Ik wou hem dus aan kijken maar bedacht me omdat ik mijn verschrikkelijk gezicht niet aan hem wou laten zien. Ondertussen had ik door mijn haren heen al wel gezien dat het donker in mijn kamer was maar dat ik alle voorwerpen alsnog heel scherp kon waarnemen. Oke dat was duidelijk iets nieuws, waarschijnlijk waren er nog wel nieuwe dingen.
Mijn gehoor had ik al vast gesteld en mijn neus had al wel eerder al een verandering door gemaakt maar ik merkte dat ik toch nieuwe dingen kon op pikken.
'Nicolas ik wil Liv zien,' zei ik uiteindelijk zeker. Nicolas zuchtte 'dat gaat nog niet, je mag het dan niet meer voelen maar je verandering is nog bezig. Je karakter is nog niet vast.' Hij streek een paar strengen haren van mijn gezicht weg maar ik wende mijn gelaat van hem af.
'Schaam je er niet voor Susan, en voor mij al helemaal niet meisje,' zei hij geruststellend. 'Maar dit is het gezicht van de man die mijn leven heeft verwoest,' zei ik klein. 'Nee dat is het niet. Dit is jou gezicht, en jou gezicht alleen. Kijk me aan Susan,' waren Nicolas sterkte woorden. Langzaam en vertwijfeld draaide ik me naar hem toe.
Nicolas zuchtte even aaide de rest van mijn haren uit mijn gelaat. 'Kijk dat is toch beter? Nu kun je tenminste wat zien,' zei hij glimlachend. Ik keek angstig in zijn ogen en zag alleen maar warmte in de zijne liggen. 'Francus zou mij nooit met zulke onschuldige ogen aan kunnen kijken Susan. Dit is jou gezicht meisje, geloof me,' zei hij rustig.
'Maar, maar het is lelijk. Het is van een monster,' zei ik snel en voelde met mijn vreemde vingers aan mijn mond die zich nog nooit zo ver had gekomen. Ik probeerde het einde van een mondhoek te vinden maar werd alleen maar banger toen ik de streep bleef voelen tot bijna aan mijn oren. Voorzichtig voelde ik met mijn vingers aan mijn tanden en moest met een treurig gemis vast stellen dat het niet meer die mooie rechthoekige blokjes waren. Ik voelde met mijn tong en ging er eens over mijn tanden heen, het waren allemaal scherpe gevallen. Ik voelde dat mijn onderliep begin te trillen van verdriet.
'Susan, lieverd, kijk me weer aan. Dit is niet je enige gezicht weet je nog?' zei Nicolas troostend. 'Maar dit is wel mijn echte gezicht, het gezicht achter het masker,' mompelde ik. Nicolas schudde zijn hoofd 'kom eens mee meisje, ik zal je eens wat laten zien,' hij trok me voorzichtig van het bed af en hielp me mee naar een grote spiegel te brengen. Het lopen ging toch nog niet zo makkelijk viel me op.
Hij zette me recht voor de grote spiegel en hij ging achter me staan met zijn handen op mijn schouders. 'Kijk Susan, zie jij het gezicht van een monster? Ik zie namelijk het gezicht van een onschuldig meisje dat verlangd naar de liefde van haar zusje.'
Ik keek inderdaad naar het meisje in de spiegel. Haar ogen waren zo rond als balletjes maar zoals ik bij veel anderen had gezien waren ze nu git zwart, geen iris, geen oogwit meer. Zwart gewoon, toch bespeurde ik een soort van onschuld in ze. Ze leken zelf een beetje smekend. De kleine aderen die ik vanuit verschillende hoeken van mijn gezicht zag zitten waren voor mij ook vreemd. Je zag ze goed zitten en de kleur baarde me we wat zorgen. Mijn mond was zoals ik al had gevoelt monsterlijk groot, het deed me toch een stapje achteruit zetten. Ik zag zelfs een paar glimmende tanden tussen mijn lippen door. Deze mond straalde gewoon gevaar uit en ik wou er niet naar kijken.
