Βλεπω τον Άλκη και την Άννα να φιλιουνται. Αυτος ο Άλκης πια δεν εχει ουτε ιερο ουτε οσιο!
"Ωραιοι ειστε κι δυο. Και εσυ και η αλλη που το παιζει θυμα και καλα."
"Ωραιοζηλη;" Αναφωνισε η Άννα εκπληκτη.
"Πραγματικα δεν ξερω τι να πω... ο Πετρος μεσα χαροπαλευει και οι γιατροι πανικοβλητοι τρεχουν για να σωσουν τη κατασταση."
"Τι; Δεν μπορει αφου ο γιατρος ειπε οτι ξεπερασε τον κινδυνο. Παω να δω."
"Μπα σε επιασε ο πονος;" της ειπα ενω εφευγε.
"Ρε Ωραιοζηλη."
"Άντε παρατα με ρε, ιδιοι μαλακες ειστε ολοι σας." Μπηκα ξανα στο νοσοκομειο και ειδα την Άννα να κλαιει.
"Τον χανουμε γαμωτο!"
"Γιατι τι εχει;"
"Εσωτερικη αιμοραγια στον εγκεφαλο."
"Τ...τι...τι ειπες;"
"Αυτο που ακουσες... κατα 99% θα πεσει σε κωμα."
"Α ι σ ω τ ε ρ ι κ η.... α ι μ ο ρ α γ ι α... κ ω μ α." Το ελεγα πιο πολυ για να το καταλαβω.
"ΓΑΜΩ ΤΗ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ !ΟΧΙ ! ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ." Ειπε ο Άλκης και με επιασε απο το μπρατσο και βγηκαμε εξω.
"ΠΑΣ ΚΑΛΑ; ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΛΕΣ ; ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΕΓΩ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ. ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΑΓΑ ΟΤΑΝ ΕΠΙΝΕ! ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΟΔΙΔΕΙΣ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΟΥ ΕΥΘΥΝΕΣ." Δεν αντεχα να τα κραταω αλλο μεσα μου. Αυτη η μερα ειναι η χειροτερη μερα της ζωης μου.
"Αν δεν ησουν εσυ τωρα οι κολλητοι μου θα ηταν μια χαρα."
"Αντε παραταμε αγορακι μου!" Μπηκα και παλι στο νοσοκομειο , επρεπε να ειδοποιησω και τον Χάρη αλλα πώς μπορω να του πω κατι τετοιο; Χτυπησα την πορτα και ακουσα να το "ναι".
"Μπορω να μπω;"
"Φυσικα. Εμαθες τι εγινε;" Με κοιτουσε και μπορουσε να καταλαβει ο καθενας την αγωνια στα ματια του.
"Ναι αλλα σε παρακαλω προσπαθησε να μεινεις ψυχραιμος." Εκεινη τη στιγμη ομως μπηκε ο γιατρος και μας διεκοψε.
"Λοιπον Χαρη σε δυο μερες μπορεις να παρεις εξιτηριο."
"Ευχαριστω γιατρε. Μηπως ξερεις τι επαθε ο Πέτρος Κομνηνος;"
"Ναι... εχει εσωτερικη αιμοραγια εγκεφαλου και δυστυχως ειναι σε κωμα."
"Θελω να παω να τον δω."
"Σε παρακαλω Χάρη μου κατσε εκει που καθεσε."
"Λυπαμαι Χάρη αλλα και να πας δεν νομιζω πως θα καταφερεις κατι. Σε δυο μερες παιρνεις εξιτηριο , κανε υπομονη και θα βρεθεις διπλα του."
"Σε παρακαλω Χάρη καντο για μενα. Λιγη υπομονη μονο."
"Μονο για σενα μικρη." Ο γιατρος ειχε ηδη αποχωρισει. Εγω καθομουν διπλα του και του χαιδευα το χερι για να του δωσω κουραγιο.
"Μπα μπα ! Μηπως διακοπτω το τρυφερο τετ-α-τετ;"
"Ωχ ρε Άλκη απορω ακομα και τωρα πως μπορεις να εισαι τοσο αναισθητος. Αλλα ξεχασα εσυ εκανες πολυ χειροτερα εξω."
"Πως ειναι ο Πέτρος;" και ενας αναστεναγμος εφυγε απο τον Άλκη.
"Δυστυχως τα ιδια. Οι γιατροι λενε οτι μπορει να συνελθει σε 5 λεπτα ή και σε 5 χρονια."
