hij is weg gebeld voor zijn werk, een brand in de keuken of zo."
Ze knikte langzaam en maakte de rekensom in haar hoofd voordat ze met een frons vroeg.
"Wacht even, als jij dertig bent of wordt dan ben jij wat eind veertig?" Laila glimlachte breed en antwoordde: "negenenveertig om precies te zijn al vraag je normaliter de leeftijd niet aan een dame." Ze glimlachte verwonderd.
"Wauw ik had u op niet ouder dan negenendertig geschat." Zei ze nu naar waarheid.
Ze keek toe hoe Laila met pretlichtjes in haar ogen van haar plek opstond en haar een kleine enthousiaste omhelzing gaf. "Zoiets liefs heb ik nog nooit gehoord, je bent een schat."
Als ze Dominique nu grinnikend om het enthousiasme van zijn vrouw hoorde zeggen: "Oh oh jongens we hebben concurrentie gekregen."
Hij was nog niet eens uitgesproken of ze hoorde hoe de jongens op hun beurt de ene compliment na de andere richting hun moeder te gooien.
Sarah leunde glimlachend achterover terwijl ze hun gadesloeg en opgelucht voelde dat haar handen gestopt waren met trillen.
De jongens waren godzijdank net zo charmant en lief als hun ouders, wat het voor haar makkelijker maakte om het komende halfuur een geciviliseerd gesprek met ze te voeren.
Want één ding wat ze geleerd had in de laatste jaren is dat je meer geaccepteerd wordt door de ouders als hun kinderen je mochten.
Een halfuur later schoven ze hun stoelen van tafel en stonden op om naar hun werk te gaan met de woorden: "We zien je nog wel kleintje."
Niet veel later deelde Laila haar mee dat het personeel een avond vrij had gekregen omdat ze vanavond een uitnodiging voor een galafeest had dat al drie maanden gepland stond en waar ze helaas naar toe moest.
Ze vroeg haar ook gelijk in één adem verder of ze misschien mee wou gaan omdat ze zich niet op haar gemak voelde om haar alleen thuis te laten nog niet eens een week na haar aankomst.
Ze had dankend het aanbod met een glimlach afgeslagen.
Ze moest eerlijk toegeven dat de gedachte dat ze het hele huis vanavond voor zichzelf had eigenlijk wel aantrekkelijk vond en hoe graag ze Laila en Domenique mocht, het huis was te vol.
Met Laila, haar man, de twee huishoudsters, de kok en tuinier was het gezellig maar ook verdomd druk. Vooral voor een persoon als haar die een enig kind is geweest en dus altijd in een huishouden met maximaal drie personen geleefd had.
Ze snakte naar een beetje rust en eenzaamheid hoe raar dat ook mocht klinken.
Klokslag 18 uur hoorde ze een klop op haar deur. "Binnen." Ze zag hoe Laila binnen stapte in een saffier groene strapless avondjurk gecombineerd met een prachtige diamanten halssnoer en bijpassende druppelvormige oorbellen ze floot bewonderend. "Je ziet er geweldig uit."
"Dank je." grinnikte ze enthousiast "De jurk was duur genoeg dus ik hoop toch echt dat ik er goed in uit zie." Ze knikte gemeend
"Je ziet er fantastisch uit en dat meen ik werkelijk." Ze hoorde Dominique haar van beneden roepen. "Ik kom eraan." riep ze terug terwijl ze haar een blad gaf met drie telefoonnummers erop.
"De eerste twee nummers zijn van mij en Dominique en de laatste is van onze gastheren dus als er wat is aarzel niet en gelijk bellen." Ik knik.
"Is goed."
"Oh ja en als je honger krijgt kun je wat bestellen of iets nemen uit de keuken ik denk dat Maria nog een lasagne in de koelkast heeft staan.
De brochures van de restaurants die thuis bezorgen liggen in de tweede la van boven naast de oven in de keuken en hier heb je geld om mee te betalen," zegt ze gehaast als Dominique haar nogmaals roept met de mededeling dat de auto met chauffeur er is.
Ik pak het biljet van 50 aan en zie hoe ze mij onzeker aankijkt, haar gezicht was net een open boek, ze wou mij niet alleen laten, en maakte zich zorgen dus glimlach ik haar toe en zeg: "Maak je geen zorgen, ik red me wel ik ben een grote meid." Ze glimlacht zwak en knikte om haar dan een snelle kus op de wang te drukken en gehaast "Tot vanavond." achterom te roepen terwijl ze zich in een snelle tred richting de deur bewoog.
