CHAPTER 25
STORM'S POV
Hindi ko maalis ang mga mata ko sa pagkakatingin sa salamin. Sa kabila ng nakikita ko repleksyon ko ay tila wala doon ang atensyon ko. Hindi ko kasi maiwasan balikan lahat ng nangyari. Hindi ko mapigilan na alalahanin lahat ng pinagdaanan namin. Namin ng lalaking pinakamamahal ko.
Kung na-realize ko lang siguro ng maaga pa wala na sanang panahon na nasayang. Siguro matagal na kaming nakabuo ng pamilya.
Aaminin ko kasalanan ko lahat. Kasalanan ng puso ko na hindi ko siya kaagad nakita. Kasalanan ko na pinili kong saktan ang sarili ko habang patuloy na minamahal ang taong hindi kailan magiging akin. Na pinili kong hindi makita ang isa pang taong nasasaktan. Pero ganoon siguro talaga. Hindi pwedeng nasa harapan mo na agad ang gusto mo. Hindi pwedeng makuha mo agad hanggat hindi mo pinaghihirapan.
"Storm?"
Napakurap ako at nilingon ko ang tumawag sa akin. Bahagya akong napangiti ng makita ko ang ama ko na nakatayo sa may pinto ng kwarto na kinaroroonan ko at nag-aalalang nakatingin sa akin.
"Yes, Dad?"
Hindi siya sumagot at sa halip ay lumapit siya sa akin. Hinawakan niya ako sa balikat at hinarap ako sa salamin. Tinignan ko siya mula sa repleksyon ng salamin. Hindi ko mabasa ang emosyon sa mga mata niya.
"Are you okay?" he whispered.
"Of course. I'm fine, Dad."
"Are you ready to see him?"
Umiling ako. "To be honest Dad, I'm not. Natatakot ako. Natatakot ako na umalis dito at pumunta sa kaniya."
Naramdaman ko na humigpit ang pagkakapit niya sa balikat ko na para bang binibigyan niya ako ng lakas sa pamamagitan niyon. "You don't need to be scared anymore, Storm. Nothing will happen again."
Ilang sandali na nakatingin lang ako sa kaniya bago ako tumango. Inalalayan niya ako at naglakad kami palabas hanggang sa marating namin ang kinapaparadahan ng kotse na gagamitin namin kung saan naghihintay na sa amin si Mommy.
Pumasok ako sa loob ng kotse at kaagad na niyakap ako ng aking ina na mahinang bumulong sa tapat ng tenga ko. "Are you okay, sweetheart?"
"I'm trying." I whispered back.
Tahimik ang naging byahe namin. Panaka-naka ay lumilingon sa akin sila Mommy at Daddy pero nanatiling nakatingin lang ako sa mga kamay ko habang pilit na kinakalma ang sarili ko. I can't lose it now.
Pababa na ang araw ng makarating kami sa lugar na kailangan naming puntahan. Sa labas ay makikita ang mga taong nauna na sa amin at kanina pa kami hinihintay. Humarap sa akin si Mommmy at hinalikan ako sa pisngi bago siya lumabas ng sasakyan. Naiwan kami ni Daddy na ngayon ay tahimik na nakatingin sa akin.
"Dad..."
Kinuha niya ang isang kamay ko at napatingin ako roon ng maramdaman ko na may kinabit siya roon. Napakagat-labi ako kasabay ng pagtulo ng luha mula sa mga mata ko. "Dad...h-how?"
"Itinapon mo ang bracelet na iyan noong panahon na umalis si Sky papunta sa ibang bansa. Nakita ko ng tinapon mo iyan at kinuha ko ng makaalis ka na. I know that you love this bracelet. But when Sky went away and you threw this, I realized that you were depriving yourself of something good because of guilt."
"Dad." I whispered with pain in my voice.
"Alam ko kung anong ginawa mo, Storm. Alam namin ng Mommy mo. Pero hindi ka namin sinisisi dahil nakita namin kung gaano mo pinilit na mapasaya si Sky. Gumawa ka ng mali pero gumawa ka din ng tama. Storm you remember what I said at your prom night?"
Tumango ako habang patuloy na lumuluha. "Na kapag nakasakit tayo malaki ang balik niyon sa atin."
"And?"
"I-I don't know, Dad. That's the only thing I can remember."
He smiled and touched the same bracelet he gave me at my prom night. "Great things comes to those who wait."
Binitawan ko ang hawak ko na bulaklak at niyakap ko ang ama ko na marahang hinaplos ang likod ko. "Dad..."