Mijn ogen zakte snel naar beneden om het aanblik van de mond te verliezen, maar jammer genoeg bleven ze hangen op de handen die ik niet meer herkende. Langzaam tilde ik mijn rechterhand op en keek er toch met een tikje nieuwsgierigheid naar. Ze waren slakker, zagen er zelfs een beetje sierlijk uit. Ook daar zag ik de zichtbare aders zitten. Maar waar normaal mijn nagelbed zou starten was de overloop van mijn vinger naar nagel veel gladder, je zag haast de naad niet zitten. De vorm was er ook op veranderd. Ze waren lang, dun en en enorm puntig. Van plaats een halve maantje waren deze volledig rond en ik vroeg me dus ook als of ze hol of vol waren van binnen.
Zoals ik net al zei, je zag de overloop van mijn vinger naar nagel niet en dat baarde me toch ook weer zorgen. Ik stak mijn hand snel weer weg en draaide naar Nicolas toe. 'Ik ben bang voor haar,' zei ik alleen.
Nicolas nam weer mijn schouders vast 'Susan kijk eens naar mij. En vertel mij, zie ik er gevaarlijk voor je uit?' Hij veranderde voor mijn ogen en ik wilde me los trekken van zijn handen, maar zijn greep was te sterk. Ik staarde nu naar zijn zwarte ogen en probeerde met de mijne duidelijk te maken dat ik dit niet wilde.
'Kijk in mijn ogen en zeg het me Susan,' zei hij, ook zijn stem was een beetje veranderd door de verandering. Ik zag geen andere keus in dat ik moest staren. Even keek ik naar de handen die nog steeds op mijn schouders lagen en zag dezelfde als die van mij. Mijn blik schoot weer naar zijn ogen. En nu zag er iets in flikkeren, als ze wilden dat ik zijn onschuld zag.
'Ik zie het,' zei ik zachtjes. Nicolas maakte een vreemde glimlach, het was waarschijnlijk een vriendelijke glimlach maar met zo'n mond was dat moeilijk te maken leek me. 'Geloof je me als ik zeg dat ik jou pure onschuld zie? Jij bent geen monster Susan,' zei hij duidelijk. Ik zuchtte en knikte even. Nicolas nam me in zijn armen 'zie je wel,' zei hij dus zachtjes.
'Mag ik Liv dan nu zien?' vroeg ik vervolgens. Nicolas keek me weer aan 'niet voordat jij je gevoed hebt Susan. Dat is de enige manier om je karakter te bevestigen.' Ik keek hem vol schrik en walging aan, ik wou dat echt niet! 'Maar! Maar! Nee! Ik wil geen bloed,' zei ik alleen. Nicolas aaide mijn hoofd 'je moet Susan, je hebt er geen keus in. Als je het niet doet ga je uiteindelijk dood, en dan bedoel ik dat je echt gaat, niet deze ondode staat waar je de rest van je bestaan in moet verkeren. Vergeet niet je zusje heeft je nodig Susan, je moet het doen.'
Ik keek hem smekend aan 'is er dan echt geen andere keus?' vroeg ik jammerend. Nicolas schudde zijn hoofd. 'Sorry lieverd, je moet het doen.' Ik snifte even mijn neus en knikte toen maar even. 'Goed, dan ben ik een minuutje weg. Wees even geduldig,' zei hij en liet me voorzichtig los. Daarna liep hij naar mijn deur en keek me even aan 'ik ben blij dat je er weer bent Susan, je bent er bijna vanaf, dat beloof ik je.'
Daarna liep hij snel de deur uit, ik liep voor het eerst naar de lichtschakelaar en knipte deze aan. Oeh! Niet gedacht dat mijn ogen dit nog niet aankonden! Ik knipte het snel weer uit en liep weer terug naar mijn bed waarop ik ging zitten. Nicolas kwam al snel terug en sloot de deur achter zich.
'Ik heb twee zakken bij, ik zal het daarbij eerst laten zien hoe het moet. Waarschijnlijk dat je er toch eerst een viezigheid van maakt,' zei hij dus. Ik keek hem walgend aan. 'Is het dan niet beter om in de badkamer te gaan zitten, dat is naderhand beter poetsbaar,' zei ik. Nicolas grijnsde alleen. 'Wie is er eigenlijk nog meer in deze kamers? Ik neem iemand waar namelijk?' vroeg terwijl ik toe keek hoe Nicolas naast me ging zitten.