"Tot vanavond en nog veel plezier." riep ze haar na.
Ze legde haar tijdschrift naast zich op bed en haalde diep adem bij het horen van de buitender die dichtgetrokken werd.
Ze liet de stilte langzaam op haar inwerken terwijl ze voelde hoe een zacht zomerbriesje de gordijnen van het balkon naar binnen waaide en zachtjes over haar gezicht zijn weg verder door het vertrek zocht
Er ging niks boven een zomerbriesje en een goed boek of tijdschrift om je tijd mee te doden in een rustige omgeving.
Een uur, een tijdschrift met alle nieuwe make-up tips en de nieuwste roddels over verschillende beroemdheden verder hoorde ze een mannelijk stem vanuit de tuin komen.
Ze fronste haar wenkbrauwen en stond van bed op, om met haar telefoon in de hand richting het balkon te lopen.
Het laatste wat ze nu wou zien is een stel inbrekers, dat het huis wilden binnen breken. Want naar haar weten zou er niemand anders hier mogen zijn.
Eenmaal op het balkon gluurde ze voorzichtig over de leuning de tuin in alleen om een man in een blauwe jeans met een zwarte v hals T-shirt geïrriteerd in zijn telefoon te zien praten.
Ze nam hem kort van top tot teen op. Hij kwam haar bekend voor maar kon haar vinger er niet op plaatsen.
Als ze bij zijn gezicht aankwam en geschrokken zag dat hij haar nu net zo nieuwsgierig opnam.
Ze glimlachte zwak bij het besef dat het waarschijnlijk Laila's jongste zoon was Gio... nog wat. Verdorie ze was zijn naam kwijt. Tenminste hoopte ze dat hij het was het zou zonde zijn om zo een knappe man te laten arresteren als hij toch een inbreker bleek te zijn.
Ze zag hoe hij op zijn beurt zwak terug lachte voordat hij haar zijn rug toe draaide en zijn gesprek vervolgde alsof ze daar niet stond.
Diep inademend keerde ze terug haar kamer in waar ze nog geen vijf minuten later de verwachtte klop op haar deur hoorde.
Ze liep er snel naar toe en knoopte onderweg haar vestje weer dicht.
Ze haalde enigszins nerveus diep adem, trok de deur open en keek toe hoe twee ongelofelijke groene ogen naar haar keken.
Voor een paar seconden vergat vergeet ze waar ze was alleen om te beseffen dat ze bezig was hem aan te staren. Hij op zijn beurt keek haar met een geamuseerde glimlach aan alsof hij dit gewend was.
Als ze haar keel schrapte en snel haar hand zijn richting op uitstak. "Hallo, ik ben Sarah." Hij glimlachte nu breed en nam haar hand in die van hem terwijl hij antwoordde met
"He, ik ben Giovanni." Voor een ogenblik stond ze ongemakkelijk tegenover hem niet wetend wat te doen.
Gio die op zijn beurt hier alleen was om zijn moeder een plezier te doen en het kind snel te leren kennen zodat hij van zijn vrije avond kon genieten. Bekeek het meisje ongegeneerd van top tot teen.
Ze had geen kleurtje zoals hij het bij de meiden hier in Los Angeles gewend was.
Haar jurk was leuk maar leek meer geschikt voor een dertigplusser en dan weliswaar een dertigplusser ergens uit het westen van het land in een godvergeten dorp waar line dance als een leuke tijdbesteding gezien werd.
Maar het gesloten vestje erbovenop was het top punt. Het was zo onnodig gezien het feit dat het vandaag 35 graden was, snikheet en daarbovenop had de airconditioningreparateur hem net bevestigd dat hij pas over drie dagen dat stomme ding kwam maken bij zijn ouders thuis wat inhield dat het hier binnen nog heter was dan daar buiten.
Haar haren zaten in een saaie knot gebonden en op een beetje nagellak en wat lipgloss na droeg ze geen make-up, niet dat ze dit nodig had want zelfs voor haar jonge leeftijd kon je gelijk zien dat ze een beeldschoon gezicht had. Haar gezichtsstructuur was hartvormig, in combinatie met volle lippen, een klein neusje en twee grote honingbruine ogen die hem nu vragend aankeken. Hij zag hoe ze hem ongemakkelijk toelachte bij het zien van zijn blik die haar opnam.