"And it certainly did, Storm. Now you're marrying the man you love. A man that loves you with all he got. And for a father that's the only thing I can ever wish for."
I closed my eyes and nodded my head. Hermes survived. It was close. I was close to losing him but I didn't. God helped him to survive.
Hindi ko alam ang mga nangyari ng mga panahon na iyon dahil nauna akong pumasok sa safe house ng Claw na walang dalang kahit na anong devices. Hindi ko sila maranig dahil wala akong listening device ng mga panahon na iyon.
BHO CAMP managed to find out about our plan. Nahuli ng mga Original Elites ang mga taong ipinalit namin sa Davids' Code para magpanggap. They changed the plan during the last minute.
Ang plano ng BHO CAMP dapat ay ang isang team ay pupunta sa safe house ng Claw habang ang isang team ay pupunta sa warehouse ng Claw. Dahil nalaman ko ang tungkol sa plano nila ay gumawa kami ng sarili naming plano ng XX. Mauuna ang XX team bago makarating ang BHO CAMP sa safe house ng Claw at sa warehouse para ma-deactivate namin ang system nila at hindi nila magawang ma-detect ang mga devices at magamit laban sa amin.
It was going smoothly until Chum found out that Claw also dispatched a team. The good thing is BHO CAMP was early to arrived at the safe house and their other team didn't leave the BHO CAMP headquarters like planned. Hinayaan din ng BHO CAMP na tumulong ang mga trained na tao na pinalit namin sa Davids' Code para maging back up ng team ni Detective Dalton na nasa warehouse. Habang ang mga natirang agents sa BHO CAMP ay siyang lumaban sa mga dumating na miyembro ng Claw.
Waine was supposed to give me my stuff pero nakita ni Hermes si Waine at hinanap niya ako sa lalaki. Waine told him where I am. Ang akala ko si Waine ang kasama ko the whole time dahil nakasuot rin ng Chameleon Black Suit ang XX team. And if you know Chameleon Black Suit then you know that it covers a person from head to foot.
"Storm, we need to go."
Umayos ako ng upo at kinuha ko ang bulaklak ko na nabitawan ko kanina. Inalalayan ako ni Daddy hanggang makalabas na kami ng kotse. Nakangiting kinawayan ako ng mga agents na ngayon ay papasok na sa simbahan para sa pila nila. Nag flying kiss pa si Snow na siyang maid of honor ko. Napangiti ako ng makita ko ang kulay pink na baler band sa kamay niya.
Kasal na kasi si Sky at gusto naming mapanatili ang tradisyon ng mga agents. Kinuha din ni Hermes si Phoenix bilang best man niya. I'm very sure na lahat kami ng mga agents ay umaasang umepekto ang tradisyon namin sa dalawa.
Huminto kami ni Daddy sa kinaroroonan ni Mommy na nakatayo sa tapat ng malaking pinto ng simbahan.
"Sweetheart?"
"Yes, Mom?"
Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi. "Gusto namin ng Daddy mo si Hermes para sa iyo. And before you even know it, we already gave you to him. Wala na kaming ibang gugustuhin pa para sa iyo kundi siya. Even when you were gone his love never faltered. We don't need to bring you to him because he never leave your side."
"We're not the one who will walk you down the aisle, Storm." my father said.
"D-Dad, I can't go alone. Baka bigla na lang akong madapa. I can barely hold myself together."
"I never said you will be alone."
Napatingin ako sa gilid ng simbahan ng lumabas doon ang mga kapatid ko. Naramdaman ko na binitawan ako ni Daddy pero ilang sandali lang ay si Sky na ang pumalit sa kanan ko habang sa kaliwa ko ay nandoon si kuya Stone. Sa tabi naman ni Sky ay nandoon si kuya Blaze. Nakangiting umalis na sila Mommy at pumasok na sa loob.
"Goal niyo ba ngayong araw na 'to na paiyakin ako ng paiyakin?" nangingilid ang luha na tanong ko sa mga kapatid ko.
"Maybe." my brother Stone answered.
"Para kapag nakita ni Hermes na kalat-kalat ang make-up mo at mukha ka ng multo ay hindi ka na niya pakasalanan." sabi naman ni Kuya Blaze.
"Ang sama niyo talagang dalawa."
"We just got you back. Hard to give you away after that." he murmured.
"But he's a good man and he can make you happy." said my brother Stone.
Napatingin ako kay Sky ng marinig ko ang paghikbi niya. Nakangiting umiling siya bago nagsalita. "You're crazy."
