Final Trial
A/N: This will be the last. Wala nang epilogue kasi errr….yeah. let’s get over it and grab a tissue or something. Ewan kung magdidiwang kayo or malulungkot…just read na lang. para masagot yang mga anticipations niyo.
Hindi ko natapos ung Saigo at hindi ko nasimulan ung TDT. Pero binabalak kong magbalik on July 3. So hindi naman siguro yun matagal na paghihintay para maopen ung new book dba? AT, ipinost ko na ung revised 14th Trial, since you know na, nawala -_-
READ AWAY. FINAL TRIAL. I LOVE YOU ALL ANYWAY. xx
*Leigh’s POV*
After 8 years
I woke up with someone jumping up and down my bed. Iminulat ko ang mga mata ko at nakita ang anak kong tumatalon-talon sa kama. I heaved a sigh and closed my eyes. He’s seven and yet he’s doing childish things!
But he’s a child still, I countered. I sighed again ang got up. “Knight Eigenman, I’m telling you…”
“Yes mom okay okay! Shiz! Dad’s coming anyway so I’m here to wake you up. Look at the time!” He said at itinuro ang orasan na nasa side table ko, 8:30 am! I only have 30 minutes left to prepare!
Tumayo ako agad at pumunta ng cr at mabilis na naligo. Remind me not to have an appointment early in the morning please?! Ugh. This sucks.
Pagbaba ko ay nasa labas na ang mag-ama at ang anak ko. “Karl.” I greeted and kissed him on the cheek. He smiled and hugged.”Tara na?” Tanong niya at binuksan ang pintuan sa shotgun seat. I smiled at him. “Actually, may pupuntahan muna ako. Susunod na lang ako, ha?” He reluctantly nodded but went to the driver’s seat anyway.
“Mom! What now?” Tanong ni Knight. I just smirked. “I’ll go somewhere first. Be back later okay? DJ’s with you anyway, and your Uncle Karl will take care of you till I get back.”
“Daddy.” Sabi niya, patukoy kay Karl. I rolled my eyes and looked at DJ. “Deej, ikaw pinakamatino sa inyong tatlo, kaya sayo ko ibibilin ang anak ko.” Ngumiti siya at sumaludo. “Naman Tita! Ako pa?”
I glared at him but smiled nonetheless. We said our goodbyes and off we went to our own destinations.
I was clutching the steering wheel tightly while driving. Soon enough, nakarating na rin ako sa Sanctuary.I bought flowers from the florist near the sanctuary before entering it. Mabagal akong naglalakad hanggang sa nakarating ako sa isang make-shift house.
I am aware na may bubong yun, aware ako na may glass walls siya, I am aware na tiled floor ito, aware din ako sa mga halamang bulaklak na nakapaligid dito, pero sa iisang lugar….sa iisang bagay lamang nakapako ang tingin ko…
In loving memory of MARC JOSEPH MICHELSON.
I walked forward and placed the bouquet below him.
*Kiss the Rain playing*
“Hi…” Mahina kong sabi pero hindi ko na naituloy ang mga susunod ko pang gusting sabihin dahil tuluyan nang bumagsak ang mga luha ko. I dropped to my knees while grazing his name all over again using my left hand while my right was covering my mouth.
I didn’t know kung ilang oras akong nakaupo doon pero hindi pa rin ako tumitigil sa pag-iyak. Eight years..eight long years Marc…I hoped na pagbalik ko dito sa Pilipinas…iwewelcome mo kami ng anak mo sa airport…
I hoped… I hoped to see your smile…you, smiling at us…
I hoped na…na pagbalik namin dito sa Pilipinas…yayakapin mo ako ng mahigpit…si Knight,bubuhatin mo siya pataas and we’ll all laugh talking about everything while driving back to our home.
HOME, baby, HOME.
You are my home. But baby, look at where you at…
“Sorry,”simula ko habang patuloy pa rin sa pagtulo ang mga luha ko. “Sorry, nang dahil sa akin…nang dahil sa akin…wala ka dito ngayon…wala ka sa piling ko ngayon…I know I should be blamed…I should blame myself for loosing you…dapat ako ang sisihin sa mga nangyari sa atin…kung bakit ka…bakit ka…n-namatay..”
“Marc…” patuloy ko habang kumakausap ng isang bagay na alam kong hindi naman ako sasagutin.
Pumikit ako. I imagined him being there…inisip kong nandoon siya sa tabi ko ngayon…niyayakap niya ako and is scrubbing my back…just silently being there…comforting me… I even started to imagine na kinakausap niya ako habang nakapikit ako…habang yakap-yakap niya ako…
‘I love you’. Sabi niya.