Hij wist niet of hij gewoon medelijden met haar had na alles wat hij van mam over haar gehoord had, nieuwsgierig was of dat hij zich gewoon verveelde omdat het in Los Angeles pas interessant werd na 23 uur.
Maar hij liep langs haar heen de kamer in en keek voor een moment rond om te zien wat zijn moeder van de vroegere logeerkamer gemaakt had.
Sarah die niet wist wat ze van zijn arrogantie om haar kamer ongevraagd binnen te stappen moest denken, hield dapper een gemaakte glimlach op haar lippen en deed alsof er niks aan de hand was. Ze wist nu al dat ze van alle zonen deze het minst mocht en dat was een feit. "
"Ik ben op zoek naar mijn moeder maar ik schijn haar nergens te kunnen vinden." richtte Giovanni het woord nu naar haar.
"Ze is uit met je vader naar een of ander galafeest." Hij knikte: "En jij bent niet mee omdat... je niks had om aan te doen?" zei hij langzaam terwijl hij haar van top tot teen opnam.
Au, die zat, dus telde ze tot drie voordat ze hem zou antwoorden, om niks verkeerds te zeggen.
"Nee, ik ben niet mee omdat zulke feesten inhoudsloos zijn. Niks anders dan opgeblazen arrogante mensen die andere opgeblazen arrogante mensen leren kennen, om dan lachend elkaar te verzekeren hoe geweldig de andere wel niet is, ik sta versteld dat jij niet mee bent." Hij grinnikte geamuseerd om haar antwoord en keek dan verder de kamer rond
Ze keek toe hoe hij de foto van haar met haar moeder oppakte en zwijgend bekeek.
Voor een kort moment had ze de neiging het uit zijn handen te rukken en hem te vragen waar hij het lef vandaan haalde om aan haar spullen te zitten.
In plaats daarvan balde ze haar handen in vuisten bij het besef dat hij Laila's zoon was en ze helaas met hem overweg moest komen als ze hier wou blijven.
Ze stelde zichzelf gerust met het feit dat de jongens allemaal buiten huis woonden en ze hun dus haast nooit zou zien.
De deur bel ging en ze zag hoe hij zich naar haar toedraaide en vroeg: "Verwacht je iemand?" terwijl hij de foto terug zette.
"Nee... of wacht ja, ik heb een pizza besteld." Hij knikte terwijl hij aanstalten maakte richting de deur. Als ze snel riep"Ik haal het zelf wel."
Hij grinnikte en haalde zijn schouders nonchalant op terwijl ze naar beneden sprintte om de pizza te aan te nemen en te betalen.
Giovanni die geamuseerd achter bleef mocht het kind. Haar ogen hadden van pure woede gefonkeld maar haar antwoord was kalm en direct misschien had ze toch wel een kans om het hier in Los Angeles te overleven.
Mam had een goede baan gedaan met de kamer hij herkende het haast niet meer terug.
Zuchtend nam hij plaats op de twee persoonsbank en keek vijf minuten later toe hoe Sarah de kamer weer binnen stapte met een grote pizzadoos en een vragende blik. "Vind je het erg als ik een hapje mee eet?
ik heb nog niet gegeten." Zei hij zo lief mogelijk.
Sarah die wist dat hij bezig was haar uit te testen kalmeerde zichzelf maar kon haar stem er niet van weerhouden om geïrriteerd te klinken toen ze langzaam mompelde:
"Geen probleem, tenslotte is het betaald met jouw moeders geld." voordat ze de pizza op tafel plaatste en ze tegenover hem op de grond plaats nam. "Je mag gerust naast me zitten, ik bijt niet. Tenzij je erom vraagt natuurlijk dan kan ik mij nog bedenken," hoorde ze hem met een knipoog zeggen.
Ze sloot haar ogen in overgave bij het horen van de woorden en voelde hoe het bloed naar haar wangen steeg van schaamte.
Ze telde tot drie en riep zich mentaal een zen toe om niet uit haar slof te schieten en hoopte daarmee ervoor te zorgen dat ze niks zou zeggen dat onder de gordellijn zou gaan.
