Hoofdstuk 1
Laat komen wat komen wil:
ook de ergste dag gaat voorbij
"Out of suffering have emerged the strongest souls;
the most massive characters are seared with scars."
Khalil Gibran.
Sarah had geen idee waarom ze zo nerveus was. Het was ten slotte niet de eerste keer dat ze zich aan een nieuw gezin moest voorstellen.
Aandachtig bestudeerde ze haar trillende handen, alsof die aan een vreemde toebehoorden.
Maar toch waren de trillende vingers met blauw nagellak wel degelijk van haar.
Het waren de handen van een bijna zeventienjarig meisje dat vurig hoopte, om drie jaar na haar moeders overlijden en na in drie verschillende pleeggezinnen te zijn geweest.
Ver weg van Nederland en haar verleden, in Los Angeles eindelijk een echte nieuwe start te kunnen maken.
Een start in de familie van Laila Allonzo. De voormalige beste vriendin van haar moeder en waarschijnlijk diezelfde vrouw die momenteel in een rood mantelpakje op de veranda van het gigantische huis stond, die tevoorschijn was gekomen achter de dikke rij bomen aan weerszijden van de oprijlaan.
Een oprijlaan die zij en Levi, de chauffeur die in Laila's opdracht haar was komen afhalen van het vliegveld, twee minuten geleden zijn opgereden.
Ze haalde diep adem en probeerde haar zenuwen de baas te worden, tenslotte was de eerste indruk die je maakte op een persoon van cruciaal belang.
Maar de aanblik van de adembenemende tuin en huis maakte dit er niet beter op.
Haar moeder had haar wel kunnen vertellen dat Laila het ver gebracht had in haar leven, dan had ze haar tenminste een beetje kunnen voorbereiden op wat haar zo meteen te wachten zou staan.
Ze haalde nog een laatste maal diep adem en stapte uit terwijl ze haar blik richtte op de vrouw die met uitgestrekte armen en een grote vriendelijke glimlach op haar af stapte.
Ze nam correct aan dat dit Laila was toen ze haar zonder een woord in de armen nam en na haar een grote knuffel te hebben gegeven en een kus op elke wang met de woorden: "Hallo Sarah. Ik hoop dat je een goede reis hebt gehad?" haar verwelkomde.
Ze knikte alleen als antwoord alsof ze haar tong kwijt was geraakt in de tien seconde sinds ze uit de auto was gestapt en Laila haar in de armen had genomen.
"Dat is mooi, Ik ben Laila Allonzo, jij zult je aan mij vast niet meer herinneren.
De laatste keer dat ik jou gezien heb was je zes jaar oud. Maar mijn god, kijk nou eens hoe groot je bent geworden. En wat een schoonheid, je bent waarlijk je moeders dochter."
Sarah haalde diep adem en liet de waterval van woorden op haar inwerken, terwijl ze probeerde om zichzelf niet vanonder Laila's arm te wringen die ze momenteel om haar schouder geslagen had. Terwijl ze haar de trappen op en het huis in begeleide.
Dure tapijten, grote spiegels, veel kristal en marmer kwamen haar bij entree van het huis tegemoet.
Het huis leek op een showroom in een dure meubelzaak. De inrichting spiegelde precies elke huis weer dat ze ooit op de televisie gezien had in een reportage over een rijk en beroemd iemand.
De woonkamer alleen al had wat betreft omvang, de grote van het gehele appartement waar zij met haar moeder vroeger in gewoond hadden.
De twee grote witte banken met sierlijke kussens, net zoals de traditionele open haard met familie foto's erbovenop uitgestald, maakten het plaatje compleet.
Ze liet haar ogen nieuwsgierig door de kamer dwalen, terwijl ze twee grote vleugeldeuren passeerde waarachter de eetkamer schuil ging.
Ze zag een luxe grote tafel gedekt voor zes personen met wit serviesgoed dat fonkelde als nieuw met bestek ernaast gelegd volgens de regels.
"Heb je honger?" vroeg Laila haar nu, terwijl ze een briefje van het dienstmeisje dat de kamer binnen kwam lopen aannam en het snel doornam.
Ze schudde haar hoofd en stapte snel een stapje bij haar vandaan voordat ze haar arm weer om haar schouder zou slaan.
Het was vast lief bedoeld, maar ze had absoluut geen zin in aanrakingen en omhelzingen van vreemde personen waarvan ze de achter gedachtes nog niet kende en een vreemde was Laila voorlopig nog wel.
"Dan wil je vast je kamer zien, douchen en waarschijnlijk slapen?
Ik weet hoe vervelend een jetlag zich aanvoelt na een lange vlucht." Ze knikte nogmaals woordloos.
