Susan's Revenge

-2-

Vijf jaar later.

'Susan zit je nu alweer te dromen?' hoorde ik Maaike lachen terwijl ze in mijn arm porde met haar pen, ik keek haar geïrriteerd aan. ze mocht dan wel mijn beste vriendin hier zijn, ze kon soms echt irritant zijn. 'Nee ik zat niet te dromen, ik zat over de diepzinnigheid van de mensheid te over denken...... natuurlijk zat ik te dromen en je hebt me er in gestoord!' bromde ik chagrijnig, Maaike schoot nu helemaal in de lach.

'Ach kop op Susan, het is zo midnacht pauze en ik geloof dat ze vandaag O positief serveren met extra vitamine C,' lachte Maaike, ik moest een walgende grijns tegenhouden. Na die vijf jaar dat ik hier op school zat wist Maaike nog steeds niet dat mijn favoriete eten eigelijk gewoon spaghetti was met tomaten saus, goed de kleur zat ongeveer juist maar van bloed walgde ik toch nog steeds enorm. 'Ah ja natuurlijk, jij eet niet mee in de eetzaal. Je oom wenst liever met jou en je zusje te eten dan dat je bij je vrienden zit,' zei Maaike alsof ze niet door had dat ik nog niet gereageerd had.

Hier op school dachten ze dat Nicolas onze oom was die ons onder zijn hoede had genomen nadat onze ouders waren verdwenen..... In zekere zin klopte dat ook wel, als je na ging dat zijn broer ons een vervloekt leven had aan gedaan en onze echte ouders ook echt verdwenen waren in mensen hun ogen klopte het ook wel.

'Ja Nicolas heeft liever dat we toch bij hem voeden,' gaf ik toen maar antwoord, Maaike zuchtte diep. 'Het zou zoveel gezelliger zijn als jij bij ons zat,' mimede ze, ik trok een grimas. Dat betwijfelde ik erg. Ik moest echt niet zien hoe hun veranderde in van die enge wezens met vreemd vertrokken monden en ogen en ik ergens tussen door mijn spaghetti naar binnen slurpte. Zou nogal een vreemd zicht zijn denk ik.

Ik had het bij Nicolas broer gezien en bij hem zelf ook al vaak genoeg en het was niet erg charmant als hij kwaad werd.... Of hongerig. Liv had dan altijd boos gekeken als Nicolas weer zijn vampier uiterlijkheid tevoorschijn bracht, en hield tegenwoordig ook rekening met wanneer hij dat ook deed. Bij mijn zusje deed hij het niet meer, maar mij confronteerde hij me wel. Hij vond dat ik echt aan het beeld moest gaan wennen omdat het bij mij niet lang meer zou duren voordat ik zelf een volgroeide vampier was. Volgens hem zou het gebeuren tussen mijn vijftiende en zestiende verjaardag, dus dat betekende tussen nu en vier maanden.

erg aangedaan was het dus niet als Nicolas weer eens vond dat hij voor mijn neus bloed ging drinken. Ik zuchtte bij de laatste herinnering, Nicolas had voor ons de laatste vijf jaar gezorgd met de voorbereiding dat we later de rest van ons lange en vervloekte leven als een stel monsters moesten leven. Ook een reden waarom hij ons op zijn school had geplaatst, hij vond het de perfecte dekmantel en de juiste voorbereiding voor een stel mensen kinderen die in een transformatie zaten.

Ik zuchtte toen de bel eindelijk ging en ik mijn spullen rustig in pakte en naar buiten slofte. 'Susan til je voeten op, je lijkt net een mens die levensmoe is,' mopperde meneer Cypers. Ik keek hem chagrijnig aan, hij had geen idee hoe dicht hij bij de waarheid zat. Ik negeerde hem en slofte verder naar het woon gedeelte van de directeur, daar verbleven mijn zusje en ik ook.

Toen ik het woonvertrek binnenliep zag ik mijn zusje nog niet, het zou vast niet lang meer duren voordat ze ook kwam. Ik liep verder richting de keuken en rook toen een wel heel bekende geur 'Nicolas?' vroeg ik toen even, ik wist dat hij in de buurt was 'waarom ruikt het naar bloed?' vroeger vervolgens.

Op dat moment kwam het gezicht van Nicolas tevoorschijn uit zijn kamer, 'ooh het spijt me Susan, ik was de tijd uit het oog verloren,' gaf hij toe, ik zag dat hij zijn vampier uiterlijkheid aan had genomen en draaide me van hem af. Ik wist genoeg, ik ging op een stoel zitten en negeerde zo goed als mogelijk de geur.

'Susan hoe was je avond lessen?' vroeg Nicolas terwijl hij weer een menselijkere uiterlijk aan nam. Ik haalde mijn schouders op 'ik kon mijn concentratie er weer moeilijk bij houden, dat heb ik wel vaker de laatste tijd,' gaf ik toe, Nicolas zuchtte en aaide eens vaderlijk over mijn haar. Ondanks dat hij ons eerst uit noodzaak naar hier had gebracht was hij toch enorm om ons gaan geven en Liv noemde hem dan ook echt ome Nicolas. Ik was wat koppiger, waarschijnlijk omdat ik ouder was toen pap en mam vermoord werden en ik Nicolas niet echt als een oom kon zien, toch gaf ik wel veel om hem maar om hem in privé ook als oom aan te spreken kreeg ik nog steeds de kriebels van.