"Η Άννα πώς ειναι ; Ωραιοζήλη μου μηπως θα επρεπε να πας διπλα στη φιλη σου;"
"Οχι Χάρη κανει πολυ καλη δουλεια ο Άλκης." Και εδειξα με πονηρο χαμογελο τον Άλκη.
"Δεν πας καλα κοριτσακι μου." Μου ειπε και κοπανησε την πορτα.
"Εχασα κατι;"
"Μπα οχι τιποτα."
"Κι εγω γιατι νομιζω το αντιθετο;"
"Τα νομισματα στην τραπεζα κυριε Χαρούλη!" Του ειπα πονηρα και τον φιλησα στο μετωπο.
ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ...
Η κατασταση εχει ως συνυθως. Οι γιατροι μάς ειπαν να ειμαστε αισιοδοξοι αλλα μαλλον αυτο δεν βοηθαει και πολυ. Η Άννα ειναι διαλυμενη , ο Άλκης χαμενος στον κοσμο του. Τον πιανω αρκετες φορες να κοιταει επι ωρες το απειρο. Τον Χάρη προσπαθω να τον κρατησω λιγο απ'εξω γιατι δεν θα αντεξω να τον δω κι αυτον ετσι αλλα δεν ξερω για ποσο γιατι σημερα παιρνει εξιτηριο. Δεν νομιζω να αντεξει να τους δει ολους ετσι, θα καταρρευσει. Σημερα τηλεφωνισα στη μητερα μου και στη μαμα της Άννας για να μας επιτρεψουν να μεινουμε αλλη μια εβδομαδα στο νησι αφου ειναι ακομα Ιουλιος και το φροντιστηριο ξεκιναει την τριτη εβδομαδα του Αυγουστου. Μα ματαιος κοπος. Η μητερα μου μου ειπε να συμμαζευτουμε γιατι δινουμε πανελληνιες και η μητερα της Άννας με ρωτησε αν ειναι καλα ή αν μας εχει συμβει κατι. Αλλα τι να της ελεγα; Ξερετε ο φιλος της κορης σας που τον γνωρισε εδω και τα χουν μονο μιαμισι βδομαδα και την περναει και δεκα χρονια ειναι σε κωμα και η Άννα ειναι σχεδον φυτο επειδη δεν το αντεχει; Η θεση μου ηταν και δυσκολη και λεπτη οποτε αποφασισα να της πω οτι θελουμε και καλα να παμε σε κανενα μουσειο αφου αυτες τις δυο εβδομαδες εξερευνουσαμε μονο τις παραλιες. Εκεινη το εχαψε και μου ειπε πως θα το συζητουσε με τη μητερα μου και θα αποφασιζαν. Κατι ειναι κι αυτο! Μετα το τηλεφωνημα πηγα πηρα τον Χάρη ο οποιος ετοιμαζοταν.
"Εισαι ετοιμος γι αυτο που θα αντικρυσεις;"
"Τι εννοεις;"
"Χαρη... αυτες τις δυο μερες ο Άλκης δεν ερχοταν να σε δει οχι επειδη ημουν εγω εδω και τον ενημερωνα για την κατασταση σου...." ξεροκαταπια.
"Αλλα...;"
"Επειδη ειναι χαμενος στο διαστημα. Αυτες τις δυο μερες καθεται εξω απο το νοσοκομειο σε ενα παγκακι και χαζευει το απειρο. Δεν κουνιεται , δεν κοιμαται , δεν τρωει παρα μονο εχει διπλα του 3 μπουκαλια ουισκι και πινει. Του μιλαω και δεν μου απανταει. Μονο μια φορα με κοιταξε σαν να με ρωτησε την κατασταση του Πέτρου και αυτο ηταν ολο. Δεν ξερω τι να κανω πια. Και η Άννα στην ιδια κατσταση ειναι με τη διαφορα πως εκεινη κλαιει συνεχως." Τελειωσα και τα πρωτα δακρυα εκαναν την εμφανιση τους.
"Ελα μικρη μου." Μου ειπε και με αγκαλιασε.
"Πρεπει να φανουμε δυνατοι και για τους τρεις. Καταρχας θα ειδοποιησω τους γονεις του Πέτρου , δεν γινεται οι ανθρωποι να εχουν μαυρα μεσσανυχτα για την κατασταση του γιου τους. Ισως ο Κομνηνος με τις γνωριμιες του καταφερει και μεταφερουν τον Πετρο σε μια κλινηκη της Αθηνας. Ολα καλα θα πανε ,εχε πιστη στο Θεο και θα το δεις."