Terwijl ze haar richting een trap begeleidde.
Ze liepen zwijgend naast elkaar de trap op naar boven en met Laila voorop liepen ze een lange gang in met verschillende deuren, bij de vierde deur stopten ze en keek Sarah toe hoe Laila de deur open duwde.
"Dit is jouw kamer, ik hoop dat hij je bevalt" zei ze een beetje onzeker.
Sarah stapte langzaam de kamer in en keek om haar heen.
De kamer was drie keer zo groot als degene die ze in Nederland had toen ze nog bij maar moeder leefde en ze dacht dat die groot was.
Er stond een tweepersoonsbed, dat netjes opgemaakt was met witte beddengoed, een witte bureau en een boekenkast. Aan de andere kant van de kamer stond er een commode met een stereo-installatie bovenop en aan de muur erboven hing een plasmatelevisie.
Er stond ook nog eens een gigantische witte bank met kussentjes die zorgvuldig in dezelfde gele tonen waren uitgezocht als het muurbehang.
"Het is prachtig," zei ze gemeend fluisterend. Laila glimlachte blij, om dan door de kamer heen naar één van de deuren te lopen die zich aan de rechterkant van de kamer bevond.
"Ik ben blij om dat te horen. Ik heb weinig ervaring met tienermeisjes.
Zoals je weet heb ik alleen jongens gekregen. Ik ben gek op mijn jongens maar ik moet toegeven, het is een verademing om eens een meisjes kamer in te richten.
Maar als je iets niet mooi vind moet je het zeggen zodat we het kunnen veranderen, je moet je er zeker niet voor schamen. Tenslotte moet je jou in je eigen kamer op je gemak voelen." Sarah liet de kamer op zich inwerken en moest toegeven dat hij in één woord prachtig was.
"Zo, deze deur leid je naar jouw badkamer." haalde Laila haar uit haar gedachtes,
terwijl ze met haar vinger richting één van de deuren wees.
"En de deur ernaast leidt naar je aankleedkamer." Sarah knikte
"Oh en voordat ik het vergeet je hebt natuurlijk ook een balkon." "Natuurlijk," fluisterde ze haar verdwaasd na.
"Zo nu je weet waar alles is, denk ik dat ik je maar alleen ga laten om wat te rusten. Neem een bad. Het avondeten wordt toch pas om zes uur opgediend, je hebt dus nog genoeg tijd om daarna nog even wat te slapen als je wilt." Ze knikte: "dank je wel." Laila glimlacht: "met plezier."
Voordat ze de kamer uitliep en de deur achter zich sloot.
Sarah haalde diep adem en liep naar de twee kleine blauwe koffertjes die naast haar nieuwe bed stonden.
Wat ze bezat was zo miniem dat het in deze twee kleine koffertjes pasten.
Bij het openen van haar koffer zag ze hoe haar moeders gezicht haar lachend aanstaarde.
Ze haalde de fotolijst met haar foto uit de koffer en nam plaats op het bed terwijl ze langzaam met haar vinger over de foto heenging.
"Ik mis je mam." ze hoorde hoe een snik haar lippen ontglipte en sloot haar ogen snel voordat de tranen haar zouden ontglippen.
Ze haalde diep adem en legde de foto naast haar op het bed terwijl ze wat nieuwe spullen uit haar koffer nam en richting de badkamer liep om een bad te nemen.
Eenmaal terug in de slaapkamer en tussen de heerlijk geurende lakens voelde ze pas hoe moe ze eigenlijk was.
Ze sloot haar ogen en liet zichzelf voor het eerst sinds in een lange tijd in donkere vergetelheid wegzinken, met het besef dat tenminste in deze kamer niemand binnen zou geraken zonder haar toestemming daar zorgde het slot op de deur wel voor.
****
Sarah schrok wakker en keek schichtig om haar heen, het duurde een drietal seconden voor ze zich georiënteerd had en wist waar ze was.
Ze nam haar horloge van het nachtkastje en zag dat het tien voor half zeven was.
Zuchtend liet ze haar benen over de bedrand hangen en stond kreunend op, ze was veel te laat voor het avondeten en dat was niet de beste eerste indruk die je kon maken en alsof dat niet al erg genoeg was voelde ze een migraine opkomen.
Ze had nog wat langer moeten blijven liggen, want ze zag hoe de kamer een rondje voor haar ogen draaide.
"Verdomme." ze sloot haar ogen voor een tweetal seconden en na zichzelf ervan verzekerd te hebben dat de kamer niet meer aan het dansen was voor haar ogen liep ze richting de deur.
Terwijl ze langzaam de trap afliep naar beneden, liet ze haar vingers door haar haren gaan om ze wat glad te strijken.
