P.O.V. Jasper
Ik loop door de gangen.
Ik heb geen idee naar waar.
Ik loop gewoon.
Ik ben gefrustreerd.
Hoe gaat iedereen hiermee om.
Al die emoties.
Ik kan er niet tegen.
Ik ben hulpeloos.
Ik ben een wrak.
Iemand bang maken lukt me zelfs niet meer.
Ik slaag hard tegen een kluisje.
Het doet pijn, maar ik omhels de pijn.
Pijn kalmeert me.
Het laat me helder nadenken.
Ik moet helder kunnen nadenken.
Anders gebeuren er dingen zoals bij Lena.
Waarom zij?
Waarom is degene die van me walgt, me haat, me verafschuwt degene waar ik verliefd op word?
Ik kan me niet laten leiden door die verdomde gevoelens.
Het gaat niet.
Het mag niet.
Toch zijn er nu al twee dagen voorbij waarin ik hoop als ik wakker word haar lieve gezicht me stralend begroet en het mijn naam is dat als eerste over haar lippen rolt.
Dat zijn alleen verlangens en ik kan er niet aan toegeven.
Het zijn dromen, wensen.
Maar dromen zijn onrealistisch.
Dingen om naar de streven, maar die nooit zullen lukken.
Dat is Lena voor mij.
Het enge wat ik wil is bij haar blijven.
Haar omhelzen en nooit laten gaan.
Maar ik ben een zak, een hufter level 100.
Ik laat de mooiste, liefste mensen huilend achter in een kast op school.
En ik heb de ballen niet om haar te vertellen wat ik wil vertellen.
Daarnet toen ze zo dicht tegen me stond.
Ik voelde haar ademhaling raspend in en uit gaan.
Ze had schrik.
Maar ik deed het enige wat ik kan, bang maken.
Ze was bang, en zo vervuld met haat.
Ik voelde het branden, maar ze durfde niet.
Natuurlijk niet, ik had mijn pistool vast.
Ze zou dom zijn als ze anders deed.
Ze vergeeft me nooit meer.
Ik moet hier weg.
Mijn gedachten zijn me kapot aan het maken.
Ik denk niet meer na.
Ik stop met lopen.
De gangen zijn nogsteeds verlaten.
Dit is de gang waar Lena heen ging.
Ze was op weg naar haar kluisje.
Ik moest iets terug doen.
Ze heeft me voor heel de kantine voor schud gezet.
Ik kon dat niet zomaar laten gaan.
Het was mijn reputatie of Lena.
En in koos voor mijn reputatie. Lena haatte me toch al.
En ik kon het niet.
Ik wou haar voor schud zetten, maar ik kon het niet.
Alles wat ik heb gedaan is haar zelfvertrouwen gebroken en haar laten voelen dat ze een slet is.
En dat wou ik niet.
Die klote woorden liepen er gewoon uit.
En die kus was het verlangen dat ik voelde voor haar.
'Ian, ik heb hem gevonden!' Roep de stem van Lexi door de gang.
'Serieus?' Roept Ian en ik kijk op.
Ian komt aanlopen en Lexi geeft me een knuffel.
'We waren zo ongerust, jij idioot. Toen je zo opeens de kantine uit liep. We dachten dat je je niet goed voelde.' Zegt ze en legt een hand op mijn voorhoofd om te voelen of ik koorts heb.
Lexi altijd zo bezorgd om iedereen.
Natuurlijk is Ian op haar gevallen.
Ze is als een zus.
'Het is prima, ik heb gewoon wat hoofdpijn. Dat stopt wel.' Zeg ik geruststellend.
'Man, waarom liet je niets weten? We hebben je overal gezocht toen je je gsm niet opnam.'zegt Ian.
Ik zie de rest van de groep ook aankomen.
'Gast, neem voortaan je gsm op, begrepen. Wat als je wordt ontvoerd of zo.' Zegt Max.
'Jasper, je ziet bleek. Je kunt beter naar huis gaan.' Zegt Jade met een hand op mijn arm.
'Ja, ik breng je wel. Dan nemen we straks je auto wel mee.' Zegt Ian.
'Dat lijkt me ook het beste.' Zegt Alex.
'Dat is een goed idee.' Zegt Dylan.
'Wacht, er is niets met me aan de hand. Die hoofdpijn gaat wel over. Waar zijn jullie je nu zorgen om aan het maken?'
'Ga gewoon een namiddag slapen. Wij regelen die rest hier wel. Je zult niet eens merken dat je weg bent geweest.' Zegt Max.
Slaap is wel heel welkom.