"Και αν...αν δεν ξυπνησει ποτε;"
"Σσσς θετικες σκεψεις και πιστη ειπαμε."
"Δεν ξερω τι θα εκανα αν δεν ειχα και εσενα. Ευτυχως που εισαι κι εσυ εδω , θα τρελαινομουν."
"Παμε εξω μηπως και καταφερουμε να συνεφερουμε τον Άλκη πρωτα."
"Γιατι πρωτα τον Άλκη και οχι την Άννα; Ο Άλκης ειναι πιο δυσκολος."
"Γιατι χαζουλα μου αν δει η Άννα τον Άλκη σε καλυτερη κατασταση θα αρχισει να πιστευει κι αυτη πως θα γινει καλα."
"Και με ποιον τροπο θα συνεφερουμε τον Άλκη;"
"Θα δεις."
Με πηρε απο το χερι και βγηκαμε εξω. Οταν τον ειδε ο Χάρης σοκαριστηκε. Ηταν απεριποιητος , αξυριστος , ειχε μαυρους κυκλους , κοκκινα ματια και μυριζε αλκοολ απο χιλιομετρα. Ειδα τον Χαρη για πρωτη φορα να νευριαζει.
"Καλα ρε μαλακα τοσο ηλιθιος εισαι; Καθεσαι και κλαις εδω εξω αντι να σταθεις διπλα στο φιλο σου; ετσι πιστευεις πως θα γινει καλα;" ο Άλκης ομως συνεχιζε να τον αγνοει λες και δεν τον ακουγε.
"Οταν σου μιλαω θα με κοιτας....ΘΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΓΑΜΩ ΤΗ ΤΡΕΛΑ ΜΟΥ! Τηλεφωνισες στην οικογενεια του Πετρου;" Τοτε ο Άλκης γυρισε και τον κοιταξε , ανασηκωσε τους ωμους και ξαναγυρισε στον κοσμο του. Τοτε αποφασισα να παρω το λογο εγω.
"Άλκη πρεπει να φανεις δυνατος για χαρη του Πετρου."
"Σε παρακαλω παρε αυτη τη τσουλα απο εδω και εξαφανιστειτε." Ειπε με ηρεμο τονο χωρις να μας κοιταξει.
"Τι σου εκανα παλι εγω; ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΣ ΠΑΛΙ Ε;"
"Σε παρακαλω Ωραιοζήλη πηγαινε μεσα , διπλα στην Άννα. Θα μεινω εγω μαζι του."
"Οχι δεν φευγω αν δεν μαθω το λογο που με κατηγορει παλι."
"Σε παρακαλω , πηγαινε μεσα δεν ειναι η καταλληλη στιγμη." Τοτε ο Άλκης σηκωθηκε και κατευθυνθηκε προς το μερος μου.
"Γιατι εισαι μια πουτανα γι αυτο. ΣΥΓΝΩΜΗ , ΣΥΓΝΩΜΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΑΣ ΛΙΓΟ." Και αρχισε να φωναζει προς τον κοσμο και με κρατησε απο το μπρατσο.
"ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΑΥΤΗ ΕΔΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ; ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΑΠΕΛΠΙΣΜΕΝΗ ΠΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΤΖΑΜΠΑ! ΘΕΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;....ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΧΕΡΙΑ. ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΓΕΜΙΖΕΙΣ ΤΟ ΜΑΤΙ. ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΓΙΑΤΙ ΧΑΛΑΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΑΠΟ ΣΠΙΤΙΑ ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΦΙΛΙΕΣ!" Τοτε αφησε το χερι μου και γυρισε ξανα στη θεση του και στον κοσμο του σα να μην συνεβη τιποτα. Ο Χάρης οπως και ολος ο κοσμος μάς κοιτουσε με το στομα ανοιχτο. Τοτε εγω εφυγα τρεχοντας χωρις να ξερω που πηγαινω και ουτε με ενοιαζε. Ευτυχως ο Χάρης δεν με ακολουθησε. Περπατουσα στα σοκκακια του νησιου για να ηρεμησω. Μεχρι που βρεθηκα σε μια ερημικη παραλια , κατεβηκα τις ξυλινες σκαλες και καθησα στην αμμο. Αρχισε να βραδιαζει ομως δεν με πειραζε ουτε με φοβιζε. Σκεφτομουν τα παραλογα και τα λαθη που ειχα κανει. Ξαφνικα ομως χτυπησε το κινητο μου και ηταν η μητερα μου.