Een beetje doelloos liep ze richting de zitkamer, tenminste hoopte ze dat het de zitkamer zou zijn, en keek rond.
Er kwam licht door de ramen van de vleugeldeuren die naar de eetkamer leidden en stapte er onzeker naar toe.
Ze zag hoe Laila etend en lachend aan tafel zat samen met een man op leeftijd en nog vier andere mannen, niet ouder dan dertig, haar zonen met hoogst waarschijnlijkheid.
Ze zuchtte en keek ongemakkelijk naar binnen, ze wist niet goed wat ze moest doen.
Naar binnen stappen en hun gezellige familiemaaltijd verstoren of wachten tot ze klaar waren met eten.
Ze besloot het latere te doen en keek de zitkamer rond terwijl ze bij de eetkamer deur weg stapte.
Ze zag op een klein bijzettafeltje aan de linker kant van de gigantische bank een telefoon staan en liep erheen.
Camelia zou zich vast afvragen hoe ze aangekomen was.
Van alles wat ze achter moest laten in Nederland was zij, haar beste vriendin, het enige wat ze enorm zou missen uit het koude kikkerlandje dat ze sinds haar geboorte haar thuis had genoemd.
Ze hoorde hoe de lijn een doorschakeling maakte en de telefoon aan de andere kant overging.
Ze haalde diep adem en wachtte ongeduldig op Camelia om de telefoon op te pakken, als ze vanuit haar ooghoek zag hoe Laila de zitkamer binnen stapte.
Geschrokken gooide ze met een kloppend hart de hoorn er gelijk op.
"Sorry... ik wou je om toestemming vragen maar je was... bezig," hoorde ze zichzelf stotterend van angst zeggen.
"Het geeft niks, je mag bellen wie je wilt en wanneer je maar wilt, tenslotte is dit nu je nieuwe thuis," hoorde ze haar met een brede glimlach zeggen terwijl ze haar richting op uitliep.
Ze voelde hoe haar hart een slag oversloeg terwijl ze terug dacht aan de laatste keer dat ze een telefoon gebruikt had zonder toestemming van de eigenaar van het huis waarin ze als pleegkind opgenomen was.
Ze voelde de pijn die de klap met de hoorn bij haar teweeggebracht had nu twee jaar later nog altijd als ze terugdacht aan dat voorval.
Ze had meer dan drie weken en zonder pijnstillers te mogen slikken met een opgezwollen rechter gezichtshelft rond moeten lopen.
Sarah keek toe hoe Laila haar richting op liep en zette snel twee stappen achteruit.
Laila stond stil en keek haar voor een ogenblik niet begrijpend aan.
Sarah zag aan haar gezicht hoe haar reactie verschillende emoties bij haar teweeg bracht.
Van onbegrip naar bedenkelijkheid en dan naar afschuw bij het besef dat ze angst voor haar had.
"Sarah, je denkt toch niet dat ik... Lieverd je mag de telefoon gebruiken."
Ze stak haar hand met de telefoon haar richting uit als Sarah snel haar hoofd schudde en nog een stap achteruit zette richting de trap met de woorden
"Nee, dank je, ik hoef niet meer te bellen. Het is niet belangrijk en als je het niet erg vindt zou ik toch graag weer naar bed willen." Ze voelde hoe de tranen langzaamaan de overhand dreigden te krijgen en het laatst wat ze wou is voor Laila in tranen uitbarsten met vijf mannen in de kamer ernaast.
Ze draaide zich snel om en liep de trap p naar boven bij het zien van Laila die haar een toestemmende knikje toewierp terwijl ze nog langzaam vroeg
"Sarah, kom op zijn minst iets eten je zult vast uitgehongerd zijn."
"Nee, dank je. Ik heb geen honger," zei ze snel terug, terwijl ze de laatste paar treeën per twee omhoog nam terug naar haar toegewezen kamer en ver weg van pijnlijke vragen en nieuwsgierige blikken.
Ze sloot de deur van de kamer achter zich en zakte met knikkende knieën op de grond. Ze probeerde te ademen maar scheen het kennelijk verleerd te hebben in de laatste minuten.
Dus plaatste ze haar voorhoofd op haar knieën en sloot haar ogen terwijl ze voelde hoe de tranen hun vrijheid over haar wangen zochten en voor het eerst in een lange tijd, beschermd door een stevige deur en omsloten door de nacht liet ze de pijn, vertwijfeling, angst en de onmacht die ze al deze jaren opgekropt had eruit en huilde om alles wat ze kwijt geraakt was zonder een mogelijkheid om het ooit terug te krijgen.
En na wat aanvoelde als uren bedaarde haar hart eindelijk en viel ze niet lang erna daar op de harde grond in slaap.
22/01/2017 herschreven