'Ha, alweer gewonnen,' grijnsde Sill.
Ik rolde met mijn ogen en nam een slok cola. Als mijn moeder dit zag was ik nog lang niet jarig. Dan kwam ze met haar commentaar dat cola te veel suiker bevat en ik daar dik van werd.
Sill ruimde de kaarten op en keek me aandachtig aan.
'Ik geloof dat ik je nog iets uit moet leggen,' zuchtte hij.
Ik ging in kleermakerszit zitten en hield mijn hoofd schuin.
'Mijn vorige danspartner ken je vast nog wel. Ze werkte hard maar ze wist dat ze nooit op de eerste plek zou eindigen.'
Hmm.. dat klonk best zielig. Je had een doel maar wist dat je dat doel nooit zou gaan halen.
'Ik daarentegen had daar geen moeite mee. Dansen deed ik toch wel, of het nu voor de eerste of de laatste plek in de competitie was,' ging Sill verder.
Die uitspraak was verwarrend. Er was altijd competitie tussen ons. Of kwam dat alleen bij mij vandaan?
Ik ging iets verzitten en kneep mijn ogen samen.
'Maar ze was het er niet mee eens en stapte over naar een andere dansvereniging.'
'Maar toen ze hoorde dat ik samen met jou een dans zou gaan doen werd ze boos. Ze wilde nog steeds kosten wat het kost die eerste plek.'
Hoezo werd ze nou boos op mij? Ik kende haar amper. Hoe bevooroordeeld kan je zijn?
'Ze schakelde haar moeder in. Wat nu onze danslerares was. Om zo te voorkomen dat we ons nog verder zouden ontwikkelen.'
En toen ontplofte de bom.