"Ελα μαμα."
"Ωραιοζηλη μωρο μου τι κανετε;"
"Καλα ειμαστε , απολαμβανουμε τις τελευταιες μας μερες στο νησι." Προσπαθουσα να φανω οσο πιο πειστικη γινοταν.
"Σχετικα μ'αυτο σε πηρα γλυκια μου. Συζητησαμε με τον πατερα σου και τους γονεις της Άννας το ενδεχομενο να καθησετε κι αλλη βδομαδα στο νησι και αποφασισαμε πως σας το επιτρεπουμε. Αρκει Ωραιοζηλη με το που ερθετε να στρωθειτε στο διαβασμα ,ειναι πολυ σημαντικη χρονια φετος."
"Ενταξει μαμα μου σ'ευχαριστω. Καληνυχτα."
"Καληνυχτα αγαπη μου , να προσεχετε!" Μου ειπε και μου το εκλεισε. Ομως εγω αντι να χαρω με τα νεα , στεναχωρεθηκα. Δεν θελω να μεινω αλλο εδω. Θελω να φυγω αλλα ουτε στο σπιτι μου θελω να γυρισω. Προς το παρον ομως θα μεινω εδω σ'αυτη την ερημικη παραλια. Ξανα χτυπησε το τηλεφωνο μου αλλα αυτη τη φορα δεν ηταν η μαμα μου αλλα ο Χάρης.
Δεν ηθελα να μιλησω σε κανεναν και αυτη τη φορα δεν ηταν ενα απο τα καπριτσια μου. Ηθελα πραγματικα να μεινω μονη μου. Ηρθαμε στο νησι υποτιθεται για να περασουμε στιγμες ηρεμιας και μονο αυτο δεν εγινε. Για μια στιγμη σκεφτηκα να το πεταξω στη θαλασσα αλλα δεν θελω να ανησυχισει ο Χάρης.
"Ναι;"
"Ωραιοζηλη πού εισαι; Ανησυχω!"
"Συγνωμη Χάρη μου απλα θελω να μεινω λιγο μονη..."
"Πες μου τουλαχιστον που εισαι. Δεν θα ερθω στο υποσχομαι. Σεβομαι οτι θες να μεινεις μονη σου μετα απο αυτο που εγινε απλα θελω να ξερω που εισαι."
"Θα ερθω αυριο απο το νοσοκομειο... Καληνυχτα." Του ειπα και πεταξα το κινητο μου στη θαλασσα. Περιμενα να ξημερωσει. Θα πηγαινα πρωτα στο ξενοδοχειο για να κανω μπανιο και να αλλαξω ρουχα και μετα θα επισκεπτομουν το Χάρη στο νοσοκομειο. Νιωθω λιγο τυψεις γιατι ενω ειπαμε πως θα αντιμετωπιζαμε μαζι την κατασταση του Άλκη και της Άννας και τον αφησα ολομοναχο... ειμαι απαραδεκτη. Αλλα τωρα δεν μπορω να παω να τον βρω. Ουτε κινητο δεν εχω... Θα ανεβω στο δρομο και θα περπατησω μεχρι το νοσοκομειο , δεν με νοιαζουν οι ενδεχομενοι κινδυνοι αρκει να βρεθω διπλα στο Χάρη. Οποτε ανεβηκα ξανα τις σκαλες και αρχισα να περπαταω. Χανομουν καποιες φορες σε στενακια γιατι πανω στην ταραχη μου δεν προσεχα που πηγαινα. Τελικα μεσα σε μια ωρα καταφερα επιτελους να φτασω στο νοσοκομειο. Ειδα τον Άλκη στην ιδια θεση και τον Χαρη διπλα του.
"Χάρη..." Φωναξα το ονομα του και εκεινος γυρισε προς το μερος μου εκπληκτος. Εγω ετρεξα προς τα πανω του τον αγκαλιασα και τυλιξα τα ποδια μου στη μεση του.
"Συγνωμη.... δεν επρεπε να το κανω αυτο. Ειμαι απαραδεκτη. Ειπαμε πως θα το παλεψουμε μαζι και εγω στην πρωτη δυσκολια σε παρατησα."
"Ηρεμησε μικρη μου , καταλαβαινω. Επρεπε και εγω να τον ειχα σταματησει. Ομως πραγματικα τα εχασα , δεν περιμενα τετοια αντιδραση απο μερος του."