“Mahal din kita. Mahal na m-mahal na mahal din k-kita.” Sabi ko at humagulgol na naman ako, pero pinunasan niya ung mga luha ko. It felt real…like he’s there with me right now…na parang hindi ako nag-iisa.
Ngumiti siya ng malungkot. “Why?”
‘I just wished you’d go on with your life. Don’t hold onto me please? You deserve someone better.’
“NO! are you telling me to just move on and leave you like this?! There’s no way I’m doing that! Why Marc? Hindi mo nab a ako mahal? S-siguro…kung nasaan ka man ngayon, may nakilala ka nang angel…ung mas maganda kesa sakin, ung angel na hindi ka pakakawalan, ung angel na hindi magagalit sayo at ung angel na bibigyan ka ng chance everytime na may nagawa kang kasalanan…” I trailed off.
He chuckled softly and snuggled to me closer. God, if this is just a dream please don’t let me wake up and go on sleeping forever.
‘Of course not, baby.’ Then he kissed me on hair sweetly.
“Eh bakit mo sinasabing maghanap na ako ng iba?” Tanong ko while leaning on him, just wanting to feel him more.
‘I love you so much. Ayaw kong hinahawakan mo ang isang bagay na hindi mo naman na mahahawakan habang buhay. Gusto kitang maging Masaya. Hindi ko iyon maibibigay sayo.’
“Pwede bang isama mo na lang ako sayo? Kahit saan tayo pumunta okay lang. basta kasama kita. Ayaw ko kasi ung pakiramdam na, kapag ibubukas ko ung mga mata ko sa umaga, inaasahan kong makikita kita sa tabi ko, pero sa totoo, wala ka naman talaga. Ayaw ko ung pakiramdam na, kapag matutulog ako sa gabi, hinihintay kitang umakyat sa kama, na yayakapin mo ako hanggang makatulog tayong dalawa, wherin reality, hindi naman mangyayari.”
‘Think of our baby, Leigh. What would he be kapag nalaman niyang sumama ka sa akin?’ he said softly while rocking us back and forth.
Kapag kasama ko si Marc…kahit sa panaginip lang…wala akong ibang naiisip kundi KAMI, nagiguilty ako dahl hindi ko na naiisip ang nararamdaman ni Knight sa mga sandaling ito, pero mahal na mahal ko si Marc. Hindi ko alam paano ako nakakasurvive araw-araw na wala siya. Tanging larawan lang niya at si Knight ang dahilan kung bakit ako nagiging matatag sa araw-araw.
Pero kahit ngayon lang…kahit na maging selfish ako kahit ngayon lang….hahayaan ko muna ang sarili kong magbreak down sa harap ni Marc, masyado akong naging malakas physically pero unti-unti akong nadudurog emotionally and mentally.
Nung araw na ibinalita nila sa akin ang tungkol kay Marc…I’d been suicidal. May mga pills na laging nakatago sa side cabinet ko, in case na hindi ko na talaga kaya.
Pero lagi na lang…lagi na lang sa panaginip ko…kinakausap ako ni Marc at sinasabing kaya ko to…na nasa tabi niya lang ako. At pagkatapos niya akong pakalmahin…pupunta siya sa side-cabinet at kukunin ung isang bote ng pills at itatapon ang laman sa toilet.
At doon ako biglang magigising, ichecheck ko ung bote sa cabinet, madadatnan ko iyon ng walang laman. Naiisip ko noon, buhay naman talaga si Marc eh, ayaw niya lang magpakita, pero buhay siya at pinipigilan akong magsuicide dahil babalikan niya ako.
Kaya naghintay ako….wishing na sa araw-araw na pinipilit kong maging Masaya at matatag para sa anak namin, sana…sana magpakita na rin siya, at nang sa ganun ay tuluyan na akong maging Masaya, at makukumpleto ung pamilya namin.
Hanggang sa tumigil siya sa pagbisita sa akin sa panaginip, or is that even a dream or totally real. Kaya napilitan akong bumalik dito sa Pilipinas.
Kahit na marami siyang kasalanan sa akin…sa amin…hindi ako tumigil sa pagmamahal sa kanya…mahal na mahal ko siya na sa sobrang pagmamahal ko sa kanya, lahat ng galit ko ay nawala.
Pero noong handa na ulit akong patawarin siya…hindi na siya nagpakita.
“I miss you… I miss you so much.”
‘I miss you too, baby. Promise me, that you will let me go, and you will find the man that you will love more than me. Promise me, Leigh.’