"Sky-"
"Quadruplets tayong apat pero tayo ang kambal. Kahit na noong maliit pa tayo, tayo ang nagkakaintindihan. You deserve to be happy with the man you love. You deserve to smile each day you wake up with him. Because Storm, that's what you gave me by bringing Adonis to me. Choices are made, may it be right or wrong but what's important is now."
"I'm sorry." I whispered.
"Thank you." she whispered back. "I love you, Storm."
"I love you too."
Nakangiting niyakap niya ako habang pareho kaming umiiyak. Narinig ko ang pagbukas ng simbahan pero nanatili kaming magkayakap ni Sky.
"Goodness." Blaze muttered.
"Women." said by Stone.
Pinaghiwalay na nila kaming dalawa ni Sky at inalalayang lumakad. Tumingin ako sa dulo ng altar pero hindi si Hermes ang una kong nakita. Si Snow na naglalakad papunta sa upuan niya ang una kong nakita na muntik nadulas at ngayon ay inalalayan ni Phoenix paupo.
"Susunod na iyan." bulong ni Sky.
"I know right." I whispered back.
Parehas kaming napatawa habang napapailing na lang ang mga kuya namin. Nagpatuloy kami sa paglalakad habang sa paligid ay pumapailanlang ang kantang Through The Years.
I can't remember when you weren't there
When I didn't care for anyone but you
I swear we've been through everything there is
Can't imagine anything we've missed
Can't imagine anything the two of us can't do
Inilibot ko ang paningin ko sa simbahan. Simple lang ang disenyo niyon. Hindi na kami nag abala ni Hermes sa sobrang dekorasyon. Isa lang naman ang gusto naming pareho at iyon ay maikasal sa harap ng Diyos.
Gusto ko nga din sana na simpleng gown lang pero hindi pumayag si Mommy. Sinang-ayunan din siya ni Mama Joy. Now I'm wearing a gown that looks like as if it's made for a princess.
Through the years
You've never let me down
You turned my life around
The sweetest days I've found
I've found with you
Through the years
I've never been afraid
I've loved the life we've made
And I'm so glad I've stayed
Right here with you
Through the years
Napangiti ako ng makita ko sa mga nakaupong bisita si Waine. Sa tabi niya ay nandoon si Chum na sa kabila ng benda sa ulo at naka cast na isang paa at kamay ay nakadalo pa rin sa kasal ko.
BHO CAMP managed to saved him. Pero mas malala pa kay Hermes ang kundisyon niya. Hindi kasi siya talaga umalis sa headquarters ng XX hanggang hindi niya nasisigurong ligtas kaming lahat. Naabutan siya ng Claw at kung hindi pa dumating ang mga BHO CAMP agent sa kinaroroonan niya ay malamang hindi ko na siya makikita ngayon.
Despite him saying that he's only working for me because of money, he's loyal to me. He cares for me like I'm his own sister. Kahit pilit niyang tinatanggi dahil sakit lang daw ako ng ulo.
I can't remember what I used to do
Who I trusted whom, I listened to before
I swear you've taught me everything I know
Can't imagine needing someone so
But through the years it seems to me
I need you more and more
Pakiramdam ko ay hinigop ang hininga ko ng magtama ang mga mata namin ni Hermes na nasa dulo ng altar. Nakangiting nakatingin siya sa akin na para bang hindi siya makapaniwala sa nakikita niya ngayon. Na para bang hindi niya magawang maisip na nandito na kami ngayong dalawa sa oras na ito.
Naramdaman ko ang panlalambot ng mga tuhod ko pero humigpit lang ang hawak sa akin ng mga kapatid ko para hindi ako tuluyang matumba.
Kanina tinanong ako ni Daddy kung handa na ba akong makita siya. Sinagot ko ay hindi. Dahil natatakot ako. Natatakot ako na may humadlang na naman sa amin. Natatakot ako na baka anumang oras mawala siya sa akin o ako ang mawala sa kaniya. Natatakot ako kasi hindi ko kakayanin...alam kong hindi ko kakayanin kapag siya ang nawala sa akin.
Seeing him like that, seeing him dying, pakiramdam ko nagkapalit kami noong mga panahon na ako naman ang nawala sa kaniya. Pakiramdam ko libo-libong patalim ang humihiwa sa akin habang nakatingin sa kaniya na nahihirapan. All I can do is pray. Pray that he will be okay. And God didn't failed me.