Ik heb de laatste tijd heel weinig geslapen. Zoals gisteren en eergisteren.
Maar ik ga daar nu niet voor naar huis, maar ik ben wel echt heel moe. Geef me een kussen en ik ben weg.
'Kom mee, ik breng je naar de flat.'zegt Ian en neemt me mee naar zijn auto.
Ik zit op de achter bank van zijn zwarte maserati. Lexi wou perse mee.
Dat is dan waarschijnlijk niet om me in te stoppen.
Ze zit met de hand van Ian te spelen die hij op haar dijbeen heeft geplant.
Ze zitten samen te lachen zonder dat er iets is gezegd.
Dat is hoe echt liefde is.
Ik wil dat ook met Lena kunnen.
Waarom is alles in mijn wereld veel gecompliceerder?
Ik haat mijn leven echt op deze momenten.
Als ik niet kan doen wat ik wil.
Gewoon doen waar ik zin in heb, geen idiote regels. Geen mensen die zeggen wat je moet doen. Die zeggen die ga je leuk vinden wat zij heeft veel geld en ziet er goed uit.
Ik leg mijn hoofd tegen het raam.
In de flat aangekomen ga ik naar mijn kamer en laat me op het bed vallen.
Ik schop mijn schoenen uit en rol me er verder op.
Lexi komt de kamer binnen met een glas water en een bruistablet.
'Lexi.' Mompel ik.
'Jasper.' Zegt ze op mijn nasale stem.
'Wat doen je als je verliefd bent op iemand?'
'Wel, je zegt het tegen die ene.'
Dat klink logisch.
'En als diegene je haat, maar echt heel erg hard?'
'Jasper,' ze zucht ,' we weten allemaal wat jij voelt voor Lena. Stop met het te verbergen voor iedereen en al zeker voor jezelf. Liefde is iets dat je moet omhelzen. Jij wilt het wegduwen. En misschien zie jij het niet, maar ik zie het wel. Dat Lena stiekem naar je kijkt of als ze zich speciaal kleed voor een heel speciale jongen. En er op wacht in de ochtend.'zegt ze.
'Voor welke speciale jongen, ik gooi hem van de trap.'
Ze zucht en slaat me tegen mijn arm.
'Vergal het deze keer gewoon niet.' Zegt Lexi en loopt mijn kamer uit.
P.O.V. Lena
Ik zit in de les, maar let niet echt op.
Ik voel me zo vies.
Waarom deed Jasper dat.
Kan hij nu nooit is een keer normaal doen tegen mij?
Hij heeft me met een verdomd geweer bedreigt.
Ik kan het nog steeds niet geloven.
Ik had veel verwacht maar dit niet.
Oké dat is niet waar. Ik verwachte niets.
En ben ik echt niet over Taylor?
Ik wil het wel, ik wil het zo graag.
Als je houd van iemand anders dan hou je toch niet meer van de andere?
Ik hield van Jasper.
Nu weet ik het niet meer.
Ik wil niet meer van hem houden.
Hij weet niet wat dat is.
En dan zit ik daar met mijn klote gevoelens.
Hij hou niet van mij.
Dat is wel duidelijk.
Ik wil dat hij van me houd.
Dat hij ook zijn lieve kant toont.
Ik weet dat die er is.
Ik heb hem al gezien.
Vrijdag avond was hij zo lief.
Of het leek zo door de alcohol.
Ik zucht wanhopig.
Het was net iets te luid en de klas kijkt me raar aan.
Wat mogen rampzalige meisje niet meer zuchten in saaie lessen?
Lessen gaan voorbij en ik blijf maar denken.
Oplossingen zoeken, die ik niet vind.
Als de laatste bel gaat ga in naar papa's auto en stap in.
Ik zie Ellen lachend afscheid nemen van haar vriendinnen en ook in de auto stappen.
'He papa, hoe was werk?' Vraagt ze opgewekt.
'Zoals anders.' Zegt hij niets zeggend.
Mijn dag was anders afschuwelijk.
Denk ik zuchtend.
Die avond ga ik vraag slapen en ik hoop dat ik nu wakker word en merk dat het allemaal een droom was.
Ik sluit mijn ogen en....
'Trrrrrriiiiiiiiiiiiiiiiiiiinnnnnnnngggggggggggg.'
Mijn wekker gaat luidkeels af.
Het was een droom, denk ik blij.
Ik neem mijn gsm om iets te vragen aan Cynthia.
Dan valt mijn dag weer in deugen.
Dinsdag 18 september 6:50
Staat er.
Gisteren was een levensechte nachtmerrie geweest.