'Mevrouw Stevens weet je nog? Ze houd ons op het moment met iedere beweging die we maken in de gaten. Laat ik het zo zeggen dat haar blik nog niet afkeurend stond, dus zij vind ook dat je het geweldig doet tot nu toe,' zei Nicolas glimlachend. Ohja, zij zou ingrijpen als ik mezelf niet meer in de hand zou hebben. 'Waar is Liv dan?' vroeg ik maar. Ik kon geen tweede persoon in de andere kamers waarnemen dus ze was niet in de buurt. Daarbij was ik ook gewoon gevoel van tijd totaal verloren, dus waar ze nu was wist ik ook echt niet.
'Ze heeft nog les, haar laatste uur dan toch. Susan luister even naar me, als dit gaat zoals het hoort zal je lichaam er even anders op reageren dan dat het de rest van je bestaan zal doen. Je lichaam is moe, je voelt het nog niet, maar je hebt net iets enorm zwaars achter de rug. Als je dit drinkt zul je in slaap gaan vallen, je lichaam zal zich toe gaan geven aan de vermoeidheid. Dus als je dat voelt moet je er niet tegen vechten, het is natuurlijk. Hoe je zal reageren wanneer je de volgende zonsondergang wakker word zal voor ons allemaal een verassing blijven,' legde hij uit.
'Dus ik zal Liv vannacht niet meer zien?' vroeg ik hem. Hij schudde zijn hoofd 'nee dat zal niet meer gaan.' Ik keek hem even beteuterd aan 'oké laten we dan maar beginnen dan ben ik er ook maar vanaf,' zei ik snel. Meer om mezelf wat moed te geven.
'Goed dan Susan, kijk even hoe ik het doe,' zei Nicolas en nam één zak vast. Ik keek toe hoe hij een opening maakte en een klein nipje nam. Vervolgens gaf hij mij de zak en keek ik er angstig naar, ging ik dit echt doen? Ging ik echt iets doen waar ik al heel mijn leven van walgde?
Even keek ik Nicolas angstig aan, hij knikte bemoedigend. Ik zuchtte even kort 'here goes nothing,' mompelde ik snel en zette de zak aan mijn mond. De smaak explosie was totaal onverwacht en door de schok prikte ik de zak kapot met mijn nagels waardoor er een waar bloedbad op mijn schoot ontstond. Geschokt liet ik de leeggelopen zak op mijn natte schoot vallen en keek Nicolas verbijsterd aan.
'Dat was te verwachten,' zei hij alleen even en reikte me voorzichtig de andere aan. 'Probeer het nu zelf eens en nu een beetje voorzichtig,' zei hij rustig. De bedwelmende geur van het bloed die nu in mijn kleren trok was bijna iets te overweldigend. Ik walgde gewoon van mezelf dat het gevoel kreeg dat ik het bewoon uit mijn kleren moest zuigen. Gadver.
Ik keek Nicolas onzeker aan en probeerde de zelfde handeling als hij eerder voor had gedaan. Bij mij ging het natuurlijk nog helemaal niet zo soepel als bij hem, het was dan ook duidelijk dat ik nog niet wist hoe ik met deze handen moest werken. 'Rustig aan Susan, je hebt de tijd,' hoorde ik Nicolas geruststellend zeggen. Ik ademde diep adem via mijn mond en keek toen opnieuw naar de opening van de zak.
Deze keer was ik voorbereid van wat er kon komen en kneep ik de zak ook niet meer stuk. Wel was het een vreemde gewaarwording om de vloeibare brei mijn slokdarm in te voelen glijden. Het gaf direct een verzadigend gevoel en besefte eigenlijk nu pas dat ik honger had gehad. Ik was bang dat ik het geproefd had zo'n enge maniak zou worden dat alleen maar voor bloed zou gaan leven maar de geruststellende hand van Nicolas bracht me weer wat meer terug in het nu.