Tama si Hermes. Kahit kailan hindi tayo iniwan ng Diyos. Kahit ilang beses natin Siyang itanggi, kahit ilang beses tayong magalit sa Kaniya. Hindi Niya tayo iiwan. Dahil hanggat ngumingiti tayo, hanggat may nagmamahal sa atin, hanggat nabubuhay pa tayo...nandiyan lang Siya sa tabi natin at pilit tayong pinapalakas.
Nanatiling nakatingin lamang sa akin si Hermes hanggang marating namin ang dulo ng altar. Hindi niya na inintay na ibigay ng mga kapatid ko ang kamay ko sa kaniya dahil hinawakan niya na ako sa bewang at hinapit palapit sa kaniya.
Umiling na lang ang dalawa kong kuya at tinapik siya sa balikat bago naglakad na paalis. Sa pagkagulat ko ay lumapit sa amin si Sky at hinalikan sa pisngi si Hermes bago nagsalita. "Thank you Hermes."
He smiled at her. "Hindi mo ba sasabihin na alagaan ko siya?"
Sky shake her head. "I don't need to because I know you will. Always."
Nakangiting sinundan ng tingin ni Hermes si Sky bago niya ako hinarap. Hinaplos niya ang pisngi ko at bumulong. "Ready?"
"Yes." I whispered back.
"Really?"
"Yes."
"Sure?"
Tinignan ko siya ng masama. "Gusto mo bang kagatin kita?"
Sa kabila ng katahimikan ng paligid ay malakas na tumawa si Hermes at inalalayan na ako papunta sa harapan ng pari. "Later."
Nilingon ko siya at tinaasan ng kilay. "Meaning?"
Sumulyap muna si Hermes sa pari bago yumuko at bumulong sa akin. "Later you can bite me while I make you come."
"Hermes!" namumulang sabi ko at pinalo ko siya sa balikat.
Natatawang pinagsalikop niya ang kanan kong kamay sa kaliwa niyang kamay at nakangiting hinarap ang pari. "Pakikasal na po kami. Bago pa magbago ang isip nitong bride ko."
"Baliw!"
"Shh!" saway niya sa'kin.
"Hindi na magbabago ang isip ko." bulong ko.
Naiiling ngunit nakangiting sumingit na ang pari sa usapan namin dahil baka abutin na kami ng madaling araw ay hindi pa rin kami natatapos. I listened to the priest and while I'm doing that I started to focus, and when I focused I started to hyperventilate. This is it. My own happy place.
"Hermes Scott do you accept Stormilei Reynolds to be your wife, to live together as friend and mate? Will you love her as a person, respect her as an equal, sharing joy as well as sorrow, triumph as well as defeat. And keep her beside you as long as you both shall live?"
"I do, father." he said while looking at me.
"Stormilei Reynolds do you accept Hermes Scott to be your husband, to live together as friend and mate? Will you love him as a person, respect him as an equal, sharing joy as well as sorrow, triumph as well as defeat. And keep him beside you as long as you both shall live?"
Gone the badass Storm Reynolds because she is now replaced by a crying bride. A crying happy bride. "I-I do, father."
Pinagharap kami ni Hermes na nakangiting pinunasan ang mukha ko at hinawakan ang isa kong kamay habang sa isa ay may hawak siya na sing-sing.
"Stormilei Reynolds, the woman that I love since you were a little girl. I love teasing you when we were young. I love getting your attention. Kahit na kapalit niyon ay ang inis mo sa akin. I was contented with that. But as we grew older I realized that you mean more to me. That I don't want to be just your childhood friend. Pero hindi pala ganoong kadali ang lahat. Dahil ang babaeng mahal ko ay hindi ako magawang mahalin. Because your pure heart loves another man. And I don't blame you for that. When you love you just love. Magigising ka na lang isang araw na nagmamahal ka na.
Sa paglipas ng panahon patuloy kang nasasaktan dahil sa kaniya at patuloy akong nasasaktan na nakikita kang nahihirapan. But I cannot leave you even though I know that's the best thing I should do. And each day I'm with you I came to love you more and more. I'm happy with that. Basta nakikita kita...basta kahit paano nakakasama kita. Masaya na ko. Masayang-masaya na ko.