"Θα το αντιπετωπισουμε μαζι... οτι και να γινει!" Του ειπα χαμογελοντας ενω σταματησα να τον αγκαλιαζω.
"Ναι... μαζι μεχρι να φυγεις ε;"
"Τι; σιγα μην σ' αφησω μονο σου. Πηρα τη μητερα μου τηλεφωνο και της ζητησα να μεινω μια εβδομαδα ακομα. Για σενα και την Άννα. ΜΟΝΟ!!"
"Καλα το πιστεψαμε αυτο. Νομιζεις δεν εχω καταλαβει τι παιζει αλλα τελος παντων. Σε λιγο ξημερωνει..."
"Ναι κι εγω για καποιο λογο ειμαι χαρουμενη και αισιοδοξη."
"Μπραβο πριγκιπισσα μου. Ελα λιγο μαζι μου , θελω να παμε καπου."
"Πού;"
"Ολο ερωτησεις εισαι, δεν μου εχεις εμπιστοσυνη;"
"Ναι.." ειπα με δισταγμο. Με πηρε απο το χερι και με πηγε σε μια εκκλησια... What....?
"Οπα τι ειναι αυτο;"
"Εκκλησια. Μη μου πεις οτι δεν εχεις ξανα δει ; δεν θα σε πιστεψω!"
"Και τι ηρθαμε να κανουμε εδω;"
"Να παντρευτουμε."
"ΤΙ;" τον ρωτησα τρομαγμενη.
"Πλακα κανω , ηρθαμε να δουμε εναν παπα. Τον ειχα γνωρισει οταν ειχα πρωτοερθει εδω και ειναι ο πνευματικος μου. Με εξομολογει."
"Δεν ηξερα πως εισαι τοσο θρησκος!" Του ειπα χαριτολογωντας και γελασε.
"Οχι και ετσι. Απλα πιστευω μεν στο Θεο αλλα σε λογικα πλαισια δε."
"Μαλιστα , μπαινουμε λοιπον;" και μπηκαμε , αναψαμε κερι , προσκυνησαμε τις εικονες και ο Χάρης γονατησε μπροστα στην εικονα των Αγίων Αναργύρων και αρχισε να λεει κατι μεσα απο τα δοντια του που δεν καταλαβα. Μαλλον ηταν προσευχη. Αμεσως με πηρε απο το χερι και βγηκαμε απο την εκκλησια χωρις να μου πει τιποτα , ουτε και στο δρομο μου ελεγε παρα μονο κατι μουρμουριζε. Ομως ηθελα να σπασω λιγο αυτη τη σιωπη.
"Χάρη... γιατι ο παπας που θα βλεπαμε;"
"Οπως ειδες δεν ηταν εκει."
Οταν φτασαμε στο νοσοκομειο , ειδαμε τον Άλκη και οχι μονο του φυσικα να φιλιεται με αυτη την τσουλα που του κολλαει εδω και τεσσερις μερες. Τον φιλουσε με τοσο παθος και αυτος βεβαια αλλο που δεν ηθελε. Ενα κυμα θυμου με διαπερασε και ημουν ετοιμη να τους ορμησω. Ομως ο Χάρης μου επιασε το χερι και το κρατησε σφηχτα. Αλλα δεν με ενοιαζε , ηθελα να της βγαλω τα ματια της ξανθοψυρας! Τοτε ο Χάρης με επιασε και με τραβηξε μεσα στην αγκαλια του.
"Πριγκιπεσσα , δεν αξιζει να ρεζιλευτεις και να πεσεις στα ματια του για μια βλακεια."
Ομως εκει που με αγκαλιαζε ενα χερι με τραβηξε και επεσα κατω και μετα...
Μωρακια μουυ
Τι κανετε;
Εσεις ζητησατε το κεφαλαιο 15 και.... ΝΑ ΤΟΟΟ
Ειδατε αμα θελετε;
Λοιπον ψηφιζετε(αν σας αρεσε που ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΣΙΓΟΥΡΑΑ) και σχολιαζετε (αν θελετε)
Λοιπον παμε δυνατα 15 vote και ανεβαζω επομενο
Υ.Γ 1) Μ αρεσει να σχολιαζετε ας πουμε πως με κανει να γραφω ωρες.
Υ.Γ 2) Σας αγαπω
Α και 2300 λεξουλες ελπιζω να σας εφτασαν.
Στη φωτο θαυμαστε τον Χαρουλη μας.