Hij had gelijk gehad, hoe verder ik de zak leeg dronk, en natuurlijk smoste ik nog wel wat, maar er er ging gelukkig meer in mijn mond dan naast mijn mond, voelde ik hoe ik inderdaad moe begon te worden. 'Rustig Susan, niet naar voren vallen,' hoorde ik Nicolas nog zeggen. Hij ondersteunde me terwijl ik de laatste druppels van de zak naar binnen liet sijpelen. Met een moeilijk gebaar probeerde ik mijn mond af te vegen maar dat lukte al niet meer zo goed.
'Kom, ga lekker slapen Susan. Ik maak we proper. Morgen is er weer een nacht en kun jij je zusje zien,' zei hij zachtjes en legde me voorzichtig neer in mijn vieze bed. Het interesseerde me niet meer, mijn ogen voelde als lood en ik wist dat Nicolas me proper zou maken zodat ik morgen avond weer netjes was.
.
Één oog schoot open om snel de ruimte te scannen. Er was niemand in de kamer. Ik ging overeind zitten en keek even rond. Mijn tong ging even over mijn vreemde lippen heen, ik proefde toch nog een restje van gisteren avond. Mmhhh niet gedacht dat zo iets mijn maag goed kon vullen. Ik stond recht en was blij te zien dat mijn evenwicht weer werkte zoals het hoorde. Nu was ik eens nieuwsgierig, ik zou nu toch meer kunnen doen als vampier zijnde.
Ik keek even tegen op de muur en grijnsde kort, voor ik het wist zette ik mij zonder enige moeite af en sprong op de muur af waarna ik er hard tegen aan knalde. Oke niet zo handig, maar ik bleef wel plakken. Het leek net alsof het zwaartekracht punt vanuit mijn veranderde. Ik trok mijn gezicht van de wand vanaf en keek op. Cool! Nu leek het net alsof al mijn meubilair tegen de muur aan geplakt stond. Ik begon verder te kruipen en begon er wel een beetje het plezier er van in te zien. Zo kroop ik van de ene wand naar de andere en bedacht me dat het wel handig was als ik nu mijn kamer moest poetsen.
Uiteindelijk waagde ik er op om overeind te gaan staan en moest toch heel even dat mijn zwaartekracht zich er aan doen laten wennen. Maar nu ik zo tegen de muren aan liep vond ik er al snel na een poosje niets meer aan. Ik was benieuwd of materiaal ook van zwaartekracht punt veranderde als ik ze zou verhuizen dus liep weer naar beneden om wat willekeurige spullen uit mijn kamer te plukken en mee naar de wand te verhuizen. Ik veranderde mijn zwaartekracht punt en trok de spullen mee naar boven toe. Klom op het plafond en probeerde eerst de stoel vast te zetten. Zodra ik dacht dat zijn punt was veranderd liet ik hem los.
Jammer genoeg viel hij direct naar beneden toen ik hem los liet en keek toe hoe in stukken kapot viel op mijn houten vloertje. Wat een kabaal zeg..... Goed, tweede poging. Ik nam de kamerlamp die ik onder mijn arm vast had vast en zette deze tegen het plafond aan. Hup hoop van zegen, en liet hem weer los. Nee nog steeds niets en zag die ook aan diggelen gaan. Eigenlijk vond ik dit spelletje wel leuk.
Zo laatste object en laatste kans, mijn krukje van mijn opmaakspiegel. Ik zette hem er weer tegen aan toen opeens Nicolas binnen viel 'wat in hemelsblauw is hie-!' En ik liet het krukje los! Nicolas ontweek net op tijd het vallende object. Toen dat ding ook kapot sloeg keek hij verbaasd naar boven toe.
-----
Oeh waar heeft Susan nu last van? xD zou ze dan toch haar karakter verloren zijn? Nou ik stel voor een stemgoal op te geven zodat jullie een kans te krijgen om het maandag al te lezen. Vorige keer zijn jullie hebben jullie de goal van 25 stemmen gehaald dus we gaan dat nog eens vragen. De teller staat nu op 94 dus als jullie tegen zondag avond 12.00 de teller naar 119 weten te brengen krijgen jullie maandag nog een stuk ;) net als vorige week 25 stemmen :p
Pppfft, straks examen van kunst filosofie -.-"
Nou succes met de stemgoal.
Groetjes Jessie.