Voordat ze diep in ademde en zei
"Ik dacht dat je honger had?" "Dat heb ik inderdaad." "Nou ik weet niet hoe het er hier in Amerika aan toe gaat maar bij ons in Nederland sluiten we onze monden en openen ze alleen als we er wat in willen steken."
Ze zag aan zijn twinkelende ogen dat hij haar woorden opzettelijk verkeerd interpreteerde en wat schunnig terug wou zeggen als ze hoofdschuddend haar hand opstak: "Alstublieft, ik wil niks onsmakelijk voor de tweede keer uit je mond horen.
We kennen elkaar daar te kort voor, bovendien heb ik niks meer gehad sinds het ontbijt en zou graag mijn eetlust willen behouden." Hij schoot in de lach, knikte en nam woordloos een stukje pizza uit de doos.
Ze eten voor de opkomende vijf minuten stilletjes terwijl ze krampachtig probeerde zijn blik te ontwijken die haar schaamteloos nogmaals van top tot teen opnam.
"Wat!" zei ze uiteindelijk geïrriteerd. Hij schudde glimlachend zijn hoofd.
"Nik, ik vroeg me alleen af hoe oud je bent?" Voor een ogenblik staarde ze hem niet begrijpend aan.
"Hoe oud ik ben?" Hij knikte.
"Ik word zeventien over iets meer dan twee maanden." Hij knikte bedenkelijk.
"Je bent nog jong." Ze grinnikte. "Dat hangt ervan af wat je onder jong verstaat, als je mijn leeftijd bedoelt misschien, maar geloof mij als ik zeg dat ik voor mijn leeftijd genoeg ervaring en levenslessen heb gehad om makkelijk met een veertig plusser te kunnen concurreren." Hij glimlachte haar warm toe
"Wat vind je van LA?" verwisselde hij soepel het onderwerp
" al een beetje gewoon geworden aan al het nieuwe?" Ze knikte langzaam
"Je ouders zijn geweldig, ik had mij niks meer kunnen wensen." Hij glimlachte warm bij het horen van haar woorden.
"Ja, ze zijn de beste ouders die een kind zich kan wensen. En voor de rest hoe vind je de stad?"
Ze haalde haar schouders op. "Die zal vast ook geweldig zijn, ik heb het nog niet gezien." Hij trok zijn wenkbrauwen verbaast op.
"Zeg mij niet dat je de hele week die je hier nu al bent nog niet buiten deze vier muren bent geweest?" "Wel dan zeg ik het niet alhoewel dat precies de antwoord is op je vraag."
"Fuck, wel dan wordt het hoogste tijd nietwaar?
Tenminste als je er niks op tegen hebt dat ik degene ben die je de stad laat zien. Ik heb namelijk de opkomende uurtjes toch niks te doen."
"Wat aardig van je." zei ze sarcastisch voordat ze hem onzeker opnam.
Ze wist niet goed wat ze van zijn aanbod moest denken. Ze irriteerde zich mateloos aan zijn snobistische opmerkingen en dan had ze het nog niet eens over zijn schaamteloze blikken, maar ze moest ook eerlijk toegeven dat haar nieuwsgierigheid naar de stad het van haar begon te winnen.
Ze wou nu ook wel met mijn eigen ogen zien wat ze al die jaren in films, series en tijdschriften terug thuis had gezien.
Giovanni keek vol belangstelling hoe al haar gevoelens als een open boek over haar gezicht gleden, van afschuw bij de gedachte dat ze met hem mee moest naar nieuwsgierigheid.
Als hij besloot het eigen heft in handen te nemen door op te staan en zijn hand naar haar uit te steken om haar omhoog te helpen.
Aarzelend plaatste ze haar hand in die van hem en liet het toe dat hij haar ophielp.
Als Sarah aarzelend vroeg "Wacht en je moeder?"
"Wat is er met mam?
Ik geloof dat ze LA beter kent dan mij, die moet niet mee."
"Nee, ik bedoel..." Nog voor ze haar zin af had zag ze hoe hij met zijn ogen rolde en droog zei: "Ik weet wat je ermee bedoelt Sarah, ik maak maar een grap. We bellen haar wel vanuit de auto als het voor jou in orde is."
Ze knikte ongemakkelijk, nam een paar minuten later naast hem plaats in een kleine zwarte sportauto die ze alleen kende uit tijdschriften terwijl hij de hekken uitreed richting het strand.
Herschreven 24/01/2017