“Marc…paano kung hindi ko kaya? Paano kung…paano kung masisira ko lang ung relasyon naming dalawa? Paano kung hindi ka niya kayang higitan dito sa puso ko? At isa pa, ayaw kitang mawala Marc. Please? Please, wag mo akong iwan, please? Mamatay ako Marc.” Sabi ko sa kanya habang umiiyak.
Humigpit ang yakap niya sa akin.’No Leigh. Kaya mo yan, wag kang susuko. For me? Please? Pull yourself together. Let me go, I need to go, I need to rest.’
“Paano kita bibitiwan? Kung ang pagbitiw sayo ay parang pagputol na ng hininga ko?” Tanong ko.
‘Leigh. You are a strong woman. Mahal na mahal kita. But then, you’re still young, live your life and find the man that will be there for you, palagi. I can’t be with you always.’
“But you’re here! With me!”Pilit ko sa kanya. Bakit ba pinipilit niya akong maghanap ng iba kung hindi ko talaga kaya?!
‘This is just temporary baby. I don’t have much time.’ Bumitiw siya at humarap sa akin. Tinignan niya ako sa mga mata.’Leigh, hindi kita pinipilit. Nakikiusap ako Leigh. Hindi kita pwedeng iwan ng miserable. Hindi naman porke magmamahal ka na ng iba, kakalimutan mo na ung pagmamahal mo sakin. Nandun pa rin naman ako sap so mo diba? Hindi naman ako aalis diyan. Kaya Leigh, for us…for you and for me…and for Knight…promise me that you’ll be okay. Even without me around.’
Kaya ko ba? Handa na ba ako? Handa na ba akong pakawalan siya? Makakaya ko na ba?
“I promise, that no matter what happens, I will love you forever…and always.”
He smiled. ‘I love you forever…and always.’ He leaned in and kiss me on the lips…a kiss that is full of promise…a heartbreaking kiss…a kiss goodbye.
I know… I know that it’s the last. But I’m happy that he didn’t left me on my own…that he guided me in the darkest days of my life…that he’ll be there for me…..forever…… and always.
My eyes flew open and realized that it’s already getting dark. Nakatulog ako ng ganun katagal? At napaniginipan ko na naman si Marc. My eyes roamed around. I realized na nandito ako sa libingan ni Marc.
Tumingin ako sa harap. I didn’t know but…I feel better. At pakiramdam ko…pakiramdam ko totoo ang lahat.
“MOM!” Narinig kong may batang sumisigaw. Tumayo ako at paglingon ko, nakita ko ang nakakunot noong Knight.
His eyes flicked on Marc’s picture and recognition definitely flooded his face. Naikukuwento ko sa kanya si Marc palagi at pinapakita ko rin sa kanya ang mga larawan naming magkasama.
Ngumiti siya at lumapit kay Marc. “Hey dad.” Pero misty-eyed din siya, pinipigilan niya lang nag umiyak. And he’s really got a soft spot for his father, kahit na ito ang unang beses na napadpad siya dito.
“Just so you know, I’m taking a really good care of mom. You must be proud of me.” Nakangiti niyang sabi. Ngayon lang ako nakarinig ng ganyan kaseryosong pangungusap mula sa bibig ng isang seven-year old na bata.
Nanatili kami ng ilan pang sandali bago kami nagdesisyong umalis na. “Bye baby…” At hinalikan ko ang pangalan niya. “Bye dad.” Natawa ako ng dumipa siya para yakapin ang burol ni Marc.
Lumingon akong huling bese bago tuluyang umalis.
“Mommy, sino ung kasama mo kanina sa loob?” Tanong bigla ni Knight. Yes, nagtatagalog po siya.
Nacurious naman ako agad sa sinasabi niya. “Huh?”
“Ung lalaking naka all white na nasa harapan mo kanina! He’s so near that I thought he kissed you but bago ko pa kayo tuluyang makita ay lumayo na siya at biglang umalis.”
Napangiti na lang ako sa sinabi niya. Marc. “It’s your dad.”
Tinignan ko siya ng nakangiti pero sinimangutan niya lang ako at tumakbo na papunta sa sasakyan.
Tumawa ako ng mahina.
So it’s not all a dream after all. It’s real.
I smiled and looked up the now dary sky. Wow, I’ve spent a day with the person I love the most.
Marc. I promise to keep my promise. That promise is to make you happy. So I’ll do what you want me to do, if that will make you happy. But do remember that no matter what, you’re one of the best things that happened in my life. I love you forever, and always.
______________END_____________
NOT ENOUGH BY CYRUS NEGE
OFFICIALLY CLOSED ON JUNE 14, 2013