Pero kinuha ka ng tadhana sa akin. Hindi ko maiwasang isipin noon na ano bang nagawa kong mali sa buhay ko para pahirapan tayo ng ganito? Gusto ko lang naman na mahalin mo o kahit hindi iyon. Basta maging masaya ka lang. Pero kinuha ka pa rin sa akin. I watched you die. Araw-araw sa pagising ko pakiramdam ko paulit-ulit akong pinapatay. Dahil alam kong hindi na kita makikita ulit. I won't see your smile again, your laugh, your beautiful eyes. Nang mga panahon na iyon doon ko nalaman kung gaano kita kamahal. Na hindi ko kayang maging masaya sa piling ng ibang babae. That I won't ever move on. Then suddenly fate decided that it's not done with us. That it need to teach us something. Dahil bumalik ka. Broken...yet stronger that you ever will believe.
Sabi mo noon iniwan ka ng Diyos, na pinabayaan ka Niya. Iyon din ang naramdaman ko ng kinuha ka Niya sa akin. Hindi ko mapigilan na hindi Siya sisihin. Hiniling ko na lang sa Kaniya noon na tanggalin ang sakit. Na wag na akong patuloy na pahirapan. Na makalimutan ka na. But He had plans because God brought you back. Like He's telling me that He knows what to do. That He got our backs. That He will always bring back the only storm that I can survive. You.
I love you, Storm. I love you not because you need me. I love you because I know that you can live without me yet you chose to be with me.
And In the name of God, I vow to take you as my wife, to have and to hold, from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, for as long as we both shall live. This is my solemn vow."
Hindi na maampat ang luha sa mga mata ko habang pinagmamasdan siya ng isuot na niya sa daliri ko ang singsing na hawak niya.
Hinawakan ko ang kamay niya at kinuha ko ang sing-sing na isusuot ko sa kaniya. Nakangiting sinalubong niya ang mga mata ko. Kita sa mga mata niya ang magkahalong mga emosyon. Emosyon na alam kong nakikita rin sa mga mata ko ng mga oras na ito.
"Hermes Scott, the man that I selfishly kept beside me though I know that it's best to let him go. Alam ko ang nararamdaman mo pero hindi kita magawang pakawalan kahit na hindi ko iyong maibalik sa iyo. Dahil kapag kasama kita, nakakalimutan ko kahit paano ang sakit. Kapag kasama kita nararamdaman ko ang mahalin. I was selfish. Patuloy kitang sinasaktan dahil hindi kita magawang mahalin. Now I realized I'm wrong. It's not that I cannot love you. It's because I won't let myself love you.
Madami akong pinagdaanan na hirap. Hindi ko na mabilang kung ilang beses kong hiniling na sana mamatay na lang ako ng tuluyan ng mga panahon na iyon. Dahil sumusuko na ako sa buhay. But each time that I want to gave up I kept on hearing your voice. Na kahit nasa malayo ka hindi mo pa rin ako iniwan. You saved me a lot of times, Hermes. Even in times when I wish you didn't.
Nang makabalik ako ikaw pa rin ang unang nasa tabi ko. Hindi ka sumuko sa akin. Paulit-ulit mo akong tinanggap. I don't know if I deserve to be with someone as great as you but all I know is that I will do my best to be the right one for you.
Now I know how wrong I was. God never left me. Ako iyong nang iwan sa Kaniya. Ako 'yong sumuko. Pero ngayon alam ko na ngayon na hindi Niya ako pinabayaan. Dahil sa kabila ng lahat itinama Niya ang lahat ng mali sa buhay ko.
I love you, Hermes. Thank you for not giving up on me. Thank you for letting me be with you. And you're wrong. I can't live without you. I may be strong enough to live alone but it will be meaningless without you and our son in my life.
And In the name of God, I vow to take you as my husband, to have and to hold, from this day forward, for better, for worse, for richer, for poorer, in sickness and in health, to love and to cherish, for as long as we both shall live. This is my solemn vow."
Halos hindi ko pa na isusuot sa kaniya ang sing-sing ng hapitin niya ako palapit sa kaniya at halikan sa mga labi. I threw my arms around his shoulder and kiss him with the same passion he's giving me.
Pareho naming hindi pinansin ang mga pang-aasar na naririnig namin galing sa mga kaibigan at pamilya namin. Halos hindi na namin narinig ang natatawang pag-aanunsyo ng pari sa amin bilang mag-asawa.
Because now we can only think about the two of us. Our happiness. Our love.
I started my second life with seeking vengeance. Tying to find my path towards retribution. But now I'm ending it with a smile in my lips knowing that I'm not empty anymore.
Akala ko imposible na na mabuo ang nasira. Na kahit mapagdikit-dikit man ay nabasag ay hindi na mababago ang katotohanan na hindi na ito katulad ng dati. But I'm wrong. Because being with Hermes, nothing is impossible. Just by his love, I can be whole again. Completely.